Als aan de grond genageld zit Jasmijn op het smalle randje in de kleine ruimte te wachten. Ze probeert uit alle macht te horen of ze ergens uit kan opmaken of er zich op dit moment ook iemand aan de andere kant van de muur bevindt. Helaas is er niets dat haar houvast biedt. Om eventuele vragen voor te zijn, fatsoeneert ze (zo stil als ze kan) haar kleding: ze trekt haar bh en het grijze topje recht en maakt haar riem weer vast. Vervolgens neemt ze weer plaats op het randje, waar ze aandachtig luistert naar wat zich in de herentoiletten afspeelt.

Na vijf minuten heeft ze nog altijd niets gehoord. Jasmijn raakt er meer en meer van overtuigd dat er niemand in het eerste hokje zit. Resoluut staat ze op.
Misschien gaat er hierboven wel toevallig een leiding langs waardoor je één wc veel harder hoort, denkt ze. Of ik hoor geluiden van het woonhuis hierboven. Of ik heb het me gewoon verbeeld. Het laatste is meer hoop dan geloof, moet ze inwendig toegeven.

Hoewel ze er nu vanuit gaat dat ze de kamer 'veilig' kan verlaten, blijft de twijfel aan haar knagen. Wat als ze de deur opendoet en iemand - of meerdere iemanden - staan haar op de gang op te wachten? Aan de andere kant windt de gedachte dat er op dit moment een man met een grote, half stijve piemel, klaar om zich te ontladen, op haar aanraking staat te wachten haar ontzettend op. Precies op het moment dat die gedachte door haar hoofd ging, viel haar blik op de twee gaten in de muur.
Ik zóú natuurlijk even om een hoekje kunnen gluren, dacht ze ondeugend.

De gedachte was eigenlijk meer een speling van de geest, maar hij deed onmiddellijk de opwinding, die nog altijd in Jasmijns lichaam zat na de aanraking van even daarvoor, van tussen haar benen weer opgloeien en zich door de rest van haar lijf verspreiden. Opnieuw richt ze haar blik op de twee gaten, maar dit keer eerder verlekkerd dan ondeugend. Om te voorkomen dat haar hoofd deze ondoordachte en waarschijnlijk onverstandige beslissing zou tegenspreken, legt ze opnieuw haar hand tussen haar benen. Ze kan het vocht door de dikke spijkerstof heen alweer voelen. Van genot sluit ze haar ogen en voor ze het goed en wel in de gaten heeft, zit ze op haar knieën voor de muur.

Ze kiest voor het onderste gat, omdat de kans dat je daar ongezien doorheen kan gluren volgens haar groter is dan bij het bovenste.
Wat een belachelijke gedachte, dat zie je bij allebei die gaten natuurlijk meteen, denkt ze daar gelijk achteraan.
Toch zet ze door, ze wil deze kamer niet een tweede keer verlaten zonder er daadwerkelijk iets spannends meegemaakt te hebben. Behoedzaam schuift ze de grendel opzij, waardoor het klepje door zijn gewicht haast als vanzelf in haar handen valt. Nog net op tijd weet ze het op zijn plaats te houden. Ze haalt diep adem. Heel langzaam laat ze het klepje zakken, totdat er een kier ontstaat die groot genoeg is dat ze er met één oog doorheen kan kijken. De geluiden uit het herentoilet zijn nu veel duidelijker te horen, de dikte van het klepje en die van de muur stellen haar enigszins gerust over de isolatie van de ruimte waarin ze zich bevindt.

Ze knijpt haar rechteroog dicht en probeert met het andere door het gaatje te spieken. Haar hart klopt in haar keel. Helaas speelt het felle tl-licht aan de andere kant van de muur haar parten: ze moet het klepje nog iets verder laten zakken om het goed te kunnen zien. Het kan niet anders of het is aan de andere kant duidelijk te zien wat ze aan het doen is, bedenkt ze, maar ze wil nu doorzetten. Als ze haar oog eindelijk goed voor de kier weet te positioneren en ze aan het licht gewend is, ziet ze dat het hokje leeg is. Ze kan enige teleurstelling niet onderdrukken, wat haar een beetje verbaast. Ze laat het klepje nu helemaal zakken en kijkt met beide ogen door het gat, maar er is echt niemand. Door de anticlimax zakt ze achteruit, zodat ze met haar billen op haar hielen zit.

Dan realiseert ze zich het lampje van haar mobiel, dat de kamer nog altijd vanuit de hoek verlicht. Ze schrikt: nu is ze veel zichtbaarder vanaf de andere kant dan als er aan deze kant geen licht brandt! Ze draait zich om, pakt haar telefoon van het randje en schakelt de zaklamp uit. Ze zit nog achterstevoren als ze het deurtje hoort gaan.
Iemand is het eerste hokje binnengegaan. En het gat staat nog open!
Voor de tweede keer in minder dan een halfuur durft Jasmijn zich niet te verroeren. Ze hoopt dat de man op de wc het gat niet ziet, niet weet waarvoor het dient en er geen aandacht aan schenkt. Ze moet nu kalm blijven en vooral zorgen dat ze geen enkel geluid maakt.

De man ritst zijn broek open en laat hem zakken. Niet veel later hoort ze een straal in de wc-pot klateren. Als hij is uitgeplast, trekt hij zijn broek weer op. Jasmijn hoort hoe hij zijn gulp dichtritst en zijn riem weer vastmaakt. De wc wordt doorgetrokken en ze hoort voeten schuifelen. De man is bijna weg en Jasmijn begint alweer een beetje te ontspannen, maar dan wordt het aan de andere kant van het gat opeens donker. Na een paar tellen komt het tl-licht weer door het gat. Met grote ogen kijkt Jasmijn naar de opening. Ze ziet een mannelijke hand die met zijn vingers aan de randen van het gat voelt. Hij steekt zijn hand vervolgens recht vooruit, in het donker tastend naar wat zich aan de andere kant van de muur bevindt. Jasmijn zit doodstil in de hoek, met haar rug tegen de muur die aan het toilet grenst. De man kan haar dus nooit zien, laat staan voelen, maar ze voelt de spanning in haar keel - en tussen haar benen: ze voelt hoe haar poesje gloeit van opwinding.

De hand wordt teruggetrokken en opnieuw hoort Jasmijn schuifelende voeten. Na een kort moment stilte begint de man aan zijn riem te morrelen en hoort ze opnieuw het geluid van een rits. Ze ziet nog net hoe er een korte, dikke piemel door het gat wordt gestoken, als het opnieuw donker wordt in het hokje. Dit keer is de duisternis bijna volledig, er komt nu bijna geen licht meer door de opening. Nog altijd durft ze geen vinger te verroeren. Haar ogen wennen opmerkelijk snel aan het donker en ze ziet nu duidelijk dat het de man menens is: afwachtend bungelt zijn lid in de lucht. Jasmijn twijfelt echter nog steeds. Enerzijds vindt ze het te vies voor woorden dat ze hier überhaupt is, laat staan waar ze op dit moment op uitkijkt, maar anderzijds windt alles haar enorm op: het gevoel tussen haar benen is de afgelopen minuten alleen maar heftiger geworden.
Het is nu of nooit, spreekt ze zichzelf toe. Dit is je kans.

De man kucht en ze ziet hoe hij zijn bekken heen en weer schud, als teken dat hij er klaar voor is. Ze zou nu niet lang meer hebben of hij zal zich terugtrekken, in de veronderstelling dat het glory hole per abuis open staat. Deze gedachte geeft de doorslag. Jasmijn komt uit haar hoekje tevoorschijn en positioneert zich op haar knieën voor de piemel. Voorzichtig brengt ze haar hand erboven. Ze laat hem zakken en laat haar vingers lichtjes over de bovenkant van de schacht glijden. Ze voelt meteen dat de man reageert, zijn ademhaling versnelt iets en hij duwt zijn onderlijf nog dichter tegen de muur, waardoor ook het laatste restje licht uit de kamer waarin Jasmijn zit verdwijnt.

Haar vingers rusten nog altijd bovenop het lid van haar eerste 'klant'. Ze brengt haar hand omlaag en omsluit de piemel nu helemaal. Langzaam beweegt ze haar hand omlaag, richting de eikel. Vlak voor ze daar is, gaat ze weer omhoog. Ze voelt de piemel direct stijf worden. Ze blijft haar beweging volhouden, steeds op en neer gaan waarbij ze de eikel telkens nét niet aanraakt. Het duurt niet lang voor de piemel fier overeind staat, wat het aftrekken makkelijker maakt. Om er goed bij te kunnen, gaat Jasmijn rechtop op haar knieën zitten. Ze begint te versnellen en krijgt de indruk dat de man dat fijn vindt.

Na ongeveer een halve minuut snel op en neer te zijn gegaan, stopt ze met aftrekken en omklemt ze de piemel aan het einde van de schacht. Ze is nu alle gêne voorbij, ze wil deze vent laten klaarkomen! Met haar duim raakt ze zijn eikel aan. Langzaam laat ze haar vinger er rondjes overheen draaien. Jasmijn merkt dat ze zelf is begonnen te hijgen. Met haar vrije hand voelt ze tussen haar benen, waar zo'n golf aan tintelingen door vrijkomt dat ze een kreun moet onderdrukken. Ze is nu flink opgewonden en wil recht op haar doel af, dus ze laat de eikel voor wat hij is, zet haar vrije hand tegen de muur en begint de man hard af te trekken. Ze voelt dat ze op de goede weg is doordat de man zijn lijf nu uit alle macht tegen de muur drukt. Ze blijft hem aftrekken en voelt de piemel nóg iets harder worden dan hij al was, en op dat moment komt de ontlading. Dikke stralen spuiten de ruimte in. Eén ervan landt gedeeltelijk op Jasmijns wang, waardoor ze in een reflex haar hoofd opzij trekt en de piemel loslaat. Hoewel ze niets hoort, neemt ze aan dat de rest ergens in de kamer landt. Even beweegt er niemand, totdat de piemel na een paar tellen uit het gat wordt teruggetrokken.

Jasmijn hoort hoe de man zijn broek weer dichtritst. Doordat er nu weer licht door de opening valt, wordt de schade zichtbaar. Aan de vloer en aan de muur aan de overkant kleven klodders zaad. Ze voelt aan haar wang en constateert dat ook daar zaad zit, maar gelukkig is niets ervan in haar haren gekomen. Ze zit op de grond en voelt zich smerig en opgewonden tegelijk, wat ze maar een rare combinatie van gevoelens vindt. Ondertussen verlaat de man het wc-hokje, ze hoort de deur dichtslaan. Om haar eerste klant niet tegen te hoeven komen, besluit ze nog even in het kamertje te wachten. Ze vergrendelt zachtjes het luik, zoekt tastend naar haar telefoon en schakelt de zaklamp weer in.

Na een minuut of vijf staat Jasmijn op, loopt naar de deur en verlaat de kamer. Ze loopt recht de gang door, in de richting van de dames-wc's. Daar aangekomen gaat ze direct een hokje in - er staat gelukkig geen rij - en pakt haar telefoon. Ze opent de selfiecamera en richt hem op haar hoofd. Ze schrikt. Het zaad op haar wang is redelijk weggeveegd en de laatste restjes krijgt ze er met een wc-papiertje wel vanaf, maar er zit ook een grote klodder op haar topje! Zo goed en zo kwaad als het gaat probeert ze de grijze stof met toiletpapier schoon te wrijven. Helaas blijft er een vlek achter en omdat het zomer is, heeft ze geen jas bij zich die ze eroverheen kan trekken. Ze zoekt in haar tas en vindt - goddank - een zonnebril, waarmee ze de plek voor een groot deel weet te verhullen. Ze staat op, gaat het hokje uit en begeeft zich naar huis.

Wordt vervolgd.