De gemoederen bedaarden snel toen de twee lekkere meiden richting huis gingen. Fieneke bood zelfs nog haar excuses aan voor haar gedrag vanavond, maar ook voor eerder vandaag. Ze had wat om over na te denken, had ze maar gezegd. En dat klopte zeker. Meer dan ze wilde, zelfs. En ook Myriam bood haar excuses aan. Uiteindelijk begrepen de twee elkaar weer en was alles koek en ei toen ze rond half vijf thuiskwamen, en bij elkaar in bed kropen. Ook omdat Fieneke niet gezegd had wat ze nog gedaan had. Myriam sliep gewoon bij Fieneke in bed, zoals wel vaker. Al was de opwinding nog nooit zo groot geweest, en haast voelbaar. De twee zouden dromend van verlangens onbekend in slaap vallen en dit tot zeker drie uur op de zaterdagmiddag. Zo hadden ze hun slaaptekort ruimschoots ingehaald en zouden ze weer fris opstaan. De derde meid in huis had ook last van slaaptekort. Na wat ze gezien had, was zij nog niet bedaard. In bed lag ze met gemengde gevoelens en had ze nog vele malen naar David gekeken die nog een aantal uur ging gamen na zijn daad. Een daad die hij had afgemaakt met foto’s van Jhulia zelf. En dat… deed wat met haar. Al wist ze niet precies wat. Ze was nat geworden. Niet voor het eerst, maar het bleef vrij nieuw. En nog nooit zo erg. Dat wel. Ze had zichzelf ook even aangeraakt. Dat wel voor het eerst. Ze was zelfs klaargekomen… Dat had ze al helemaal niet verwacht. Door zichzelf met wat ze zag en de ideeën die het haar had gegeven. Het was allemaal schokkend op een bepaalde, leuke en spannende manier. Wat moest ze daar nou mee? Zelfs toen David al lag te slapen, was zij nog wakker met bepaalde gevoelens in haar buik en hoofd. Dat wat ze gezien had, zou ze nooit meer kunnen ontzien. Maar daarnaast had het zo’n grote impact achter gelaten. Na dit weekend zou het leven nooit meer hetzelfde zijn. Niet voor Jhulia, en niet voor die andere twee. Al wist niemand wat er allemaal nog stond te gebeuren…

-

Terwijl de twee ‘stapsters’ nog in bed lagen, ontwaakte langzaam de bruine, geile beer in huis. Jhulia hoorde het. Ze was wakker. Ze kon het nu niet zien, maar ook nu hoorde ze hem. Het hoorde bij het ochtendritueel. Elke morgen werd hij wakker met een steigerende stijve. Dat was vandaag niet anders. Misschien had ze het wel eerder gehoord. Iets. Maar nu wist ze wat er gebeurde. Jhulia begon te trillen van het idee. Je zou maar zijn vriendin worden later. Dan moest je er meerdere keren per dag aan geloven. Dat was één ding wat ze nu zeker wist. En toch vond ze het vooral zielig. Al hoopte ze stiekem ook dat hij weer aan haar dacht. En wat zou hij dan denken? Wat zou hij van haar verlangen? Niks wat ze waar kon maken. Daar was Jhulia van overtuigd. Ze ging er uiteindelijk maar uit, en stapte hoorbaar haar kamer uit. Hij stopte dan ook even, toch bang dat hij betrapt zou worden. Hij kende dus toch iets van schaamte. Jhulia voelde zich ook nog een beetje vies na gisterenavond en stapte maar snel onder de douche. De beelden stonden nog op haar netvlies en het maakte haar lichaam week. Wat is dit toch?! Ze begreep er eigenlijk helemaal niks van. Ze had wel eerder gevoelens gehad voor een jongen, maar niks vergelijken met dit. Dit was geen verliefdheid. Verre van. Dit gevoel kende ze helemaal niet. Als ze aan David dacht, en vooral aan het feit dat hij over haar fantaseerde, verloor ze het gewoon even. Ze had nog nooit wat gedaan. Ja, alleen gezoend. Daar dacht hij vast niet aan. En zij ook niet. Terwijl het warme water haar sensuele, slanke tienerlichaam streelde, dacht zij aan wat hij zou kunnen denken over haar. En dus dacht zij er ook aan. Wilde hij seks? Echte seks... Kon dat wel? Of wilde hij zich alleen op haar aftrekken? Maar dan ook echt letterlijk op haar. Ze wist dat dat een ding was, al had ze nog niet eerder ingezien wat daar nou leuk aan kon zijn. Nu dacht ze er ook aan. Dat ze gewoon voor hem zou zitten op de grond, of liggend op zijn bed. Dan hoefde hij niet op een foto af te trekken, maar gewoon op haar. Haar hand bevond zich opeens weer tussen haar benen en geschrokken trok ze hem terug. Dit kon toch niet! En waarom? Omdat hij groot geschapen was? Omdat hij geen familie was, maar ook een beetje wel? Omdat hij zwart was? Ze wist het niet. Maar het nieuwe beeld van David, die in feite niks anders deed dan de voorgaande twee weken, maakte nogal wat los. En zoals we weten niet alleen bij Jhulia.

-

Hij zat beneden. Na het douchen was Jhulia snel naar boven geglipt. Ze had zichzelf niet meer aangeraakt, en hoopte toch nog een glimp van hem op te pikken. Hij was al klaar. En beneden. Met dat wetende, droogde ze zich snel af en kleedde ze zich snel aan. Het werd weer warm vandaag. Op zolder was het al erg warm. Een luchtig en zomers jurkje, donkerblauw met witte bloemetjes erop, werd haar keuze en mooi en naïef als ze was, stapte ze nieuwsgierig naar beneden, sloop ze langs de kamer van Fieneke, en wandelde ze zo de keuken in, waar David aan tafel zat te ontbijten. Hij had z’n telefoon voor z’n neus, maar keek toch even stiekem om zijn kersverse stiefzusje er zo bij te zien lopen. Jhulia was natuurlijk geen sletje. Ze was mooi in haar onschuld. Armpjes en beentjes bloot. De rok eerder speels dan sexy. Maar voor een jonge jongen als David was ze onweerstaanbaar. Hij kon er niks mee. Hij mocht er ook niks mee. Ja, over fantaseren. Dat deed hij meteen al, al kon hij hem nog klein houden in haar bijzijn. Hij at door en staarde glazig naar zijn schermpje. Nieuws van zijn favoriete game kon hem kort afleiden. Niet meer toen Jhulia met een bordje met daarop een twee crackers tegenover hem ging zitten. Jhulia was nieuwsgierig. Heel erg. Ze wilde niks met hem. Dacht ze. Ze wilde alleen zo graag weten wat hij nou precies dacht. Ze was gewoon zo nieuwsgierig. Het idee dat hij over haar dacht, dreef haar gek. Al wist ze nog altijd niet waarom. Wellicht was dit de eerste keer dat ze er op zo’n directe manier achter was gekomen dat iemand over haar dacht, en nog wel op een seksuele manier. Natuurlijk trok ze veel bekijks op school, of op straat. Maar dat was een vaak een glimlach of een knikje. Deze David had ze zien masturberen op haar foto’s. Dat is toch andere koek. Toch wel… Ook zij keek op haar telefoon en een paar minuten lang was het akelig stil. Geen van beiden durfden elkaar aan te kijken of spreken. Zwijgend wilde David ook weer opstaan om terug naar zijn zolderkamer te gaan. Maar even trekken, of zo… Wat anders. Die Jhulia zag er weer veel te lekker uit. Jhulia vroeg zich wel af of hij dat ging doen. Ze had zijn ogen gevoeld. Een paar keer. Toch wel. Moest ze het gewoon vragen? Gewoon waarom hij het deed? En wat hij dan precies dacht? Dat wilde ze weten. Meer niet. Zo gek toch niet? Een beetje? Ze wist het niet. Ja, ze wilde het weten.

-

‘David.’ zei ze dan ook nog snel toen hij bijna overeind was gekomen, letterlijk en… ‘letterlijk’. David wachtte en ging weer zitten.

‘Ja?’ vroeg hij zacht, misschien ook wel verwachtende van iets.

‘Vroeg me gewoon af… Hoe het met je gaat?’ zei ze toen maar snel. Niet echt wat ze wilde vragen, maar misschien kwam ze er nog wel op deze manier. ‘Je bent altijd zo stil. Ik snap dat ik een vreemde voor je ben, maar… Als er iets is… Iets wat ik kan doen? Of wat je kwijt wilt?’ bood ze toen aan. Het klonk onverwacht wat dubbelzinnig. Niet haar bedoeling. Maar ook wel. Ja, toch wel. Bood ze zich nu aan? Niet direct, in ieder geval.

‘Dat is wel aardig van je.’ bleef hij echter kalm, en leek het totaal niet door te hebben. ‘Want er is wel iets.’ bracht hij toen, en de hartslag van Jhulia was zowat zichtbaar bij haar hals. Kon ze dit wel aan? Wilde ze dit wel horen? Het ging allemaal zo snel. Alles leek de laatste tijd zo ontiegelijk snel te gaan.

‘Ja?’ vroeg ze, en had ze moeite dit niet hijgende te stellen.

‘Hoe doe jij het?’ vroeg hij haar toen. Jhulia slikte. Had hij haar ook gehoord, soms?

‘Je bedoelt, precies wat?’ klonk ze wat aarzelend.

‘Met de scheiding van je ouders? Jullie lijken er helemaal geen last van te hebben. Terwijl ik na jaren nog steeds worstel met het idee. Ik vroeg me af hoe jij er mee om gaat?’ stelde hij toen opeens, en kreeg dit alles plots een hele andere lading. Een veel zwaardere lading. Jhulia slikte weer. Nu omdat ze zich rot voelde en zijn vraag vond ze meelijwekkend.

‘Oh…’ liet ze alleen verbaast uit. Dat zij aan iets heel anders dacht, was hem nog steeds niet duidelijk. Maar daar dacht ze nu niet meer aan.

‘Ja, is ook kut.’ sprak ze, plots een stuk makkelijker. ‘Mijn vader heeft een fout gemaakt. Dat vergeef ik hem nooit meer. Mijn moeder lijkt gelukkig. Met jou vader, natuurlijk. En daar ben ik blij mee. Het gaat wel heel snel, maar… Zolang het goed is?’ stelde ze hem toch wat vragende over deze hele situatie. Hij gromde en knikte. Voor hem lag het iets anders.

‘Is zo.’ vond hij wel. ‘Ben ook blij dat ik hier ben. Begrijp me niet verkeerd. Dat ik hier mag wonen.’ Jhulia glimlachte vriendelijk naar hem. Vond ze toch fijn om te horen. ‘Mijn ouders zijn al acht jaar uit elkaar. Tot voor kort woonde ik bij m’n moeder en zag ik m’n vader amper. En nu… Opeens dit allemaal.’ lachte hij, maar leek hij wel te kunnen janken. Jhulia had nooit goed begrepen hoe dat nou zat tussen David en Charles. En met zijn moeder. Ze had iets gehoord van dat zij geëmigreerd was. David wilde hier blijven. En kwam zo weer bij Charles. Daarvoor had Charles lang alleen gewoond. Niet hier in Roosendaal, maar in Middelburg. Daar had hij haar moeder leren kennen. Al kende ze ook niet alle details van dat verhaal. Want dat kon niet lang geleden zijn. David en Jhulia, en ook Fieneke, hadden geen idee van alles wat zich had afgespeeld de laatste twee jaar. Net als de vader van Jhulia en Fieneke. Niemand wist iets. Dat hun een relatie hadden, was nog maar het uiterste topje van een enorme ijsberg. En zonder dat ze het wisten, dobberden de kinderen als kleinere ijsblokjes daaromheen, en zou het niet lang duren voordat ze zouden vastvriezen aan het grotere geheel. Dit gesprek droeg daaraan bij. Jhulia kon iets van een zusje wezen op dit moment. En ze zag David nu als iets wat op een broertje kon lijken. Iemand die het moeilijk had. De twee bleven zitten. Een uur lang hadden ze het over hoe ze met de situatie omgingen, of om moesten gaan. De sfeer was compleet omgeslagen en iets vriendschappelijks leek te ontstaan. Iets familiair. En toch was dat er niet. Uiteindelijk bleven dit twee tieners die elkaar niet kenden, met elkaar moesten samenwonen en sinds kort over elkaar fantaseerden op hun eigen manier. De een wat langer dan de ander. En broertjes en zusjes dachten niet zo over elkaar. Als het goed is, ten minste. Toch gaf dit de onderlinge relatie een boost.

‘Als je een keer wil praten, mag dat altijd.’ bood Jhulia tot slot lief aan. Ook David vond dat zij met iets bij hem kwijt kon, mocht ze dat willen. Jhulia knikte. En keek toen toch even weg. Wat wilde ze ook weer kwijt? Haar nieuwsgierigheid…