Jorik was zestien toen hij de eed aflegde en toetrad tot de koningsgarde. En sindsdien had hij veel meegemaakt, waaronder meerdere fronten in meerdere oorlogen waar de koning aan het hoofd stond van het leger. Zijn bewezen diensten worden tot de dag van vandaag doorverteld en hadden hem ondertussen een comfortabelere positie aan het hof opgeleverd. Jorik stond de laatste veertien jaar als wacht op het kasteel en gaf nu de bevelen in plaats van dat hij ze opvolgde. Zijn goeie band met de baron van Westfalia ging ver terug van toen de baron zelf nog jong was en zich moest bewijzen op het slagveld. Ondertussen waren beiden een stuk ouder en gesetteld in de hoofdstad aan het hof. Zodoende werd Jorik gevraagd peetvader te zijn van de baron z'n dochter, iets wat hij eervol invulde. Fiona was vijf toen Jorik zijn vaste aanstelling kreeg aan het hof en nam de taak zo serieus dat hij haar persoonlijke bewaker werd. Hij heeft
Fiona zien opgroeien tot de sprankelende, jonge vrouw die ze nu was geworden en hield nog steeds elke nacht persoonlijk de wacht voor haar slaapvertrek. Ook nu het de laatste tijd de verkeerde kant op leek te gaan met de jonge hofdame. Maar wie anders dan Jorik zou ook nu Fiona kunnen bewaken en beschermen. Er was niemand meer geschikt dan hij, hij die zo veel van haar hield en haar bijna als zijn eigen dochter beschouwde. Jorik had door de jaren heen veel gezien en meegemaakt, en dit ook allemaal overleefd, plichtsgetrouw als dat hij was. Maar wat hij nu met Fiona meemaakte ging een stap verder. Zoiets had hij nog nooit gezien. En het bracht de oude man en zijn eer aan het wankelen. Hier was niemand op voorbereid. Ook niet de ondertussen al 56-jarige Jorik met al zijn ervaring.
Het was geen onaardige man om te zien. Hij had nog lang en weelderige haar, ondertussen wel grijs. Ook een dikke, grijze snor maakte hem bekend in de straten van de hoofdstad. Hij trok veel bekijks, zeker wanneer hij zijn pantser droeg, net zo fier als hij zijn snor droeg. Hij had het zich wel eens afgevraagd. Hij had metgezellen gezien die zich wel hadden laten verleiden. Daar stond echter de dood op en die had hij menig keer mogen uitspreken om die reden. Bij zijn functie hoorde een celibaat leven. Hij was nog nooit samen met een vrouw geweest, al was hij wel menig keer verliefd geraakt. Hij was sterk, nog altijd. Geen verleiding kon hem van het rechte pad afbrengen. Totdat...
Fiona had iets. Altijd al. Vroeger noemde hij haar "mijn kleine prinses". Totdat ze iets groter werd. De innige band die ze hadden, leek hem toen eerder ongepast. Een beetje afstand houden kon geen kwaad, al bleef hij altijd in de buurt en stond hij altijd klaar voor haar. Fiona bleek op te groeien tot één van de mooiste en liefste dames van het hof en waarschijnlijk van de hele hoofdstad. Zelfs Jorik begon haar anders te zien. Voor hem was Fiona al zo speciaal. Gedachtes konden hem soms kort overmeesteren. Maar hij was sterker. Hij mocht zo niet over haar denken. Het uitspreken zou nooit gebeuren. Jorik was sterk van geest. Te sterk. Totdat...
Hij was niet voorbereid. Hij hield de wacht toen de dromen kwamen. Hij hoorde haar eerste en laatste kreun. Hij bleef haar verdedigen en mede door hem was ze hier nog. Buiten het kasteel zou het nooit goed met haar aflopen en hij offerde zich wel op om over haar te blijven waken waar andere wachters niet aan zijn kant stonden. Jorik stond elke nacht voor haar deur. En dan hoorde hij het weer. Ze begon te kreunen alsof ze de beste seks van haar leven had. Elke nacht weer. Jorik wachtte steeds langer met haar wakker maken. Haar gekreun werkte verslavend en verleidelijk. Hij probeerde het zo lang mogelijk uit te stellen zodat ze alles uit haar kereltje kon laten. Jorik wist dat dit verkeerd was. Maar hij kon niet anders. Zij was niet meer die kleine meid. Zo klonk ze niet. En menig keer was hij haar kamer binnengelopen en 'zag' hij de daad nog. Zeker nadat Fiona geleerd had stil te zijn. Maar het gebonk tegen de muur of kast, of het geklets op haar gladde billen was niet stil te houden. Goed dat hoorde het hele kasteel niet, maar Jorik wel. Hij snelde vroeg of laat haar kamer binnen en zag haar dan, betrapte haar dan. Maar ze sliep. Hij zag hoe ze seks had met niets en er ongelofelijk van genoot. Liggend in bed, haar benen gespreid, en ook haar schaamlippen, die hij soms aandachtig bestudeerde. Er ging iets in. En ook iets uit. Keer op keer. Jorik was bijna zover dat hij zelf op haar klom. Maar hij was sterk. Hij zou zich nooit zomaar aan haar vergrijpen. Dus maakte hij haar wakker, en was het steeds zijn gezicht wat Fiona te zien kreeg na een nieuwe, vreselijk geile droom. Soms lag ze in bed, een andere keer zat ze op haar knieën en deelde ze bj's uit. Weer een andere keer werd ze opgetild en tegen de kast of muur gedrukt en genomen als het gewillige sletje wat ze in dromenland was. Het ging steeds verder. En Jorik schrok elke keer weer, maar bleef ook elke keer langer kijken. Zelfs die keer dat ze urenlang vrijwel continu in elke opening genomen werd. Jorik kon zich er verder niks van voorstellen. Het was bijna barbaars hoe het er met haar aan toe ging. Maar zij leek ook dan er vooral van te genieten. Hoe anders overtuig je een troep van Worgen jouw kant te kiezen? Zoiets droomde ze dan. Wist hij veel... En dat Fiona's wulpse lichaam dan soms leek te zweven terwijl ze overhandigd werd door de één aan de ander, verbaasde hem al lang niet meer. Magie was een belangrijk onderdeel van deze wereld en duistere magie was vast iets wat hier iets mee te maken had.
Toen de demonen zelf met haar aan de slag gingen, begon het hem wel enige zorgen te baren. Dat er iets onnatuurlijks aan de gang was, had hij ook wel kunnen verzinnen. Maar de daden die hij nu verzon met wat hij zag, gingen verder dan 'gewoon' seks. Menig keer had hij haar tegen het plafond gedrukt zien worden. Welk wezen kon dat. En ook dan verdween er in elk gaatje iets wat hij niet kon zien, en haar bijna liet verstikken in de extase die het haar gaf. Iets wat niet het doel was van de demonen. Als hij haar dan wakker maakte, moest hij haar opvangen. Dan lag opeens dat mooie meisje in zijn armen, nog puffend en kreunend na te genieten. De schaamte werd steeds groter en nooit vertelde Fiona wat er precies gebeurde. Hij vroeg er ook nooit naar. Dat hoorde niet. Wel kwam er een hulpkreet. Toen ze wakker was een keer. Er was haar verteld dat het tijd was. Ze moest hier weg. Maar ze zouden haar nooit laten gaan. En zonder hulp zou ze het nooit redden. Het was alleen maar logisch dat ze juist nu bij Jorik aanklopte. Hij moest haar helpen. Hij kon ook niet anders. Hij was compleet gezwicht door wat hij gezien had en zou nog altijd alles doen voor deze Fiona. Er was weinig tijd. Maar hij zou wel iets regelen. Ze zei hem erg dankbaar te zijn. Zelf droomde hij nu al van de beloning die ze hem zou kunnen geven. En dat zou dan nog kunnen ook. Haar helpen ontsnappen zou als hoogverraad gezien kunnen worden. En dan hang je. Jorik zou dus zijn eed gaan breken. En als je het dan toch doet, doe het dan goed. Dat dacht hij.
