Die morgen werd er, zoals min of meer aangekondigd, op haar naam een weelderige nertsbontjas afgeleverd; en een paar bijpassende pumps, een paarlen halsband, rode lippengel en een zonnebril. De koerier wist niets van een afzender, hij moest gewoon afleveren. Het was een prachtige bontjas. Vrij kort, hij kwam tot net onder haar bips. Rosbruin, langharig, en o zo lekker warm. Er was een bijhorende enveloppe, met daarin een briefje met niets anders dan de tekst, handgeschreven:

Mevrouw, maak morgen om tien uur een wandeling van een half uur in het park. Draag dit, en draag daaronder niets anders.

De volgende dag was een zonnige winterdag, ideaal voor een wandeling in het stadspark in de buurt. Ze droeg de bontjas, daaronder inderdaad helemaal niets, en de pumps, de paarlen halsband, de zonnebril en de bloedrode lippenstift.

Ze had heel lang getwijfeld. Dit was gewoon absurd. Ze was een degelijk meisje – die doen zoiets niet. Of toch? Dit was écht haar eerste opdracht als zelfstandige detective. Niet terugkrabbelen.

Opgewonden en tegelijk verlegen wandelde ze naar het park. Ze gluurde rond door haar lange sluikzwarte haar om te zien of er een man was die haar bekeek of volgde. In het park kuierde ze wat van hier naar daar, zonder echt doel, en ging op een bank met zicht op de vijver zitten, de benen zedig samengehouden.

Ze was razend zenuwachtig en stond permanent op het punt om weg te gaan. Haar hart klopte in haar keel – van angst – of was het van opwinding – de spanning dat ze waarschijnlijk bekeken werd.

Waar was ze mee begonnen? Was ze het slachtoffer van een flauwe of perverse grap? Verborgen camera?

Bij elke man die passeerde en ook maar even naar haar keek, wat velen deden, kreeg ze een adrenalineopstoot. Ze had zoals gevraagd geen slipje aan; ze begon te vrezen dat ze de bontjas zou beschadigen. Ze besloot daarom om terug naar huis te gaan, hoewel ze graag langer had willen blijven. Toen ze het park verliet zag ze een vrouw, die ook een zonnebril droeg, haar observeren - of was dat inbeelding?

Ze haastte zich naar huis. Op haar appartement gekomen smeet ze de bontjas in een hoek, en legde zich op de canapé om uit te hijgen. Oef, niets gebeurd.