Op maandagochtend werd de rust van het kasteel verstoord door vier busjes met bouwvakkers, die weer aan de slag gingen. We ontvingen hen als oude vrienden en voor er gewerkt ging worden, werd er eerst samen koffie gedronken, waarbij Sanne, Esmee en ik de koffie inschonken, koeken uitdeelden en met iedereen een kort praatje hielden.

Terwijl iedereen nog aan de koffie zat, besprak ik met Janosz en de twee voormannen de plannen voor de komende tijd en ik zag dat Janosz zijn werk uitstekend had voorbereid. Toen de koffie op was, verzamelde Janosz en de voormannen de werklieden en Janosz hield zijn kick-off praatje, waarna de taken verdeeld werden en de containers met gereedschappen werden los gemaakt en de gecontroleerde chaos van een bouwplaats weer in volle gang vorm kreeg.

Twee ploegen gingen verder met het laatste herstel van de buitenmuren die tegen het hoofdgebouw aan stonden. Eén ploeg ging aan de slag met het werk aan de oude barakken, zodat een week later de kozijnen en het glas geplaatst konden worden en de laatste ploeg vertrok het hoofdgebouw in om verder te gaan aan de tweede verdieping.

Sanne, Esmee en ik hielpen waar we konden en het was wel weer even wennen aan het fysieke werk, dus ik was blij toen aan het einde van de lunch Olaf me belde. “Hi Rob,” zei hij, “heb jij tijd om naar Dresden te komen? Ik heb iets voor je en dat moet je zien.”

Ik zei dat dit wel kon en nadat Olaf mij het adres had gegeven, meldde ik bij Sanne dat ik naar Dresden ging en waarom. Ze knikte en wenste me veel plezier en succes. Nog een heerlijke zoen en toen reed ik in mijn mooi groene Opel naar Dresden, waar ik ruim een uur later aankwam op het opgegeven adres. Dit bleek het Landesarchiv te zijn en toen ik naar binnen liep, zat Olaf mij al in de hal op te wachten. Hij gaf me amper de tijd om hem te begroeten, want hij nam me mee naar een grote zaal en naar een hal met archiefstukken. Ik hield hem even stil en vroeg: “Heb je wat ontdekt over wat er onder de heuvel ligt Olaf?”

“Nee eh… ja, dat ook, maar dat is minder interessant. De grond is afkomstig van een plek in het bos, waar nu een klein meertje is. Vermoedelijk vol gelopen toen de grond voor de heuvel werd afgegraven, maar da tis niet belangrijk. Dit is belangrijk.”

Hij pakte een doos uit een schap en spreidde enkele oude dossiermappen op de tafel uit. Ik zag op de mappen het cyrillische schrift van de Russen en diverse symbolen en stempels, die onmiskenbaar uit de Sovjet tijd stamden. Olaf keek me aan en zei: “Ik zei je toch dat jouw familienaam mij bekend voorkwam? Je moet weten dat ik mijn doctoraal aan het doen ben en dat doe ik op geroofde kunstschatten uit Duitsland door de Geallieerden tijdens en na de tweede wereldoorlog. Tijdens mijn onderzoek kwam ik in deze map diverse voorwerpen tegen, die nooit terug gekeerd zijn en toen kwam ik dit tegen.”

Olaf sloeg de map op, bladerde tot hij de juiste pagina gevonden had en wees met zijn vinger naar een regel, die ik niet kon lezen. Olaf beheerste de Russische taal wel en hij las voor: “Zwaard van familie Von Asschenbach bis Obern, aangetroffen: Kreismuseum Görlitz in 1946.” Daarna volgde een opslagnummer en toen: “Overgebracht, augustus 1953 naar Loebjanka, Moscow.”

Ik staarde perplex naar de voor mij onleesbare letters en keek Olaf aan. “Bedoel je dat het zwaard van mijn voorouders mogelijk nog bestaat?”

“Dat denk ik wel, want de KGB gooide nooit iets weg, behalve dan vermoorde dissidenten.”

“De KGB? Wat moeten die nou met een historisch zwaard?”

“De KGB bestond uit meerdere directoraten, waarvan er twee de bekendste zijn, namelijk diegenen die verantwoordelijk waren voor de spionage van het buitenland en diegenen die hun eigen bevolking bespioneerden. Ze hadden echter ook een directoraat dat zich bezig hield met de roof van kunstschatten ter meerdere glorie van hun opperste Sovjetleiding en alles ging eerst via Loebjanka, het hoofdkantoor van de KGB in Moscow.”

“Is er een kans dat ik het zwaard terug kan opeisen?”

Olaf keek nogal moeilijk en zei voorzichtig: “Ik weet wel van enkele voorbeelden, waarbij dit gelukt is, maar dat betrof meestal voorwerpen van nationaal historisch belang, maar het valt altijd te proberen. Kwestie van de juiste mensen erop zetten en goede diplomatieke druk zetten. De KGB bestaat niet meer, al is hij naadloos over gegaan in de huidige FSB. Toch willen ze maar wat graag af van de negativiteit van de oude KGB, dus er zijn wellight mogelijkheden. Maar kom mee, want ik heb nog meer voor je.”

Olaf liep naar een andere kast met veel oudere archiefstukken en ook daar haalde hij een doos tevoorschijn. Daaruit kwamen veel documenten, maar ook prenten en op één zo’n prent stond een edelman afgebeeld met een zwaard, dat in een lijk voor zijn voeten stak. Het was een, voor die tijd, zeer gedetailleerde print en eronder stond in sierlijke letters een tekst, die ik niet kon lezen. Olaf kon het wel en hij las voor: “De meer dan moedige overwinning op Prins Johann van Bohemen door Heinrich Karl de Tweede, zesde Baron von Asschenbach bis Obern in het jaar des Heeren 1611.”

“En kijk dan dit Rob.” zei Olaf en hij opende zijn laptop en liet me een schilderij zien, dat in het bezit was van het Duits Historisch Museum in Berlijn. Op het schilderij stond een edelman met aan zijn zij een dame en de man leunde op een fraai bewerkt zwaard, dat heel erg leek op de gravure, die ik net zag. De titel van het schilderij luidde: “Baron Friedrich Adolf, negende baron von Asschenbach bis Obern en zijn gemalin Barones Louise Wilhelmina, prinses van Bohemen, 1687.”

Olaf zoomde in op het schilderij en je kon heel goed de details van het zwaard zien. Mijn hart klopte bij het zien van mijn voorouders, maar ook bij het zien van het zwaard. Ik zag al helemaal voor me hoe het zwaard terug kwam en een prominente plaats in het kasteel zou krijgen.

Samen met Olaf speurden we nog naar andere aanwijzingen en linken en we vonden nog meer documenten over mijn familie, maar niks meer over het zwaard. Ik kopieerde alle documenten, nam foto’s van de prenten en de documenten, die we niet mochten kopiëren en werden toen verzocht het archief te verlaten, want ze gingen sluiten.

Olaf nodigde mij uit om te blijven eten en ik belde naar Sanne dat ik pas laat thuis zou zijn.

Tegen tien uur was ik thuis en vertelde Sanne en Esmee over de ontdekkingen, die Olaf had gedaan. Toen ik zei dat ik daadwerkelijk een poging wilde wagen om het zwaard uit Rusland terug te krijgen, keek Esmee opeens naar Sanne en zei: “Zeg San, is de moeder van Mieke en Maaike niet een advocaat, gespecialiseerd in kunstroof?”

“Ja verdorie zeg. Dat is waar. Dat heeft Mieke wel eens verteld.”

“Dat snap ik niet.“ Zei ik verward. “Die moeder is toch ook een escort, net als haar dochters? Dat hebben jullie mij een keer verteld.”

Esmee lachte ondeugend en zei: “Ja, dat ook. Louise is in het vak gegaan om haar studie te kunnen bekostigen en ze was er zo goed in en had er zoveel plezier in dat ze het werk er gewoon bij is blijven doen, maar dan alleen voor speciale en zeer zorgvuldig gekozen klanten.”

“Ja, dat klopt,” lachte Sanne, “en ze is echt een schitterende vrouw met heel mooi rood haar, net als haar dochter Maaike en ik, en zoals ze zelf zegt is ze, naar gelang de wensen van de klant een beest of een teder poesje in bed.”

“Interessante dame.” Lachte ik. “Misschien moest ik haar maar eens bellen.”

“Ik bel morgen mijn moeder wel.” Zei Esmee. “Zij en Louise zijn vriendinnen, dus dat komt wel goed.”

“Maar nu eerst wat anders Rob.” zei Sanne, die bij me op schoot kwam zitten. “Wil jij vanavond een beest of een teder poesje in bed?”

Ik koos voor het laatste en met zijn drieën hebben we heerlijk intiem liggen vrijen met elkaar, waarbij mijn zwaard van vlees en bloed regelmatig in een teder en vooral nat poesje gestoken werd.

De volgende ochtend belde Esmee met haar moeder Chantal en deed het verhaal, waarna ze haar vroeg of zij Louise wilde vragen of Rob contact met haar kon hebben. Chantal beloofde haar best te doen, maar kon niks garanderen, want Louise was al een paar weken niet meer in beeld geweest.

Het werk op het kasteel ging zijn gang en de week erop kwam Olaf met een team om de heuvel af te graven. Hiervoor hadden ze speciale graafmachines mee genomen met een graafbak met sensoren er in die, zodra ze een hard deel tegenkwamen, direct stopten met bewegen en een stukje terug draaiden om het harde voorwerk niet te beschadigen. Laagje voor laagje werd de heuvel afgegraven en pas aan het begin van de tweede dag, bereikten ze het dak van wat wij vermoeden dat een gebouwtje moest zijn. Vanaf dat punt werd er omheen met de hand verder gegraven en met kleine schepjes, troffels en borstels kwam langzaam het gebouw, wat het inderdaad was, in beeld. Het dak was niet van pannen, maar van steen en toen de voorgevel in beeld kwam en men daar verder ging afgraven, kwam opeens een rond glas-in-lood raam tevoorschijn. Het glas was nog helemaal compleet en langzaam maar zeker zagen we dat het raam een voorstelling van mijn familiewapen bevatte.

Aan het einde van de dag kwam een sierlijk versierde boog van de deur in beeld en aan de hand van enkele kenmerken werd dit door Olaf en zijn mensen gelijk gedateerd op het einde van de zeventiende eeuw. Helaas was er geen tijd om verder te gaan, dus met enige spanning in het lijf keerden we terug naar het kasteel, waar de bouwvakkers allang weer weg waren.

De volgende dag werd de deur verder vrij gegraven en we zagen een grote dubbele deur van dik en stevig hout, versierd met zeer fraai smeedwerk. Ik probeerde de deur te openen, maar deze bleek op slot te zijn. Olaf vroeg of ik soms sleutels had, maar die had ik niet, anders dan de sleutels van het kasteel zelf. Natuurlijk probeerde ik elke sleutel, maar geen enkele paste.

Open breken was natuurlijk geen optie, maar ik kreeg een idee. Ik ging naar Janosz en vroeg of hij een goede slotenmaker kende. Ik legde uit waarvoor en toen zei hij dat hij wel iemand kende en hij belde gelijk naar een kennis, die vertelde dat hij over twee dagen tijd had. Janosz vloekte in het Tsjechisch, iets da tik inmiddels heel goed kon volgen en hij schreeuwde door de telefoon dat hij de volgende dag al moest komen. Ik tikte Janosz op zijn schouder en zei dat ik bereid was om drie keer de prijs te betalen. Daarop zei Janosz in de hoorn dat hij het dubbele tarief mocht rekenen. Dat was voldoende en hij zou de volgende dag mee komen.

Het gebouw werd langzaam verder afgegraven en steeds meer verdween de heuvel. De dag erop kwam Janosz met een nogal onguur mannetje van een jaar of zeventig aanzetten. De man keek een beetje verlegen en vooral op zijn hoede om zich heen en terwijl hij bezig ging met het slot, vertelde Janosz zachtjes tegen mij dat de man een voormalige inbreker was en alle sloten kon open krijgen. Ook die van grote kluizen. Het duurde al met al een half uur en toen klonk het gerust stellende geluid van een slot dat open sprong en de oude man kwam met krakende knieën omhoog. Hij nam zijn groezelige pet af en zei tegen mij: “Hij is open meneer.”

Ik keek even naar Sanne en Esmee, die bijna net zo zenuwachtig waren als ik en toen ze me bemoedigend hadden toegeknikt, trok ik de sierlijk bewerkte hendel van de deur naar beneden en drukte voorzichtig de deur open. Het was donker in de ruimte, maar ik zag aan het einde een groot iets staan. Ik vroeg Olaf zijn zaklamp en toen ik naar binnen scheen zag ik een zeer fraai praalgraf, bestaande uit een marmeren tombe met daarop, ook in marmer, een beeltenis van een geharnaste man met een zwaard in zijn handen en een hond aan zijn voeten, die naar zijn meester keek. Op de voorkant van de tombe was mijn familiewapen gebeeldhouwd en aan de rand stond in zwierig schrift de tekst: “Hier rust bij de genade gods, Heinrich Friedrich Julius Albrecht, baron Von Asschenbach bis Obern, geboren den 5e Maart 1469, gestorven den 21e april 1532”.

Ik keek met veel ontzag naar het graf van mijn voorouder en rilde toen ik iets tegen mijn hand voelde. Dit bleek Sanne te zijn, die mijn hand in de hare nam. Ze zei niks en even stonden we zo naar het graf te kijken.

Olaf gaf ons een paar minuten, maar dan kwam hij ook de ruimte binnen en begon gelijk het praalgraf te onderzoeken. “Kijk Rob, dit zwaard ken jij wel. Precies zoals op de gravure en het schilderij.”

Hij maakte overal foto’s van en ik keek intussen om me heen en zag dat het gebouw, dat dus een mausoleum bleek te zijn, voorzien was van glas-in-lood ramen met daarop afbeeldingen van diverse ridders in heldhaftige poses.

“Dit is geen origineel graf.” Zei Olaf na een tijdje.

“Oh nee? Hoe zie je dat?”

“Kijk maar. Dit lettertype is niet ouder dan laat achttiende eeuw en ook de stijl van het beeldhouwwerk stamt van die tijd. Het is wel een schitterend monument en ik benieuwd wie of wat er in ligt. Mogen wij het onderzoeken?”

“Nog niet.” Zei ik traag en nadenkend. “Eerst moet alles vrij van zand en grond zijn. Wie weet wat we nog meer tegen komen. Voor nu laten we het met rust.”

Tegen de oude man zei ik: “Kunt u de deur weer sluiten en later weer open maken?”

“Ja meneer. Ik kan zelfs een sleutel voor u maken. Ik weet nu hoe de tuimelaars werken.”

“Dat is geweldig. Als u dat lukt, dan verdubbel ik nog een keer uw prijs.”

De man grijnsde breed en toonde zijn scheve en donkere tanden. Hij beloofde dat het ging lukken en terwijl hij weer met het slot bezig ging, gingen wij weer naar buiten waar het team verder ging met het afgraven van de restanten van de heuvel.

Een dag later kwamen ze een paar grafzerken tegen en ook een hek om het mausoleum. De graven werden verder vrij gemaakt en dit bleken geen graven te zijn van familieleden, maar van mij nog onbekende personen, waarbij Olaf vermoedde dat dit waarschijnlijk getrouwe dienaren waren, die een ereplaats hadden verdiend. Ik zag hem naar de graven kijken en zei gelijk tegen hem dat er verder niet gegraven mocht worden, ongeacht de historische waarde. Hij keek teleurgesteld, maar drong ook niet aan.

Het mausoleum zelf was nu helemaal vrij en schoon gemaakt. Door de gebrandschilderde ramen kwam een sereen licht naar binnen, maar dat werd al snel teniet gedaan door bouwlampen op statieven, zodat de archeologen het praalgraf verder konden onderzoeken. Daarbij kwam al snel naar voren dat aan de achterkant van het monument, vlak onder de bovenplaat scharnieren werden ontdekt. Ze warenkunstig weg gewerkt in het marmer en puur door een toevalstreffer werden ze aangetroffen. Dat hield in dat de dekplaat vermoedelijk een deksel was, dat opgelicht kon worden. Ook hier had ik in eerste instantie de neiging om alles met rust te laten, maar dit enkele aspect van de scharnieren had mijn nieuwsgierigheid opgewekt en wilde wel weten waarom dit zo was gemaakt. Hoe de mensen ook zochten en pogingen deden om de dekplaat te lichten, het gaf op geen enkele manier mee en alles bleef gesloten.

Na een week zonder succes werd het mausoleum met rust gelaten en verdwenen de archeologen. Vanaf dat moment werd het mausoleum voor mij een oase van rust, waar ik mij soms terug trok als de drukte mij te veel werd of als ik over zaken wilde nadenken. Soms kwam Sanne met me mee en dan zaten we in alle stilte te genieten van de serene rust, ver weg van het gehak, gehamer en geboor op de bouwplaats.

Op een avond waren Sanne en ik alleen in huis. Esmee was even terug in Nederland omdat haar moeder wat hulp nodig had en hoewel ik Esmee heerlijk vond om bij me in de buurt te hebben, genoot ik heel erg van het alleen zijn met Sanne.

Het was lekker rustig in huis. De TV stond uit en uit de radio klonken de rustige klanken van een mooie sonate van Mozart en terwijl Sanne bezig was om het plan van aanpak te schrijven voor haar masterstudie, was ik aan het grasduinen in een online archief om meer informatie te zoeken over mijn familie geschiedenis. Ik zat net iets te lezen over de rol van een voorouder in de slag om de Düppeler Schans in 1864, waarbij mijn voorouder als kolonel diende in het leger van koning Wilhelm van Pruisen, toen Sanne haar werk neerlegde en bij me kwam staan. Ze schoof op mijn schoot en zoende me lekker, waarbij we even met elkaar knuffelden, maar al snel stond ze weer op en liep de kamer uit. Ik verdiepte me weer in de historie, maar na een kwartier kwam Sanne de kamer weer binnen. Ze was naakt en vroeg: “Heb je zin om met me in bad te gaan Rob?”

Natuurlijk had ik daar wel zin in en ik sloot mijn laptop en volgde Sanne naar de badkamer, waar een vol bad op ons wachtte. Sanne begon me liefdevol uit te kleden en toen ik in het bad lag, kwam ze met haar rug naar me toe tegen me aan zitten. Mijn handen gleden strelend over haar zachte huid en ik liet ze rusten op haar borsten, waarbij ik mijn vingers langzaam over haar tepels liet glijden, die steeds harder werden. Sanne lag lekker loom tegen me aan en ik liet mijn gezicht genietend in haar mooie, lekker ruikende, rode haardos zakken. Dan draaide ze zich een beetje om, zodat we met elkaar konden zoenen en tijdens de zoen groeide mijn lul naar een volledige erectie, die tegen haar kont drukte.

We verlieten het bad en kropen op ons bed, waar we in elkaars armen elkaar bleven zoenen en onze handen elkaar gingen verwennen. Zachtjes streelde ik haar kutje, dat steeds natter werd en Sanne lag me rustig af te trekken, waarbij ze precies wist hoe ik dit het lekkerste vond.

Ik onderbrak de zoen om met mijn mond haar lichaam te verwennen. Kleine kusjes in haar hals en bij haar borsten, waarna ik zachtjes over haar tepels likte en deze ombeurten even tussen mijn lippen nam om er lekker aan te zuigen tot Sanne licht begon te kreunen. Intussen had ik al een vinger in haar natte vagina geschoven en vingerde haar rustig. Ze kon door mijn veranderde houding niet meer bij mijn pik en gaf zich helemaal over aan haar eigen genot. Mijn mond ging weer verder en ik kuste haar roomblanke buik en stak mijn tong in haar naveltje. Ze rilde toen ik dat deed en ik zag hoe ze kippenvel kreeg. Via haar kale venusheuvel kwam ik bij haar kutje dat al lekker nat en heet was en ik kuste haar schaamlippen. Mijn vinger maakte plaats voor mijn tong en ik begon Sanne heerlijk rustig te likken. Ik verplaatste mijn lichaam, zodat ik tussen haar lange benen kwam te liggen en met haar benen over mijn schouders, likte ik haar verder, waarbij Sanne steeds meer begon te hijgen. Alles dat ik met Sanne deed was om haar een lekker gevoel te geven en dat lukte. Rustig likkend en af en toe haar klitje verwennend met mijn tong vonden onze handen elkaar en lieten we onze vingers in elkaar verstrengelen. Met elke kneepje dat Sanne in mijn hand gaf, merkte ik dat ze dichter naar een orgasme toe ging en toen dit na een tijdje kwam, kneep ze flink in mijn handen en klemde ze haar benen om mijn hoofd. Een golfje geil stroomde uit haar kutje en vulde mijn mond toen ze klaar kwam en daarna ontspande ze weer en lag heerlijk loom bij te komen.

Ik ging naast haar liggen en terwijl ik haar lichaam zachtjes streelde, zoende ze mij weer en genoot van de smaak van haar eigen geil op mijn tong en lippen.

Na een tijdje vond haar hand mijn pik, die wat slapper was geworden en ze speelde ermee tot hij weer stijf begon te worden. Dat was het moment dat zij mij met haar mond ging verwennen en even later lag ze aan mijn pik te sabbelen en kringelde haar tong geil om mijn inmiddels weer geheel stijve lul. Zacht zoog ze aan mijn eikel en trok me met een hand rustig af. Haar tong likte lekker langs de rand van mijn eikel en terwijl zij zo bezig was met mijn lul, zag ik haar kontje naast me wiegen. Ik trok haar over me heen en Sanne liet maar wat graag haar kutje op mijn mond zakken, zodat ik haar weer kon likken. Dat deed ik dan ook met veel plezier en dronk gretig van haar geil, dat in mijn mond vloeide. Terwijl ik haar likte, gleed ik zachtjes met een natte vinger over haar kleine kontgaatje en toen ik merkte dat ze haar anus ontspande, drukte ik voorzichtig een vingerkootje in haar strakke gaatje. Niet meer dan dit een kootje, want dit vond Sanne wel lekker, maar meer niet. Alleen als ze heel geil was, mocht ik wel eens mijn hele vinger naar binnen schuiven, maar dit vond ze veel prettiger.

Bijna tegelijk kwamen we klaar. Toen Sanne merkte dat ik ging komen, zoog ze zich vast aan mijn lul en toen mijn zaad naar buiten spoot, zoog ik me vast op haar klitje en dat bracht haar ook over de rand van haar orgasme en samen beleefden we een heel lekker hoogtepunt met elkaar, waarna we elkaar nog rustig bleven likken en Sanne mijn lul tot de laatste druppel leeg zoog.

Ze kroop weer tegen me aan en in mijn armen. Met haar hoofd tegen mijn borst lag ze nog lekker na te genieten en na een tijdje merkte ik dat ze in slaap was gevallen. Voorzichtig trok ik het dekbed over ons heen en toen viel ik ook in slaap.

+++

De volgende ochtend waren Sanne en ik beiden finaal door de wekker hen geslapen, dus werden we wakker omdat de bouwvakkers weer aan de slag gingen. Slaperig keek ik naar Sanne, die ook aan het wakker worden was en we lachten naar elkaar omdat we ons hadden verslapen, maar ook omdat we heel gelukkig met elkaar waren. Ik dook snel onder de douche terwijl Sanne alvast de koffie aanzette en daarna was het haar beurt om te douchen. Bij het voorbij lopen nam ik Sanne nog even in mijn armen en zoende haar, waarbij ik haar vertelde dat ik van haar hield. Ze kuste me liefdevol terug, zei dat ze ook van me hield en verdween onder de douche, waarna ik mij aankleedde en het ontbijt ging klaar maken.

Na het ontbijt gingen we naar de bouwplaats, waar ik met Janosz de plannen voor die dag doornam en al snel was ik weer druk in de weer om de bouwvakkers te helpen waar ik maar kon. Na de lunch werd het echt warm en Sanne en ik vluchtten naar de kelder van het kasteel, waar we in de koelte van de kelder ons bezig hielden met het opknappen van de oude kerkers en de opslagruimtes. De wanden werden ingesmeerd met voorstrijk en toen we de laatste ruimte gedaan hadden, was de eerste ruimte droog genoeg, zodat we konden beginnen met het aanbrengen van de witte verf. Dit ging lekker snel want, omdat er toch een nieuwe vloer gelegd ging worden, hoefden we niet echt rekening te houden met spetters, dus konden we flink grote slagen maken en aan het einde van de middag was alleen de laatste ruimte nog niet wit en de rest wel. Inclusief de overalls van Sanne en mij, want ondertussen hadden we ook af en toe elkaar wat geplaagd en we zaten onder de witte verf.

De bouwvakkers verdwenen weer en Sanne en ik besloten om lekker in de rivier te gaan zwemmen. We zwommen, stoeiden en vreeën lekker met elkaar en toen we pas ruim na zes uur terug in ons huis kwamen, zag Sanne Esmee haar meerdere keren geprobeerd had te bellen. Sanne belde Esmee en kreeg te horen dat Louise, de moeder van Mieke en Maaike op bezoek was en geïnteresseerd was in mijn verhaal over het zwaard van mijn familie.

Ik kreeg de telefoon en Esmee had haar telefoon aan Louise gegeven. Ik kende de vrouw nog niet en we stelden elkaar eerst even voor, waarna ik mijn verhaal deed. Louise luisterde aandachtig zonder mij in de reden te vallen. Nadat ik klaar was met mijn verhaal zei ze met een warme vriendelijke stem: “Ik denk dat ik wel mogelijkheden zie om jou hiermee te helpen. Ik heb enkele contacten op de juiste plaatsen, maar ik moet je wel waarschuwen dat je niet al te veel hoop moet koesteren, want de Russen zijn, acteren en denken heel anders dan wij in het westen van Europa. Dat zit nu eenmaal in de aard van het beestje, maar er is een kans. Gelukkig is het zwaard niet van heel grote historische waarde. Ja, natuurlijk wel voor jou, maar niet nationaal gezien, zowel voor Duitsland als voor Rusland. Dat betekent dat de kans iets groter is dat het met enige overredingskracht en de juiste aanmoedigingen er wellicht mogelijkheden zijn. Ik zou dan wel heel graag de noodzakelijke documenten willen doornemen. Is het een optie dat wij elkaar ergens treffen?”

“Ja natuurlijk kan dat. Heb jij een kantoor waar ik naar toe kan komen?”

Louise begon te lachen en zei: “Ik heb momenteel geen andere dringende zaak om handen, dus als je wilt, kan ik ook naar jou toe komen. Lijkt me leuk om in een kasteel te logeren.”

“Dat is prima, maar het is hier wel een enorme bouwplaats hoor.”

“Dat geeft niks. Esmee heeft me foto’s laten zien. Als de kamer maar schoon is.”

We spraken af dat Louise en Esmee over twee dagen deze kant op zouden komen en nadat de verbinding was verbroken, keek ik Sanne aan en zei: “Ik hoop echt dat het haar lukt.”

“Dat zou mooi zijn Rob, maar je weet wat ze heeft gezegd. Niet te veel hoop.”

“Nee, dat weet ik, maar liever niet gelukt, maar wel geprobeerd, dan spijt krijgen omdat ik het niet heb geprobeerd.”

Samen met Sanne maakte ik het eten klaar en na het eten ging Sanne weer met haar studie verder en zat ik op internet naar van alles en nog wat te kijken. Op een gegeven moment zag ik een gravure van een zwaardduel voor een kasteel en kreeg ik een idee. “Zeg Sanne, heb jij al eens aan schermen gedaan?”

Sanne keek op van haar boek en zei: “Ja, ooit een keer op de middelbare school in een soort sport-oriëntatie-week. Was wel grappig geloof ik, maar ik heb er nooit meer iets mee gedaan. Jij hebt toch wel geschermd in jouw jeugd?”

“Ja, vanaf mijn 10e ongeveer totdat ik 22 werd. Toen stopte de vereniging ermee vanwege te weinig leden en de dichtstbijzijnde vereniging was helaas te ver weg om het te blijven doen.”

“Mis je het?”

“Ja, eigenlijk wel een beetje. Het is een heel mooie en edele sport en ik heb er altijd heel veel lol in gehad. Wil jij het leren?”

Sanne keek me aan en vroeg: “Ik weet het niet Rob. Ik kan me wel herinneren dat het soms best een beetje pijn deed als ik werd geraakt.”

“Dat komt vast omdat de ander te onbehouwen was en de fijne techniek niet beheerst. Maar dan nog, als je een beetje goed kunt weren, dan valt het best mee.”

“Dan wil ik het wel eens proberen. Zeker als het met jou is. Zit er een vereniging in de buurt?”

“Dat geloof ik niet, maar ik kan het jou wel leren. Hoeven we alleen maar de juiste uitrusting aan te schaffen. Hier is ruimte genoeg om te oefenen.”

“Dat is waar en dan weet ik ook gelijk een toepassing voor de zaal op de eerste verdieping in het kasteel. Weet je welke ik bedoel?”

“Die zaal aan het einde van de hal, die uitkijkt op de oostelijke muur?”

“Ja die. Als we daar een gymzaal van maken met fitness apparaten en zo, dan is er nog best ruimte om een schermloper neer te leggen denk ik. Hoeveel ruimte heb je daar voor nodig?”

“Een loper is 14 meter lang met aan elke kant 1 of 2 meter uitloop, dus zo’n 20 meter lang en anderhalf tot twee meter breed. Die ruimte is er wel.”

Sanne vond het wel een leuk idee en ik zocht op internet de site op van Uhlmann schermkleding. Al snel had ik alles gevonden wat ik nodig vond voor een eerste begin en ik wilde bijna op bestellen drukken, toen Sanne zei: “Wacht even Rob. Misschien wil Esmee ook wel mee doen. Ze is best sportief en met zijn drieën is het veel leuker.”

Dat is waar en nadat Sanne mij de kledingmaten van Esmee had doorgegeven, voegde ik een extra uitrusting toe aan het winkelwagentje en bestelde het. Ik klapte mijn laptop dicht en stelde voor om nog een wandeling te gaan maken voor het slapen gaan. Sanne had hier ook wel zin in en even later wandelden we rustig en met elkaar kletsend door het bos. We passeerden het mausoleum en ik nam me voor om binnenkort het veld op te gaan knappen. We liepen verder en op de terugweg begon ik met Sanne over onze toekomst samen. We kwamen bij een klein open plekje aan waar wat bemoste bomen in het gras lagen. We gingen op een boomstam zitten en praatten met elkaar over hoe wij de toekomst zagen. Sanne was, gelukkig net als ik, heel uitgesproken in het idee dat ze wel kinderen wilde en daarbij kwam het ook over trouwen. Dit was wel even een dingetje, want we hadden Esmee ook nog en met twee vrouwen trouwen ging echt niet. Dat wist ik intussen, want ik bekende aan Sanne, dat ik eerder een verzoek daarvoor had ingediend bij het Kanseliersambt en dat was afgewezen. We besloten om dit later met Esmee te gaan bespreken, maar ik voelde al wel dat Sanne het liefste met mij zou willen trouwen en heel eerlijk gezegd, ik ook met haar.

Terwijl we zo aan het praten waren, schoof Sanne naar me toe en zei op een gegeven moment: “Zeg Rob, even over die kinderen hè? Zullen we nu beginnen met het maken ervan?”

Ik had haar nog niet helemaal door en zei rustig: “Ja, dat is wel een optie. Ik ben nu bijna dertig en wil eigenlijk niet te lang wachten, maar hoe zit het met jou en jouw studie?”

“Daar heb ik helemaal geen deadline voor en ook ik wil graag op jonge leeftijd moeder worden, maar dat bedoe ik niet gekkie. Ik bedoel zullen we nu en kind maken?”

“Kan dat dan? Jij bent toch aan de pil?”

“Nog wel, maar dat wil niet zeggen dat we niet alvast kunnen oefenen.”

Bij dat laatste begon ze aan mijn broek te friemelen en had al snel de knoop los. Ze pakte mijn lul beet en trok hem stijf. “Kleed je uit Rob. Hier en nu. Ik wil je in me hebben.”

We kleedden ons uit en Sanne ging naakt in het gras liggen. Ik bekeek haar eens goed en zag haar roomblanke huid en lange golvende rode haren zo mooi afsteken tegen het groene gras. Ze leek wel een elfje zo mooi en ik kwam bij haar liggen. We zoenden elkaar en onze handen gingen al op weg naar elkaars geslachtsdelen. Sanne was al lekker nat en toen ik een vinger in haar schede liet glijden, zei ze hijgend: “Nee Rob, neuk me lekker. Voorspel doen we straks in bed wel. Ik wil nu jouw lul in mijn kutje.”

Ik gehoorzaamde en kwam op haar liggen. Mijn lul schoof soepel in haar natte vagina en toen ik helemaal in haar zat, sloeg Sanne haar armen en benen om me heen en zei met een geile stem: “Neuk me Rob. Spuit jouw zaad in me en maak ons kind.”

Ik neukte Sanne wisselend hard en diep en dan weer rustig met langzame halen en al snel kwam Sanne heerlijk kermend klaar, waarbij ze zich nog steviger tegen zich aan trok. Pas nadat ze voor een tweede keer klaar ging komen, kwam ik ook klaar en ik spoot mijn zaad diep in haar baarmoeder, die op dat moment nog niet vruchtbaar was, maar toen we naast elkaar lagen bij te komen, streelde ik over haar glibberige kutje en zei dat dit sperma de verkenners waren voor de grote troepenmacht die de bevruchting zouden verrichten.

Lachend kleedden we ons weer aan en liepen terug naar huis. We beklommen de grote toren en op de trans genoten we van de mooie zonsondergang, waarna we naar ons huis gingen en we in bed nog een keer uitgebreid hebben gevreeën.

Twee dagen later reed aan het einde van de middag de auto van Esmee het erf op en ze stapte uit, samen met Louise die met haar mee was gereden. Sanne en ik vlogen Esmee om de hals, zo blij waren we dat ze er weer was en daarna begroette ik Louise. Ik bekeek haar eens goed en zag een zeer mooie sensuele vrouw voor me staan. Ze had, net als haar dochter Maaike en net als Sanne mooi lang rood haar en ze had een geweldig lichaam met veel rondingen op de juiste plaats en in de juiste proporties. Ze droeg normale vrijetijdskleding, maar ze zag er desondanks heel goed en vooral heel aantrekkelijk uit. Ze had een heel knap symmetrisch gezicht met een mooie mond, een rechte niet al te grote neus en dan haar ogen. Groot, groen en toen ik haar in haar ogen keek, zag ik een vriendelijke, maar zeer aftastende blik en ik wist dat deze vrouw niet makkelijk was, als je haar tegen je had. Dat was ik sowieso zeker niet van plan en ik heette haar hartelijk welkom op het kasteel en schudde haar hand. Ze gaf me een glimlach en dat maakte haar nog mooier. Haar ogen lachten mee met haar mond en ze zei: “Dus jij bent baron Rob, de eigenaar van dit mooie kasteel en de vriend van deze twee heerlijke meiden. Heel aangenaam kennis te maken. Ik heb al heel veel over jou gehoord, want Esmee kon er onderweg maar niet over ophouden. Ik ben dan ook blij dat we er zijn.”

Esmee keek een beetje verlegen en ik trok haar tegen me aan. “Alles wat ze heeft gezegd is waar en als het nadelig voor mij was, dan was het gelogen.”

Ik kuste Esmee op haar blonde haren en knuffelde even met haar, waarbij ze tegen Louise zei: “Zie je wel wat een lekkere vent het is.”

“Je hebt inderdaad niet gelogen Esmee. Hij kan er zeker mee door.”

Ze schonk me een klein ondeugend glimlachje en ik voelde een blos op mijn wangen komen, want ik kreeg een beetje het idee dat ze niet alleen over mijn vriendelijke aard hadden gesproken onderweg.

Samen met Sanne namen we de bagage uit de auto en terwijl Esmee de auto buiten de hoofdpoort zette vanwege de bouw werkzaamheden, liepen wij het huis binnen.

“Wil je wat drinken, of wil jij je eerst even opfrissen van de lange reis?” vroeg ik aan Louise.

“Als het kan, dan wil ik me graag even opfrissen en wat anders aantrekken, want ik had het voorbeeld van Esmee moeten volgen. Deze spijkerbroek is toch iets te warm voor dit weer.”

Esmee kwam net binnen en hoorde de woorden van Louise. Ze draaide vrolijk een rondje, waarbij haar luchtige zomerjurkje opwaaide en we bijna haar slipje konden zien. “Ik zei het je toch Louise,” zei ze vrolijk, “het is hier heel ander weer dan in het kille Nederland.”

Louise zuchtte en ik vroeg aan Esmee: “Niet plagen joh. Wijs haar liever haar logeerplekje.”

Esmee plofte op de bank en pufte even. “Doe jij dat maar. Ik heb er net 650 kilometer rijden opzitten en ben afgedraaid. Jij hebt natuurlijk de hele dag met Sanne liggen vrijen, dus aan jou de schone taak om de gast haar kamer te wijzen en dan hou ik me wel even bezig met dit lieve meisje hier.”

“Oh, dat laat ik me geen twee keer zeggen.” Lachte Sanne, die bijna bovenop Esmee op de bank sprong. “Ik heb je gemist liefje.”

Louise en ik keken lachend naar de twee meiden, die elkaar begonnen te zoenen en toen draaide ik me naar Louise en zei: “Tsja, goed personeel is moeilijk te vinden tegenwoordig. Mag ik u voorgaan mevrouw?”

Louise lachte en zei met een minzaam knikje. “Graag meneer baron. Wat een eer dat ik door de kasteelheer zelf wordt begeleid.”

“Doet hij graag hoor.” Zei Esmee tussen twee zoenen door. “Rob heeft namelijk een zwak voor roodharige vrouwen.”

“Echt wel.” Zei Sanne. “Net als jij gek wijf. Kom hier en zoen me, want dan hou je ten minste jouw mond dicht.”

Ik nam Louise en haar bagage mee naar het linker huis en toonde haar wat ze waar allemaal kon vinden. Ze knikte goedkeurend en zei dat ze hier haar tijd wel goed kon doorbrengen. Ik legde haar tassen op het bed en toonde haar de kleding kasten. “In de linker kast ligt nog wat kleding van Esmee, maar het rechterdeel is nog leeg, dus die kan je rustig gebruiken. Dan laat ik je nu met rust, zodat je kunt doen wat je wilt. Als je straks het kasteel nog wilt zien, dan raad ik je wel aan om geen hoge of smalle hakken te dragen, want niet alle vloeren zijn nog recht of vrij van gaten en hobbels.”

Ik liep terug naar de woonkamer, maar in plaats van naar de buitendeur te lopen, liep ik naar de boekenkast, die tevens deel uit maakte van de geheime deur tussen de twee woningen. “Woon jij in de boekenkast Rob?” vroeg Louise verbaasd.

“Nee, maar dit is een kortere weg. Zo kan jij ook bij ons komen als je wilt. Als je er ten minste geen bezwaar tegen hebt om twee of drie knuffelende mensen te storen.”

Ik toonde haar aan welk boek ze moest trekken om het ingenieuze mechanisme van de deur in werking te zetten en liet de mooie vrouw alleen.

In mijn eigen woonkamer lagen Esmee en Sanne nog op de bank te zoenen en te knuffelen en ik ging bij hen zitten. “Hi,” zei ik zachtjes tegen Esmee, die me even aankeek.

“Hi,” zei ze terug en bood me haar mond aan, die ik gretig kuste terwijl Sanne naar ons keek.

Na de zoen met Esmee zoende ik lekker met Sanne en daarbij gleed mijn hand naar haar lekkere kleine ronde kontje dat zo mooi opbolde onder de dunne stof van haar jurkje. Ik liet mijn hand onder het jurkje glijden en vond de blote billen van Sanne, want ze droeg weer eens geen ondergoed en net toen ik haar bil vast pakte, ging de geheime tussendeur open en kwam Louise de kamer binnen.

“Dat is makkelijk zo’n deu… oh, sorry. Ik stoor geloof ik. Had ik moeten kloppen?”

“Nee hoor,” lachte Sanne, “dat is het risico van het vak. Zal ik wat te drinken inschenken?”

Sanne wilde opstaan, maar dat ging niet helemaal goed en ze viel terug op de bank, waarbij haar jurkje ver genoeg op wapperde, dat Louise kon zien wat ik eerder gevoeld had, namelijk dat Sanne geen slipje droeg en ze kreeg een mooi zicht op haar kale kutje.

“Je bent ook niet veel veranderd Sanne.” Lachte Louise.

“In welk opzicht bedoel je dat?” vroeg Sanne ondeugend en wapperde even met haar jurkje.

“Je bent nog net zo mooi als vroeger en net zo ondeugend.” Zei Louise met een brede glimlach. “Maar ik lust nu wel wat te drinken.”

Sanne ging drinken inschenken en Esmee ging recht zitten op de bank, zodat Louise naast haar kon zitten. Ik ging in mijn luie stoel zitten en bekeek de mooie vrouw nog eens. Ze zag er erg lekker uit in haar korte zomerjurkje van blauwe stof met zilveren versiersels. Het jurkje had letterlijk niet veel om het lijf. Vanaf haar middel liepen twee banen stof over haar boezem en die kwamen in haar hals bij elkaar. Haar armen en rug waren bloot en ook haar benen, die vanaf halverwege haar zeer fraai gevormde dijen te zien waren, waren onbedekt en aan haar voeten droeg ze makkelijke sneakers.

Na het drankje gingen Sanne en Esmee het eten klaar maken en daarbij hadden Louise en ik een uur om haar een eerste kleine rondleiding door het kasteel te geven. Ze was vol lof over het mooie kasteel toen ik enkele foto’s op mijn telefoon liet zien, hoe het was toen ik voor het eerst hier kwam, was ze vol bewondering over de voortgang en zei: “Mijn hemel Rob, dit moet een fortuin gekost hebben en nog steeds kosten.”

“Ja, dat klopt, maar het is wel de moeite waard. Vind je ook niet? Daarnaast heb ik best wel wat geld uit mijn erfenis gekregen en dat dekt voorlopig ruimschoots de restauratie en dan hou ik nog over ook.”

Bovenop de toren keken we uit over mijn landgoed en weer was ze overweldigd door de enorme lap grond, die ik bezat. Ze keek uit over het bos en zei: “Ik heb heel veel rijke klanten Rob, maar ik geloof niet dat er iemand tussen zit met wat jij hebt. Daarover gesproken Rob,” ze hield even stil en keek me indringend aan, “ik wil graag open kaart met jou spelen, want de klus die ik voor jou ga uitvoeren is een heel bijzondere en er zullen vermoedelijk dingen gaan gebeuren, die niet normaal zijn in een juridisch steekspel, maar wat soms wel helpt om mannen in een gewenst richting te krijgen.”

Ik legde mijn hand op haar arm en zei: “Als het gaat over jouw bijbaan, dan weet ik dat al. Sanne en Esmee hebben mij dit verteld.”

Louise keek me een tijdje aan en vroeg: “Dat is goed. Wat vind jij daarvan?”

“Ik heb daar niks van te vinden Louise. Het is jouw leven en jouw keuze. Mocht het jou wel iets uitmaken, dan kan ik je wel zeggen dat ik er geen enkel probleem mee heb. Sterker nog, ik heb een groot ontzag voor dames in het vak, want ik vind dat jullie heel goed werk doen. Ik zou het niet kunnen.”

Louise begon te glimlachen en zei: “Is dat zo? Ik weet natuurlijk dat Sanne en Esmee beiden jouw vriendin zijn en ik weet ook dat jij hier nog twee vrouwen hebt, met wie je regelmatig seks hebt. Zo veel anders is het niet hoor, alleen word ik ervoor betaald. Verder kies ik mijn eigen klanten en weet dus wat ik in mijn bed krijg. Ik heb op dit moment vijf vaste klanten. Twee politici, twee diplomaten en een CEO van een groot bedrijf. Ik werk in dit vak maar één dag in de week en dan verdien ik in één nacht meer dan dat ik met mijn juridische werk in een halve maand verdien.”

Ik knikte bewonderend en zei: “Dan ben je vast heel goed in jouw vak.”

Louise schoot in de lach en zei: “Ja Rob. In beide vakgebieden ben ik heel goed. Mijn klanten klagen niet.”

Op dat moment hoorden we Sanne roepen dat het eten bijna klaar was en Louise en ik liepen de lange trap af naar beneden en schoven aan de gedekte tafel aan. Het werd een lekkere en gezellige maaltijd en na het eten ruimde ik de boel op en deed de afwas, zodat de meiden met Louise konden bijpraten.

+++