Vaak heb ik een goed idee, maar duurt het soms nog maanden voordat ik het op papier heb. En deze keer dacht ik even rustig aan te willen doen, en had ik binnen een week een vervolg klaarliggen...

Hieronder het eerste van elf hoofdstukken waarin Lucas en Elise verder op ontdekking gaan in hun relatie. Op mijn profielpagina vinden jullie al een kleine teaser waartoe dit zal leiden.

Graag hoor ik of ik hiermee de spanning vergroot, of juist al te veel verklap.

Groeten en veel leesplezier,

Jefferson

Waar ik bang voor was, gebeurde niet. Ik en Elise pakten ons leven weer op en vielen niet terug in een gat. We gingen redelijk door op dezelfde voet. Ik had wel meer rust. Drie meiden tevreden houden, vergt wat van het lichaam. Ik ben ook maar een mens. Zelfs maar een jongen. Dat wilde niet zeggen dat ik en Elise de rem erop zetten. Wij vonden elkaar nog steeds. Het ging ook gewoon allemaal wat beter. Op seksueel gebied waren we nog steeds eerlijk en vooral erg vrijgevig. We wilden nog steeds heel veel. Het liefst haalden we die twee weer zo snel mogelijk terug. Maar dat deden we niet. We wilden het wel. Maar we moesten ook even samen wat tijd doorbrengen. Toch dachten we dan al snel aan anderen. Haar interesse in andere meisjes bleef naar boven komen en een ander meisje samen beminnen, was iets wat ze graag nog een keer zou willen doen. Samen dus. Ze sprak vaker af met die Eke, maar ook met anderen van haar werk. Ze werkte ook weer meer. Allemaal positief. Niet dat daar wat tussen zat op het eerste gezicht. Mooie meiden wel, maar de emotionele connectie ontbrak natuurlijk. En die was net zo belangrijk. Dus wilden we wel veel, maar hielden we ons nog op de vlakte.

De relatie met Elise was overigens uitstekend. Alles was vergeven en bijna vergeten. Ik wilde het niet vergeten, zoals ik het nu in m'n hoofd een waardevol plekje had gegeven. De seks was nog steeds goed en rijkelijk aanwezig in onze relatie. Er ging geen dag voorbij zonder. Hoe dan ook. Soms alleen ik, en soms alleen zij die aan haar trekken kwam. Maar als het even kon, en dat was best vaak, namen we het er beiden van. De tip van Kamila voerde ze maar al te graag uit, en steeds beter, zodat we langer seks konden hebben daarna. Win-win noemen ze dat. Toch leefde ik zo nu en dan ook nog wel in m'n hoofd. Er bleven dingen waar ik het liever niet over wilde hebben, en waar we het steeds moeilijker over konden hebben met dat de tijd verstreek. Daar was ik me overigens erg bewust van. En dan had ik het over de toekomst. De echte toekomst in de echte wereld. Nu waren we min of meer nog twee hitsige pubers in een volwassen leven die gewoon genoten van elkaar. Helemaal prima, natuurlijk. Maar dat kon niet eeuwig duren. Dat wist ik. Dat wist zij.

En misschien wist Kamila dat ook wel. Zij en ik onderhielden nog veel contact met elkaar. En ze hield haar woord en doneerde ook nog elke week trouw wat mij toekwam. Het werd wel iets minder elke week. Niet dat dat me echt iets uitmaakte. Daar hadden we het ook helemaal niet over. We vroegen elkaar al snel wanneer we elkaar weer zouden zien. Heel snel al. En plannen volgden ook al vrij snel. Maar concreet werd het nooit. Het was lastig. Zeker zo op afstand. Maar ik vergat haar niet. Geen dag ging voorbij dat ik niet aan haar dacht of dat ik moest glimlachen omdat ik enkel maar een berichtje van haar had gekregen. We maakten ook grapjes naar elkaar waar wij dan alleen om konden lachen, leek het. Ze was niet zomaar een vriendin. Er was meer. En we hadden ook veel meer gedaan dan normale vrienden zouden doen. Ze was een 'normale' vriendin van mijn eigen vriendin Elise. Maar ook zij hadden meer gedaan dan normaal was. Elise vroeg op een gegeven moment nog of ik en Kamila een keer zouden afspreken. Gewoon uit interesse. Zo normaal was het... Nee, echt. Elise vond het niet erg. Die legde op geen enkele manier een drempel op de weg om te verhinderen dat ik en Kamila elkaar weer eens zouden zien. Ze was ook hier welkom. Elise wilde wel een dagje op de winkel passen als dat nodig was. En niks aan dit vond ik verdacht op wat voor manier dan ook. Elise gunde het me oprecht. Het liefst zou ze willen dat ze dan weer naar Ameland zou komen. Ook Elise en Kamila waren hechter geworden hier. Ook daar speelde meer. En daar wist ik niet alles van. Dat hoefde ook niet. Zo erg kon dat niet zijn. Niet zo erg als wat ik wist over Kamila en wat Elise dan weer niet wist.

Op Hyun hoefde ik ook niet te rekenen. Helemaal niet zelfs. Die appte niet elke dag. In het begin wel. Maar na een week al niet meer. En op een gegeven moment reageerde ze niet eens meer op appjes. Daar ging iets niet goed. En dat verbaasde me wel, ondanks dat zij natuurlijk een heel ander karakter had dan die andere twee. Het leek allemaal koek en ei te zijn toen ze vertrokken. Er was veel gebeurd. Heel veel. Misschien wel te veel. Niet alles kon op het tempo van Hyun. En ergens vond ik het okay. Ik wilde haar best die ruimte geven. Maar ik wilde ook weten waarom ze dat opeens nodig had. Dat kwam toch een beetje uit het niks. Ondanks haar karakter. Nu begon ik zelf dingen te verzinnen en losse punten aan elkaar te knopen terwijl dat niet hoefde. En het gekke was dat Elise eerst niks doorhad. Die twee hielden wel goed contact. Totdat ik het een keer aankaartte bij Elise. En toen zij verhaal ging halen, wat ook weer niet hoefde, stremde het ook tussen de twee dames. Dat was toch gek. Hyun kwam daar wel snel op terug. Ze wilde Elise weer snel zien, maar dan wel zonder mij. Tegen mij zei ze nog geen woord. Ik besloot uiteindelijk er niet te veel achter te zoeken. Als ik alles op een rijtje zet, is het misschien ook wel logisch dat ze dit doet. Door dat karakter.

Dit levert wel spanningen op. En twijfels. Vooral bij Elise. Die lijkt zichzelf tegen te komen. Niet alles kan. Ook al wilde ze het nog zo graag. En ergens had ze toch haar zin doorgezet, waar ik dankbaar voor was, maar wat misschien niet ten goede kwam van de al bestaande relaties. Lijkt me ook logisch. En nu werkte het toch een beetje door op onze relatie. Het bepaalde niks. Daar was ik blij om. Maar ik kon het merken als de twee contact hadden gehad. Dan was Elise minder aanspreekbaar. Dat duurde nooit lang. Hyun miste vooral iets. Niet wij.

Toch leek een wederzien op de loer te liggen, en dat met beide. Elise kwam met nieuws. En het was nogal een bommetje. Niet alleen zouden we Kamila en Hyun weer gaan zien, maar waarschijnlijk ook de rest van de groep uit Brugge... Ze liet het me zien. Het was onpersoonlijk. Iets wat hij naar anderen op dezelfde manier had gestuurd. En dit nadat hij nooit meer wat tegen haar gezegd had. Want ook dat zag ik gelijk. Geen woord. En andersom ook niet. Gelukkig... We waren uitgenodigd voor een feestje. Niet in Brugge, maar in Den Haag. Dus niet door Jeffrey, maar door Mussa. En eerlijk gezegd zag ik die niet aankomen. Ook Elise niet in eerste instantie. Al snel bleek dat iedereen uit de groep op deze manier was uitgenodigd. En iedereen ook vrij kortdag. Over twee weken zou het al zijn. Voor ons kort dag omdat we wat zouden moeten regelen. Mits we zouden gaan. En dat was nog maar de vraag.

Elise geeft al snel aan wel te willen. Ze wil haar vrienden zien. En dat begrijp ik. Maar we hadden het hier wel over de jongen die in Brugge nog dreigde haar van me af te pakken, en zich vervolgens ook ongenodigd voegde bij de toen vreemdgaande Elise en Jeffrey. Dit was de jongen die Elise toch wat angstig had laten omkijken voordat hij zijn veel te grote, zwarte pik in haar duwde. En ja, ondertussen weet ik voor honderd procent zeker dat Elise het ook niet anders gewild had, maar dat maakt de kwestie er niet bepaald makkelijker op, of wel? Het ging haar misschien niet zozeer om hem, maar mij natuurlijk wel. Ook omdat ik er nog steeds dubbele gevoelens aan overhield. Nog steeds zie ik haar daar zitten op de schoot van Jeff met Mussa achter haar. En in haar... Dat vergeet ik nooit meer. Dat was niet erg. Dat was gebeurd. En alhoewel ze nooit echt hardop had uitgesproken dat nog een keer te willen, hebben we het er natuurlijk wel eens over gehad en heb ik ook open gesproken over hoe het mij opwond. Was dat slim? Of maakte ik het nu wel heel snel heel erg? Of was ik het die het nog een keer wilde zien gebeuren? De twijfels sloegen bij mij meteen toe.

Eén ding was me duidelijk. Elise ging hoe dan ook. Ik ging haar ook niet tegenhouden. En of ze dan wat zou doen, wist ik niet. Waarschijnlijk niet. Maar misschien ook wel. Hopelijk wel, dacht ik bijna. Maar dan kon ik daar maar beter bij zijn, bedacht ik me ook. Moet ik haar alleen laten gaan, of moet ik mee. Ik kan die gasten toch niet onder ogen komen? Niet alleen Mussa, maar Jeff zal er ook zijn. Die zou ik zo neerklappen. Daar overheerste een heel ander gevoel bij. Mussa was verliefd op Elise. Dat was niet okay, maar daar kon hij ook niks aan doen. Ja, het op een andere manier uiten dan hij in Brugge gedaan had, zou wel logisch zijn. Maar wanhoop doet gekke dingen met mensen. Ik moet wel mee. Ik wil ook mee. Al doe ik nog alsof ik niet wil. Het is ook niet helemaal meer hetzelfde als toen in Brugge. Er is zoveel veranderd. Ik en Elise zijn enorm veranderd en onze relatie ook. Ergens moest ik daar hoop uit putten. Maar dat vond ik verdomde moeilijk. Elke keer als ik terugdacht aan die avond waarop mijn Elise zo heerlijk zat te kreunen op die twee, enorme, zwarte pikken, voelde ik me toch een stuk kleiner. Zelfs na een periode waarin ik mijzelf toch wel aardig bewezen dacht te hebben. Daarom wilde ik niet. Ik keek liever niet toe. Hoe leuk het soms ook leek. Tegelijkertijd was ik nieuwsgierig naar de kracht van onze relatie en ook hoe Elise zich zou handhaven bij het zien van die twee. We gingen dus. We. En of onzer relatie nu aankon, gingen we wel zien.