Ik heb wat uit te leggen. Er lopen nu twee reeksen. De Vriendengroep heeft nog steeds prioriteit. Waarom dan Elise en de Goden en hoe zit dat precies?
1. Ik speel met het idee om Elise wat meer aan het woord te laten in plaats van Lucas. Of wellicht iemand anders uit de groep. Ik wilde zien wat jullie daarvan vonden, aangezien ik al zo lang als Lucas als schrijf. Kon ik dat wel?
2. Omdat ik al zo lang bezig met de reeks De Vriendengroep, was het ook fijn even anders te denken en te schrijven in een hele andere setting met bekende personages. Dat werkt vaak geestverruimend.
3. Of Lucas en Elise in de tweede reeks echt uit elkaar zijn, laat ik overigens nog in het midden. Er kan van alles aan de hand zijn met dit stel...
4. Ik hoop ook iets meer inhoud aan beide reeksen te kunnen geven door het verhaal wat breder te vertellen. Ten opzichte van De Vriendengroep speelt Elise en de Godinnen zich af in de toekomst, maar heb het plan me met haar toch vooral op het verleden te richten. Laat Elise maar vertellen hoe het allemaal meegemaakt heeft en hoe dat tot stand is gekomen. Dit zou een derde reeks kunnen worden. Al maak ik het er voor mezelf en de lezer er misschien niet makkelijker op.
Ik ben dus nog zeker bezig met De Vriendengroep. Een obsessie? Nee, dat niet? Plagiaat? Nee, nooit van me leven. Als ik al een obsessie heb, is dat er eentje voor het schrijven. Dat doe ik het liefst en zo vaak mogelijk. En de laatste tijd gaat dit me goed af, los van de kwaliteit, en heb ik tijd om te schrijven, naast mijn priveleven en carrière.
Mochten er nog vragen zijn, dan hoor ik dat graag. Ik hoop de verwarring te beperken en dat aan het einde van de rit juist een mooi en compleet verhaal klaarstaat wat je anders naar de voorgaande delen laat kijken.
Met de allervriendelijkste groet,
Jefferson
-
*
-
Het was niet uit tussen mij en Elise. Dat zou ook flauw zijn. Noem het een time-out, een pauze, of wat dan ook. Hoe dan ook was het niet gunstig voor onze relatie, mocht die nog verdergaan hierna. Het was niet zo dat ze met een paar dagen weer terug op Ameland was. Er gingen al snel een paar weken voorbij, en uiteindelijk zaten we halverwege november voordat we pas echt weer progressie begonnen te maken. Het was even nodig. Even rust. Even geen gekkigheid. Niet dat het me niet elke dag bezighield, natuurlijk. Alles hield me bezig. En boven alles miste ik haar al heel snel. Echt enorm. We zijn hier samen naartoe verhuist. Het was altijd wel meer mijn plekje dan het hare, maar dan nog. Het was stil in huis. Echt stil. Ik keek bijna geen tv, zette zelden een muziekje op en fluiten en neuriën deed ik ook al niet aan. Elise wel. Die neuriede altijd wel iets. Met haar erbij was er altijd wel leven in de brouwerij. Dat miste ik natuurlijk. Maar ze was weg om een reden. En ik had echt wel een paar weken nodig om af te koelen. Na zo'n weekend, wat eigenlijk te gek voor woorden was en waarin alles juist goed ging aan de oppervlakte, zelfs voor een stel als wij, begon ze binnen een dag alweer over die ander. En daar begreep ik nog altijd helemaal niks van. En toch begreep zij dat ik boos was, en bleef. Zij ging eigenlijk zonder al te veel weerstand terug naar haar ouders, en we hadden dan ook gewoon ruzie, als je het een naam wilt geven. Het meeste uit onze relatie viel amper nog te benoemen, maar dit durfde ik zo wel te noemen. Ja, we hadden gewoon even ruzie. En ergens was het een wonder dat het zo lang op zich had laten wachten, al was het niet de eerste keer, natuurlijk. En ergens was het ook wel even goed. Even de rem erop. Even in de stilte alles een plekje geven. Het had ons leven zo enorm bepaald, de laatste periode. En dat was niet gezond. Ondertussen waren we ruim twee maanden verder, dus. Het was onwennig, en dat bleef het. Ergens hoopte ik misschien wel dat het zou wennen om alleen te zijn, maar dat deed het niet. Ik bleef haar missen. Goed, ze is niet eerlijk geweest her en der, en al helemaal niet tactvol op bepaalde momenten. Maar we hadden zoveel meegemaakt, ondertussen, en dat kon blijkbaar niet zomaar vergeten zijn. Ook veel mooie dingen hadden we samen doorstaan, al waren ze niet altijd even normaal.
We onderhielden overigens wel gewoon contact. Dagelijks. Voor ons doen gingen we hier dan weer wel heel volwassen mee om. Ze gaf me ruimte, en ik haar ook. Ook zij had die time-out nodig, al kwam ze daar pas een weekje later achter. We maakten al snel duidelijke afspraken. Want het was niet uit. En dat wilde ze ook niet. Dit was de kans voor haar geweest om op een andere voet verder te gaan, als ze dat had gewild. En voor mij gold hetzelfde. Maar dat wilden we dus helemaal niet. Daar was ze gelukkig heel snel duidelijk in, en ik niet veel later ook. Ik had wel aangegeven daar iets langer over na te moeten denken. Zij had ooit gezegd: ''voor zolang het duurt.'' En dat was ik niet vergeten. Ook al was ze daar later ruimschoots op teruggekomen. Ergens lag een grens. Die had ze nu zien liggen. Ik had nu aangegeven waar die ongeveer lag. En daar was ze nog niet overheen gegaan. Niet echt. Dus waren we nog 'samen'. Zo zag ik het voor me. Elke dag hadden we appcontact. Van het oppervlakkige ''Lekker geslapen?' en 'Hoe ging het vandaag?'' naar de wat dieper gelegen vragen die ook gesteld moesten worden, zonder dat we daar echt antwoorden op gaven. Zij sloot de dag altijd af met dat ze van me hield. Dat zei ik in het begin dan niet terug. Pas toen we afspraken om ook elke vrijdagavond met elkaar te bellen, en ik het haar dan ook echt hoorde zeggen, kon ik het niet meer opbrengen het niet terug te zeggen. Ik miste haar dan echt. En dan was ze opeens heel ver weg. Want even van of naar Ameland bleef altijd een dingetje. We maakten nog geen concrete afspraken, al werkten we langzaamaan aan een herstel. Er werden geen concessies gedaan. Dat kwam nog wel. In deze fase was het een kwestie van overleven. Contact houden en zorgen dat dat goed blijft. De relatie lag aan de reanimatie. En het enige wat we nu konden doen, was er zuurstof in blijven pompen, en alleen dat. We hadden het niet over anderen. Ik had ook geen contact met anderen. Kamila had er wel van gehoord en haar medeleven betuigd, maar meer dan dat was er vervolgens ook niet. Ergens teleurstellend, maar misschien maar beter ook. Geld maakte ze nog wel over...
Het was wachten. Gewoon wachten op het goede moment. Wachten op een teken van haar kant. Ik vond dat zij wel wat meer mijn kant op mocht bewegen dan ik naar haar zou moeten doen. En er kwamen wel signalen. Ik merkte het met name als ik haar aan de lijn had. Zoals ze liever tegen me begon te praten, en hoe ze wel meer stuurde naar een wederzien, liever zo snel mogelijk, zonder het echt letterlijk uit te spreken. Ik zat toen nog in een fase waarin ik haar woorden met een korreltje zout nam. Maar ook op een andere manier begon ik het te merken. Zo kwam haar vriendin Eke, van hier, wat vaker langs in de winkel. En dan zat ze echt een beetje te vissen naar hoe het dan echt met me ging. Ik gaf dan weinig prijs. Ik ging er vanuit dat Eke niks wist over alles wat ik en Elise echt hadden uitgespookt. Ik denk dat als iemand zoals Eke daarachter zou komen, ze al het contact zou verbreken met ons beiden. Zij zat namelijk wel iets anders in elkaar, christelijk als ze was en voorkwam. Elise was door haar afwezigheid trouwens haar baantje kwijt, maar ook Eke was ondertussen werkzoekende. Elise had gevraagd of ze mij niet kon helpen. Maar ook al had Eke er niks mee te maken, wilde ik die afleiding niet om me heen hebben, knap als ze was. Niet nu. Eke kwam dan gewoon af en toe even buurten, en meer was het niet. Maar ik waardeerde het dat Elise op deze manier een extra poging deed tot toenadering. Ook het contact met Eke was leuk. Zo anders dan die andere vriendinnen van Elise. Echt niet te vergelijken. En dat was wel eens fijn.
Overigens leefde ik dan wel een soort kluizenaarsbestaan, maar dat deed Elise niet. Ik wist dat ze de rest zag. Dat zei ze me ook. Dan belden we op vrijdag en dan vroeg ik nog of ze plannen had, en op een gegeven moment zei ze dan dat ze ging stappen, of naar de film ging, of had afgesproken met die of die. Dat vond ik ook niet erg. Ik had zelf met een reden Ameland gekozen om juist te ontsnappen aan zo'n beetje iedereen uit mijn verleden, dus ja. Ergens was het wel een klein beetje wrang, natuurlijk. Al begreep ik dat ze er ook gewoon uit wilde en afleiding zocht. Maar goed. Ze ging niet naar school, en werkte uiteindelijk iets van drie ochtenden in het zaakje van haar vader. Vrijetijd zat. Misschien wel te veel. Het zou kunnen dat ze ook Mussa weer zag. Ergens hield ik daar wel rekening mee. Hun hadden ruzie, maar misschien zag hij nu zijn kans schoon. Het zou erg dom zijn van Elise om het tegelijktijdig het mij goed proberen te maken en met Mussa aan de haal te gaan. Zo dom was ze niet. Ik hoopte maar dat ze niet zo dom was. In de tijd alleen heb ik veel aan haar en Mussa moeten denken. Het bleef zo dubbel. Alles was gewoon ongelofelijk dubbel, en daarom ook zo moeilijk. Want als ik terugdenk aan die twee keren dat ik die twee samen heb gezien, krijg ik daar nog steeds ongegeneerd een harde van. Goed, had ik een andere meid uit de groep hetzelfde zien doen, zou ik dat ook nooit vergeten en zou het me ook ongekend bezighouden. Maar het was niet iemand anders. Het was Elise. In Brugge ging ze vreemd, in Scheveningen al niet meer. Het hele vreemdgaan zou natuurlijk iets moeten zijn wat ik ten alle tijden zou moeten afkeuren. En iets in mij doet dat ook. Natuurlijk. Dat kan niet anders. Het voelt onnatuurlijk. Maar was het dat ook? Want tegelijkertijd zag ik haar niks liever doen... Ik genoot als ik Elise met een ander zag. Ook toen ik haar nog alleen met Jeff zag, groot als de schok toen was, maar niet zo groot als het toen nog ging worden. Het was misschien de manier waarop, dat het wrong. En tegelijkertijd was het die manier die het zo spannend maakte. Niet dat dat haar bedoeling was, denk ik. Haar zien vreemdgaan, en dus zelf bedrogen worden, wond me op een vreemde manier op. Natuurlijk voelde ik mij gepasseerd en bedrogen. Zeker in het begin. Maar toen ik Elise weggaf aan Mussa voor z'n verjaardag, en hij dacht dat ze echt vreemdging, wond mij dat ook erg op. Er zal wel een steekje los zitten in mijn hoofd. Dat zou ik ook niet erg vinden. Elise, hoe fout ze misschien ook is geweest, is daarom ook de perfecte vrouw voor mij. Wel op dit gebied. Welk ander meisje zou dit doen? Ik ken ze niet. En ik hoop ook dat het er niet heel veel zijn. Maar dat maakte haar wel juist zo bijzonder. En andersom gold dit ook. Weinig jongens zouden dit pikken. Maar ik wel. En vervolgens hebben we zelf ook seks die elke keer weer lekkerder was dan de keer ervoor. Ondertussen wist ik dat ik me niet gepasseerd hoefde te voelen. Het lag wat genuanceerder. Maar maakte dat het dan goed? Het gaf me nog altijd, en zoals zo vaak, een dubbel gevoel.
En er was nog iets, wat me altijd een dubbel gevoel gegeven had. En dat was de verregaande interesse van haar naar dan vooral donkere jongens om mee 'vreemd te gaan'. Ik wist niet in hoeverre ik dat echt serieus moest nemen. Al deelde ik de spanning die dit 'taboe' met zich meebracht. Dat weet ze ook. Daar hebben we het gewoon over gehad. Al kreeg ik wel het idee dat ze na dat gesprek er iets meer de nadruk op leek te leggen, zonder dat ook echt hardop uit te spreken. En het zou best wel eens zo kunnen zijn dat ze dat deed omdat ze dacht dat ik dat fijn vond. Ja, we hadden nog genoeg te bespreken. Want dit zijn natuurlijk alleen maar aannames. Maar wat mij hier stoort, en natuurlijk ook aan mijzelf, is dat het blijkbaar uitmaakt dat de jongens waarmee ze dan seks heeft een kleurtje moeten hebben. Dat was natuurlijk de grootste onzin. Mussa was een beest van een vent en ik snap dat vrouwen dat aantrekkelijk vinden. Zeker als hij dan ook nog zo groot geschapen is. En Jeff is een vlotte babbelaar. Ja, hij had ook een flinke in zijn broek zitten en dus een kleurtje, al was het een ander tintje. Maar was dat het dan? Echt? Ik geloofde ondertussen van niet. Ja, het bleef iets spannends houden. Nette blanke meisjes die zwichten voor foute, donkere jongens. Zoiets. Dat was dat taboe. Maar bestond dat nog wel? Mussa was op zich een nette jongen, keurig opgevoed en deed dan wel aan vechtsport, maar was zo ver gekomen door zijn discipline. Jeff is een wat vager figuur, dat moet ik toegeven, maar toch ook succesvol geworden door hard te werken. En toch maakt dat niet uit in het brein. En Elise was dus alles behalve dat nette, blanke meisje wat heel haar leven al had uitgestippeld had, wat nu verstoord zou worden door haar interesse in zwarte jongens... Zo zat het in de werkelijkheid dus heel anders. Elise had ook met iemand anders dit kunnen doen van hetzelfde formaat, maar dan zonder kleurtje. Had ik haar dan wel gestopt? Had ik dan niet of minder genoten? Ik wist nu dat dat niet zo zou zijn. Alleen de voorpret zou minder zijn geweest. Want het idee dat mijn 'nette' Elise met een 'foute', zwarte jongen zou gaan, gaf al een hoop plezier. En daarom Mussa. Arme Mussa. Tenzij hij nu de tijd van z'n leven beleeft met mijn Elise... Dan zou ik iets minder medelijden met hem hebben.
Alleen zijn, had ook z'n nadelen. Zo vulde mijn hoofd zich sneller met bepaalde concepten dan als ik iemand had om zo nu en dan tegen te praten. Ik was graag alleen en kon goed alleen zijn. Ik wilde vaak ook liever alleen zijn. Niet dat ik een leven wilde zonder Elise, of helemaal zonder partner. Maar ik kon makkelijk alleen zijn. Elise was anders. Die miste toen al snel haar vrienden uit de Randstad, en kon hier maar moeilijk aarden. Ze had zo'n beetje alles voor mij opgegeven om mee te gaan. Pas nu ze hier niet meer is, snap ik wat dat voor haar had betekent. En ik nam het altijd maar voor lief. Ik durf nu best toe te geven dat ik die eerste twee jaar Elise echt een beetje voor lief had genomen. En dat was dom. Ik had haar dan ook die kant op gedreven, al was het onbewust en niet wetende hoe zij eigenlijk in elkaar stak. Anders was dit nooit zo gebeurd. Al denk ik dat het vroeg of laat alsnog fout was gegaan, misschien wel met hele andere consequenties. Het was toch een beetje de aard van het beestje. Al gold dat dus voor ons beiden. Ook nu, als ze me zegt aan de telefoon op een vrijdagavond, dat ze nog gaat stappen in Rotterdam, vraag ik me af of Mussa dan ook daarbij zou zijn, en hoelang het zou duren voordat de twee ergens een afgelegen plekje weten te vinden, en wind dit me dus vooral op, en gun ik het haar nog ook, en zou ik het weer willen zien. Ja; omdat ze dan vreemdgaat, met een donkere jongen die enorm groot geschapen is, en het een geheim voor me zou blijven. Ik zou het kunnen vragen. Niet aan haar, maar aan Joey. Ja, ook aan haar. Maar wat is daar leuk aan? Als ze het weer met Mussa zou doen, zou Mussa het weer delen met die twee, en ik denk dat Joey nog eerlijk tegen mij zou zijn ook. Toch vroeg ik het niet. Aan niemand. Het maakte niet uit. Ik zat hier. En zo dom zou ze echt niet zijn... Het was een reden om weer naar elkaar toe te komen, om het haar dan ook echt te zien doen. Eén van de redenen...
Zo sukkelde het een aantal weken door, ik dan in m'n eentje op Ameland. Maar we hielden contact. En dan hadden we het niet hierover, maar al snel gaven we aan elkaar te missen. Toch was het niet zo simpel. Zo makkelijk als zij de naam van Jeff liet vallen, was echt ongekend, toen we juist weer even tijd samen voor elkaar konden hebben. En dit maakte een hoop lastig. Ik voelde me ook steeds meer alleen en op mezelf aangewezen. Hoe langer dit duurde, hoe lastiger het werd elkaar weer te zien, laat staan echt verder te gaan met het leven wat we deelden. En dat was wel meer dan alleen de seks en alles daar omheen. Even dacht ik ook dat het er niet meer van ging komen. Er zat weinig schot in de zaak en ik hield de boel ook een beetje af. Elise wilde al eerder terugkomen, maar ik had daar nog geen trek in. Ik was bang. Met name om zwak over te komen. Ik had blijkbaar nog iets van trots, en haar zomaar terug laten komen, vond ik dan zwak. Nee, niet zomaar. Maar hoe dan wel? Het was Alisha die mij exact deze vraag stelde. Natuurlijk wist iedereen dat het 'uit' was tussen mij en Elise, maar ik had geen idee in hoeverre dit effect had op de rest. Schijnbaar zat Elise er veelal mokkend bij, als er wat ondernomen werd. En ook Elise had deze vraag gesteld. Niet aan mij, maar aan haar vriendinnen. Wat kon ze nog doen? Hoe dan wel? Een vraag die zelf niet kon beantwoorden. En Alisha dus ook niet, die aangaf dat het haar nogal dwarszat haar vriendin zo te zien. Gek dat juist zij van zich liet horen. Hyun heb ik geen enkele keer gehoord, en Kamila hield zich ook angst vallend stil. Maar die wisten dan ook hoe het zat. En Alisha niet. Dat was me wel duidelijk. Terwijl ik denk dat Joey haar alles zou vertellen, zou ze ernaar vragen. Maar daar had ze geen reden toe gehad. Ook nu niet, blijkbaar. Of wel? Ik wist niet meer wat ik achter wie dan ook moest zoeken. Maar het zette me wel aan het denken. Ik stelde me Elise voor, die dan nog vrolijk met mij gebeld had op een vrijdagavond, en dan niet veel later wat treurig zat te mokken omdat ze mij miste. Dat deed wat met me. Dat brak mij. Was er dan geen Mussa om haar op te beuren? Dat Alisha mij opzocht, maakte de stap kleiner om het dan toch even aan Joey te vragen. Maar ik deed het niet.
Ondertussen verstreek de tijd langzaam. Het waren lange dagen op een Ameland wat steeds guurder werd. Ik hield van de herfst, en kon beter tegen de kou dan tegen de warmte. Ik vond de herfst en winter altijd een fijne afwisseling op de zomer, die gelukkig hier altijd al een stuk koeler was. Nog even en ik kon niet meer wachten op de lente. Zo gaat het dan ook. Ameland is in elk seizoen even mooi, maar net zo anders. Ook verjaardagen werden weer gevierd, of niet. Ikzelf was jarig in oktober, en vierde het niet. Ik zou niet weten met wie. Eke kwam nog wel wat brengen op die dag. Ik stond in de winkel. Een kleinigheidje en ik waardeerde het. Natuurlijk zat Elise hierachter. Ook Elise was jarig in oktober, net als Kamila. Beiden ontvingen ze van mij alleen een appje. Hierna hadden ik en Kamila weer eventjes contact, maar dat hield niet viel in. Ik en Elise belden die week op die dag een keertje extra om te vragen hoe het ging met de ander. Ook zij had het niet gevierd, en ook Kamila had er niet veel aan gedaan. Die zat rond die tijd in Schotland voor een shoot. Haar volgen op de socials deed ik nog zeker wel. De volgende uit de groep, en die het wilde gaan vieren, was Maja. In het begin hadden zowel Maja als Pawel nog wel gevraagd wat er aan de hand was, nadat er niks aan de hand leek toen ze ons hadden afgezet. Maar het was een interne kwestie, werd ze al snel duidelijk gemaakt en niet op een vervelende manier. Ook Maja werd nu 21, en dat wilde ze best vieren met de vriendengroep. Ook ik was uitgenodigd. Het zou weer de eerste keer zijn sinds Scheveningen dat de groep samen zou komen, en ik begreep van haar dat iedereen er zou zijn. Iedereen dus... En daar had ik natuurlijk geen trek in. Niet zolang ik en Elise er nog niet uit waren. Dat zou ook een bizarre situatie zijn. En ik denk voor niemand leuk. Pawel belde mij op toen ik de uitnodiging afwees, en bood aan me ook weer op te willen halen, als dat het probleem was. Aardig van hem. Ze hadden een vrij nieuw huisje gekocht op het platteland van Drenthe, en een hele dag was iedereen welkom. Geen weekend dus. Was het een keer niet zo ver weg voor mij, dacht ik er niet aan om er naartoe te gaan. Dus sloeg ik ook zijn aanbod beleefd af. Ik overleefde het wel en gunde de rest hun plezier zonder die donderwolk die ongetwijfeld boven de hoofden van mij en Elise zou hangen. Eenmaal voorbij vraag ik Elise wel hoe het was, de eerstvolgende keer dat we bellen. Tot mijn verbazing zegt ze niet geweest te zijn. Ik had juist de socials gemeden omdat ik haar niet wilde zien met een Jeff of Mussa in de buurt. Dit keer even niet. Maar zover was het dus niet gekomen. Toen ik de socials wel checkte, zag ik dat iedereen het gezellig had en dat inderdaad Elise ontbrak. En dat kwam omdat ik niet gegaan was. Ik had Elise natuurlijk laten weten niet te gaan. Zij had niet gezegd ook niet te gaan. Achteraf pas. En als reden gaf ze dat ik niet ging. Dat vond ik opvallend, en ergens wel wat vertederend. Ik begreep steeds meer dat het ook zeker wel een impact had op haar leven. Een avondje stappen was iets anders dan weer samen zijn met de hele groep, denk ik, dat ze dacht. Er naar vragen deed ik nog niet. Maar ik begon langzaam toe te geven. Ik miste haar. En zij liet steeds op verschillende manieren merken mij ook te missen. Ze zei het ook gewoon tegen me. Maar haar woorden waren niet meer hetzelfde waard. Acties telden wel zeker. En zover ze kon, deed ze er alles aan mij duidelijk te maken mij echt te missen in haar leven. En ook ik zat nu liever in 'ons' huisje op Ameland met iemand voor het haardvuur, dan helemaal alleen.
Als ik begin aan te geven dat er wat schot in de zaak moet komen, op wat voor manier dan ook en met welk resultaat dan ook, vraagt ze of ze welkom is. Ze wil me zien. Ze wil met me praten, haar excuses aanbieden en verder met mij. Dat laatste vind ik eng. Eigenlijk vind ik op dat moment alles eng omtrent een wederzien. We waren bijna drie maanden verder ondertussen. En dat is een lange tijd. Ja, we hadden dagelijks contact, maar het was anders. Elkaar weer in de ogen kijken, knuffelen of vasthouden, was wel heel iets anders. Maar ik miste haar stem, zodra we op hadden gehangen. Ik miste haar warmte en liefde. Ik miste haar aanrakingen, op allerlei manieren. Ik miste Elise. En dat al drie maanden lang. Dit zei ik haar ook. Ze moest er bijna van huilen. Treurig en vlij tegelijk als dat ze van mijn woorden werd. We moesten elkaar weer zien. Maar misschien beter niet hier. We komen dan ook overeen. We gaan elkaar weer zien. We spreken af. Er moet gepraat worden. En dan zien we wel. Maar zo kon het niet doorgaan.
