Ondanks dat het personages zijn uit 'De Vriendengroep', staat het verhaal er verder los van. Het zegt niks over een eventueel verloop van De Vriendengroep. Het heeft niet voor niks een andere naam. Al begrijp ik dat dit verwarrend was, hoop ik dat het niks afdoet aan de oorspronkelijke reeks.
Voor mij was het vooral een proefballon. Ik wilde zien of ik ook nog kon schrijven in de persoon buiten Lucas. Dat lukt me op het moment niet. Al een jaar lang schrijf ik alsof ik Lucas ben, dus dan opeens schrijven als Elise, is mij nu te moeilijk als amateur. Ik ben het ook eens met de opmerking dat deze Elise wel erg veel lijkt op Lucas. Dat terwijl ze juist zo anders zijn. Lucas de eeuwige twijfelaar, en Elise die zichzelf juist steeds voorbij rent.
Toch wil ik graag meer over Elise vertellen, en komen we straks ook op een punt in het verhaal aan dat Lucas en Elise ook los van elkaar avonturen gaan beleven. Lucas vertelt gewoon zijn verhaal, voor Elise ben ik dus nog zoekende. Zoals het er nu uitziet zal haar verhaal uit de derde persoon verteld worden. Al is dit nog toekomstmuziek.
Voor nu kun je de 'reeks' Elise en de Goden ook als niet verzonden beschouwen. Of dat nog een vervolg krijgt? Dat lijkt me niet wenselijk. Dus hier maar weer de volgende delen van De Vriendengroep...
Groeten,
Jefferson
Kerst staat voor de deur. We hadden niet veel gepland. We zouden gewoon hier blijven op Ameland en samen de feestdagen mee gaan maken. Elise helpt ondertussen veel meer in de winkel, wat eigenlijk heel erg fijn is. Niet alleen omdat ik de hulp goed kon gebruiken, maar vooral omdat we op deze manier nog hechter naar elkaar toe groeien. We missen Kamila wel en sturen beiden aan op een snel wederzien met haar, al heeft onze rode godin het erg druk de komende periode. Ze was dan wel weg, maar niks van wat we hier weer met haar hadden meegemaakt, was gelijk over gegaan. In tegenstelling zelfs. Kerst was vroeg gekomen dit jaar en een mooier cadeautje als Kamila had Elise me niet kunnen geven. En ik haar niet. Of toch wel?
Op kerstavond wilde Elise naar de kerk. Het contact tussen haar en de meiden hier op Ameland was flink verwaterd. Eke liet zich nog wel eens zien, maar leek zich vooral heel erg zorgen te maken om haar vriendin, na wat ze hadden gezien. Ons grapje had wat dat betreft echt verkeerd uitgepakt. Een beetje vreemd om ons in de kerk te zien. Ik was zelf niet zozeer christelijk, en Elise natuurlijk ook niet. Al geloof ik wel dat de meest vrome mensen het meeste op hun kerfstok hebben staan aan het einde van de rekening, maar met wat wij hadden uitgevreten, kon ik niet zeggen dat wij echte aanhangers van het geloof waren. Des al niet te min voelde ik mij geen vreemde in een kerk. Sinds Elise hier weer was, waren we een aantal keer meegegaan met dat clubje jongeren. Ik was ook wel eens naar een jongerenavond geweest voor tieners en jongvolwassenen. Samen met Elise, maar ook alleen als het voor enkel jongens was. Ik had zelf ook niet echt heel veel vrienden meer, dus ook daar had ik baat bij. Adil en Rens begon ik langzaam als bekenden te beschouwen. Vrienden gaat me nog wat ver. Ik was ook zeven jaar ouder, dus ja. Maar in de kerk was het altijd warm en ik voelde me daar ook altijd welkom. Elise ook. Iets minder nu. We wisten waarom. Toch was het goed dat ze haar gezicht liet zien, en op het moment dat we na de dienst nog blijven hangen voor koffie en koek, worden we alweer snel omringd door het jeugdige gepeupel, die voorzichtig maar ook vergevingsgezind ons weer hadden gevonden, zonder ook maar te laten blijken dat ze wat gezien hadden. Ik en Elise hadden elkaar al wel een blik gegeven. En als ik één van de meiden aankeek, keken die wel snel en heel onwennig weg. Ja, ze hadden m'n lul gezien. En nee, ik wist dat niet, voor zover zij wisten... Dat bleef stiekem heel erg leuk. Te leuk, eigenlijk. Elise, altijd keurig in haar voorkomen, en altijd knap en beleefd, was gewoon een enorme slet. Zo nu en dan. Dat wisten ze over haar. Dat hadden ze gezien. De jongens niet. Maar die keken wel zo naar haar. Elise leek soms wel een soort baken van hoop te zijn. Ik zag vaak mannen en jongeren naar haar kijken alsof zij wel zou doen wat hun diepste fantasieën konden verzinnen. En ze zou het waarschijnlijk nog doen ook. Dat terwijl niemand wist dat ze dat al deed voor enkele individuen. Ze had een soort aantrekkingskracht die maar moeilijk toe te wijzen was aan haar. Want als je haar ziet, is ze wel heel knap, maar ook zo beleefd en keurig en zo ontzettend verzorgd. Een voorbeeld. Dat was ze. En voorbeeldig als ze was, had ze de behoefte naar zaad. Leg dat maar uit. Soms was dat gewoon wat ze wilde. En zelf ook lekker aan haar trekken komen. Met mij, of met een ander. Maar nu wel altijd met mij in de buurt. Dat was wat we verzonnen hadden na het vertrek van Kamila. Dit had ze mij gezegd. En dit had ik haar gezegd. Zonder schaamte mocht Elise zo nu en dan een slet wezen, en was ze ook voor mij zodra het kon. Ook hier ziet ze me naar haar kijken, en zie ik haar verzinnen. Ook hier, in de kerk, zouden we nu het liefst even een afgelegen plekje opzoeken. En dan kon het heel kort zijn. Even een lozing, en meer niet. Zo keek ze naar me. Zo zag ik haar verzinnen. Dat terwijl ze met die keurige tieners stond, waar zojuist de dominee even bij was gaan staan en bekend maakte weer blij te zijn zoveel jeugd te zien... Hoe meer geheimen, hoe lastiger. Maar dit soort geheimen waren wel erg leuk.
Met Adil had ik wat meer contact. Die kwam ook wel eens in de winkel kijken. Die was oprecht geïnteresseerd. Ik zocht nog een hulpje in de winkel, dus wie weet. Al lag zijn interesse vooral ergens anders. Niet in de winkel of in mij, maar in Elise. Als Elise er was, bleef hij veel langer. Niet dat hij veel te melden had. Hij was erg stil. Een mager mannetje. En een jongen die de hand van Elise al even had mogen voelen, en dus door haar betoverd was. Niet meer dan logisch. Dan stond hij soms een beetje in de hoek etiketten te lezen, maar vooral stiekem naar haar te kijken, over of door de schappen heen. Het was overigens wel een echt aardig ventje. Totaal ingeburgerd, wat ook niet gek was aangezien hij van kleins af aan al hier opgroeide. Geadopteerd dus. Daar hadden hij en ik het wel eens over. Hij wilde dolgraag weten wie z'n echte ouders waren, en ik had die van mij juist achtergelaten. Daar was wel een aantal keer een boeiende discussie uit voort gekomen, zonder verwijten van wie dan ook. Ik vond het oprecht een aardige jongen. En Elise ook. En wat had het mooi geweest als dit de basis zou zijn voor iets wat zowaar in de buurt zou komen van een echte vriendschap. Dat kon helaas niet. Daar waren wij te giftig voor geworden. Al ervoeren wij dat zelf zo niet. Want het bleef knagen. En ik wist dat Elise eraan dacht, zodra ze hem zag. En anders zag ze mij er wel aandenken. En zij wist dat ook van mij. Ook al was deze jongen op geen enkele manier te vergelijken met Mussa, had hij toch één ding gemeen wat Elise wild dreef. Het was onverklaarbaar. En super oppervlakkig. Maar dat wist ik nu wel. Ik begreep het zonder het echt te begrijpen. Want ook ik had het me al voorgesteld, zoals ik Elise maar al te graag voorstelde met andere, donkere jongens. Dat bleef onderdeel van onze relatie. En wij hadden dat geaccepteerd. De rest niet. Die mocht dat niet weten. Dan zouden we ook niet meer welkom zijn in de kerk. Een dag na die dienst, op eerste kerstdag dus, stond hij onaangekondigd voor de deur. Zijn 'ouders' hadden nog een stol over en hij dacht dat wij die wel zouden willen hebben. Altijd goed, natuurlijk. Elise was er niet. We hadden rustig ontbeten. Dat begon al in bed met Elise die me wakker pijpte, zal ik maar zeggen. Uurtje later vol seks verder, zaten we dan echt rustig aan het ontbijt. Ik zat wat te lezen voor het haardvuur en Elise wilde een uurtje joggen op een koude, maar zonnige kerstdag. Ik zag de teleurstelling in zijn ogen toen ik dit meldde, maar toch wilde hij even blijven.
'Hoe doe je dat?' vroeg hij me. 'Hoe krijg je iemand als Elise?' wilde hij oprecht weten, en schrok zelf van dat hij haar naam noemde. Ik lachte erom.
'Eén uit duizend.' zeg ik hem dan, en besef hoeveel geluk ik heb met haar. Al heeft hij geen idee waar ik het precies over heb. Elise was ondertussen een mooie, jonge vrouw met af en toe een nog wat kinderlijke manier van denken geworden, maar was dat niet altijd. We gingen alweer richting vier jaar verkering. Een lange tijd, waarin veel gebeurd was. Heel veel. Maar toen was ze niet wat ze nu was. Niet helemaal, althans. Ik wist ondertussen wel beter. 'Kijk naar die drie.' doelde ik op Eke, Willemijn en Sanne. 'Nu moet je die pakken.' zeg ik hem, zonder al te veel als een roofdier te willen klinken. De kans, bedoel ik dan. Alle drie ongelofelijk leuke meiden en erg knap. En nu nog onzeker, dus bereikbaar. Ook voor iemand als Adil, dacht ik. 'Snap je?' Want zo simpel was het. Je nek uitsteken, ook al is het eng. Dat had ik ook gedaan toen ik Elise leerde kennen en totaal verliefd op haar bleek te zijn in zeer korte tijd. Toen wist ik het al. Ik was blind van verliefdheid, en nu nog steeds. 'Nee heb je, en ja kan je krijgen.' gooide ik er nog een cliché tegenaan. Daar lachte hij om. Maar ook hij was blind. Verblind door Elise. Ik zag het zodra ik haar naam noemde, en hem voorstelde hoe ik dat toen had gedaan.
'Elise is een echte vrouw.' zegt hij dan. Voor hem wel. Dat zag ik toch anders. 'Ik bedoel...' mijmert hij over haar, en hij moet oppassen niet te ver te gaan. Van mij mocht hij. Maar dat wist hij niet. 'Jullie wonen samen. Jullie zijn niet eens getrouwd. Ik wou dat ik dat kon.' zegt hij dan over de toekomst nagedacht te hebben, en geeft aan wat vast te zitten in bepaalde christelijke idealen.
'Ja, ach ja. Dat is misschien niet voor iedereen weggelegd. Maar Elise laat zich denk ik ook niet huwen door mij.' zei ik er eerlijk over, waar hij van op keek. Dat hij hier nu was, was onverwacht. Maar ik kon nu net zo goed gebruik maken van het moment en het sturen kon gaan beginnen. Dat hij Elise zag zitten, was wel duidelijk.
'Wil je dat niet dan? Grijp je kans.' gebruikt hij mijn woorden. Ik lach er om en denk er even goed over na.
'Weet je...' begin ik dan aarzelend. 'Elise is niet altijd wie ze lijkt.' breng ik uiterst voorzichtig, en wil niet meer zeggen dan ik nu nodig acht. Hiermee trek ik natuurlijk enorm zijn aandacht. 'Het is hard werken. En ik loop altijd iets achter op andere jongens.' probeer ik langzaam een ander beeld te vormen, en tegelijkertijd een zaadje te planten in zijn hoofd. Dit snapt hij niet. Dit kwam uit het niks.
'Huh, wat bedoel je?' kwam er dan ook wat dom uit, en hij begreep er natuurlijk niks van.
'Ja, het is stom, misschien. Maar ik ben totaal niet haar type...' laat ik dan vallen, en hij begrijpt er nog minder van.
'Dat is niet te zien. Jullie zijn toch verliefd wel?' vraagt hij naïef.
'Ontzettend.' zeg ik dan weer wel. 'Maar er zal altijd iets zijn wat ik haar niet kan geven.' doe ik net alsof dit me zwaar valt, maar er maar mee moet leren leven.
'En dat is?' lijkt hij dat niet te kunnen geloven.
'Elise heeft best wel wat andere jongens gehad.' dik ik het vervolgens erg aan, zonder te zeggen dat ze vreemd is gegaan. Laat Adil maar denken dat dit gebeurde voordat ik in beeld was. 'En die hadden meer weg van jou, dan van mij, zal ik maar zeggen.' grapte ik er maar om. Adil knikte langzaam, maar leek het niet helemaal te begrijpen. Toch zie ik zijn blik afdwalen en zijn ogen iets groter worden, met dat hij het denkt te snappen. Of is het hoop dat iemand zoals hij in de smaak kon vallen bij iemand als Elise, wat de reden ook was.
'Je bedoelt...?' Want wat had hij wat ik niet had? Heel veel. Maar niet dat hij wist.
'Ze valt eigenlijk op donkere jongens.' zeg ik hem dan gewoon, en lach erom omdat het ook echt een beetje stom klinkt. 'En van wat ik weet, ging dat er soms best wild aan toe.' laar ik nog vallen om de keurige Elise maar gelijk af te schetsen als een meisje wat toen een stuk minder keurig was. En nu was ze bij mij. 'Dat kon ik haar dan weer bieden. Rust en veiligheid.' probeerde ik dit verzonnen verhaaltje rond te babbelen. 'Maar ik merk gewoon dat het haar blijft trekken. Bizar he?' doe ik dan nog alsof het allemaal maar onzin is.
'Ja, dat sowieso.' zegt hij dan snel, omdat hij denkt dat te moeten zeggen. Maar verder wordt hij hier erg stil van. Wat hij er precies van maakte, wist ik niet. Maar zonder al te veel te zeggen, had ik hem bekend gemaakt dat Elise zich aangetrokken voelde tot donkere jongens. Zoals hij...
Adil vertrekt weer voordat Elise thuiskomt. Misschien maar beter ook. Die stol was lekker. Die hadden ze bij hem thuis zelf gemaakt. Maar die stol kon iedereen gestolen worden. Als Elise thuiskomt, zegt ze Adil nog tegen het lijf gelopen te zijn. Meer dan hoi had ze niet gezegd. Hij had geen tijd, zei ze. Elise gaat douchen, kijkt mij nog verleidelijk aan, maar ik zink in gedachten weg op de bank en wacht vervolgens totdat ze zich weer opgefrist komt melden.
'Denk je dat het een fout was om hem aan te raken?' vroeg ik haar uit het niets, maar hoefde me niet uit te leggen. Een zeer kort moment, waarin Elise haar hand 'per ongeluk' over zijn kruis had laten glijden. En waarom? Ze wilde weten wat zich daar bevond. Ondanks dat Adil maar een magere jongen was, had Elise verklapt nieuwsgierig te zijn of hij daar wel wat had zitten wat indruk kon maken, en achteraf ook verklapt dat dat inderdaad zo was. Ook Adil was volgens haar bevindingen capabel. Elise leek soms te denken dat alle zwarte jongens wel groot geschapen moesten zijn. Tot nu toe, en natuurlijk voor zover ik wist, was dat in haar geval zo geweest, waarvan Adil dus de derde jongen was. Voor zover ik wist... Jeff en Mussa waren allebei wel erg groot in de broek, en dat had ze geweten ook.
'Was toch niks.' zegt ze dan over het moment zelf. 'Niemand die wat doorhad. Hij ook niet, toch?' vraagt ze dan wel.
'Hij was hier net.' zeg ik dan. Die link had ze nog niet gelegd en ze kijkt me wat verontrust aan. 'Niks aan de hand, hoor. Maar hij is nogal weg van je. Dat zie je hopelijk ook wel.' zeg ik haar dan en ze knikt daar ook op. Ze kreeg veel aandacht van hem, al was het vooral schattig te noemen. Hij gaf op zijn eigen afstandelijke manier heel veel aandacht aan haar.
'Nou, kom op, Lucas.' dringt ze dan wat meer aan. Want ze zag dat ik ergens meezat.
'Mij lijkt het wel wat.' zeg ik haar dan. 'En ik weet dat jij er ook mee bezig bent. Of was.' slik ik dan, maar kijk ik haar vervolgens vastberaden aan. Elise schrikt en kijkt hier vanop. Dit zag ze duidelijk niet aankomen.
'Je bedoelt...'
'Ja.' zei ik maar, wat ze ook dacht dat ik bedoelde. 'We hadden het over je. Heb min of meer 'per ongeluk' laten vallen dat je je nogal aangetrokken voelde tot donkere jongens.' zeg ik daar dan gewoon, en nu schrikt ze pas echt.
'Ben je gek? Dat kan je toch niet zeggen. We hebben al een domme fout gemaakt. Bijna dan.' doelt ze op ons laatste stiekeme plannetje met betrekking op de meiden.
'Weet ik. Weet ik.' zeg ik rustig en kalmeer haar met gebaren en al. 'Ik zat gewoon wat te verzinnen. Meer niet. Ik heb niks echt geks gezegd. Hij vindt jou leuk. Lekker vooral, denk ik. Meer niet.' laat ik haar nu weten. Iets wat haar toch iets doet. Dat wist ik. Al vond hij misschien wel meer van haar.
'Maar waarom dan? Wat had je de in gedachten dan?' vraagt ze dan snel, en een stuk nieuwsgieriger. Ik haalde nog m'n schouders op. Niks concreets, natuurlijk.
'Ik wil je wel weer zien vreemdgaan.' zeg ik haar dan. Ze wordt stil. En hiermee bedoel ik dus dat ze mag. En dat ik dan kijk, of er in ieder geval er vanaf weet. Natuurlijk moet ik kijken. Maar hier bedoel ik vooral mee dat Adil dus niet weet dat ik het dan zou weten, mocht het gebeuren. En dit veranderde opeens alles voor Elise. Geen schrik meer. Het was natuurlijk niet de eerste keer dat ik haar zoiets voorstel. Het geeft onze relatie meteen een boost, zelfs voordat er ook maar echt iets gebeurd was, laat staan dat er plannen zijn die richting concreet gaan. Alleen al dat ik haar dit zou gunnen, en haar dus ook vertrouw, was al goed voor onze relatie.
'Weet je het zeker?' vraagt ze wel op een wat spannende toon en kijkt me dan juist zo ontzetten liefdevol aan.
'Ik weet toch wat mijn schatje wil.' lach ik er om, al was het zeker geen grap.
'Maar dan wel heel voorzichtig, alsjeblieft. De rest mag dit niet weten.' Maar dat was voor mij ook echt een voorwaarde. We moesten het sowieso anders aanpakken als toen met Mussa op zijn verjaardag. En daar dacht ik al mee begonnen te zijn door er eerst maar eens duidelijk over te praten. En dat bleven we ook doen. De rest van deze middag zaten we op de bank dit te bespreken. Hoe en waar vooral. En wat ook. En wat het met ons deed. Nog altijd heel veel. Die arme Adil zat nu weer gewoon thuis, misschien wel te dromen van een 'vrouw' als Elise. Adil was aardig. Te aardig om een meisje als Elise aan de haak te slaan. Dan wilde ik wel voor kerstman spelen. Want hij verdiende misschien ook wel een mooi kerstcadeautje. Ging het dan toch nog een witte kerst worden?
