Voorwoord:

Lezers/Lezeressen die min of meer vertrouwd zijn met de ‘Nationale en Europese politiek’ zal het snel opvallen dat ik hier en daar de vrijheid nam om niet bestaande functies, niet bestaande partijen en partijstructuren op te voeren. Dat is een bewuste keuze, want met de nakende verkiezingen in aantocht wil ik vooral elke vorm van ‘overeenkomst en/of herkenbaarheid’ zoveel mogelijk vermijden. Alvast dank voor uw begrip...

***

‘Kan het leven nog mooier worden dan dit?” vroeg ik mezelf af, terwijl ik me loom op het luxueuze kingsize bed van het vijfsterrenhotel waar ik logeerde uitstrekte en naar de klok op het nachtkastje keek. Heerlijk bevredigd maar best wel vermoeid lukte het me niet om een luide geeuw te onderdrukken.

Het was dan ook een lange dag geweest. In alle vroegte met de limo naar Zaventem voor een vlucht om 6.40 uur naar Straatsburg en vandaar nog met een andere limousine naar het ‘European Parliament’, zoals dat officieel heet.

De vergadering van de plenaire raad liep zoals gewoonlijk uit, waardoor ik maar net op tijd in het hotel terug was voor een sober diner. Daarna had ik een vluggertje met mijn vaste neukmaatje. Dan snel even douchen, gevolgd door een veel uitgebreidere neuksessie met mijn onwaarschijnlijk potente minnaar. Na een nieuwe douchebeurt en een kort ‘schoonheidsdutje’ was ik net op tijd wakker om thuis online in te checken bij mijn man en kinderen. Dat was inmiddels een vaste laatavond-routine geworden, die ik nog nooit had gemist tijdens al die maandelijkse reizen naar Straatsburg. Seksen met mijn potente minnaar was heerlijk, maar nu was het dus tijd voor mijn liefhebbende echtgenoot. Tijd ook om mijn nachtkleding aan te trekken, Leo te videobellen en misschien ook even met mijn de kinderen te praten.

Toen ik bijna vier jaar geleden met deze maandelijkse Straatsburg-reisjes begon, was het ook voor de kinderen nieuw dat ik ’s avonds niet thuis kwam, waardoor ze als vanzelfsprekend deelnamen aan de videogesprekken die ik met mijn man voerde. Met het verstrijken van de tijd waren ze, even vanzelfsprekend, veel onafhankelijker geworden en dus was dat lang niet altijd meer het geval. Het zou me niet eens verwonderen als ik mijn kinderen weer eens een avond niet zou zien.

***

Sorry, lieve lezers en lezeressen… Op dit punt realiseer ik me pas dat ik behoorlijk onbeleefd ben. Ik heb mezelf nog niet eens voorgesteld… Nee toch?

Mijn naam is Brechtje Coppens, echtgenote van Leo Bruynseels. Tegelijkertijd ben ik moeder van Danny, mijn zeventienjarige zoon en van Lore, mijn wat afstandelijke, zestienjarige puberdochter. Ik trouwde jong en was een thuisblijf-moeder, totdat Lore naar de middelbare school ging en ik opnieuw ging studeren. Leo ondersteunde mij zo goed mogelijk bij het behalen van mijn ‘Bachelor Public Relations’ en kort na mijn afstuderen kreeg ik een baan op de PR-afdeling van een gekend Antwerps ziekenhuis.

Daar ontmoette ik Michel. Hij was de rijzende ster binnen de lokale politiek, nadat hij in zijn jonge jaren hoogdagen had gekend als bovengemiddeld begaafde basketbalspeler. Tijdens zijn actieve carrière had hij bij diverse buitenlandse clubs gespeeld, maar op het moment dat ik hem leerde kennen, werkte hij als freelance sportcommentator voor de grootste Vlaamse commerciële TV zender. Daarnaast runde hij een bedrijf in tweedehands auto’s en ergens vond hij ook nog tijd om zijn eerste stapjes te zetten in de plaatselijk politiek.

Met zoveel naamsbekendheid raakte hij moeiteloos verkozen voor de gemeenteraad. Acht jaar geleden had hij zich kandidaat gesteld voor een zetel in het Europees parlement. Tot zijn eigen verbazing - zo vertelde hij me later - had hij die nog binnengehaald ook. Toen zijn partij ook nog eens deel uitmaakte van de meerderheid werd hij, ondanks zijn relatief jonge leeftijd, Adjunct Commissaris Sportbevoegdheden. Vanuit die positie was hij gestaag naar de top doorgegroeid en was inmiddels plaatsvervangend ondervoorzitter van zijn partij én fractievoorzitter.

Michel haalde het nieuws en kwam onder mijn aandacht, nadat hij op een avond werd neergeschoten toen hij ergens in de stad uit een bar kwam. De schutter werd niet gevonden en de politie heeft ook nooit een vermoedelijke dader kunnen arresteren.
Omdat Michel een politicus was, een beetje een reputatie als rokkenjager had, en een verkoper van gebruikte auto's was, kon het haast niet anders dan dat hij wel eens mensen tegen zich in het harnas joeg. Als de politie iedereen die wrok tegen hem koesterde zou moeten verhoren, werd er destijds grappend verteld, dan zou de wachtrij niet te overzien zijn. Hoe dan ook, Michel lag uiteindelijk vier weken in ‘mijn’ ziekenhuis en ik mocht de pers vrijwel dagelijks uitleggen hoe zijn herstel verliep.

Om een lang verhaal kort te maken… Michel nam me op in zijn campagneteam. Hij zorgde ervoor dat ik een hogere stafpositie kreeg en motiveerde mij vervolgens om me kandidaat te stellen voor een zetel in de gemeenteraad. Ergens dik tegen de zin van mijn man haalde ik die zetel ook binnen, maar mijn partij zat niet in de meerderheid en dus had ik al bij al weinig invloed op het beleid. Wellicht zou de politieke carrière van Brechtje Coppens daar gestrand zijn, ware het niet dat ik promoveerde tot de persoonlijke assistente van de Europese Adjunct Commissaris Sportbevoegdheden, zijnde Michel Weerinck. Dat kwalificeerde mij om de parlementsvergaderingen bij te wonen. Het was mijn taak om voor de Eurocommissaris alle belangrijke dingen te notuleren, ook al bleef ik verder altijd wat uit beeld omdat ik ergens achteraan moest zitten.

Trouwens, van zitten gesproken… Ik realiseerde mij maar al te goed dat ‘zitten’ de volgende dag ongetwijfeld wat ongemakkelijk zou zijn. Tegen het einde van onze stomende vrijpartij had Michel me immers op mijn buik geduwd. Met behulp van een tube glijmiddel had hij zowel mijn achteringang als zijn best wel indrukwekkende pik royaal ingesmeerd, waarna hij zonder pardon mijn kont was binnengedrongen. Niet dat ik zo’n grote fan ben van anale seks, maar als je ambitieus bent en je wil je mecenas te vriend houden, dan leer je vanzelf dat het geen kwaad kan om je grenzen te verleggen. ‘Voor wat, hoort wat,’ zegt het spreekwoord. Dus van tijd tot tijd gaf ik Michel op dat vlak zijn zin.

De klok tikte door naar 21.30 uur en dus was het hoog tijd voor die video-call met het thuisfront. Ik trok mijn nachtjaponnetje aan, maar wel zodanig dat ik een klein beetje decolleté bleef onthullen. Vervolgens duwde ik Michel van het bed, wees hem de stoel bij het bureau aan en zei dat hij stil moest zijn. Hij kende ‘zijn plek’ in de momenten als deze. Dit hadden we al zo vaak gedaan.

Als we aangrenzende kamers hadden, zou hij nu naar de zijne gegaan zijn, maar de laatste tijd namen we geen aparte kamers meer. Allebei vonden we het verstandiger om het heen en weer lopen door de gang tot een minimum te beperken. Daardoor was het niet langer nodig dat hij tegen zonsopgang, een tijdstip waarop het onwaarschijnlijk leek dat je iemand op de gang tegenkwam, als een dief in de nacht naar zijn kamer moest sluipen. Misschien komt dat ergens als belachelijk over, maar het was wel door ons ‘doen en laten’ zo goed mogelijk af te schermen, dat we onze affaire al vier jaar lang met succes verborgen konden houden.

Ik opende mijn laptop en drukte op de juiste toetsen om de videoverbinding met thuis tot stand te brengen. Leo verscheen op mijn scherm, zittend op de lederen driezitsbank in onze ‘ontspanningskamer.’
Ach, een mens moet toch wat als je in een villa woont met acht slaapkamers. Eigenlijk was het huis veel te groot voor ons gezinnetje, maar anderzijds was het wel passend voor een ‘bijna–parlementslid’ die getrouwd was met een succesvolle zakenman. Door de invalshoek van de camera wist ik dat zijn laptop op zijn… Nou ja, op zijn schoot rustte, zeg maar.

Mijn man en ik begonnen gezellig te kletsen, terwijl Michel naakt én verveeld zat te wachten tot ik klaar was en we aan ons derde seksrondje zouden beginnen. Hij verveelde zich zelfs zodanig dat hij aan een van zijn kinderachtige spelletjes begon. Dat hield in dat hij me probeerde af te leiden en mij aan het lachen te brengen, terwijl ik mijn liefhebbende echtgenoot - de onwetende hoorndrager – aan de telefoon had.

Met moeite lukte het mij om zowel een glimlach als een geïrriteerde blik voor Leo verborgen te houden. Eigenlijk zou ik Michel op dat moment het liefst willen uitkafferen om hem te doen stoppen, maar dat was uiteraard geen optie. Ook niet toen ik in mijn ooghoek zag hoe hij, met zijn erectie in zijn hand, deed alsof hij mij op de grond duwde, de achterkant van mijn hoofd vasthield en suggereerde dat hij mij in de mond neukte.
‘Oh nee! Niet weer dat,’ flitste het door mijn hoofd. De laatste keer dat hij me in de mond neukte, had hij me zodanig geforceerd dat ik ’s anderdaags alleen vloeibaar voedsel door mijn strot kreeg. Bovendien had het mij een uur nachtrust gekost om mijn kots uit het hoogpolige tapijt te krijgen.

Mijn aandacht moest even zijn afgedwaald, maar toen Leo me behoorlijk dwingend aansprak, was mijn attitude weer waar die op dat moment hoorde te zijn.
“Brechtje, kun je Michel alsjeblieft vragen om daarmee op te houden?” vroeg hij nadrukkelijk. “Wat hij doet is vernederend en ronduit gênant... Vooral voor hem dan.”
Over iets onwezenlijks gesproken… Michel verstijfde midden in zijn pompende beweging, terwijl ik mijn geest in gevoelloosheid voelde wegzakken. Ik wachtte op wat komen zou, maar omdat Leo bleef zwijgen, moest ik wel iets zeggen.
“Wat...” bracht ik moeizaam uit. “Waar heb je het over, schat?”

Het gevoel van opluchting wat me meteen daarna overviel, was met geen pen te beschrijven. Het schoot me te binnen dat mijn man altijd al een ondeugend gevoel voor humor had. Als hij me op kantoor belde, zei hij wel eens dingen als ‘duw die Michel van je af en ga met mij mee lunchen, lieve schat.’
Wat hij me zojuist zei, moest van zijn kant uit een onbewuste toevalstreffer zijn. Dat kon gewoonweg niet anders en dus besloot ik om zijn spelletje mee te spelen.

“Nee lieverd,” zei ik grappend. “Ik heb Michel en al die andere mannen zojuist teruggestuurd naar hun eigen kamers. Voor vanavond is de orgie alweer voorbij.”
Leo lachte niet, iets wat ik wel had verwacht. Hij glimlachte niet eens, dus was er iets mis. Toen ik voor het eerst met Michel naar Straatsburg reisde, had Leo me vreemd genoeg ervoor gewaarschuwd dat Michel de reputatie had een rokkenjager te zijn. Ik besloot mezelf hier dan ook brutaal doorheen te worstelen en tegelijkertijd een klein rookgordijn op te trekken.
“Echt Leo,” liet ik mijn stem zo overtuigend mogelijk klinken. “Ik denk dat ik heus wel beter zou kunnen krijgen dan Michel, vind jij dat ook niet? Je weet toch zelf ook wel dat ik er geen behoefte aan heb om jou te bedriegen, maar als ik al iemand zou zoeken om achter jouw rug een scheve schaats mee te rijden, dan zou ik zeker voor iemand kiezen die meer inhoud heeft dan Michel. Dat weet ik wel zeker.”

Vanaf zijn plek in de hoek van de kamer keek Michel mij met een gekwetste blik aan en hij begon aan een soort ‘mime-voorstelling’, die me duidelijk moest maken dat hij me in mijn gezicht sloeg met zijn inmiddels half slappe lul. Dat was echter eventjes mijn grootste zorg niet. Mijn man glimlachte nog steeds niet en dat baarde me wél zorgen.
Leo haalde diep adem en leek tot een besluit te zijn gekomen. Ik zag hem zijn armen uitstrekken om de laptop te pakken en hem zodanig te draaien dat de ingebouwde camera op het enorme tv-scherm aan de muur van onze ontspanningskamer was gericht. Wat er op dat scherm te zien was, sloeg me met verstomming.

Het scherm was in twee delen opgesplitst. De ene kant toonde een beeld van mij, zoals ik hier en nu op het bed lag. Op de andere helft was Michel ‘in al zijn naakte glorie’ te zien, staande naast het bureaumeubel.
Ik hoorde mezelf naar adem snakken en ondertussen schoten mijn ogen naar de rookmelder in het midden van het plafond. Het apparaatje wat daar op een of andere manier aan bevestigd zat, had ik nooit eerder gezien, maar het was me meteen duidelijk dat daar de camera's zaten die mijn ondergang leken in te luiden.

Wat zeg je in godsnaam in zo'n situatie? Ik staarde naar mijn laptop en op het scherm zag ik Michel naar het bed toe komen lopen. Hij bleef angstvallig buiten het zicht van de laptopcamera, maar leunde wel voorover, zodat hij vanaf de zijkant met me mee kon kijken. Meteen hapte hij naar adem en als door een wesp gestoken veerde hij gelijk weer rechtop. Michel was net zo sprakeloos als ik, maar mijn man was dat absoluut niet.
“Hallo, Michel,” zei Leo. “Waar is je trots van daarnet gebleven? Waar is de andere helft van jouw lul naartoe?”

Michel bloosde diep. Of dat nu kwam door zijn verwarring of door de belediging van zijn mannelijkheid wist ik niet. Het kon me ook niets schelen. Mijn gedachten waren bij het beeld wat Leo moest hebben van onze twee monden, die open en dicht gingen als de bekken van goudvissen tijdens een voedermoment. Zijn volgende woorden waren alvast messcherp.
“Brech, ik heb je altijd vertrouwd, maar vanaf nu geloof ik jou nooit meer!”

Twee seconden later zag ik op het scherm van mijn laptop hoe hij de zijne terug draaide, want de halve kamer kwam in een duizelingwekkende vaart voorbij. Toen het beeld weer stilstond, zag ik slechts de helft van Leo, maar ik had wel een goed zicht op de twee mensen die naast hem op de bank zaten. Twee woorden rolden automatisch vanaf mijn verwarde brein over mijn lippen.
“Mama...? Papa…?”

Met een donderblik op zijn gezicht schudde mijn vader zijn hoofd heen en weer, net alsof hij het hele gebeuren voor zichzelf wilde ontkennen. Mijn moeder, altijd al de meest expressieve van de twee, had wel wat te zeggen.
“Goeie genade, Brechtje,” zei ze, met een stem zo schor dat ik ze nauwelijks herkende. “Ik dacht dat we jou beter hadden opgevoed.”
Meteen daarna barstte ze in tranen uit. Ze stond op en verdween uit het gezichtsveld van Leo’s laptopcamera. Mijn vader stond op om haar te volgen, maar niet voordat hij voor zijn dochter alsnog een niet mis te verstane boodschap had.
“Slet!” siste hij.
Het harde dichtslaan van een deur maakte me duidelijk dat mijn ouders de kamer hadden verlaten.

Het was tot ver buiten de familie geweten dat het huwelijk van mijn ouders voor hen beiden hun tweede was. Ze hadden elkaar gevonden nadat ze allebei van hun eerste huwelijkspartner waren gescheiden wegens bedrog. Als mijn hart het zo meteen zou begeven, iets waar ik op dat moment écht voor vreesde, zou ik van geluk mogen spreken als mijn eigen ouders niet op mijn graf zouden spuwen of plassen.

Overmand door schaamte, draaide ik mijn hoofd weg van het scherm en keek naar Michel. Hij was nog steeds naakt. Naar omstandigheden best bizar eigenlijk, maar omdat ik hem bijna net zo goed kende als mezelf, zag ik zijn gedachten over zijn gezicht glijden, als was het een promotiefilmpje op een elektronisch reclamepaneel:
“Leo moet al vóór vandaag geweten hebben dat er tussen mij en jou iets speelt wat het laten plaatsen van camera’s voor hem rechtvaardigde,” sprak Michel zijn hersenspinsels op fluistertoon uit. “Er zouden opgenomen camerabeelden kunnen bestaan van wat wij uitspookten. Dat soort opnames zouden een carrière kunnen schaden... Een huwelijk kunnen beëindigen... Iemand zijn baan doen verliezen...”

Plots verscheen er een vastberaden trek rond Michels mond. Hij pakte een kussen, waarmee hij zijn schaamstreek aan het oog onttrok. Daarna kwam hij naast me op het bed zitten en voor het eerst kwam ook hij binnen het bereik van de camera op mijn laptop.
“Luister, gekke vent,” siste hij. “Ik weet wel zeker dat jij slim genoeg bent om dit aan niemand te vertellen. Eén geruchtje in de richting van mijn partij of één woord in de media en ik zorg er persoonlijk voor dat jouw zaak op de fles gaat. Ook als mijn vrouw hier ook maar iets over te weten komt, is het met jouw handel afgelopen. Je zult er versteld van staan hoe snel jouw zakelijke contacten opdrogen en ik wens je op voorhand al veel succes om nieuwe te vinden…”

Wellicht was Michel nog niet uitgesproken, maar hij hield abrupt zijn mond toen er, achter de bank waarop mijn man zat, iemand in beeld kwam. In eerste instantie was alleen het torso van een vrouw te zien. Wie die vrouw was kregen we pas mee toen Leo zijn laptopscherm een beetje achterover kantelde. Daar stond Sonja, de echtgenote van Michel.
Je zou verwachten dat ze één en al woede zou uitstralen, maar in plaats daarvan vertoonde haar gezicht een brede, zeemzoete glimlach. Vreemd genoeg zei Sonja geen woord. Ze hield alleen maar haar hoofd een beetje schuin en keek de kamer rond. Het leek erop dat ze zich ervan wilde vergewissen dat ze geen getuigen hadden, want toen dat niet het geval bleek te zijn, boog ze over mijn man heen.

Haar linkerhand liet ze op Leo’s borst rusten, terwijl haar rechterhand verder naar beneden bewoog. Het gebeurde buiten beeld, maar ik wist zo ook wel dat ze Leo’s tampeloeres aan het strelen was. De uitpuilende ogen van mijn man bevestigden dat per direct. Op het eerste zicht was deze zet van Sonja vooraf niet doorgesproken en dus bijna onwelkom. Nou ja… Bijna!
“Brechtje, ouwe vriendin,” zei Sonja, met grijns van oor tot oor. “Ik snap echt niet waarom jij dit moois hebt opgegeven voor het zielige plassertje wat daar achter dat kussen verborgen zit.”

Toen ze overeind kwam en haar handen nonchalant op Leo's schouders liet rustten, werd haar gelaatsuitdrukking ernstig.
“Haast je vooral niet om naar huis te komen, schat,” zei ze. “Trouwens Michel… Jouw sleutel past niet meer op het slot van MIJN huis. Voor het geval je onze huwelijkse voorwaarden vergeten zou zijn die we destijds ondertekenden, je weet wie mijn advocaat is. Vraag het hem maar. Hij zal met veel plezier jouw herinneringen opfrissen.”

Waarschijnlijk had ze nog meer willen zeggen, maar net dan hoorde ik een deur opengaan en buiten het beeld van de camera kwam iemand de kamer binnen.
“Papa, het is het volgende item,” hoorde ik op de achtergrond. Het was de mij welbekende stem van mijn dochter. Het scherm van Leo’s laptop draaide weer misselijkmakend snel in het rond, waarna ik Lore voor de enorme tv zag staan. Naast haar stond mijn zoon Danny, die de afstandsbediening op het tv scherm richtte. Hij bladerde door de tv-kanalen en plots verscheen er een nieuwsanker in beeld, met de toelichting bij het belangrijkste nieuwsfeit van de dag.

‘Tijdens een gemeenschappelijke persconferentie hebben de vrouw van Europarlementslid Michel Weerinck, én de man van Brechtje Coppens, partijgenote en rechterhand van Weerinck, vanavond gezamenlijk bekend gemaakt dat ze allebei de scheiding van hun respectievelijke partners hebben ingeleid. Er circuleren hardnekkige geruchten dat Weerinck en Coppens al jarenlang een affaire zouden hebben tijdens de maandelijkse bijeenkomsten van het Europees Parlement in Straatsburg. Via een tweet op Instagram liet Frank Boenders, voorzitter van de Katholieke Volkspartij, al weten dat zelfs de schijn van dergelijk overspelig gedrag niet te rijmen valt met de normen en waarden waar de partij voor staat. “Wat de katholieke stem geeft, neemt de katholieke stem indien nodig weer terug,” ronde Boenders zijn tweet clichématig af. Een citaat waarmee de partijvoorzitter aangaf dat de procedure om het partijlidmaatschap van Weerinck en Coppens met onmiddellijk ingang stop te zetten, al werd opgestart.’

In het besef dat mijn politieke carrière voorbij was, werd het eventjes zwart voor mijn ogen, waardoor de rest van ‘mijn’ nieuwsitem grotendeels aan me voorbij ging.
Hoewel de voorzitter van de partij mij in principe niet van mijn zetel in de gemeenteraad af kon duwen, konden de kiezers dat bij de volgende verkiezingen uiteraard wel. Nu mijn affaire met Michel zo publiekelijk te grabbel werd gegooid viel er hoegenaamd niet aan te twijfelen dat mijn kiezers me massaal zouden laten vallen.
Afgaande op de manier waarop Michel in zijn blootje door de kamer liep te ijsberen, was hij voor zichzelf inmiddels tot diezelfde conclusie gekomen. Binnen zes weken kwamen de Europese verkiezingen er al aan. Bij de laatste ‘Stemmentest’ had Michel nog een veel betere score gehaald dan bij zijn verkiezing van vier jaar geleden. Dat die hoge score na vandaag op instorten stond, daar moest ook hij niet aan twijfelen.

Mijn aandacht van Michel terug naar mijn laptop verleggend, zag ik nog net hoe mijn zoon op de afstandsbediening drukte, waarna het grote tv-scherm zwart werd. Meteen daarna kwam Danny binnen het bereik van de camera op Leo’s laptop, schouder aan schouder met zijn zus.
“Jij wilde altijd al beroemd worden, mama,” zei mijn zoon. “Dat lijkt je nog te zullen lukken ook, maar voor het geval jij het jezelf gaat afvragen… Papa heeft ons alles verteld wat jij daar in Straatsburg allemaal deed en doet. Hij heeft ons ook wat beelden laten zien van jou met die gozer. Toen papa ons daarna vroeg of we ermee akkoord konden gaan dat hij jouw bedrog naar buiten zou brengen via de media, hebben Lotte en ik geen moment getwijfeld om onze goedkeuring te geven. Het is verdomme jouw verdiende loon!”

Bij die laatste woorden sprongen de tranen in zijn ogen en het volgende moment sloeg Danny zijn arm om zijn hartverscheurend snikkende zus. Samen met Lotte verdween hij uit het zicht van de camera en het geluid van een dichtslaande deur maakte duidelijk dat mijn kinderen de kamer verlieten. Wellicht verdwenen ze voorgoed uit mijn leven. Mijn moederhart bloedde bij dat vooruitzicht...

Leo draaide zijn laptop terug naar de bank en daar zat hij, nu zij aan zij met Sonja. De arm van mijn man lag rond haar schouders en één enkel traantje rolde over zijn wang naar beneden.
Ik voelde me compleet lamgeslagen. Geen enkele pilaar die tot tien minuten geleden mijn leven ondersteunde bleef nog overeind. Ik dacht nu echt wel het absolute dieptepunt van mijn ellende te hebben bereikt, maar dat was zonder mijn man gerekend.

“Als er al één reden is waarom ik je dit nooit zal vergeven, dan zijn het de tranen in de ogen van onze kinderen, Brechtje!” zei Leo op verwijtende toon. “Verwacht niet van mij dat ik vrijgevig zal zijn bij de scheiding. Maandenlang heb ik alles voor de kinderen en jouw ouders verborgen gehouden, maar ik kon het niet langer opbrengen. Toen Sonja contact met me opnam en ik in haar een gelijkgestemde ziel vond, stond ons besluit snel vast. Dit gingen we jullie op deze manier betaald zetten. Al de rest is een kluif voor onze advocaten.”

“Maar Leo,” snikte ik. “Ik hou nog altijd van jou… We kunnen toch proberen om…”
“Nee Brech! Er valt niks meer te proberen!” snauwde hij. “Jij liet je verdomme meermaals keihard in je kont naaien door die hufter. In bijna twintig jaar huwelijk heb je mij zelfs nooit iets toegestaan wat daar ook maar enigszins bij in de buurt kwam!”

“Leo..?” stamelde ik, moeilijk slikkend. De vraag die zich opdrong kwam op mij over als dé ultieme zelfvernedering. Toch moest ik ze stellen, het was sterker dan mezelf. “Hebben… Heb je Danny en Lotte… Hebben onze kinderen die beelden ook gezien?”
“Wat dacht je zelf!?” snauwde Leo. “Ja, ze hebben hun moeder gezien… Mét de leuter van een andere man in haar kont. Verdomme Brech, een derderangs pornofilm is er niks bij! Danny en Lotte hebben alles gezien. Dus ook al die dingen die jij in bed met hun vader nooit wilde doen!”

In mijn ooghoek zag ik hoe naast het bed Michel een hand voor zijn mond sloeg. Hij had mee staan luisteren en realiseerde zich nu pas dat ook zijn vrouw al die beelden van onze hete seksmomenten gezien moest hebben.
“Verdomme Brechtje, ik heb frisse lucht nodig,” kreunde hij. “Aan het einde van de gang zag ik een klein terras. Ik ga even een luchtje scheppen.”

Ondanks mezelf stond ik versteld van de snelheid waarmee Michel zich in zijn broek hees en vervolgens zijn overhemd aantrok, maar niet de moeite nam om de knoopjes dicht te doen. Hij liep naar de deur en trok die open. Ik zag hem verstijven tot een standbeeld toen een salvo aan flitslichten de hele kamer in het licht deed baden en tegelijkertijd werd hij bedolven onder een spervuur aan vragen. Uiteindelijk zette hij toch maar een stap achteruit en met een harde klap gooide hij de deur weer in het slot.

Ik keek naar de ruime decolleté van mijn weinig verhullende nachtjapon en gelijk flitsten visioenen van de voorpagina's van de ochtendkranten van de volgende dag in mijn hoofd voorbij.
‘Ach, dat kon er ook nog wel bij,’ dacht ik gelaten, op het moment dat Michel naast mij op het bed plofte en mijn laptop gedeeltelijk in zijn richting draaide.

“Sonja, schat, het spijt me,” begon hij, bijna poeslief. “Onze huwelijkstherapie verliep de laatste tijd juist zo goed. Ik weet wel zeker dat wij ook hier wel weer uit zullen komen. We moeten ons huwelijk nog een kans geven, mijn liefste. Dat zijn jouw eigen woorden, weet je nog wel?”

Met stomheid geslagen, keek ik Michel van opzij aan. Was dit de zelfverzekerdheid uitstralende man die ik, tot een kwartier geleden, als mijn onweerstaanbare minnaar beschouwde. Dé perfecte minnaar, met wie het elke maand opnieuw een paar nachten heerlijk seksen was?
Natuurlijk... Michel had me verteld dat hij akkoord was gegaan om mee in een traject van huwelijkstherapie te stappen. Maar wel ‘alleen om van Sonja’s gezaag af te zijn,’ had hij me verzekerd.

Als Michel al dacht met zijn smeekbede indruk te maken bij zijn vrouw, dan kwam hij alvast van een kale kermis thuis. De bulderlach die Sonja ten gehore bracht, hakte zelfs mij bijna doormidden. Al helemaal toen ze de hand van mijn man vastpakte, naar haar lippen bracht en er een kus op drukte.

“Je weet zelf ook wel dat jij met die huwelijkstherapie alleen maar instemde om ervan af te zijn,” zei Sonja, met een grijns van oor tot oor. “Weet je nog die allereerste sessie, toen de therapeut ons opdroeg om naar elkaar toe te draaien en zowel jij als ik iets moesten zeggen wat we leuk of goed vonden aan de ander?”
“Ja,” zei Michel. “Je zei toen…”
“Ik weet nog al te goed wat ik toen zei,” onderbrak Sonja hem resoluut, “maar dat telt nu niet meer. Als ik nu nog iets zou moeten zeggen wat ik leuk vind aan jou, dan zou dat iets heel anders zijn.”
“Oh ja? Wat dan wel?” vroeg hij hoopvol.
“Ik zou zeggen… Michel, van al jouw vrienden heb jij de grootste lul!”

Twee seconden later staarden we naar een zwart scherm…