Piekfijne Ode Aan 2020

‘Ik heb nog een flesje rood staan.’
‘Is dat een uitnodiging?’ typte ik terug.
‘Wie weet?’
‘Laat me raden: je bedoelt ‘ja’ en zegt het niet.’
‘Wie weet!’ Even pauzeerde je. ‘Je bent toch in de buurt.’
‘Redelijk. Ik heb je adres niet.’
Daarop stuurde je me het adres.
‘Dank! Leuk! Tot straks.’
‘Echt?’

Toen ik na de informatieavond vanuit de school doorreed naar het zuiden, voelde ik mijn hart sneller kloppen. Nadat je jouw vrije dinsdagochtenden op een hete wijze had doorgebracht aan de hand van mijn verhalen, was het contact ontstaan. De mailtjes volgden elkaar in een steeds hoger tempo op. Waar zou het op uitmonden? Geduld was in ieder geval een schone zaak.

Het contact schoot alle kanten op. Van extreem hete momenten waarbij onze fantasieën de vrije loop gingen en waar onze lichamen op afstand elkaar warmte voelden tot aan de serieuze gesprekken des levens. Alles passeerde de revue. Toen ik had beloofd om langs te komen als ik in de buurt zou zijn, had je verbaasd gereageerd. Je verwachtte veel, maar dat niet. Je zei ook dat je het niet serieus zou nemen, om niet weer teleurgesteld te geraken.

Nu parkeerde ik de auto in de straat die je had opgegeven. Even keek ik rond. Ik had een idee waar jouw appartement moest zijn. Snel checkte ik mijn telefoon nog even. Na ‘Echt?’ was er een complete radiostilte gevolgd. Ik besefte me dat ik me helemaal niet had aangekondigd door te melden dat ik klaar was en in de auto zou stappen. Nu was het tegen half negen en kon ik alleen nog maar zeggen dat ik om half negen aan zou bellen. Dat achtte ik als raar. Daarom stapte ik uit, deed mijn telefoon in mijn jaszak en sloot de auto. Op naar de bel met het nummer dat je had gestuurd.

Even haalde ik diep adem. Toen drukte mijn vinger jouw bel in.
‘Ik ben er,’ zei ik toen de zoemende klank van de intercom ging.
‘Echt? Oh. Damn.’ De verbinding werd verbroken, maar de deur werd ontgrendeld. Was ik nu gewenst of niet?

Kort daarna trof ik je voordeur al. Net toen ik wilde bellen, ging die al open. Je ogen werden groot. Daar stond je. Beter dan gedacht. Bijna al mijn zintuigen konden jou nu ervaren. Op gepaste afstand door de wereldwijde pandemie bleef ik staan.
‘Sorry, ik had er.. damn. Uuhm.. ik heb maar snel wat aangetrokken,’ ratelde je een beetje zenuwachtig. ‘Je bent er echt!’
‘Dat had ik je beloofd, hè.’
‘Wauw. En dan loop ik..’
‘Dan loop je?’
‘Kom binnen.’ Ik stapte daarop naar binnen, waarna je de deur sloot. Vragend keek ik je aan. Je haalde je schouders op. Via het internet en stilstaande beelden had ik nooit kunnen denken dat je ogen zo zouden fonkelen.
‘Nou,’ waarbij je een wijzend gebaar langs je lichaam deed. ‘Ik moest dus snel wat aantrekken en dan krijg je dat.’
‘Denk je dat me dat uitmaakt?’
‘Uuhm. Ja. Dit is niet echt alsof ik mensen, of een mens, zou ontvangen.’
‘Nee, maar je weet toch wat je zelf hebt verteld?’
Je blik was vragend.
‘Denk goed na.’ Daarbij keek ik je licht glimlachend aan. ‘Je kleding en thuis.’
‘Oh jaa! Natuurlijk. Jij weet dat. Ja, dat dus.’
‘Daarom.’
‘Ja, daarom dus heel snel deze pyjamabroek met deze trui aangetrokken. Normaal draag ik betere combi’s.’
Ik lachte en keek rond. ‘Leuk hier!’

Je ging me voor naar de woonkamer. Daar haalde je nog vliegensvlug wat dingen weg, zette je nog wat zaken recht en schoof je nog wat schoenen aan de kant. Toen ging je recht staan en lachte je naar me. ‘Wijn?’
‘Lekker.’
‘Daar kom je toch voor?’
‘Ja, natuurlijk.’ Ik hoopte dat je mijn antwoord zou snappen en dat ik hier niet alleen vanwege de wijn was.

Doordat je jezelf uiterst gemakkelijk had gekleed, waarschijnlijk omdat je heerlijk naakt van je tijd genoot, kon ik je lichaam mee zien bewegen. Je borsten deinsden heerlijk mee met alles wat je deed. Toen je richting de wijn ging, wilde je pyjamabroek ook je billen de aandacht gunnen. Het huiselijke gevoel was heerlijk. Ondanks de huiselijke aantrekkingskracht van je lichaam besloot ik dat de afspraak die we hadden gemaakt, geldend moest blijven. Nog voor deze ontmoeting daadwerkelijk plaats zou vinden, hadden we meermaals afgesproken met elkaar dat we bij een eerste ontmoeting de anderhalvemeterregel aan zouden houden.

Ik was gaan zitten op een stoel. Toen je terugkwam met twee glazen en een flesje rood in je hand, nam je plaats op de bank. De glimlach en de stralende ogen spraken boekdelen.
‘Echt niet verwacht,’ zei je toen je ging zitten.
‘De mens zit vol verrassingen, hè.’
Daarop proostten we en verzonken we in wat algemene praat die toch stap voor stap dieper werd. Misschien kwam dat ook doordat de wijn al rijkelijk snel was bijgevuld.

Nadat bij mij de bodem van het tweede glas in zicht kwam, keek jij even naar je glas. Leeg. Je draaide het een beetje middels subtiele bewegingen in je pols. Vloeistof kwam er echter niet in. Je ogen gingen van het glas naar mij. ‘Eigenlijk wel gek, hè. Van hete verhalen met nog hetere naweeën naar het samen delen van een flesje rood.’
Ik keek naar je, maar jij tuurde weer naar je glas. ‘Wat wil je daarmee zeggen?’
‘Dat je verhalen me heet maken en de wijn ook.’
Toen je naar me keek, zag ik de blos op je wangen. Even wist ik niks te zeggen. Ik genoot van het moment. Sommige momenten moeten genoten worden in stilte.

‘Ik lees je graag,’ zei je vervolgens een beetje nerveus. Je hand gleed langs je hals.
‘Ja, dat weet ik. Dat vind ik een mooi compliment.’
‘Weet je hoe gek het is dat degene die me al zoveel warmte heeft bezorgd nu gewoon hier zit?’
‘Ik kan het me voorstellen. Dat geldt andersom ook. Een eer.’
‘Kun je niet wat lezen? Voorlezen dan, hè. Of vertellen?’
Ik keek je vragend aan. De blos op je wangen kwam vermoedelijk niet alleen van de wijn. Je handen waren nog net niet in het bezit van de strelende handelingen bij jezelf.

‘Doe het. Doe het voor mij. We hebben genoeg gekletst. Nu kan ik een verhaal over jouw lippen horen rollen. Wie weet zie ik je nooit meer.’
Ik glimlachte naar je. Deze wending had ik, ondanks hoe we elkaar ‘ontmoet’ hadden, niet zien aankomen. ‘Voorkeur?’
‘Die je onlangs online had gezet. Beetje fout. Wel echt heet. Hete geschreven.’
Even zocht ik op mijn telefoon naar het verhaal op Opwindend.Net. Ik wist wel welke je bedoelde. Snel had ik hem voor me. ‘Ben je er klaar voor?’
‘Meer dan. Jij?’
‘Onze belofte?’
‘Ik ga me eraan houden.’
‘Deal. Ik ook. Hoe moeilijk misschien ook. Afspraak is afspraak.’ Daarna schoof ik wat onderuit en begon ik met lezen.

Het was even wennen aan het tempo hoe ik het moest voorlezen. Dat was iets wat ik al lang niet meer had gedaan. De eerste alinea’s gingen dan ook misschien net wat te snel. Na drie alinea’s merkte ik dat het tempo van mijn woorden beter was. Af en toe keek ik op naar je. Je zat heerlijk geamuseerd te luisteren. Hoe verder ik kwam, hoe warmer het bij jou werd. Dat was duidelijk. Je handen gleden wat langs je hals en je ogen hadden moeite om gefocust rond te blijven kijken.

Net voordat het spel tussen de hoofdpersonages een wat sensuelere wending zou krijgen, stopte ik even. Ik pakte al kijkend naar jou mijn bijna lege glas wijn en nam een kleine slok. Toen ging ik weer naar achteren.
‘Ja, ga verder,’ liet je hees van je lippen glijden.
Snel hervatte ik het voorlezen. Mijn ogen werden echter nu met een hogere regelmaat naar jou getrokken. Je handen probeerden nog net op een onschuldige wijze je borsten door je trui heen te betasten, terwijl je benen ook onrustiger werden. Ik voelde dat niet alleen de snel toenemende heetheid van het verhaal mij een strakkere broek begon te bezorgen. Het beeld dat ik hier mocht aanschouwen, was heter dan wat dan ook.

Net toen de dame in het verhaal langzaam uit de kleren ging, gleed je rechterhand onder je wijde trui. Het was duidelijk dat deze opzoek ging naar je borsten. Het was nog net niet wild te noemen hoe de grijpende bewegingen onder de trui zichtbaar waren. De ferme boezem was duidelijk niet makkelijk te grijpen. Ik probeerde gefocust verder te lezen. Mijn stem moest ervoor waken niet op te gaan in de sensuele sferen die in het appartement ronddwaalden. Daarvoor bleven mijn ogen wat langer aan mijn telefoon gekluisterd.

Het eerst volgende moment waarop mijn ogen weer echt afweken van het kleine scherm, werd bevestigd wat ik al uit mijn ooghoeken meende te zien. Waar je rechterhand onder je trui was vervangen door die aan de linkerzijde van je lichaam, was je broek binnengetreden door die hand die eerst zo machtig met je volle bos hout had gespeeld. De vraag was echter of die tussen je licht gespreide dijen wel zou kunnen afkoelen. Ik had geen idee of je zag dat ik keek of dat ik het verhaal voor een kort moment had losgelaten. Je ogen leken tamelijk ver gesloten. Dit was maximaal genot voor mijn netvlies.

Net op het moment dat ik het verhaal wilde hervatten, kronkelde je bovenlichaam wat naar voren. Daarbij leek het dat je hand iets verder je broek in ging. Heter was niet voor te stellen. Juist doordat ik niet kon zien wat die hand daar deed, was de situatie meer dan betoverend. Een klein zucht rolde over je lippen de woonkamer in. Mijn oren werden zodoende ook nog verleid.

Toen ik met een beetje moeite me dwong door te lezen en niet verder te genieten van dit schouwspel, bleek dat de verwennerij voor mijn oren niet eenmalig was. Over de golven van mijn zinnen surften met steeds hogere regelmaat jouw kreunachtige zuchten. Uit mijn ooghoeken zag ik het steeds moeilijker krijgen met stilzitten. Je benen gingen van wat verder uit elkaar naar weer dicht tegen elkaar aan en terug. Je bovenlichaam leek te dansen op een ritme waarvan ik de muziek niet hoorde. Ik las door. Het einde naderde.

Het voorlezen van de absolute climax van het verhaal, maakte de sferen in de kamer duidelijk heter en heter. Ik vroeg me af of mijn woorden nog wel tot je oren kwamen, of dat je eigen geluiden van genot deze overstemde. Mijn broek was inmiddels absoluut te strak. Ik versnelde door de situatie het tempo een beetje. Gezien jouw bewegingen was ik niet de enige die wat ging versnellen.

Op het moment dat de hoofdpersonen hun hoogtepunt beleefden, kronkelde je hele lichaam. Duidelijk was dat eenzelfde punt van opwinding als de hoofdpersonen had bereikt. Ik legde mijn telefoon naast me neer. Langzaam kwam je lichaam tot rust. Je zakte wat onderuit in de bank. Je handen kwamen één voor één haast verlegen terug in beeld. Zonder iets te zeggen, stond je op. Mijn ogen volgden je ongetwijfeld nog hete lichaam. Die kwam al snel terug. Je zei niks, je leek wat in gedachtes. Toen schonk je het laatste beetje uit de fles.

‘Proost.’ Daarbij keek je me met een intense blik en een mooie blos op je wangen aan.
‘Proost.’
‘Jemig. Geweldig.’
Er werd eigenlijk niks meer gezegd. Het beetje wijn werd opgedronken en toen werd er afscheid genomen. Ik was al een paar stappen bij je deur weg, toen je stem nog een keer de aandacht vroeg. ‘Ik lees je graag. Dinsdagochtend weer.’

Reacties zijn welkom