Komkommertijd - 2

Cindy was naar boven gelopen. Ze deed net alsof het heel ernstig was. Ik bleef achter in de keuken en raapte de komkommer maar op. Ja, misschien was het niet heel tactisch van me. Cindy kon er niet om lachen. Robin ook niet. Ik wel? Nu niet meer. Ik voelde me zowaar rot. Ik weet niet eens waarom ik het gedaan had. En nu was ik alleen. Ik had dus iets verkeerds gedaan. Zelfs Cindy had ik nu niet aan m'n zijde. Dus besefte ik heus wel dat het ook anders had gekund. Het waren de zenuwen. Of de spanning. Het was absurd sinds gisteren, en vooral in m'n hoofd. Ik wist gewoon niet hoe ik hier mee om moest gaan. Dat is toch niet zo gek?

Ik legde de komkommer weg en liep zachtjes naar boven om toch m'n excuses maar aan te bieden. Aan beiden misschien wel. Tegen Cindy was ik laatste tijd ook niet altijd even aardig geweest. Ik had nog niet helemaal door dat dit met elkaar te maken had. Had wel een vermoeden, wat ik nog liever even deed ontkennen. Ik was gewoon mezelf niet de laatste tijd. Dat begrepen ze vast wel. Boven liep ik naar zijn kamer. Hij keek over de achtertuin uit. Had hem vaak genoeg zien gluren door zijn gordijnen of zebra heen als ik in de tuin in de zon lag. Mijn kamer lag aan de overkant en ik keek dan ook over de voorkant van het erf uit. Ik hoorde hun stemmen. De hare vooral. Zacht en zorgzaam. Dat kon ik zeer aan haar waarderen en was daar ook jaloers op. Ik was wat harder. Zeker wat dit betreft. Ik aarzelde even binnen te lopen of eerst te kloppen. Ik deed beide niet.

'Ik snap je wel.' hoorde ik Cindy namelijk. 'Ciara is... Ongelofelijk. In meerdere opzichten. Maar ik snap dat je gevoelens voor haar hebt.' Ik bevroor meteen. Met name over de manier waarop zij dat zei, en niet eens zozeer over het feit waar het om ging.

'Het is zo moeilijk. Ik denk dat ik echt van haar hou.' hoorde ik hem toen nog een stap verder gaan. Was hij gek geworden? 'Ik dacht nu het uit is... We zijn niet echt familie. En we zijn zo vaak alleen thuis...' noemde hij op. 'Ik wil juist dat ze iets van me vindt. Juist daarover. Maar ik had nooit gedacht dat ze me zo belachelijk vond.' jammerde hij wat zielig, en de boodschap ontging me nog.

'Ciara heeft het moeilijk de laatste tijd. Dat zie ik. En daarom doet ze zo. Maar als je gevoelens voor haar hebt, denk ik niet dat ze die gaat beantwoorden. Ze heeft het nooit over jou op die manier.' zei Cindy hem. Maar ze sprak eigenlijk alsof ze het over zichzelf had... Dat ontging hem, maar ik hoorde het heel duidelijk. Maar wat hem betreft, leek hij het te begrijpen. Dat was makkelijk, want dan hoefde ik het zelf niet te doen.

'Ik zou zo goed voor haar zijn. En niemand die het hoeft te weten.' klonk hij echter vastberaden.

'Je zou het haar kunnen vertellen. Maar wees voorbereid. Ze zal je kwetsen.' Ik hoefde echt niks meer te zeggen. Ik had dit ook niet moeten horen, misschien. Het veranderde de zaak wel behoorlijk. Want nu drong het pas door. Had hij echt dat soort gevoelens voor me? Ik dacht dat hij gewoon een geile puber was. Als hij al aan me dacht, dan toch zeker alleen seksueel. Niet dus. Ik vond het ergens wel lief, maar kon niet zeggen dat ik net zo over hem dacht. Ik vond hem nog altijd irritant en enkel het feit dat hij een komkommer in z'n broek droeg, maakte hem nog een beetje interessant. Hoe fout dat ook mag klinken. En ik was zeker niet van plan daar iets mee te doen. Ik niet...

Cindy echter... Ook niet, denk ik. Maar ze begon er wel over. Ze hadden het er al over gehad voordat ik boven was, denk ik. En nu kwam ze er nog even op terug.

'En het is alleen maar goed dat je ze zelf op die manier ontspant.' klonk ze altijd nog zorgzaam. 'Ik zal niet meer kijken.' lachte ze er zelfs openlijk over. Ja, het was besproken. Cindy was altijd eerlijk. 'En mocht ik je daarmee een keer kunnen helpen, kan je het altijd vragen.' kwam er toen totaal van uit het niets. Wat zei ze nou?! En zo keek Robin ook. Die slet! Dat kon toch niet. Maar ze zei het echt. Ze gniffelde er zelfs verlegen bij en ik zag Robin rood worden als een tomaat.

'Denk je dat Ciara dat goed vindt dan?' vroeg hij nog, wat ik wel lief vond.

'Ook ik ben vaak alleen thuis.' merkte ze alleen op. 'En als niemand het weet.' gebruikte ze zijn woorden en ik zag hem slikken. Ja, dat wilde hij natuurlijk wel. 'Maar straks hoort ze ons nog.' was ze wel alert. 'Praten kan sowieso.' zei ze nog. 'Graag zelfs.' leek ze het dan toch vooral platonisch te willen houden en ze stond op. Ze heeft hem altijd 'schattig' gevonden. Maar eerder als klein broertje, dacht ik. Al had ze hem dus al wel een aantal keer zitten begluren. Ik was totaal in shock al leek zij toch vooral te doen alsof er niets aan de hand was. Ik verschool me snel in mijn kamer en hoorde haar beneden nog brommen over het feit dat ik spoorloos was. Ze verdween via de voordeur. Ik sloop de gang weer op. Wat moest ik hier mee? Moest ik nog m'n excuses aanbieden? En aan wie? Ik liep naar zijn kamer. Maar enkel omdat ik hem hoorde. Want hij deed het gewoon weer. Ik snap dat haar woorden opwindend konden zijn voor hem. Dat zou zelfs ik zo ervaren... Maar om dan gelijk nu weer aan het masturberen te gaan, vond ik wel wat ver gaan. Ik ging weer niet zijn kamer binnen. Ik bleef gluren door een kiertje. In de ene hand zijn te grote lul, en in de ander zijn mobiel waar ik net op kon zien dat hij door mijn Insta aan het bladeren was... Gast, dacht ik nog! Maar ik deed niks. Ik was ergens zelfs blik dat hij niet naar die van Cindy keek... Ik keek toe. Weer. Zou hij goed voor me zijn? Met wat? Met dat ding? Wat bedoelde hij nou? En nu zat hij zich gewoon weer op me af te trekken. Deze dag moest ik maar snel vergeten. Ik bleef totdat hij kwam. Het deed wel wat met me. Alles deed wat met me. Ik was alleen nog maar meer in de war, maar liet het zo. Ik sloop weg en liet de rest van de dag niks van me horen en zag zowel Robin als Cindy niet meer. Alleen met haar wat oppervlakkig app contact. Want ik had niks gezien of gehoord. Ik had slechts een slechte grap gemaakt. Want niemand wist meer dan dit. En niemand hoefde het te weten.