[Een persoonlijke ontmoeting

Eindelijk had Erika nog eens een goede nacht. Uitgerust werd ze op zondag wakker, waarbij ze in haar hoofd het mysterieuze gedoe waarin ze beland was relativeerde. Spanning en opwinding wisselden elkaar af, ze genoot eigenlijk van de rush die het spelletje haar tot nu toe gegeven ha. Je kon zelfs van het Stockholmsyndroom spreken, waarbij ze een irrationeel vertrouwen had opgebouwd met de voyeur die haar al geruime tijd chanteerde. Naïef geloofde ze in een ‘goede’ afloop, waarbij ze zou achterhalen wie de persoon of personen waren die haar in deze situatie hadden meegesleurd.

Een hele ochtend bleef de smartphone stil en toch controleerde ze het toestel om het kwartier. Zelfs haar opa merkte dit op terwijl ze buiten aan het werken waren. Ze wimpelde zijn nieuwsgierigheid af met: ‘gewoon een vriendin …’ Het was al na het middageten toen een zacht vibrerend gevoel haar attent maakte op een bericht. Erika had zich in de schommelstoel gezet om een boek te lezen, snel nam ze smartphone tevoorschijn en las:

‘Hopelijk heb je goed geslapen. Het wordt tijd om wat nader met ons kennis te maken.’

Erika voelde haar hart sneller slaan. In het korte bericht stond best wel wat informatie. Ten eerste ging het om meerdere personen en ten tweede wilde ze dat Erika hen ontmoette. Het zelfzekere gevoel van die ochtend verdween enigszins en maakte plaats voor vertwijfeling. Voor ze er echter te lang over kon nadenken, verscheen de volgende tekst al:

‘Om drie uur verwachten we je in volgende schuur.’

Een derde bericht maakte duidelijk welke schuur. Op de foto herkende ze het houten gebouw dat behoorde tot de boerderij van een naburige boer. Het was hooguit vijftien minuten fietsen vanaf het huis van haar grootouders. Ze wist dat de schuur al een paar jaar niet meer gebruikt werd en dat soms mensensmokkelaars er gebruik van maakte om mensen in te verstoppen. Die kennis hielp natuurlijk niet, wat voor nog meer twijfel zorgde. Een doembeeld verscheen in haar gedachte waarbij ze door Coyotes (mensensmokkelaars) ontvoert, werd en over de grens verhandeld zou worden. Dergelijke afschuwelijke verhalen werden graag verteld aan vooral jonge vrouwen. Al moest Erika ook wel bekennen dat ze nog nooit een écht voorbeeld kende van iemand die een dergelijk lot had ondergaan. Onder jongeren werd het vooral beschouwd als een broodje-aapverhaal.

Toch creëerde het idee, hoe klein ook, een extra spanning. Je kon moeilijke ontkennen dat de opdrachten tot nu toe niet seksueel geïnspireerd waren, wat als ze over een paar dagen in een Mexicaans bordeel zou eindigen?

Een laatste bericht verscheen, met weer een foto van postbus 24. Er lagen verschillende briefjes van twintig dollar in de bus. Om één of andere reden gaf die foto de doorslag, want waarom geld voorzien als je die persoon gaat ontvoeren. Zoals gezegd, zocht de jonge meid naar logica die één bepaald narratief ondersteunde. Ze beet op haar onderlip en staarde toch nog een tijdje voor zich uit, alsof ze hoopte op een soort tussenkomst van haar grootouders. Er kwam echter niemand en toen ze weer naar de smartphone keek, merkte ze op dat het al half drie was. Ofwel moest ze nu alles aan haar grootouders opbiechten of ze moest naar de schuur fietsen.

Ze koos voor het laatste, spanning en opwinding wonnen het pleit dus van voorzichtigheid en misschien zelfs veiligheid. Traag fietste Erika richting de schuur. Ze hoopte tijdens het ritje details op te merken die haar iets over de identiteit van de voyeurs kon zeggen, zoals auto’s of andere voertuigen. Helaas was de schuur aan de buitenkant helemaal verlaten. Ze zette haar fiets tegen een eenzame boom en stipt om drie uur wandelde ze via de openstaande poort de schuur binnen.

Ze was het gebouw nog maar een paar meter binnengelopen toen een schorre mannenstem haar toeriep:

‘Blijf daar staan.’

Erika hield halt. Ze zocht naar de man, maar kon hem nergens zien. Ze probeerde te bedenken of ze de stem herkende, maar dat was niet het geval. In haar rechterbovenhoek bewoog iets. Ze richtte haar donkerbruine ogen op de ladder die naar de volgende verdieping leidde. Iemand stond daarboven in de schaduw, zodat Erika niets zag.

‘Je hebt aan niemand iets verteld?’ Riep de mannenstem haar toe.

Erika schudde haar hoofd.

‘Je hebt ook geen wapen bij je?’

Opnieuw schudde Erika haar hoofd.

‘Zien en dan geloven. Kleed je helemaal uit. Laat je kleren maar op de grond liggen.’

Erika begon hevig te blozen. Tot nu toe had ze zich steeds uitgekleed met de gedachte dat ze alleen was. De man schraapte zijn keel, waarop Erika haar kleren uit begon te trekken. Ze wilde het snel doen, alsof dat het minder gênant zou maken. Alleen verliep het daardoor klungelig. Met moeite kreeg ze de haakjes van haar bh los te maken en de veters van haar schoenen waren plots te goed geknoopt. Bijna struikelde ze naar voren terwijl ze haar short en slip uittrok. Ze legde de spullen netjes op de grond om daarna nerveus voor zich uit te kijken. Haar handen hield ze beschermend voor haar lichaam, zoals Eva in het paradijs. Haar linkerhand bedekte de schaamstreek terwijl Erika haar rechterarm gebruikte om haar buste te bedekken.

‘Oké … geen wapens. Je leert snel. Doe dit over je ogen en kruis nadien je handen over je rug alsof je handboeien aan hebt. Draai je zo om, zodat ik je handen kan zien.’

Een zwart slaapmasker dat je ogen bedekte werd naar beneden gegooid. In een fractie van een seconde zag ze de hand van de man. Vanuit haar ooghoek gezien leek zijn huidskleur iets donkerder dan die van haar te zijn. Misschien iemand met Mexicaanse of Zuid – Europese roots.

Dat nieuwe feitje gaf haar stof om over na te denken, zodat ze minder nadacht over wat ze moest doen. Hevig blozend raapte ze het slaapmasker op met haar rechterhand. Ze deed het om haar hoofd en toen was het plots volledig donker. Haar lichtbruine haren droeg ze in een paardenstaart, zodat de band van het masker onder het elastiekje te liggen kwam. Het was een vreemd gevoel om niet meer te kunnen zien, terwijl je helemaal naakt voor een onbekend iemand staat. Andere zintuigen namen de leegte deels over en ze voelde een fris zomers windje langs haar naakte vel strelen. Vervolgens draaide ze zich om, zodat de man haar achterkant te zien kreeg. Ze kruiste haar handen over elkaar op haar onderrug, in gedachten voelde ze zich een gevangene. Het doembeeld van een seksslavin in een verdorven hoerenkot leek plotseling erg realistisch. Ze slikte een hoop speeksel in en bad dat haar drang naar avontuur niet afgestraft zou worden.

Erika spitste haar oren in de hoop te horen wanneer de onbekende man, of iemand anders naderbij zou komen. Alleen ving ze geen voetstappen op, totdat het te laat was. Plots grepen een paar handen haar armen vast. Erika verschoot erg en heel even wilde ze zich weren. Voor ze de kans kreeg om effectief weerstand te bieden, hadden ze haar al geboeid. Degene die ze omdeed was ervaren genoeg om ze niet te strak aan te doen. Erika voelde haar hart versnellen en probeerde om zo kalm mogelijk te blijven. Om zichzelf af te leiden, probeerde ze in haar hoofd de onbekende figuren voor te stellen. Het kon onmogelijk de man zijn die haar net bevelend had toegesproken, want die had ze wel horen aankomen. Daarbij voelde de handen zachter aan. Misschien was het wel een vrouw.

De audiëntie

Zonder iets te zeggen trok de persoon die de handboeien had omgedaan haar verder de schuur in. Erika was ooit al wel eens in het gebouw geweest en ze probeerde zich nu te oriënteren, wat door de spanning niet zo eenvoudig was en toen ze weer stilstond, moest ze aan zichzelf bekennen dat ze geen flauw benul had waar ze nu juist precies in het gebouw stond.

‘Mooi zo, … ik ben echt blij om je persoonlijk te ontmoeten.’

Het was weer dezelfde mannenstem als daarjuist die sprak. Hij moest via een andere weg naar beneden geraakt zijn. Erika antwoordde niet, diep in- en uitademend wachtte ze verder af.

‘Laat ik je misschien even geruststellen. We zijn geen criminele bende en hebben ook geen al te verkeerde plannen met je. Dus je hoeft niet voor je leven te vrezen of zo. Ik ga je zelfs vandaag een keuze geven. Maar daar zeg ik straks nog wel iets over. Eerst wil ik je even inspecteren.’

Erika slikte wat speeksel weg. Hij had het woord bende gebruikt, dus waren ze met meer dan twee personen. Ze kreeg straks een keuze voorgeschoteld, wat alleen maar kon betekenen dat ze niet ontvoert, zou worden. Ze vond ook troost in de woorden ‘geen verkeerde plannen’ en ‘geen criminelen’, hoewel dat laatste veelvuldig gebruikt wordt door mensen die echt wel fout zijn. Wat de inspectie inhield, daar kwam ze snel achter.

Iets wat op een rubberachtig voorwerp leek werd tegen haar borsten geduwd. Het voelde wel aan alsof het een uiteinde van een kleine vliegenmepper was. Het ding gleed zacht over haar borsten. Na een paar minuten streelde het uiteinde over haar buik naar beneden. Toen het bij haar benen aangekomen was verdween het ding even. Met een kleine zwiep petste de persoon het uiteinde zacht op haar linker bil. Erika schokte even op, van het verschieten.

‘Spreid je benen wat.’

Erika deed wat hij haar vroeg en zette haar benen wat uit elkaar. Het uiteinde gleed over haar venusheuvel en kaalgeschoren poes. Onwillekeurig kreunde de meid van de aanraking. Ze hoorden een aantal mensen lachen. Het waren er zeker twee, misschien zelfs drie of vier.

‘Draai je om.’

Ze draaide zich om en voelde nu het uiteinde over haar ruggenwervel glijden. Van boven naar beneden, met uitzondering daar waar haar handen vastgebonden zaten. Toen het ding weer verdween verwachte ze half – en - half dat haar billen ook nog gecontroleerd zouden worden, waarschijnlijk met een zwiep. Zoals gedacht volgde een aantal zachte petsen met het uiteinde. Deze keer bleef Erika netjes staan, van spanning beet ze zacht op haar onderlip.

‘Flink zo. Ik ga je losmaken. Probeer geen domme zaken uit te halen en trek ook het slaapmasker niet van je hoofd.’

Erika knikte dat ze hem begrepen had. Dezelfde persoon die haar geboeid had, maakte de handboeien ook los. Blij liet ze haar handen naast haar lichaam hangen. Het stelde haar ook gerust dat ze niet langer geboeid was, uiteindelijk kon ze alsnog gebruik maken van haar handen om een ontsnappingspoging te wagen of zich te verweren. Hoewel ze dat momenteel niet van plan was. Het angstige gevoel van eerder leek helemaal verdwenen te zijn. Opgewonden bleef ze braaf stilstaan, wachtend tot een volgende opdracht.

‘Draai je naar me toe en spreid met je vingers je schaamlipjes, zodat we je kutvlees kunnen bewonderen.’

Erika draaide zich om en spreidde haar benen een beetje. Voorzichtig trok ze haar schaamlippen uiteen. Ze hoorde nu duidelijk het geluid van fotocamera’s. Eén of meerder personen waren foto’s van haar aan het nemen. Het leek een eeuwigheid te duren voor de man weer sprak.

‘Oké, draai je weer om en buig je voorover. Spreid je benen voldoende en trek je billen wat uit elkaar.’

Erika voerde het onmiddellijk uit. Ze boog zich naar voren en duwde haar billen een beetje uit elkaar. Opnieuw werden er foto’s genomen. De rubberen mepper gleed plots ook langs haar bilnaad. Even bleef het ter hoogte van haar sterretje rusten om dan weer te verdwijnen. Met een zachte pets op haar rechterbil eindigde ook dit onderdeel. Ze mocht weer gewoon rechtstaan.

‘Je bent meer dan geslaagd … Maar laten we niet vooruitlopen. Ik had je eerder al gezegd dat je nog tussen iets moest kiezen.’

Erika knikte. De man ging op een ontspannen tempo verder.

‘Wel … we kunnen na vandaag volledig stoppen met je lastig te vallen. Dat wil zeggen dat je geen berichtjes meer van ons krijgt, maar ook dat je geen beloningsgeld van ons ontvangt. Ook niet voor vandaag.’

Hij zweeg tot Erika weer knikte.

‘Als je je beloning toch morgen afhaalt dan gaan we verder. Alleen betekent dat ook wel dat we een hoop van je verwachten. Je moet met andere woorden vierentwintig uur, een hele week lang, voor ons beschikbaar zijn … en niets is te veel gevraagd.’

Erika knikte weer. Ze begreep het maar al te goed.

‘Daar staat wel tegenover dat je goed verdient. Elke opdracht heeft zijn eigen beloning.’

De man zweeg weer. Erika knikte, en wachtte tot het gesprek verder zou gaan. Ze bleef wachten, lang en geduldig. Omdat ze zich zo focuste op de inhoud van het gesprek, leek ze het geschuifel van voeten niet te merken. Uiteindelijk hoorde ze vele minuten later het vibrerend geluid van de gsm. Ze wachtte even, want ze durfde het slaapmasker niet uit te doen. Opnieuw trilde de gsm. Niet omdat iemand een bericht gestuurd had, maar omdat iemand belde. Erika schraapte haar keel en met haar handen kneep ze nerveus in het vel ter hoogte van haar bovenbenen.

Na een derde keer besloot ze om het slaapmasker toch uit te doen. Het was donker en voor zover ze kon zien was er ook niemand. Het enige licht kwam van de trillende smartphone op de grond. Ze nam die vast, maar was net te laat om nog op te nemen. Erika zag dat er ook een bericht verzonden was.

‘Slaap er gerust een nachtje over … veel succes 😉’

Met het licht van de gsm zag ze dat ze midden in de schuur stond. Ze vond ook haar kleren enkele meters verder. Iemand had ze naar daar gebracht. Snel trok ze die weer aan en een paar minuten later stond ze al buiten. Verwonderd omdat ze de onbekende voyeurs niet had horen weggaan, bekeek ze opnieuw de buitenkant van de stal. Tot haar verbazing zag ze opnieuw geen bandensporen of fietssporen. Het enige spoor kwam van haar eigen fiets.

Erika fietste terug naar huis, ze was hooguit een uur weggeweest en in die tijd had ze veel nieuwe zaken geleer, maar ze was nog geen stap dichterbij het ontrafelen van de mysterieuze figuren. Ze had trouwens niet enkel over hun identiteit na te denken, ook de keuze die ze gekregen had. Ze vervloekte zichzelf, omdat ze geen vragen gesteld had, want wat zouden ze met alle foto’s en filmpjes doen als ze niet verder zou gaan? Zouden die gewoon verdwijnen of ergens op het internet een eeuwig leven tegemoet gaan?