Hoi Niceje,

Ik ga graag op je verzoek in. Je gaf in een ander berichtje al aan, dat je me dan vertelt wat het met je doet, of je er lekker op klaarkomt, en hoe en waar in het verhaal.

Je kunt me bereiken op ikwitr (at) gmsil (dot) com

Ik kijk uit naar je reactie en ben benieuwd naar de twee fantasieverhalen di je al lange tijd in je hoofd hebt.

Groetjes,
Ingrid

Het huis, verlaten door iedereen behalve Emma en Jasper, was veranderd in een universum op zich: een plek waar stilte niet dreigend, maar uitnodigend was. Geen ouderlijke controle, geen buitenstaanders—alleen zij tweeën, een thuis zonder regels, waar elke dag opnieuw werd uitgevonden en elk uur trager leek te tikken. In deze ruimte groeide hun band uit tot iets wat niemand van buitenaf ooit volledig zou begrijpen: de vanzelfsprekende intimiteit van tweelingbroer en -zus werd een subtiel samenspel van blikken, aanrakingen en gedeeld verlangen.

Overdag leefden Emma en Jasper samen als een perfect geschoold duo. Ze deelden ontbijt, aten samen op de bank, lieten hun gesprekken over films en oude jeugdherinneringen moeiteloos overgaan in nieuwe spelletjes, plagerige opmerkingen, kleine challenges. Wat zich echter onder de oppervlakte voltrok, was spannender: een groeiende nieuwsgierigheid naar de grenzen van hun samen-zijn. Emma keek langer dan vroeger naar Jasper’s handen of de zachte lijn van zijn hals, Jasper merkte iedere keer wanneer zij haar haar uit haar gezicht streek of met blote voeten langs de houten vloer schoof. In hun gemoed lag altijd een lichte trilling—iets wat nooit helemaal benoemd werd, maar waar ze allebei op hun eigen manier zochten naar herkenning.

’s Avonds werd het huis betoverd door een ander soort stilte, geladen en sensueel. Het ritme van hun stemmen vertraagde, zochten hun handen vanzelfsprekend elkaar weer op. Soms bleef de tv aan—beelden trokken voorbij zonder betekenis—terwijl Emma’s hoofd op Jasper’s schouder rustte, haar benen over zijn dij. Wat voor anderen broederlijk en onschuldig zou lijken, voelde voor hen als het begin van iets nieuws, iets wat hun verborgen wereld innig en licht gevaarlijk maakte.

Wanneer de nacht viel en hun ouders nog steeds niet thuis waren, kwamen ze terecht in de rust van hun slaapkamer, het bed een eiland in een zee van onuitgesproken gedachten. Hier, tussen het zachte licht van een schemerlamp en de geur van frisse lakens, vielen laatste restjes schroom van hen af. Hun blikken werden vrijer, hun aanrakingen minder vrijblijvend. Emma trok haar t-shirt over haar hoofd, Jasper volgde aarzelend maar met een glimlach; hun lichamen werden het nieuwe toneel van hun hunkering en durf.

In deze kwetsbaarheid vonden ze elkaar steeds opnieuw. Ze lagen naast elkaar, voelden de warmte van blote huid tegen blote huid, lieten hun vingers en lippen tastend ontdekken wat zo nabij maar altijd heimelijk was geweest. Emma lag op haar rug, Jasper’s hand volgde verkennend de lijn van haar zij, zijn vingers rustten op haar dij en vonden de zachtheid van haar kutje—de plek die altijd het centrum van hun schaamte én trots was geweest.

Emma sloot haar ogen, voelde hoe haar lijf zich aanbood en ontspande onder zijn aanraking. Haar ademhaling versneld, haar hand in zijn nek, sturend en uitnodigend. Jasper liet zijn mond afdalen, kuste haar buik, haar heup. Hij draaide met zijn tong zachte cirkels, proefde haar zinderende huid en vond in haar reactie al het bewijs dat hij welkom was. Emma tilde haar bekken zachtjes op, haar benen gleden om zijn hoofd—een beweging die voor hen volkomen natuurlijk voelde, zo logisch als ademhalen.
Na die tedere overgave draaiden ze de rollen om, Emma liet haar vingers en mond langs Jasper’s lijf dwalen, ontdekte zijn erectie zonder aarzeling maar met toewijding. Ze gleed haar vingers langs de schacht, streek teder haar duim over zijn eikel, kuste eerst zijn buik, likte langzaam, bracht hem voorzichtig haar mond in. De intimiteit groeide, haar trots en nieuwsgierigheid smolten samen tot een zacht ritueel van geven en nemen. Jasper raakte haar haren aan, fluisterde haar naam, verloor zich in de warmte van haar mond en het ritme van hun samenspel.

Hun zoenen werden gulziger, ze draaiden samen onder het dekbed, lieten hun lichamen spreken zonder woorden. Geen schaamte, geen grenzen meer. Alleen het geluid van hun ademhaling, het ritselend katoen en de hartslagen die steeds sneller klopten. Ze leken te dansen op een vertraagde melodie: Emma’s mond vond Jasper opnieuw, haar tong speelde met zijn lippen, haar hand leidde hem naar haar borst, haar kutje—een intuïtief, hartstochtelijk duet waarbij ieder gebaar het afgelopen leven samenvatte.
De nacht strekte zich uit, het bed werd hun veilige fort. Soms spraken ze zacht, fluisterden vragen die meer voor zichzelf bedoeld waren dan om beantwoord te worden. “Vind je dit gek?” vroeg Emma. Jasper schudde zijn hoofd en trok haar dichter tegen zich aan. In zijn blik lag het antwoord dat ze al kende: dat wat hen hier samenbracht sterker was dan elke twijfel.

Wanneer de stilte uiteindelijk neerdaalde, sliepen ze opgekruld tegen elkaar, naakt en in elkaar verstrengeld. Emma streelde nog langzaam de glooiing van Jasper’s rug, Jasper kuste haar voorhoofd—een zacht, onuitgesproken dankjewel. In hun geheimen vonden ze rust en vrijheid: wie ze waren was voor niemand buiten hun kamer weggelegd, en samen alleen in het huis vonden zij de moed om alles toe te laten, alles te delen.

Hun verhaal, dat ergens begon bij een banaal samenzijn op de bank en eindigde in een samensmelting van trots, verlangen en overgave, kreeg een waarde die niet hoefde te worden uitgelegd. Zij waren samen alleen thuis, bloot in de nacht, broer en zus én meer dan dat—en alles aan die nacht was écht, kwetsbaar, teder en verlossend.

Hij zag het gebeuren, eerst onschuldig, later onverbiddelijk. Het was nooit één ogenblik geweest, geen bliksem die insloeg en alles veranderde. Het was een reeks kleine verschuivingen, nauwelijks waarneembaar, die als druppels in een stil glas gestaag het oppervlak deden stijgen. Zijn vriendin, zijn glanzende trots, de 30 jarige Hindoestaanse vrouw met de donkerbruine ogen waarin hij telkens opnieuw verdrinken kon, zat steeds vaker naast de buurman.

De zestigjarige Hollander, grijs maar met die starre, onverzettelijke ogen die geen tegenspraak duldden, beheerste de ruimte zodra hij binnentrad. En zij – zacht, conflictmijdend, haast te gewillig geboren – luisterde.
Alsof het vanzelf sprak. Alsof zijn verhalen recht hadden op haar aandacht.

In het begin had hij, de vriend, het nog grappig gevonden. Ze knikte beleefd, lachte kort, liet zich aanhoren. Maar hoe vaker het gebeurde, hoe scherper hij het mes tussen verlangen en jaloezie in zichzelf voelde. Want wat zij niet voelde, zag hij wel: het onmiskenbare genot van de buurman om gehoorzaamd te worden. Ze merkte het zelf niet, maar haar lichaam gehoorzaamde. Als hij zei: kom hier zitten, dan kwam zij. Als hij zei: luister even, hing ze aan zijn woorden.

Het was alsof de lucht steeds meer elektriciteit verzamelde.

In de avonden daarna speelde het zich telkens opnieuw af. Hij, de vriend, zat iets terzijde, bijna een observerende schaduw in zijn eigen huis. De buurman sprak, zijn stem laag en vast, en zij – zijn vriendin – zat iets voorovergebogen, alsof ze de woorden beter wilde horen dan hijzelf. Het was niet de inhoud die haar trok; verhalen over vroeger, over vrouwen, over oorlog en vrijheid. Nee, het was die toon, die vanzelfsprekende aanspraak op macht.

En elke keer als ze opstond, keek de vriend naar haar beweging: strak, gereserveerd, niet eens bewust onderworpen. Precies dat maakte het dwingender. Geen spel, geen gespeelde koketterie – puur reflex, een ingebouwde overgave die ze zelf niet door had.

Hij voelde zich verscheurd. Het was zijn vriendin, zijn trots. Maar tegelijkertijd: hoe meer hij uit haar ogen las, hoe sterker de mogelijkheid opdoemde dat dit verder zou gaan. En hoe die gedachte hem angst inboezemde én opwond, in een razende mengeling die hij niet meer uitblussen kon.
De middag dat alles kantelde, stond ze met een dienblad in de hand. Koffiekopjes, het kleingeld van hun huiselijke leven. De buurman maakte een gebaar, nauwelijks een wenk. “Zet maar hier.”

Ze zette neer waar hij aanwees, niet waar zij wilde. En hij zag hoe ze glimlachte, zacht en bescheiden, meer dan op haar plaats.

Hij besefte: dit gaat niet meer om koffie, dit gaat om iets anders. Zij begon zijn bevelen te voelen als richting. Haar zachte natuur werkte als een gemakkelijke deur waar de wilskracht van de ander zo doorheen liep.

Het ging snel vanaf die dag. Gesprekken die langer duurden. Stoelen die dichterbij schoven. Hij merkte hoe de buurman niet meer vroeg, maar simpelweg aangaf. En zij – telkens buigzaam, alsof het helemaal haar idee was.
De spanning groeide in hemzelf tot een koorts. Hij stelde zich vragen die als messen sneedden: wat is erger, dat ze het niet doorheeft, of dat ze het wél doorheeft? En wat maakte het met hém, dat hij erbij zat en niets deed?

Hij kon zich niet losmaken van de scène die zich steeds opnieuw afspeelde. Een vrouw die geen ruzie wilde. Een man die alle ruimte nam. En hijzelf, die zag hoe de wetmatigheid van macht zich langzaam voltrok, als een natuurkracht.

Het was op een avond, in de zomerhitte die muren dunner en ademhalingen luider maakte. Zij zaten in de tuin, onder het vale licht van een lamp die insecten in rondjes deed vliegen. De buurman vertelde, en zijn vriendin zat pal naast hem, handen gevouwen op haar schoot. Haar vriend keek toe, voelde de droogte in zijn mond.

“Luister,” zei de buurman. Geen verzoek, maar een bevel dat vaster klonk dan een gebrul. En zij boog haar hoofd iets, zoals een leerling haar meester. Haar ogen half geloken, alsof het haar natuurlijkste houding was.
Op dat moment wist de vriend dat er geen weg terug meer was.

De week erna kwam de overgave. Niet als storm, maar als een zachte maar onweerstaanbare bries die alles naar zich toe trok. De buurman sprak, zij gehoorzaamde. Eerst met koffie, dan met kleinen gebaren. Hij liet haar blijven zitten toen ze wilde opstaan. Hij liet haar zwijgen toen ze wilde spreken. Steeds vaker werd haar reflex “ja”.

Tot de avond dat de vriend het zag gebeuren. Niet bedachtzaam, maar in dat rauwe ogenblik waar alles samenvloeide.

De buurman sprak dicht bij haar oor, en zij knikte. Een hand op haar schouder, een lichte druk – genoeg om elk verzet weg te vagen. Ze keek niet naar haar vriend, alsof ze hem niet eens opmerkte. Alsof er alleen nog de bevelende stem was die haar lichaam leidde.

Toen hij haar zag meegaan, zag hoe zij haar trots losliet en zich liet leiden, voelde hij geen woede meer maar een hevige, onbegrijpelijke roes. Afschuw en begeerte, jaloezie en verrukking droegen samen dezelfde angel.

En ze gaf zich. Eerst in gebaren die klein leken: haar hoofd iets gebogen, haar handen nóg rustiger in haar schoot, haar ademhaling die sneller ging dan het gesprek vereiste. Maar dan verder, stap voor stap, haar hele lichaam dat die andere wil aannam, alsof ze niets meer was dan resonantie.

Hij zag het gebeuren en wist: dit is gehoorzaamheid in de meest naakte vorm. Er was geen verleiding meer nodig, geen woorden, alleen de stroom van geboden die zij slikte alsof ze plotseling haar eigen taal gevonden had.

Tot het moment waarop ze niet langer luisterde met haar oren, maar met haar hele lichaam. Ze boog zich, gehoorzaamde, maakte zich klein, opende wat eerder gesloten was. En in dat ene ogenblik, de hitte van de kamer tegen de stilte van zijn keel, was er geen twijfel meer: ze behoorde toe. Niet uit liefde. Niet uit keuze. Maar omdat dominantie een taal was die zij, ondanks zichzelf, altijd al verstond.

Hij, de vriend, bleef kijken. Zwijgend, buiten zichzelf. Er vloeide een even krachtige schaamte als dwingende begeerte door hem heen. Dit was zijn vriendin – en tegelijk was zij dat niet meer. Ze had zich gegeven, zacht, onontkoombaar, zonder strijd.

En hij wist dat het niet meer terug te draaien viel toen ze zich vooroverstaand aan de bank en in zijn volle zicht onbeschaamd langs achteren liet nemen.

Zoiets?

De avond valt en ik kijk naar buiten, mijn gordijnen zijn nog half open. Mijn schoonzoon brengt het vuilnis buiten—mijn dochter woont tegenover mij—en ik voel dat bekende kriebeltje in mijn buik. Ach, wat ben je toch een knappe man… Die brede schouders, dat stiekeme glimlachje als onze blikken elkaar even kruisen. Ik ben al 50, maar mijn lichaam bruist als ik naar hem kijk. Misschien heb ik niet meer het strakke lijf van vroeger, maar mijn borsten, groot en zwaar, zitten nog prachtig in hun beha. Mijn billen rond, precies zoals mannen dat graag zien.
Ik strijk een lok uit mijn gezicht, pak een wijntje en doe net alsof alles heel gewoon is. Maar zodra hij het tuinhekje achter zich dicht klikt, kloppen mijn gedachten wild tegen de muren van mijn hoofd. Wat als… wat als ik gewoon mijn grenzen een beetje verleg vanavond? Mijn dochter is met haar werk twee dagen op retraite.
Misschien ben ik ouder, misschien ben ik zijn schoonmoeder, maar ik geloof niet in leeftijd en relaties als een barrière voor verlangen. Hij doet mij weer voelen als een ondeugende meisje, stiekem en hongerig.
Ik trek een strakke jurk aan, net één knoopje te weinig dicht. Mijn borsten duwen zich ertegenaan—ja, ik weet best wat dat met een man doet. Even ruik ik aan mijn parfum en stuur hem een berichtje: Kom je straks een wijntje drinken bij mij? Ik heb zin in gezelligheid…
Het duurt niet lang voor hij aanbelt. Zijn gezicht staat ondeugend, een beetje gespannen. “Bonsoir, Suzanne,” fluistert hij, en ik voel direct dat tintelende spel in de lucht, als elektriciteit die tussen ons zoemt.
“Kom binnen,” zeg ik, zachter dan gewoonlijk. Mijn hand strijkt kort langs zijn arm. Mijn huid gloeit. Hij lacht, kijkt stiekem naar mijn lijf. Ik schenk hem wijn in, maar hij lijkt nauwelijks te proeven, ook hij ruikt zijn kans.
We praten over van alles en nog wat, maar ik voel dat het vanavond ergens over gaat. Over het verlangen. Over stiekem durven toegeven wat hij écht wilt, ook al is hij bang dat het uitkomt.
“Is het raar,” begin ik, terwijl ik hem in de ogen kijk, “dat ik soms fantaseer over… een man als jij?” Mijn stem trilt niet. Hij kijkt terug, met een glimlach. Zijn hand rust plotseling op mijn knie en ik word zowat gek van binnen.
“Zeg eens, Suzanne… fantasieën zijn er toch om ooit eens waar te maken?” Hij drukt zacht zijn hand tegen mijn blote huid, net boven het kousenbandje dat ik speciaal heb aangetrokken. Zijn vingers zijn warm, nieuwsgierig. Ik duw zachtjes m’n knieën iets verder uit elkaar, als een uitnodiging zonder woorden.
Mijn lijf reageert als vanzelf. Ik voel hoe mijn hart bonst, hoe mijn ademhaling sneller gaat. Zijn gezicht komt steeds dichterbij. Ik ruik zijn geur, aards en mannelijk, en kan niet anders dan hem willen proeven.
Een vinger volgt de lijn van mijn kaak, mijn nek. “Je bent prachtig,” fluistert hij. “Zo vrouwelijk, zo verleidend.”
Ik voel me jong, krachtig, begeerd. Mijn hand glijdt naar zijn dij, tastend, stiekem, over zijn broek. Hij buigt zich voorover, zo dichtbij dat onze lippen haast raken. Ik trek hem naar me toe en kus hem, eerst voorzichtig, dan gulzig. Zijn mond is hongerig. Zijn tong zoekt de mijne. Ik voel zijn verlangen, zacht duwen zijn handen mijn jurk wat omhoog.
“Wil je me?” fluister ik, één hand in zijn nek.
“Ik wil je zo ontzettend graag,” zeg hij, stem gespannen van lust.
Mijn borsten tegen zijn borst—zwaar, warm—zijn handen masseren mijn tieten door de stof heen. Hij streelt, knijpt, ik kreun zacht. “Mmm… mijn god, Pieter, je weet precies wat ik nodig heb,” fluister ik.
Hij tilt me op, zet me op het aanrecht. Mijn jurk kruipt verder naar boven, zijn handen ontdekken mijn kut.
We blijven zo, strelen, zoenen, woorden fluisteren tegen elkaars huid. Het is spannend, een verboden spel. Zijn vingers vinden de sluiting van mijn beha, trekken hem los alsof hij al weken heeft geanticipeerd op dit moment. Mijn borsten worden gekust, gestreeld, ik fluister zijn naam, hij ademt tegen mijn huid.
Een climax van aanrakingen en fluisteringen, vingers en lippen die ongeduldig afreizen over mijn lijf. Alles mag, alles kan en alles gebeurt, we neuken zonder gêne, zonder haast, alsof de tijd stiekem door ons wordt uitgeschakeld.
Later liggen we naast elkaar in bed, uitgestrekt, huid op huid. Hij lacht, ik glimlach terug, beiden beseffend dat deze nacht ons voorgoed zal bijblijven. “Je hebt me laten voelen dat ik nog leef,” fluister ik, een tikkeltje brutaal. “En ik hoop dat we dit vaker doen.”
De maan buiten lacht ons toe. De slaapkamer is gevuld met onze warme adem, onze ondeugende gedachten voor morgen. Want één ding weet ik zeker: verlangen kent geen grenzen.

Zie mail in je inbox

Zie mail in je inbox

Hoi Ganzeveer,

In principe sta ik hier wel voor open. Wat is je idee precies?

Groetjes,
Inge (ikwitr - at - gmail - dot - com)

Misschien kan ik je helpen. Ik ben een vrouw van 55 en ik lees supergaag goede seksverhalen.

Groetjes,
Ingrid

ikwitr@gmail.com