Ik vind het geweldig hoe de twee verhalen zich gaandeweg beginnen vermengen.
De spanning wordt gecreëerd doordat Kev en Isabeau dingen willen zeggen en doen. Ze durven niet, dus laten ze het door hun personages doen.
Beiden weten het, maar zitten gevangen in hun niet-durven. Het doen begint te lukken. Het rechtstreeks zeggen is nog een brug te ver.
