Een van de allerbeste, zo niet hét allerbeste familieverhaal dat ik hier ooit heb gelezen. Die rode lijn van het deken als 'bescherming,' de gesprekken eromheen, de opbouw naar het einde... Applaus!
Het enige minpuntje wat ik kan bedenken zijn de (aanvankelijk te veel) taalkundige schoonheidsfoutjes, maar achteraf ben ik wat blij dat jouw verhaal mij zodanig wist te triggeren dat ik daar spontaan overheen ben beginnen lezen. In ruil daarvoor kreeg ik een van de allerbeste verhalen die er hier in de 'categorie familieverhalen' ooit werden geplaatst. Schitterend en met geduld opgebouwd, respectvol naar een heerlijke gezamenlijk apotheose, om van de uitsmijter nog maar te zwijgen. Een genot om te lezen.
Dit is echt een varhaal waarvan je de neiging hebt om af te haken.
En toch lukt mij dat niet. Ik werd geboeid, getriggered om toch verder te lezen.
Het opvoeren van de spanning door dit geraffineerde spel tussen moeder en zoon.
Het einde van het verhaal wil ik niet eens benoemen.
Waarom niet? Omdat dit verhaal het verdient om door iedereen gelezen te worden en ik geen spoiler wil zijn.
