“Jeetje, wat ben jij een lekker wijf”
Deze zin rukte me weg uit de sfeer die al in het eerste deel werd opgebouwd. Het mysterieuze, ietwat sensueel dreigende, waardoor het plotse
verlangen de lucht in schoot en het verklaarbaar is waarom dit intense gevoel er onderweg naar de psycholoog is. Dan die rechtstreekse vraag. Als lezer weet je wat hij zal doen… je leeft mee…
En dan die banale zin. In mijn hoofd klopt die niet. Weg was de erotiek…
Ik las verder. Heel goed geschreven. Dat sowieso.
Maar de foute psycholoog is echt fout.
Ik gaf je een 10 voor je schrijfkunst.
