Hallo allemaal,
deze serie verhalen schrijft Coen samen met mij. Soms bedenkt Cien een idee voor een spannende sessie, soms is het een idee wat ik (of een vriendin) heeft bedacht. Dan voeren wij dat idee in de praktijk uit (meestal met Karin, een vriendin die heel ver durft te gaan in torture, en Astrid, die een manege heeft (komt ook nog wel een keer ter sprake, vermoed ik, hihi)).
Nadat wij die opdracht dan hebben uitgewerkt en uitgevoerd, schrijf ik een verslag voor Coen. En Coen verwerkt dat dan als verhaal, als een vervolgdeel voor deze serie. Hoe pijnlijker, hoe extremer, des te liever ik het heb. Ik ben namelijk een pijnslet, zoals sommigen van jullie het zouden noemen. Torture, hoe meer pijn, des te geiler ik er van word. (Lange tijd wilde ik dat alles wel zou genezen, maar inmiddels heb ik ook wel enkele littekens. Momenteel zitten mijn borsten in het verband om te genezen van een sessie onlangs, daar zal ik ook wel littekens van overhouden.) Maar littekens zijn ook een herinnering aan een heerlijke heftige sessie, hihi. Zo zie ik dat.

Deze sessie, met de kaarsen, die hadden we een paar jaren geleden al uitgevoerd. Maar omdat ik een tijdje flink ziek ben geweest (geen gevolg van die sessie, hoor), hebben we het nu pas kunnen plaatsen. Maar met het terugkijken van de film die we toen gemaakt hebben (torture-sessies nemen wij altijd op, zodat ik ook mezelf terug kan zien), kwamen alle herinneringen en gevoelens weer terug.
Coen heeft de sessie behoorlijk goed uitgeschreven voor jullie, ik hoop dat jullie er van genieten. Op het laatste ging alles inderdaad snel: Karin die opeens haar armen en benen om me heen sloeg, waardoor ik opeens helemaal over de kaars zakte. Ik dacht echt dat mijn tepels van mijn borsten werden getrokken toen ze dat deed, ik wilde schreeuwen van de pijn (en omdat ik een heftig orgasme kreeg), maar Karin drukte haar mond op mijn mond, waardoor mijn schreeuw werd gesmoord. Pas toen ik daarna zag dat mijn tepels nog gewoon aan mijn borsten zaten, besefte ik dat ze de klemmetjes net op tijd geopend had. (De gaatjes in mijn tepels, waar de pinnetjes door hadden gezeten, waren wel wat uitgerekte gaatjes. Dus het was echt net op tijd dat ze de klemmetjes los liet schieten.)
Net voordat Karin zo aan mij kwam hangen, net voordat ik over de kaars zou zakken, raakte de kaarsvlam van die laatste kaars al wel mijn klitje en lipjes. Hmmm, die hitte, heerlijk, hihi. Maar ik kon mijn kutje nog niet tegen de lont drukken, waardoor de kaars nog niet uit ging. Toen ik, door het gewicht van Karin, wel opeens over de kaars gleed, ging de vlam wel meteen uit. In mijn kutje krijgt de kaarsvlam geen zuurstof meer, waardoor de vlam uit gaat. Maar de hitte van de vlam, die kan nergens heen, die voel ik dan wel volledig in mijn kutje. En natuurlijk ook het gesmolten kaarsvet, maar de kaarsvlam laat toch de meeste hitte achter. Met Karin aan mijn lichaam hangend schoof ik meteen helemaal over de kaars. Daarmee drong de kaars mijn baarmoeder binnen (altijd een heerlijke pijn, wanneer mijn baarmieder geforceerd en opgerekt wordt, hihi), zodat het kaarsvet tot in mijn baarmoeder zat. (Met haar hand diep in mijn kutje heeft Karin dat na afloop er uit gehaald.) Het orgasme wat ik bij deze sessie kreeg, het pijn-orgasme, was een van de hefstigste orgasmes die ik heb gehad. Het bleef ook lang aan. Daar heb ik Karin natuurlijk ook voor bedankt!

Wanneer wij een sessie met vuur doen (kaarsen, of iets anders), smeert Karin mij meestal eerst in met een speciale zalf. Op de plaatsen waar ze mij wil pijnigen met vuur, dan. Nu denken sommigen misschien dat dat flauw is, maar roep niet te hard. Die zalf voorkomt dat ik echt verbrand (afhankelijk van hoe dik het wordt ingesmeerd, en hoe lang de vlam wordt aangehouden, anders kunnen er nog brandwonden ontstaan). Maar de hitte, de temperatuur van de vlam, dat houdt de zalf niet tegen! Dus ik voel nog steeds dezelfde, volledige hitte, alleen duurt het langer voordat er brandwonden ontstaan. Bij brandwonden kunnen ook je zenuwen onder de huid beschadigen, en dan voel je op die plek minder de pijn. Maar nu, omdat er niet zo snel brandwonden ontstaan, blijf je het dus wel voelen.
Het is een zalf die Karin speciaal laat maken, ik weet niet of bijvoorbeeld stuntmensen zoiets ook gebruiken. (Die zullen ook beschermd worden tegen de hitte, vermoed ik?)

Lieve Coen, dank je voor het plaatsen van deze sessie.
Je schreef in je mail dat je al een volgende sessie in gedachten hebt, die we mogen uitvoeren? Hmmm, ik ben benieuwd, lieverd! Ik hoop op iets heel pijnlijks, hihi. Wanneer we die sessie dan hebben uitgevoerd, zorg ik dat jij er een verslag van krijgt, lieverd.
Maar voorlopig moet ik met sommige dingen voorzichtiger zijn: Ik ben namelijk zwanger! Nog vrij pril, maar ik wil de zwangerschap natuurlijk niet op het spel zetten. Dus afhankelijk van jouw idee, volgt de sessie pas na de bevalling. Maar misschien kan ik een oudere sesdie, die ik al eerder gedaan heb, eens voor je uitwerken?
Wij houden contact via de mail, lieve Coen.
En overige lezers, ik hoop dat jullie ervan genieten!
Veel liefs alkemaal,
Angela.