Het word tijd dat je in ziet dat je vriendin al lang met die minnaar gaat al dat overwerken denk eens na man zou haar wel eens terugpakken en er voor zorgen dat ze er veel spijt van heet dat ze een minnaar heeft

De hoop op een 'eenmalige uitglijder' kan wat mij betreft de prullenbak in. Wat dat achterbaks secreet van een Monica met Madelief regelde is zo laag bij de grond dat geen enkele stap binnen haar hele trio opzet ooit iets te maken zou hebben met het voorblijven van de sleur binnen hun relatie. Wat mij betreft bouwt de overspelige advocate enkel aan een kader waarbinnen haar vreemdgaan met haar minnaar voor haar vriend acceptabel wordt... Of zie ik het nu veel te zwartwit? Heerlijke verhalenreeks, ik kijk alweer uit naar het vervolg.

Ook dit deel is weer zo goed geschreven dat het onder je huid kruipt. Ik las al vele reacties. Ik weet zelf niet meer wat denken. Enkel een gevoel van ondraaglijkheid blijft.

Als je dit met woorden kan opwekken, verdient dit respect. Het mijne heb je.

als dat mijn monica zou zijn zou ik zulke vernedering niet verdragen en was de relatie over en out

Pfffff, wat een verhaal....verslavend goed beschreven, dus ik kijk uit naar de volgende inzending. Maar wat geeft het tegelijkertijd een onmachtig rotgevoel. Het is natuurlijk maar fictie, maar herken sommige dingen wel. Hulde voor de schrijver die zoveel emoties kan opwekken!
Groet
Tom

Inderdaad, dit blijft een meesterlijke, meeslepende serie, geschreven door iemand die het schrijven duidelijk ver boven gemiddeld beheerst. Hoe diep de emoties van het 'ik-personage' mij ook raken, het blijft een genot om te lezen. Aan een prognose hoe dit verhaal verder gaat en afloopt, daar waag ik mij maar niet aan. Wel kijk ik alweer reikhalzend uit naar het volgende deel.

Meesterlijk geschreven! je krijgt het jaloezie gevoel de pijn en machteloosheid van de ik persoon helemaal mee. Heel benieuwd naar vervolg

Ook dit deel is weer heel erg beklijvend. Als lezer word je meegesleurd in een wervelwind van emoties. De ondertoon blijft onheilspellend. Ik word er hoe langer hoe ongemakkelijker van. Ik krijg bij het lezen het gevoel dat ik op een klif afloop. Ik zie de klif, maar ik kan niet stoppen. Ik moet blijven lopen. De onrust woekert.

Uiteindelijk komt in dit verhaal alles neer op communicatie, of althans het gebrek eraan. Alle twijfel die we tot nu toe meekregen, waren die van de gedachten van het ik-personage. Deze gedachten zijn nooit effectief uitgesproken. Is het dan niet logisch dat zijn vrouw denkt dat hij het ok vindt?
Velen hebben al hun verwachting geuit dat de vrouw op donderdagavond al vreemdgaat. Bij het eerste trio niet blijven slapen, nu wel, was dit gepland of natuurlijke evolutie? Mijn eerste reactie: het eerste natuurlijk.
Maar laten we ons niet leiden door het overaanbod aan negatieve gedachten? Het moeilijke is dat we de gedachten van de vrouw niet kennen.

Uiterst boeiende serie. Telkens ik de titel "Trio gedoe" zie, kan ik niet wachten om te beginnen lezen. Ik ben benieuwd welke richting het uitgaat. Laten we ons allemaal om de tuin leiden, of is het onvermijdelijke in zicht?

Wow wat een geil verhaal weer. Benieuwd hoe dit verder gaat.

Geil verhaal weer, kan niet wachten op het vervolg