Een triest verhaal na zo’n lange periode. Ondertussen ook al meer dan een jaar geleden geschreven. Jammer.
Het lijkt wel alsof de herinnering aan dit gebeuren je te veel werd om nog verder te schrijven.

Weet dat ik van je verhalen genoten heb. Je deed me hopen, verlangen, hunkeren...
En God mag weten hoe opgewonden ik werd van je woorden.
Dank je daarvoor, lief wonderlijk troostmeisje.
😘

Het begint erop te lijken dat je niet bevredigd geraakt. Je gaat van neukbeurt naar vrijpartij en geniet. Vooral dat laatste. Als een ware hedoniste. En weer blijf je verleiden tot onbeschermde seks... 😁

En net waar je iedereen zwanger wenst, ben jij degene die een miskraam krijgt. Zonde... zelfs al zou je niet geweten hebben wie de vader was.

Daar is dat verlangen weer om iemand zwanger te laten maken. 😊
En weer zijn er die heerlijk opwindende woorden van je die doen verlangen...

Ik vraag me af in hoeverre je hier je rol van troostmeisje nog vervult. Je zocht Bart op boor je eigen genot, waar natuurlijk niets mis mee is.

En dan is er die fascinatie om vrouwen zwanger te krijgen.
Je bent een heel speciale vrouw.

Het afschuwelijkste en het mooiste in één verhaal.

Het verschil hier is, net als bij de leraar en de examinator, dat het hier je keuze niet is. Jammer. Je draagt je leed wel met opgeheven hoofd. Knap!

Is het pure lust, je roeping als troostmeisje of een verslaving aan het zinderende gevoel? Of allemaal?
God, wat kan jij genieten!

Kan het zijn dat je mama je schuldgevoel aanvoelde en dit probeerde te verzachten door ook Ben te laten kennismaken met het menselijke verlangen?
Ze is immers zelf ook een troostmeisje.

Hoe mooi en teder dit ook allemaal is, ik vrees dat Ben (hoewel hij je zelf leerde kennen als troostmeisje) dit niet zou begrijpen. Ik hoop dat ik mis ben.

Weer een mooi verhaal.