Gezien Hans zijn voortdurend geschokte reacties heeft de man a.:geen karakter en b.: wordt hij in principe aangerand. Een normaal persoon zou zijn vrouw, die duidelijk al lang vreemd gaat en wrsch al zwanger is van haar vriendje, met een pak slaag de deur uitgezet hebben. Maar, aangezien dat niet mag: koffers pakken en de benen nemen met zo'n heks. En dan maar hopen, dat hij een huurhuis heeft. En vlug de gezamenlijke rekening leeg maken.

Beste Tinar, ik heb je hele oeuvre gelezen. Complimenten voor inhoud en stijl. Daarnaast zeer onderhoudend. Er is echter een ding, dat mij stoort. De dames beginnen zonder scrupules vreemd te gaan, maar je weet het steeds zo te draaien, dat vroeger of later de schuld steeds bij de kerels komt te liggen. Hebben die vrouwen nu allemaal BORDERLINE. (zie serie Borderline).

Waarom komen er in dit soort verhalen zo dikwijls zo'n slappe lullen van kerels voor. Wat een eikel en nog naif ook. Dit was duidelijk opgelegd pandoer!!!

Ik ben het absoluut niet eens met de lage waardering. Je beschrijft, bijna griezelig correct, de zieke gedachten van Maaike. En ondanks deze benadering voel ik toch constant een erotische spanning. Prima gedaan. Hoe krijg je haar zover, dat ze in gaat zien, dat er iets in haar hersenen mis is? Zoals dat geldt voor iedere verslaving. Hoe dan ook een 10 met een griffel. Chapeau, zeker voor je schrijverskwaliteiten.

Beste Maaike, je houdt consequent vast aan het enigszins gestoorde karakter van ons " lieve, onbetrouwbare meisje". Dat heeft wel wat, want ze heeft t.g.v. haar borderline niet in de gaten, dat ze de echte schuldige is. Maar je voelt aankomen, dat de geschiedenis zich gaat herhalen en daarna weer, weer en weer, tot het misloopt. Dat was nu al bijna het geval, dus onvermijdelijk gaan we op de ondergang af. Weer een prima stuk, ofschoon het niet je beste was. Of is dit het einde ? Maar, einde of niet: complimenten.

Je bent inderdaad heel consequent in het handhaven van het toch enigszins gestoorde karakter van " ons meisje" . Ze ziet absoluut niet in, dat de primaire fout bij haar ligt. Dus: de geschiedenis zal zich blijven herhalen... Tot het op een keer echt verkeerd afloopt. Verder natuurlijk weer prima geschreven.

Beste Schrijver, ik heb dit soort verhalen ook gelezen en daarom vind ik je reeks zo prikkelend. Goed geschreven en onderhoudend. Maar, mede omdat ik in verhalen en reacties daarop ontdek, dat er mannen en vrouwen zijn die echt zo leven, ontstaat bij mij een unheimisch gevoel. Er is geen sprake van gelijkwaardigheid en ik vraag me altijd af, hoe men zich voelt en gedraagt na zo'n nacht, aan het ontbijt... Onvermijdelijk is het feit, dat er op een gegeven moment ook een gevoel van minachting ontstaat. In zekere zin beschrijf je dat zelf al door opmerkingen als "Jij ruimt de hotelkamer wel even op, ik rijd met je dochter mee naar huis" of "maak het logeerbed maar klaar, jij komt vannacht niet in mijn bed, daar komt je schoonzoon". Daar druipt de minachting toch vanaf, verpakt in een lief toontje. En ik ben bang, dat je de spijker op zijn kop slaat en dat het dikwijls zo gaat. Op korte of langere termijn is normaal gedag (wat is normaal??) tegenover elkaar niet meer mogelijk. Een en ander laat onverlet, dat ik je serie met belangstelling volg, maar het levert me wel iedere keer een vreemd gevoel op. Wat mij betreft mag je doorgaan, graag zelfs, ook al is het puur uit nieuwsgierigheid.

Afgezien van een goed geschreven serie vraag in me af, hoe deze mensen in het dagelijks leven met elkaar omgaan. Het kan toch niet zo zijn dat dit niet doorijpelt. Vernedering, al dan niet afgesproken, verandert in minachting. Goed verhaal, maar kriebel in de onderbuik!!!

Wat ik waardeer in je goed geschreven stuk, is dat je de vernederin van Richard en pa aan een kwalitatief aanvaarbarende afspraak linkt tussen de ouders. Dat maakt de vernedering, waar ik op zich zelf een grote hekel aan heb, acceptabel. Ofschoon ik daar zelf absoluut niet mee uit de weg zou kunnen.

Ik had nu het laatste deel verwacht, maar ik ga er van uit, dat je toch de intrigerende verhouding tussen de 3 hoofdpersonen geen stille dood laat sterven. Je hebt van de gelegenheid gebruik gemaakt om te laten merken, dat bij Maaike emotioneel het een en ander niet helemaal goed zit. Ze neemt nl nogal makkelijk afscheid van haar grote liefde Lars en eigenlijk ook van Marck.
Ik kan me niet voorstellen, dat je het zo laat eindigen, dus ik veronderstel, dat je nog een konijn in de hoge hoed hebt.
Ofschoon ik in het begin van dit hoofdstuk teleurgesteld was, dat het alleen maar over de neukperikelen van Maaike ging, denk ik achteraf dat dit toch functioneel was.
Het maakt me wel erg nieuwsgierig naar het vervolg.
Veel succes daarmee.