Erik was duidelijk onder de indruk van ons drieën. Hij had vooral veel oog voor ons en niet zo veel voor de ballen die we sloegen. Ook niet erg, ik kan het goed met hem hebben. We hebben het gezellig en ook met Sandra en Carolien klikt het prima met Erik. Dus enige aandacht voor ons ipv de bal... Misschien is het ook wel onbewust mijn bedoeling om wat meer aandacht van hem te krijgen. Tot nu toe zijn we beide zeer braaf geweest als we elkaar tegen komen. Terwijl het toch wel duidelijk is dat er iets in de lucht hangt. Maar ja, beide een relatie, Erik getrouwd en ik woon samen. Toch snel een drempel die je niet zomaar overstapt.

Ik sta iet wat achter de andere drie als Sara af slaat. En kijk even goed naar Erik. Ik zie hem duidelijk het lijfje van Sara checken. Bijna onbeschaamd kijkt hij naar haar boezem, en als ze afgeslagen heeft krijgen haar billen ook een keuring. Hij kijkt tevreden. Bijna betrapt kijkt hij me aan als ie merkt dat ik m in de gaten heb. Ik moet er om lachen en vraag "Bevalt het war je ziet?" Hij knikt. Erik is niet echt verlegen, dat is wel duidelijk.
Als Carolien daarna zich klaar maakt om af te laan zie ik dat ie hetzelfde bij haar doet. Totaal andere body, dus weer genoeg te zien. Zou hij nu een vergelijk maken tussen ons drieën? Wie heeft de grootste boezem, wie het rondste kontje... Ik ben wel benieuwd hoe dat gaat in het hoofd van een man. Of is het enkel; wie is het makkelijkst en kan ik straks...
Carolien weet de bal goed te raken en we applaudisseren voor haar afslag. Daarna mag Erik, en wij drieën kijken zeer geïnteresseerd naar hoe hij klaar gaat staan. Ik moet bekennen, ik denk dat ik het zelfde doe als hij, let niet op de bal maar op de man. En dat uitzicht bevalt me goed. Ook zijn afslag is een applaus waard en daarna is de beurt aan mij. Ik weet zijn ogen in mijn rug, dit keer staat ie achter mij. Ik wiebel bijna onzichtbaar met mijn heupen even heen en weer voor ik mijn ijzer omhoog swing, en daarna de bal een goede slag mee geef

Wauw wat een mooie slag is dat Eva, roep ik enthousiast, aangevuld met een applaus van Sara en Carolien. ‘Dat wordt een birdie’. “als dat lukt geef ik een rondje” is je reactie. En het wordt een rondje van jou. De sfeer is goed en gezellig met z’n vieren. Tegelijk voel ik dat er een spanning tussen ons aan het opbouwen is, of de andere 2 het merken weet ik niet, kan mij ook niet schelen. Als het even kan ga ik zo staan dat ik je goed kan zien, wauw wat heb jij een mooi lichaam schiet het door mijn hoofd. En ik merkt dat jij ook meer aandacht hebt voor mij op sommige momenten.
Het gevolg kan dan ook niet uitblijven. Golfen is een concentratie sport, al hoewel sommige het sport element wel is ter discussie stellen. Als ik weer af moet slaan voel ik je ogen op mijn billen prikken. Daarmee is mijn concentratie weg en vlieg de bal ver, maar ook uit de richting de bosjes in. “Shit wat een k-bal, dat wordt zoeken”. Jullie ballen liggen een stuk beter en als we bij de bosjes aankomen, loop jij met mij mee de struiken in om te zoeken. De gezellige, plagende en maffe opmerkingen makende sfeer die er tussen ons hangt levert een paar opmerkingen van de andere 2 meiden op als jij achter mij aan loopt. Als ik mijn bal opraap en mij om draai, sta je ineens dicht bij mij. En voordat we het allebei goed beseffen raken onze lippen elkaar. Een zachte kreun ontsnapt uit onze monden. Fuck dit voelt wel heel lekker, maar ook zo fout. “ga je met deze club spelen, of een andere” hijg je in mijn ook, en terwijl je dat zegt voel ik je hand in mijn kruis. “met die club mag jij spelen. Ik pak een andere” antwoord ik. Lachend lopen we weer de fairway op en spelen verder. Ik heb het idee dat Carolien in de gaten heeft wat er gebeurd is. Inwendig moet ik er om lachen.
Na afloop drinken en gaan weer naar huis. Mijn gedachten tollen door mijn kop, wat is er gebeurt en heb ik spijt of zoiets? Als ik mijn auto parkeer op de oprit weet ik het antwoord nog niet. Ik pak mijn telefoon en lees nog wat appjes werk gerelateerd. Het lijkt wel vanzelf te gaan als ik jouw naam aanklik in de app. ‘Morgen samen lunchen?’ stuur ik een bericht. Als mijn vinger van de send knop haal heb ik al spijt van mijn vraag, ik wil het berichtje nog verwijderen, maar de blauwe vinkjes vertellen mij dat het al niet meer hoeft.

Morgen samen lunchen.

Ik sta even te turen naar de tekst die ik binnen krijg. Ook heel romantisch, midden in de supermarkt bij de groenteafdeling. Ik was aan het nadenken wat we vanavond zouden eten. Net als ik een grote winterpeen wil pakken voel ik mijn mobiel trillen en krijg ik dit appje binnen van Erik. En dat zorgt voor allerlei reacties in mijn lijf merk ik. Ik raak opgewonden. Het moment van het zoeken naar de bal komt direct terug. En wat ik voelde toen ik zijn 'club' vast hield was veelbelovend. En ik voel ook angst. Met een andere man lunchen, waarmee ik duidelijk aan het flirten was. Ik weet totaal niet wat voor uitwerking dat kan krijgen. En... mijn vriend bedriegen... lastig.

Ik besluit niet direct te antwoorden maar hier nog even over na te denken. Ik verwacht dat Erik dat wel snapt en niet direct een van mijn vriendinnen zal uitnodigen. Met beide tegenstrijdige gevoelens doe ik heel burgerlijk de boodschappen voor een gewone maaltijd met z'n tweetjes. Maar constant blijft het appje wel in mijn gedachte zitten. Peter, mijn vriend, vraagt ook wanneer ik een tijdje voor me uit zit te dromen of er iets is. Uiteraard deel ik niet het appje. Ik verzin snel een smoes over iets op mijn werk waar ik aan moest denken.
Als vriendlief 's avonds met wat vrienden naar de kroeg vertrekt heb ik eindelijk tijd om een appje terug te sturen. En terwijl ik de tekst stuur voel ik mijn hart in mijn keel bonzen. Het voelt alsof ik weer een meisje van 16 ben en voor t eerst gevraagd ben voor een afspraakje. Mijn lijf is echt zeer gevoelig. Ik voel mijn tepels stijf tegen de stof van mijn bh aan schuren. Maar dan eindelijk durf ik op 'send' te drukken.

"Lijkt me leuk! Ergens buiten de stad misschien?"

‘Heb je lekker gegolft’ vraagt mijn vriendin als ik thuis kom. ‘Ja we hebben een lekker en gezellig rondje gelopen’, antwoord ik met een glimlach. Ik laat het verder in het midden wat er zo lekker en gezellig was. Ik voel me wat ongemakkelijk bij de wetenschap dat ik hard op weg ben naar een foute afspraak. Even wat gaan drinken met een golfmaatje is toch niet verkeerd, houd ik mijzelf voor. Maar diep in mijn hard weet ik dat ‘even iets drinken’ uit gaat draaien op iets veel spannenders.
Als dan ineens mijn telefoon gelukt maakt en ik jouw naam op het schermpje zie verschijnen slaat mijn hart een slag over lijkt het wel. "Lijkt me leuk! Ergens buiten de stad misschien?" zie ik staan. Een breder grijns trekt over mijn gezicht, “vertel …” hoor ik aan de andere kant van de tafel. ‘O niks bijzonders een van de jongens waar ik net mee gelopen heb stuur wat leuks”. Gelukkig wordt er niet doorgevraagd.
Ik zoek een leuk hotel/ restaurantje op niet al te dicht in de buurt. Wil niet het risico lopen dat bekende ons zouden zien. En wat dat nog, het is toch een zakelijke afspraak, probeer ik mezelf nog een keer voor de gek te houden, maar het bloed dat zich in mijn broek ophoopt verteld een ander verhaal.
Ik stuur de link door met de vraag of je dit wat vindt. Jouw antwoord laat niet lang op zicht wachten.

Als ik een paar dagen later mij meld bij de receptie voor de lunch, vraagt de jonge receptioniste of ik alleen kom lunchen of ook nog voor een ‘overleg’. ‘Ik heb een lunch voor 2 gereserveerd’ antwoord, met een glimlach wordt mijn antwoord in ontvangst genomen en word ik naar een tafeltje gebracht.
Ons tafeltje staat in een hoekje en niet direct in het zicht van de andere tafeltjes, als ik wat beter rond kijk valt mij op dat er meer van deze hoekjes zijn.
Niet veel later word jij naar ons tafeltje begeleidt. Even slik ik, zo heb ik je nog nooit gezien. Zakelijk gekleed en een stijlvolle outfit kom je op pumps aanlopen. Onder andere omstandigheden had ik gewoon een zakelijke vrouw gezien in je, maar nu voel ik mijn hart in mijn keel kloppen en voel ik in mijn broek wat groeien. Shit dit is echt goed fout schiet het nog door mijn hoofd heen. Maar een weg terug is er niet meer, en dat zie ik ook in jouw ogen. ‘ik zit de laatste tijd wel is te denken aan een nieuwe driver’ zeg je ineens met een zwoele blik in je ogen. Tegelijk voel ik hoe je voet zich tussen mijn benen drukt. ‘Ik denk dat jij idd wel is een nieuwe kan gebruik’ reageer ik, ‘daar ben jij wel aan toe, heb ik de indruk’. Voordat we er verder op door kunnen gaan komt de serveerster aan tafel staan “hadden jullie nog wat gewenst” vraagt ze met een glimlach. Zou ze gezien en gehoord hebben wat er net tussen ons gebeurt en gezegd is? ‘Nee dank je, de rekening graag’ antwoord ik.
Ze komt de rekening in een doosje brengen. Als ik die open moet ik 2 keer kijken. In plaats van de rekening ligt er een keycard in met een nummer er op. Nu vallen ineens een aantal puzzelstukjes en opmerkingen op z’n plek. Ik laat de inhoud van het doosje aan je zien. Vlug staan we op en schieten als een stel pubers de gang in langs de receptie. De hotelkamer is zo gevonden aan het einde van de gang. Ik open de deur en stap achter jou de kamer in, die schemerig is verlicht.