Het is weer het jaarlijkse uitje van manlief. Aangezien het een echt netwerk event is hij er heen. En hij is zo lief geweest om te vragen of ik ook mee wil. Ik weet waarom. Deze avonden ben ik zijn eyecandy. Zijn chaperonne. Zijn verkoopstrategie. Egbert, mijn man dus, is 27 jaar ouder dan ik. We zijn een jaar of 15 geleden vreselijk verliefd op elkaar geworden toen we beide op Marbella bij een of ander symposium waren. Ik, single, 25, en druk bezig met mijn eigen bedrijf. Netwerken netwerken netwerken. En Egbert, toen 52, getrouwd en CEO van zijn eigen miljoenenbedrijf. Wist me vrij gemakkelijk om zijn vinger te winden. Naïef en jong als ik was. Niet onervaren... maar misschien komt dat later nog wel ter sprake.

Deze avond mag ik mee in een prachtige jurk die ik speciaal voor deze bijeenkomst bij Martin Visser heb laten maken. Zit natuurlijk als gegoten. Egbert kon zijn handjes moeilijk thuis houden toen hij me in de jurk naar beneden zag komen. Nu is hij een en al oor met zijn potentiële klanten, bestaande relaties etc. Zo nu en dan roept ie me om even een handje te schudden. Duidelijk dat de decolleté dan het zetje moet geven bij een deal of afspraak. Ik vind het niet erg. Mijn leven is gekocht, Egbert leidt aan heftig hartfalen en de enige naam die in zijn testament staat is de mijne. Ondertussen kan ik doen wat ik wil.

Door de tafelschikking zit ik naar een leuke man, en de mijne. Die is druk met zijn buurvrouw, en ik vermaak me kostelijk met de leuke man. Hij heeft zich netjes als Erik voorgesteld. Na wat verplichte kost raken we prettig aan de praat. Ik krijg te horen dat hij vrijgezel is, iets doet met IT en daar aardig mee boert. Duidelijk is dat hij zijn ogen goed te kost geeft. Niet helemaal eerlijk want bij het zitten gaan heb ik de jurk iets strakker getrokken waardoor mijn parmantige tweeling zeer prominent aanwezig is. En Erik heeft me niet gewaarschuwd dat dat hem stoort.
We kletsen wat en het klikt goed. Ik daag hem wat uit, probeer zijn visitekaartje toch te pakken te krijgen (wat ook lukt) en zo komen we de avond goed door. Na een tijdje word ik door Egbert gevraagd om mijn mening in het gesprek dat hij voert, en dus moet ik Erik even los laten. Als ik terug buig zie ik dat hij even opgenomen wordt door zijn buurvrouw. Een oudere, zeer vriendelijke dame die ook echt geïnteresseerd is in het verhaal dat Erik te vertellen heeft.
Ik probeer even uit wat mogelijk is. Leg mijn hand onzichtbaar voor anderen op zijn been. Redelijk dicht bij zijn heup. Ik voel dat hij reageert, miniem want hij kan niets laten merken. Ook zie ik dat hij wil kijken maar dan verraad hij het. Mijn vingers klauwen wat in zijn dij, mijn pink wrijft iets verder omhoog. Voel ik daar iets groeien?

Ik geniet van het spel met Inge. De uitdaging als ze gaat zitten ontgaat mij niet, maar ik hap niet direct toe. Ondanks dat ik vrijgezel ben, ben ik niet iemand die voor een vluchtige aanpak ga. Sterker nog ik ben, zeker in dit soort gelegenheden, die altijd voorzichtig met flirten. De wereld is te kleine en ik zit er niet op te wachten om in mijn nek gesprongen te worden door gerommel met een vrouw van… ‘Dat is het lot van een ondernemer’ antwoordend op een vraag van mijn tafelgenote links van mij.
Ik ben een rasechte ondernemer en heb bij toeval dit noodlijdende IT bedrijf kunnen aankopen. Inmiddels is het weer een goedlopende tent, en ben ik voornemens om het weer van de hand te doen. Het gesprek wat ik nu voer is gezellig en ontspannen, maar algemeen. Niks mis mee, maar het komt mij nu wel goed uit dat het geen diepgaand gesprek is. Mijn adem stokt even als ik een hand op m’n been voel. Even heb ik de neiging om te kijken, maar kan mij bedwingen. Gelukkig wordt met schrik niet op gemerkt en babbelt ze lekker door. Dat het geen per ongeluk aanraking is merk ik ook direct als Inge haar hand niet terug trekt. Want dat het Inge is twijfel ik niet aan. Ik laat mijn been iets naar haar toe draaien en voel hoe haar vingers zich in mijn been vastklemmen. Dit wordt gevaarlijk realiseer ik mij direct, wil ik dit echt, of moet ik vanavond mijn principes op dit vlak maar in de garderobe achterlaten? Dat mijn gevoel het van mijn ratio aan het winnen is merk ik als snel, en als ik voel hoe een pink strelend een weg zich over mijn been begeef kan het niet anders dat Inge ook iets moet voelen.
Ze speelt een geraffineerd spel en ik speel mee. Ondanks dat ik met een aantal andere tafelgenoten in gesprek ben en zij met haar man en het andere deel van de tafel raken onze handen en voeten elkaar steeds vaker aan.

Het dessert wordt aangekondigd in de andere zaal, waar weer volop genetwerkt kan worden. Als ik opsta zie ik dat Egbert al weer druk in gesprek is met iemand, zonder daar verder een oordeel aan te geven schuif ik galant de stoel van Inge achteruit en biedt haar mij hand aan op mee te gaan naar de andere zaal. Met een uitdagende glimlach om haar lippen en in haar ogen staat ze op en loopt met mij mee. Als het drukker wordt bij de deur laat ik mijn hand over haar deels blote rug glijden. Ik voel een rilling over haar rug glijden als mijn vingers lager glijden. Even leg ik mijn hand op haar bil, drukt ze zich nu tegen mijn hand aan of is het de drukte? Ik weet het niet maar het voelt wel lekker.

Ik raak in gesprek met een paar mensen en let even niet meer op Inge. Na een paar gesprekken baal ik een beetje dat ik haar kwijt ben, maar aan de andere kant, ik heb toch nog een principe met vrouwen in dit soort gelegenheden. Ondanks dat kijk is toch stiekem rond of ik haar nog zie. Zou wel jammer zijn als ze nu ineens weg was. Niet dat ik haar niet meer zou kunnen bellen, want ook ik heb haar kaartje. Dan ineens voel ik een hand over mijn bil glijden, een hand die moeiteloos mijn broekzak in glijdt. Het kost mij moeite om bij mijn gesprek te blijven, maar gelukkig is mijn gesprekpartner meer geïnteresseerd in het volgende biertje. Voordat ik mijn hand rustig op de hand in mijn broek kan leggen voel ik dat die hand er weer uit glijdt. En weg is ze. Maar wat niet weg is, is het briefje wat achter gebleven is in mijn zak.