Lange werkdag, veel vergaderen. En dan ook nog koken. Vertwijfeld loop ik langs de schappen van de groente-afdeling bij de supermarkt. Alles wat er wordt aangeprezen ziet er heerlijk uit, echt. Daar ligt het niet aan. Maar bij alles wat ik zie zie ik direct ook een hoop werk. Niet helemaal terecht waarschijnlijk, maar mijn humeur verdraaid de zaken zo blijkbaar. Zelfs de aardbeien, heerlijk geurend, fris rood. Maar helaas dat is geen eten.
"Ook weer de dagelijkse uitdaging aangegaan om iets eetbaars op tafel te toveren?" zegt een man tegen me. Ik kijk op vanuit mijn gepeins. Lach vriendelijk terug. "Ja, dat mag je wel een uitdaging noemen. Zeker als je eigenlijk helemaal geen zin hebt om te koken.". En dan nog iets over een lekkere maaltijd die het altijd wel weer waard is. Maar nog steeds die berg werk.
Hallo!!! Er loopt daar een leuke man die je aanspreekt' klinkt het in mijn hoofd. Met een gong geluid, zo lijkt het. Ik ontwaak uit mijn negatieve mist en kijk nog een keer naar de man. Staat ie nou bij de winterwortels te flirten met me? Of probeert ie gewoon een leuk gesprek aan te gaan. Ik bekijk hem nog een keer. Ach, zegt het stemmetje, flirten zou niet erg zijn. Zo oppervlakkig gezien voldoet hij wel aan de voorwaarden...
Eerst een keus in het vlees maken dan. "Nog een goed stukje vlees erbij en dan komt het wel goed," voeg ik met een knipoog toe als ik m daar weer tegen kom. Ik geloof dat ik ervan moet blozen. A dirty mind... Zo kan ik niet kiezen natuurlijk. Ieder stuk vlees is op die manier verdacht. Een worst behoeft geen uitleg. Een hamburger... twee billen met vlees, jaja. Een speklapje, rood vlees. mijn hersenen schieten alle kanten op. Van binnen is het chaos, van buiten weet ik er een glimlach uit te persen en bekijk de man nog een keer.

"Zeg, ik kan niet kiezen. Lijkt t je wat om samen bij de snackbar om de hoek...". Miss impulsief is aan het woord zo te horen. En nodigt een vriendelijke, goed uitziende en ongeveer even oude man als ik zomaar uit voor een romantisch etentje bij de snackbar. Hij kijkt vriendelijk terug. "Zeg nee, zeg nee' klinkt het stemmetje in mijn hoofd. Maar hij knikt, "Lijkt me leuk! Kom." Hij laat zijn karretje staan, ik volg zijn voorbeeld en we lopen samen de supermarkt uit.

Bij het cafetaria, en geen snackbar!! - doe je heel galant de deur open, Ik moet een binnenpretje onderdrukken. Hij doet heel goed zijn best om er een bijzonder eits van te maken terwijl we aan de friet met Berenhap zitten.

“Lijkt t je wat om samen bij de snackbar om de hoek...", even weet ik niet wat ik hoor. Maar dat duurt hooguit een milliseconde. Voordat het goed tot mij doordringt wat er zomaar ineens uit het niets gebeurt zit ik tegen over jou in het zonnetje met een patatje en een berenhap. Er zijn slechtere settingen om het weekend te beginnen bedenkt ik me als ik je bekijk. Wauw wat een mooie meid ben jij schiet het door mijn hoofd, en dat is niet alleen door je mooie figuur. We zitten heerlijk gezellig te kletsen alsof we elkaar al jaren kennen. Ineens valt mij op hoe je een patatje je mond in laat glijden. Langzaam druk je het patatje tussen je lippen je mond in terwijl je maar mij luistert. Even ben ik allen maar gefocust op je mond, zie ik de glimlach rond je lippen. Zit je me nu uit te dagen, te flirten? Als onze ogen elkaar kruisen zie ik een verleidelijke blik, of verzin ik het allemaal. Gaat mijn fantasie op de loop met mijn gedachten. “Hé hoor je me wel” het tikje van je voet tegen mijn been brengt me weer terug op aarde. “sorry was even met mijn gedachten ergens anders” reageer ik. “Wat dan, wil je er mij ook deelgenoot van maken”, “O bij m’n werk nog even” antwoord ik. Maar als ik je aankijk weet ik dat je er geen moer van geloofd, en terecht.
“wat vind jij van een lekker toetje verse aardbeien met slagroom” vraag ik als onze borden leeg zijn. “mmm ik heb slechtere voorstellen gehoord” glimlach je, maar die zag in niet op de kaart staan. “dat klopt die staan ook niet op deze kaart, maar ik weet wel een andere gelegenheid waar dat geserveerd wordt”. “Ik laat me verrassen” antwoord je net iets te snel, bespeur ik een trilling in je stem?

Als je een kwartiertje later uitstapt uit je auto valt het mij op dat er een extra knoopje van je bloes los is. Waar gaat dit heen? Eigenlijk weet ik dat al vanaf het moment dat ik tegen over je plaatsnam bij de cafetaria. We lopen om m’n huis heen en ik pluk een bakje vol met verse aardbeien. Als we in de keuken staan zie je een banaan liggen en pakt die “aardbeien met banaan is mijn favoriet” hoor ik je met zwoele stem achter me zeggen.
Terwijl ik bezig ben om het toetje klaar te maken neem jij de vrijheid om en fles wijn uit de koelkast te pakken en in te schenken. Ik moet er op glimlachen, hoe zo te gast, schiet het door m’n hoofd. “Ik ga vast achter in de tuin zitten” zeg je terwijl je weg loopt met de glazen wijn.
Dat geeft mij de tijd om het toetje af te maken. Voor jou leg ik een banaan in plakjes, twee aardbeien erbij en een royale dot slagroom. Voor mezelf hou ik het iets speelser: ik snijd de banaan doormidden, leg er één aardbei bij en een flinke klodder slagroom ertussen. Met een brede grijns kijk ik naar mijn creatie.
Als ik naar buiten loop vraag ik me toch wel even af of dit niet te vergaat. Maar als ik achter in de tuin jou zie zitten, is die twijfel opslag verdwenen.