Voorwoord

Dit verhaal is gebaseerd op het concept van de Naakt in School verhalen, die een genre op zich vormen op veel Engelstalige seksverhalen sites zoals bijvoorbeeld StoriesOnline. Het concept is ooit bedacht door Karen Wagner, die heeft het eerste verhaal geschreven. Sindsdien is het concept geadopteerd door vele tientallen schrijvers die samen honderden verhalen geschreven hebben. Elk in hun eigen stijl, elk hebben ze er iets aan toe gevoegd. Echter, voor zo ver ik weet is er nog nooit een Nederlandstalig verhaal geschreven gebaseerd op dit concept. Tijd dus om dat te veranderen.

Kort samengevat, het naakt in school programma is een verplicht lesprogramma waarbij iedere week aan het begin van de week een aantal leerlingen wordt geselecteerd, voor de rest van de week mogen zij geen kleding dragen terwijl ze in school zijn. Alleen sokken en schoenen zijn toegestaan, verder worden ze geacht geheel naakt te zijn tijdens schooluren. Ook moeten ze beschikbaar zijn voor redelijke verzoeken van andere leerlingen als ze zich tussen de lessen in in de gangen en in de kantine of op het schoolplein begeven. Een redelijk verzoek zoals het betasten van lichaamsdelen mag niet worden geweigerd. Ook mogen leraren leerlingen in het programma gebruiken voor demonstraties tijdens hun lessen. Aan het begin van iedere les wordt de leerlingen in het programma gevraagd of ze behoefte hebben aan seksuele ontlading, in welk geval ze mogen masturberen of een klasgenoot mogen vragen dit voor hen te doen. Het weigeren van programma gerelateerde opdrachten kan leiden tot straf zoals extra tijd in het programma. Het doel van het programma is om leerlingen meer bewust te maken van hun seksualiteit en om ze over hun preutsheid heen te helpen. Voor verdere bijzonderheden verwijs ik naar de originele Naakt in School verhalen.

Zelf zal ik de rol van programma coördinator op me nemen, alle andere rollen zijn vrij. Speel je een leerling of wellicht een leraar? Of welke andere rol dan ook? Hoe ga je om met het programma als het op jouw school wordt uitgerold? Ga je er in mee of verzet je je er juist tegen?

Verhaal

Laat ik beginnen me voor te stellen, mijn naam is Chris van de Berg. Deze zomer heb ik een baan gekregen als programma coördinator bij een school hier in de buurt. Als programma coördinator ben ik niet in dienst van de school, ik val rechtstreeks onder het ministerie van onderwijs. Dat betekent dat de school niets over mij te zeggen heeft en dat ik, wat het programma betreft, vrij ben om naar eigen inzicht te handelen. Het programma is een nieuw concept dat deze zomer in het grootste geheim geïmplementeerd is en op de eerste schooldag bekend gemaakt zal worden aan de leerlingen, die nog van niks weten. Iedere school heeft een programma coördinator toegewezen gekregen en bij deze school ben ik dat dus. Ik ben er wel mee in mijn sas, een baan met verantwoordelijkheid. Ik zie er naar uit de leerlingen te helpen zich over hun schroom heen te zetten en zich ongeremd te laten gaan op het gebied van naaktheid en seks. In de Verenigde Staten is dit al een groot succes gebleken en ook het Verenigd Koninkrijk heeft plannen om het uit te rollen. En nu dus in Nederland.

Het enige probleem is dat de school die ik toegewezen gekregen heb degene is waar mijn eigen kinderen op zitten, mijn zoon Jan en mijn dochter Maaike. Vooral Jan is erg preuts, die gaat zeker weten herrie schoppen als hij wordt geselecteerd. Maaike is wat meer timide, hoewel ze nog niet zo ongeremd is als de overheid probeert te bereiken met het programma. Ik zal ze allebei een keer moeten selecteren, immers iedereen komt een keer aan de beurt. Daar is geen ontkomen aan. Pas als ik als programma coördinator heb beoordeeld dat je het programma met succes afgerond hebt krijg je een sterretje achter je naam, wat een voorwaarde is om te slagen. Zonder sterretje, en dus zonder deelname in het programma, zul je nooit je diploma krijgen en blijf je dus voor altijd op school zitten. Aangezien ik wel graag zie dat beiden slagen en een goede toekomst tegemoet gaan is sparen geen optie, bovendien zou een week in het programma hun beiden wel goed doen.

Als ik naar hun karakters kijk denk ik dat Maaike wel redelijk makkelijk haar lot in het programma zal accepteren. Jan zal stennis schoppen, die zal zich verzetten. Dat kunnen we niet hebben natuurlijk. Ik heb de beschikking over een paar sterke mannen als mijn assistenten die iedereen die weigert zich uit te kleden met geweld uit hun kleren zullen helpen, maar wellicht is het beter voor Jan als hij het eerst een tijdje aan kan kijken en kan zien hoe anderen wel vreedzaam meegaan in hun lot. Ik besluit te wachten met Jan te selecteren, dat komt later. Maaike daarentegen wil ik als een van de eerste kandidaten hebben, zij kan het goede voorbeeld geven. De andere leerlingen ken ik toch niet dus daar kan ik nog niks over zeggen, ik heb een lijst met namen gekregen maar ze zeggen me niks. Geen idee hoe ze zullen reageren, we zullen het wel zien.

En nu is dus die eerste schooldag gekomen. Zelfs Jan en Maaike weten nog van niks, ze weten dat ik een nieuwe baan heb maar ze weten niet wat voor baan. Groot zal hun verbazing zijn als ik straks bij hen op school gepresenteerd zal worden als programma coördinator. Ze zijn net op de fiets naar school vertrokken, even later stap ik in mijn auto en rijd die zelfde kant op. Ik parkeer onopvallend op het parkeerterrein voor het personeel en begeef me naar de personeelsingang waar de leerlingen me niet kunnen zien. De directeur begroet me, als een van de weinigen is hij op de hoogte. Ik zie aan hem dat hij het maar niks vindt, maar er is geen ontkomen aan. De overheid schrijft dit voor en hij moet wel mee anders raakt de school zijn subsidie kwijt.

Niet veel later is het zo ver, de leerlingen hebben zich verzameld in het auditorium. Op het grote podium staat een microfoon waar de directeur zijn speech zal geven. Zelf zit ik nog een beetje achteraf, dat zal later veranderen. Ik zie de laatste leerlingen binnen druppelen, ook Jan en Maaike zitten ergens in de zaal. De deuren sluiten en de directeur stapt op de microfoon af. "Jongens en meisjes", begint hij. "Ik hoop dat iedereen een fijne vakantie gehad heeft. Vandaag start niet alleen het nieuwe schooljaar, maar ook een nieuw concept. Niet alleen op deze school maar op alle scholen in Nederland." Er gaat gemompel door de zaal, de leerlingen vragen zich duidelijk af wat dit nu weer zal zijn. De directeur gaat verder. "De overheid heeft besloten dat vanaf heden alle scholen in het hele land, en daar horen wij dus ook bij, verplicht zijn het naakt in school programma uit te voeren. Dat betekent dus dat iedere week een aantal van jullie de week op school naakt moeten doorbrengen."

Terwijl hij verder uitlegt wat de bedoeling is bekijk ik de reacties vanuit de zaal, de meeste leerlingen zijn hier duidelijk niet blij mee. "Dat ga ik echt niet doen", hoor ik ergens een jongen zeggen. Aan de andere kant zie ik een enkeling ook verheugd kijken, er zijn dus ook leerlingen die dit wel zien zitten. Dan is de directeur blijkbaar klaar met zijn verhaal, hij heeft het meeste gras al voor mijn voeten weg gemaaid. Niet dat ik dat erg vind. Hij stelt me voor en ik loop naar de microfoon. Ik bedank hem en neem het woord. "Beste leerlingen", begin ik. "Vanaf vandaag zullen iedere week 8 van jullie, 4 jongens en 4 meisjes, een week in het programma doorbrengen. En jullie kunnen het maar beter goed doen, want als ik vind dat je het niet goed genoeg doet mag je nog een keer." Ik kijk even de zaal rond en zie Jan en Maaike me aanstaren met ongeloof in hun ogen, dat hun eigen vader hier staat in deze positie. Dat hadden ze duidelijk niet verwacht. "Ik heb de volgende leerlingen geselecteerd voor deze week", ga ik verder. "Als je naam wordt genoemd, kom dan alsjeblieft naar voren hier op het podium. Kleed je uit en stop je kleren in een van de dozen die klaar staan. Aan het eind van de dag kun je ze weer ophalen. Sokken en schoenen mag je aan houden."

Dan pak ik mijn lijstje er bij, 7 namen die me niets zeggen. Geen idee wie het zijn. Een voor een komen ze naar voren als ze geroepen worden. Sommige zwijgend, sommige luid mopperend. En dan is het tijd voor de laatste naam op mijn lijstje. "Maaike van de Berg", roep ik in de microfoon en ik kijk haar aan. Als blikken konden doden was mijn leven niet veel meer waard geweest, maar ze kwam wel. Veel keus had ze niet.