Wat is het toch een klootzak. Ik kan wel janken van woede. Eigenlijk zijn we hier om onze trouwdag te vieren. 3 jaar zijn we nu getrouwd. En hoewel we het ons eigenlijk niet kunnen veroorloven zijn we toch naar Zuid-Frankrijk gegaan. Samen wilden we strand, zon, zee en elkaar genieten. We hebben een leuke kamer geboekt. Eenvoudig maar niet te ver van het strand. Maar in plaats van samen genieten is mijn man de hele tijd met zichzelf bezig. Fitness, vissen en van alles en nog wat. Alleen voor mijn heeft ie geen tijd.
En nu nadat we een knetterende ruzie hadden in de hal van het hotel is ie kwaad weggelopen.

Ik weet niet wat ik nu moet doen. We wilden samen uit eten en nu??? Ik ben Caro, 28 jaar, klein van stuk. Ik zie er best wel leuk uit al zeg ik het zelf. Ik heb lang zwart haar, donkere ogen, een mooie b-cup. Ik had voor vanavond een leuke zomerjurk aangetrokken. Maar dat was allemaal voor niets.
“Pardon, mademoiselle.” hoor ik opeens een stem achter me. “Ik heb begrepen dat uw plannen voor vanavond in duigen zijn gevallen. Mag ik u een alternatief voorstellen?” Het is de hotel manager die heeft gezien hoe Remco en ik aan het ruziën waren.
Hij verteld me over een bar waar vooral vrouwen komen. De perfecte plek om een gezellig avond door te brengen zonder de hele tijd door mannen te worden aangesproken. Als ik interesse heb, dan roept hij een taxi voor me. Uiteraard is het helemaal vrijblijvend. Als het niets is, dan ben ik binnen 20 minuten weer in het hotel.

Ik denk over mijn opties na en besluit op het aanbod in te gaan. En zo stap ik een kwartier later uit de taxi. Ik kijk om me heen en zie meteen, dat dit niets voor mij is. Veel te duur. Maar voor ik iets kan zeggen heeft de taxi chauffeur de deur geopend en voor ik het weet sta ik in een sjieke bar. Ik kijk om me heen. Normaal gesproken zou ik met open mond naar al die luxe staan te kijken om dan vervolgens zo snel mogelijk weer te vertrekken. Maar het valt me allemaal niet op. Want ik kijk alleen maar naar haar. Die oogverblindende jonge vrouw die aan de bar zit. Een strakke zwarte jurk met passende laarzen en dure sierraden. Ik voel me kleiner en kleiner worden in mijn simpele jurkje en mijn sneakers. Het enige echte goed wat ik heb, is mijn trouwring. De rest is goedkoop spul van de Hema.
Net als ik me om wil draaien ziet ze mij. Ze kijkt me aan met doordringende ogen en ik blijf als versteend staan.

Ik leun nonchalant tegen de bar, een glas rode wijn losjes in mijn hand, terwijl mijn ogen de ruimte scannen. De bar van La Cage Dorée is precies zoals ik had gehoopt: intiem, met gedimde lichten die de donkere houten panelen doen glanzen, en een sfeer die tintelt van mogelijkheden. Ik voel me in mijn element, mijn strakke zwarte jurk en hoge laarzen geven me een air van autoriteit, precies zoals ik het wil. Ik ben hier om iemand te vinden, iemand die mijn verlangens begrijpt, iemand die zich aan mij zal overgeven. En dan zie ik haar.Ze stapt net de bar binnen, aarzelend, alsof ze niet zeker weet of ze hier thuishoort. Ze is klein, met lang zwart haar dat in zachte golven over haar schouders valt, en donkere ogen die een mix van woede en kwetsbaarheid verraden. Haar simpele zomerjurkje en sneakers staan in schril contrast met de luxe om haar heen, maar er is iets aan haar – een soort rauwe, ongepolijste schoonheid – dat mijn aandacht vasthoudt. Ze lijkt verloren, maar ook vastberaden, alsof ze iets probeert te bewijzen. Ik zie haar hand, met een glanzende trouwring die eruitziet als het duurste wat ze draagt. Interessant.Ze draait zich bijna om, klaar om te vluchten, maar onze ogen ontmoeten elkaar. Ik kijk haar aan, mijn blik scherp en doordringend, en ik zie hoe ze als versteend blijft staan. Perfect. Ik zet mijn glas neer, glijd van mijn kruk en loop langzaam naar haar toe, mijn hakken tikkend op de gepolijste vloer. Ik voel de spanning in de lucht, de subtiele dans die begint zodra onze ogen elkaar vonden.

“Bonsoir,” zeg ik, mijn stem kalm maar met een ondertoon van autoriteit. “Je ziet eruit alsof je niet zeker weet of je hier wilt zijn.” Ik glimlach, net genoeg om haar op haar gemak te stellen, maar niet genoeg om de controle los te laten. “Ik ben Sophie.”Ze knippert, haar donkere ogen groot en onzeker, maar er flitst iets in haar blik – nieuwsgierigheid, misschien zelfs een vleugje uitdaging. “Caro,” zegt ze zacht, bijna fluisterend, alsof ze bang is dat haar stem de betovering zal verbreken. “Ik… ik weet niet waarom ik hier ben. Dit is niet echt mijn plek.”Ik laat mijn ogen over haar heen glijden, langzaam, opzettelijk, en ik zie hoe ze licht bloost onder mijn blik. “Misschien is dit precies jouw plek,” zeg ik, mijn stem lager nu, uitnodigend. “Waarom vertel je me niet wat je hier brengt? Je ziet eruit alsof je iets nodig hebt… een ontsnapping, misschien?”Ze slikt, haar vingers spelen nerveus met haar trouwring. “Het is een lang verhaal,” begint ze, haar stem trilt een beetje. “Mijn man… we zouden onze trouwdag vieren, maar het is een zooitje geworden. Hij is weggelopen na een ruzie, en nu sta ik hier, in een bar die ik me eigenlijk niet kan veroorloven, en…” Ze stopt, haar ogen schieten naar de grond, alsof ze zich schaamt voor haar eigen woorden.Ik stap iets dichterbij, net genoeg om haar te laten voelen dat ik de leiding neem. “Caro,” zeg ik, haar naam proevend op mijn tong. “Je bent hier niet voor niets. Misschien is dit precies wat je nodig hebt – een avond om jezelf te zijn, niet iemands vrouw, niet iemands accessoire.” Ik laat mijn woorden even hangen, observeer hoe ze reageert. Haar schouders ontspannen iets, en ik weet dat ik een snaar heb geraakt.“Kom,” zeg ik, terwijl ik een handgebaar maak naar de barkruk naast de mijne.

“Laat me je een drankje aanbieden. Vertel me meer. Wat maakt dat je zo boos bent? En wat verlang je écht vanavond?” Mijn toon is uitnodigend, maar er ligt een randje in – een hint van de dominantie die ik zo goed beheers. Ik zie hoe ze aarzelt, maar dan knikt ze, bijna onbewust, en volgt me naar de bar.Terwijl we gaan zitten, bestel ik een glas wijn voor haar, dezelfde die ik drink, en ik leun iets naar haar toe. “Weet je,” zeg ik, mijn ogen op de hare gericht, “soms is een ruzie precies wat je nodig hebt om te ontdekken wat je echt wilt. En ik heb het gevoel dat jij, Caro, iets wilt dat verder gaat dan een simpel etentje met je man.” Ik glimlach, een beetje uitdagend nu, en ik zie hoe haar wangen rood kleuren. Er is een klik, ik voel het. Ze is nieuwsgierig, kwetsbaar, en klaar om geleid te worden – precies waar ik op hoopte.“Vertel me,” zeg ik, mijn stem zacht maar dwingend, “wat zou je doen als je vanavond helemaal vrij was? Geen verplichtingen, geen regels, alleen jij en wat je écht verlangt.” Ik leun achterover, geef haar ruimte om te antwoorden, maar mijn ogen laten haar geen moment los. Dit is het begin, en ik weet dat Caro, met haar donkere ogen en haar simpele jurkje, precies is wie ik zocht in La Cage Dorée.

Vanaf het eerste moment heeft Sofie, zo heet ze, me in haar ban getrokken. Hoe ze me aankeek, alsof ze ze me als een open boek kan lezen. Alles wat ze zegt klopt. Ik vertel over mijn mislukte avond. Ze luistert zonder veel te zeggen. Maar die paar zinnen die ze zegt, zijn helemaal raak. Ze voelt mijn onzekerheid, mijn boosheid, mijn verdriet. Maar op de een of andere manier voel ik ook, dat zij me waarschijnlijk kan helpen. Al besef ik nog niet helemaal wat dat betekent.

“Weet je,” zegt ze opeens, “soms is een ruzie precies wat je nodig hebt om te ontdekken wat je echt wilt. En ik heb het gevoel dat jij, Caro, iets wilt dat verder gaat dan een simpel etentje met je man.” Ze kijkt me doordringend aan. Ik ben zo onder de indruk dat ik rood wordt en naar te marmeren vloer sta te kijken. Maar ze geeft me geen kans. Ze dwingt me haar weer aan te kijken en dan vervolgd ze: “Vertel me, wat zou je doen als je vanavond helemaal vrij was? Geen verplichtingen, geen regels, alleen jij en wat je écht verlangt.”
Ik weet niet wat ik moet antwoorden. Terwijl het antwoord waarschijnlijk heel eenvoudig is. Ik weet het alleen nog niet. Ik ben enkel onder de indruk van alles. Deze bar, Sofie die me indringend aankijkt, de hele omgeving.
Ze gebaart dat ik op de kruk naast haar moet gaan zitten. Het is geen vraag, meer een bevel dat ik zonder morren uitvoer. Ik ga zitten en wil op de stof van mijn jurkje plaats nemen. Met een vloeiende beweging trekt ze mijn jurkje weg zodat ik met mijn blote billen op het leer zit. Er gaat een rilling door mijn lichaam. Het koude zwarte gladde leer op mijn warme huid doet iets met me wat ik nog nooit heb gevoeld.
Sofie kijkt me wetend aan. ze schijnt ook nu weer te weten wat ik voel voor dat ik het zelf besef.

Haar dwingende ogen laten me niet los en weer vraagt ze wat ik wil. Zenuwachtig wiebel ik wat heen en weer op mijn kruk. En dan besef ik dat ik drijfnat ben. Ik kan het niet geloven maar voel mijn vochtigheid op mijn dijen, onder mijn billen en op de leren kruk. Mijn slipje moet doorweekt zijn en kan het niet meer aan. Ik schaam me rot maar tegelijkertijd wil ik dat dit gevoel nooit meer overgaat.
Ik raap al mijn moed bij elkaar en zeg nauwelijks hoorbaar: “Ik weet niet precies wat ik wil maar zou u het mij misschien kunnen laten zien?”

Ik voel de spanning in de lucht knetteren terwijl Caro op de kruk naast me gaat zitten, haar ogen groot en vol onuitgesproken verlangens. Ze is zo open, zo kwetsbaar, en toch is er iets in haar – een vonk die smeult, wachtend om aangewakkerd te worden. Haar woorden, nauwelijks hoorbaar, raken me als een fluistering van overgave: “Ik weet niet precies wat ik wil, maar zou u het mij misschien kunnen laten zien?” Het is geen vraag, niet echt – het is een smeekbede, en ik voel mijn lippen krullen in een glimlach. Dit is precies wat ik zocht in La Cage Dorée.
“Caro,” zeg ik, mijn stem laag en vast, terwijl ik een hand op haar knie leg, licht maar dwingend. “Ik denk dat je al weet wat je wilt, diep vanbinnen. Je hoeft alleen maar te vertrouwen en je aan mij over te geven.” Haar ogen flitsen naar mijn hand, en ik zie hoe haar adem stokt. Ze is nerveus, maar ook nieuwsgierig, en dat maakt haar perfect. Ik leun dichterbij, mijn lippen vlak bij haar oor. “Kom met me mee,” fluister ik. “Ik laat je zien wat je lichaam al weet.”
Ze knikt, bijna onbewust, en ik sta op, mijn hand uitgestoken. Ze pakt hem, haar vingers trillen licht, en ik leid haar door de bar, langs de fluisterende gasten en het zachte gerinkel van glazen. De lift naar mijn suite voelt als een eeuwigheid, maar de spanning tussen ons bouwt op met elke seconde. In de spiegel van de lift vang ik haar blik – ze kijkt naar me met een mix van angst en verlangen, en ik weet dat ze klaar is om te volgen waar ik haar naartoe leid.
De zware eikenhouten deur van de Chambre de Velours zwaait open, en ik laat Caro voor me uit stappen. Haar adem stokt als ze de kamer ziet: de bordeauxrode muren, het reusachtige hemelbed met zwart satijn, de glanzende stalen spijlen met hun subtiele haken. “Welkom in mijn wereld,” zeg ik, terwijl ik de deur achter ons sluit. De klik van het slot klinkt als een belofte. Ik zie hoe ze rondkijkt, haar ogen groot van verwondering en een vleugje nervositeit. De chaise longue van zwart leer, de spiegelwand, de antieke kast vol speeltjes – het is overweldigend, en dat is precies de bedoeling.
Ik loop naar haar toe, mijn hakken tikkend op de vloer, en leg mijn handen op haar schouders. “Je bent veilig hier,” zeg ik, mijn stem kalm maar autoritair. “Maar je moet me vertrouwen. Kun je dat?” Ze knikt, haar lippen iets uiteen, en ik voel de hitte van haar lichaam onder mijn vingers. “Goed,” zeg ik, terwijl ik haar langzaam naar het bed leid. “Ik ga je laten voelen wat je nodig hebt. Maar je moet me laten leiden.”
Ik gebaar naar het bed, en ze gaat zitten, haar simpele jurkje kreukelt onder haar. Ik zie hoe ze haar dijen tegen elkaar drukt, alsof ze haar eigen opwinding probeert te verbergen. Maar ik weet het al – ik zag het in de bar, toen ze wiebelde op die kruk, haar wangen rood van schaamte en verlangen. “Trek je jurk uit,” zeg ik, mijn toon vast maar niet onvriendelijk. Ze aarzelt, haar handen trillen, maar dan gehoorzaamt ze, het jurkje glijdt over haar hoofd en onthult een eenvoudig slipje dat, zoals ik al vermoedde, doorweekt is. Ik glimlach. “Goed zo, Caro.”
Ik loop naar de ebbenhouten kast en haal er een set paarse zijden touwen uit, hun textuur zacht maar sterk. “Ga liggen,” zeg ik, en ze gehoorzaamt opnieuw, haar lichaam strekt zich uit op het satijn. Ik kniel naast haar, mijn vingers glijden over haar polsen terwijl ik het touw eromheen wikkel, langzaam, methodisch. “Dit is wat je wilde voelen, nietwaar?” vraag ik, mijn ogen op de hare gericht. “De controle loslaten, je aan mij overgeven.” Ze knikt, haar adem snel en oppervlakkig, en ik trek het touw strak, haar polsen vastbindend aan de stalen spijlen van het bed.
Ik leun voorover, mijn lippen vlak bij de hare, maar ik kus haar niet – nog niet. “Je bent prachtig zo,” fluister ik, terwijl ik een blinddoek van fluweel uit de kast pak. “Maar ik wil dat je je focust op wat je voelt, niet op wat je ziet.” Ik schuif de blinddoek over haar ogen, en haar ademhaling versnelt nog meer. Mijn vingers glijden over haar lichaam, langs haar sleutelbeen, over haar borsten, naar haar dijen, en ik voel hoe ze rilt onder mijn aanraking. “Vertel me wat je voelt,” zeg ik, mijn stem dwingend maar zacht.
“Ik… ik weet niet,” stamelt ze, haar stem trilt. “Het is… overweldigend. Warm. Ik wil meer.” Haar eerlijkheid maakt me glimlachen, en ik pak de flogger uit mijn collectie, de leren strengen strijken zacht over haar huid. “Dat komt wel,” zeg ik, terwijl ik de flogger licht over haar dijen laat glijden, net genoeg om haar te plagen. “Maar eerst moet je leren loslaten. Vertrouw me, Caro. Laat je gaan.”
Ik voel de macht door me heen stromen, de controle die ik heb over haar lichaam, haar reacties. Dit is waar ik voor leef – de dans van dominantie en overgave, de spanning die bouwt met elke aanraking, elk woord. Caro ligt daar, vastgebonden, blinddoek om, haar lichaam open voor mij, en ik weet dat dit nog maar het begin is. De nacht is jong, en in de Chambre de Velours zal ik haar laten zien wat het betekent om echt vrij te zijn – vrij om te voelen, te verlangen, te zijn wie ze diep vanbinnen is.

Ik kan niet beschrijven wat het is. Haar diepe dwingende stem? Haar hand op mijn knie? Of de inhoud van wat ze zegt? In ieder geval geeft het me de kriebels als ze een hand op mijn knie legt. “ Caro,Ik denk dat je al weet wat je wilt, diep vanbinnen. Je hoeft alleen maar te vertrouwen en je aan mij over te geven. Kom met me mee, Ik laat je zien wat je lichaam al weet.”
Ik ben verward door mijn eigen gevoelens. Wat doet deze vrouw met me? Ik hen niet lesbisch, ik heb nog nooit iets met een vrouw gedaan en zou dat ook niet willen.
Maar ik ben toch opgewonden en ik wil meer. Ik wil weten wat er allemaal nog komt. Ze staat op en reikt me haar hand. Nee zeggen is geen optie. Zonder aarzelen laat ik me meevoeren door de bar naar een lift. De lift stopt boven en als de deur open gaat sta ik in een gigantisch grote kamer. Nee, dit moet wel een suite zijn. Alles straalt rijkdom uit. Maar er is meer. Iets intimiderends. De kleuren, het grote bed midden in de kamer, de geur van leer en overal sexspeeltjes. Ik weet niet waar ik moet kijken. Maar Sofie geeft me ook geen tijd.

“Je bent veilig hier,” hoor ik haar zeggen. “Maar je moet me vertrouwen. Kun je dat?” Ik knik. “Goed, Ik ga je laten voelen wat je nodig hebt. Maar je moet me laten leiden.”
Ze laat me op het bed zitten en gebiedt me mijn jurkje uit te trekken. Weer geen aarzeling. Ik trek mijn jurkje uit en ben me opeens bewust, hoe nat ik ben. mijn slipje is doorweekt en met een rood hoofd druk ik mijn benen tegen elkaar.
Sofie is in charge. Zonder dat ik ook een moment protesteer legt ze me op het bed. Terwijl ik nog geniet van de satijnen lakens die mijn huid koelen, bind ze me vast. ze heeft dit duidelijk vaker gedaan. Ik kan me niet meer bewegen en dan brengt ze haar lippen dicht naar de mijne maar kust me niet. In plaats daarvan laat ze me weten dat ze wil, dat ik vooral moet voelen. En daarmee verbindt ze mijn ogen zodat ik niets meer zie. En dan strelen haar vingers mijn lichaam. Meteen sta ik in vuur en vlam.

Vertel me wat je voelt,” zegt ze. Ik weet het eerlijk niet en zeg dat ook: “Ik… ik weet niet,“Het is… overweldigend. Warm. Ik wil meer.”
Haar handen zijn opeens verdwenen. Ik hoor alleen die dwingende stem: “Maar eerst moet je leren loslaten. Vertrouw me, Caro. Laat je gaan.”
En dan voel ik iets over mijn benen glijden. Ik kan niet precies zeggen wat het is maar het wakkert de hitte in mijn lichaam alleen maar aan.
Wat het ook mag zijn wat Sofie met me wil doen, ik wil het. Ik wil weten wat ze met me kan doen. Het kan me niet schelen wat de consequenties zullen zijn. Ik wil nu en hier weten wat ze met me kan doen. En dan krijg ik een eerste voorproefje. Het moet iets van leer zijn. Later begrijp ik dat het het handvat van een vlogger moet zijn. Opeens drukt iets tegen mijn schaamlippen. Ik lig open en bloot en ik ben drijfnat dus het handvat glijdt makkelijk tussen mijn kletsnatte schaamlippen. Ik begin te kreunen maar dan is het alweer voorbij en ik voel hoe streepjes leer over mijn lichaam gaan. ik word helemaal gek van wellust en ik steun en kreun luid.

Maar Sofie is gestopt met tegen me te praten. En dan voel ik een scherpe pijn. Alsof tientallen naalden op mijn huid neerkomen. Ik schreeuw het uit en ben verrast. Maar dan komt de volgende slag en ik begrijp dat er heel bijzondere dingen gaan gebeuren.
En wat ik nooit had verwacht: Ik twijfel geen moment. Ik wil dit, ik wil weten wat er nog komt. En als de derde klap mijn benen treft, is mijn schreeuwen veranderd in een kreunen. Minder van de pijn maar meer van de hitte die in me opstijgt.

Caro’s kreunen vult de Chambre de Velours, een geluid dat als muziek in mijn oren klinkt. Haar lichaam, vastgebonden aan het hemelbed, trilt onder de strelingen van de flogger, en ik voel de macht door me heen stromen – een bedwelmende mix van controle en verlangen. Ze is open, kwetsbaar, en volledig aan mij overgeleverd, precies zoals ik wist dat ze zou zijn vanaf het moment dat ik haar in de bar zag. Haar donkere ogen, haar aarzeling, haar doorweekte slipje – alles wees erop dat ze klaar was om te ontdekken wat ik haar kon bieden. En nu, terwijl de leren strengen van de flogger over haar dijen glijden en af en toe een scherpe tik uitdelen, zie ik hoe ze zich overgeeft aan iets wat ze nooit had verwacht te willen.Ik laat de flogger even rusten, de strengen bungelen losjes in mijn hand terwijl ik haar observeer. Haar borstkas gaat snel op en neer, haar lippen zijn iets uiteen, en de blinddoek versterkt elke sensatie die ik haar geef. “Je doet het goed, Caro,” zeg ik, mijn stem laag en geruststellend, maar met die dwingende ondertoon die haar laat rillen. “Je voelt het, nietwaar? Hoe je lichaam het overneemt, hoe je geest begint los te laten.” Ze knikt, een klein, bijna onbewust gebaar, en ik glimlach. Ze is van mij, voor vanavond, en ik ben vastbesloten haar te laten zien hoe bevrijdend overgave kan zijn.Ik leg de flogger opzij en kniel naast haar op het bed, mijn vingers glijden over de rode strepen die de leren strengen op haar dijen hebben achtergelaten. Haar huid is warm, gevoelig, en ze kreunt zacht als ik met mijn nagels licht over de gevoelige plekken kras. “Je bent zo mooi zo,” fluister ik, mijn lippen vlak bij haar oor. “Open, kwetsbaar, helemaal van mij.” Ik voel hoe haar lichaam reageert, hoe ze zich naar mijn aanraking toe kromt, zelfs met de touwen die haar polsen op hun plaats houden. Haar vertrouwen in mij, haar bereidheid om zich over te geven, maakt me bijna dizzy van opwinding.Ik reik naar de kast en haal er een kleine, zilveren klem uit – een tepelklem, subtiel maar krachtig. “Dit gaat intens zijn,” zeg ik, mijn stem kalm maar vast. “Maar ik weet dat je het aankan. Vertrouw je me nog steeds?” Ze slikt, haar adem stokt even, maar dan fluistert ze: “Ja.” Dat ene woord, zo vol overgave, is alles wat ik nodig heb. Ik laat mijn vingers over haar borst glijden, plaag haar tepel tot hij hard is, en dan plaats ik de klem, langzaam, zodat ze de druk voelt opbouwen. Haar rug kromt, een zachte kreet ontsnapt aan haar lippen, en ik leg mijn hand op haar buik om haar te kalmeren. “Adem, Caro,” zeg ik. “Laat het door je heen gaan.”Ik herhaal het proces met haar andere tepel, en haar kreunen wordt luider, een mix van pijn en genot dat me vertelt dat ze precies is waar ik haar wil hebben. Ik pak de flogger weer op, maar deze keer gebruik ik alleen de zachte uiteinden, laat ze over haar buik en borsten strijken, net genoeg om haar te plagen, om de sensatie van de klemmen te versterken. “Vertel me wat je voelt,” zeg ik, mijn stem dwingend maar zacht. “Laat me in je hoofd, Caro.”“Ik… het is te veel,” stamelt ze, haar stem hees. “Het doet pijn, maar… het voelt goed. Ik wil niet dat je stopt.” Haar eerlijkheid maakt me glimlachen, en ik beloon haar door de flogger iets harder te laten neerkomen, net genoeg om een nieuwe golf van sensatie door haar heen te sturen. Ze kreunt, haar lichaam spant zich aan tegen de touwen, en ik zie hoe haar dijen trillen, nog steeds nat van haar eigen opwinding.Ik leg de flogger neer en ga naast haar zitten, mijn hand glijdt over haar lichaam, van haar sleutelbeen naar haar heupen, en dan lager, waar ik de rand van haar slipje voel. “Je bent zo nat voor me,” zeg ik, mijn stem bijna een grom. “Je lichaam weet precies wat het wil, zelfs als je geest nog twijfelt.” Ik haak mijn vingers onder de stof en trek haar slipje langzaam naar beneden, haar volledig blootstellend. Ze rilt, haar adem komt in korte, snelle stootjes, en ik weet dat ze op het randje balanceert – tussen schaamte en verlangen, tussen angst en extase.Ik pak een zachte, leren paddle uit de kast, kleiner dan de flogger maar perfect voor precisie. “Dit gaat anders voelen,” zeg ik, terwijl ik de paddle licht tegen haar dijen laat rusten. “Maar je gaat het heerlijk vinden. Zeg me dat je het wilt.” Ze aarzelt even, maar dan fluistert ze: “Ik wil het.” Haar stem is zacht, maar vastberaden, en dat is alles wat ik nodig heb. Ik laat de paddle neerkomen, een scherpe, gecontroleerde slag op haar dij, en haar kreet verandert al snel in een kreun van genot. Ik herhaal het, afwisselend tussen zachte strelingen en ferme tikken, en ik zie hoe haar lichaam zich overgeeft, hoe ze begint te zweven in die ruimte waar pijn en plezier één worden.“Je bent van mij vanavond,” zeg ik, terwijl ik de paddle opzij leg en mijn vingers tussen haar dijen laat glijden, haar warmte voelend, haar opwinding. “En ik ga je laten voelen hoe het is om echt los te laten.” Ik leun voorover, mijn lippen eindelijk op de hare, een zachte maar bezitterige kus die haar laat kreunen in mijn mond. Dit is nog maar het begin, en in de Chambre de Velours zal ik Caro laten zien hoe ver ze kan gaan – hoe ver ik haar kan brengen.