Wat is het toch een klootzak. Ik kan wel janken van woede. Eigenlijk zijn we hier om onze trouwdag te vieren. 3 jaar zijn we nu getrouwd. En hoewel we het ons eigenlijk niet kunnen veroorloven zijn we toch naar Zuid-Frankrijk gegaan. Samen wilden we strand, zon, zee en elkaar genieten. We hebben een leuke kamer geboekt. Eenvoudig maar niet te ver van het strand. Maar in plaats van samen genieten is mijn man de hele tijd met zichzelf bezig. Fitness, vissen en van alles en nog wat. Alleen voor mijn heeft ie geen tijd.
En nu nadat we een knetterende ruzie hadden in de hal van het hotel is ie kwaad weggelopen.

Ik weet niet wat ik nu moet doen. We wilden samen uit eten en nu??? Ik ben Caro, 28 jaar, klein van stuk. Ik zie er best wel leuk uit al zeg ik het zelf. Ik heb lang zwart haar, donkere ogen, een mooie b-cup. Ik had voor vanavond een leuke zomerjurk aangetrokken. Maar dat was allemaal voor niets.
“Pardon, mademoiselle.” hoor ik opeens een stem achter me. “Ik heb begrepen dat uw plannen voor vanavond in duigen zijn gevallen. Mag ik u een alternatief voorstellen?” Het is de hotel manager die heeft gezien hoe Remco en ik aan het ruziën waren.
Hij verteld me over een bar waar vooral vrouwen komen. De perfecte plek om een gezellig avond door te brengen zonder de hele tijd door mannen te worden aangesproken. Als ik interesse heb, dan roept hij een taxi voor me. Uiteraard is het helemaal vrijblijvend. Als het niets is, dan ben ik binnen 20 minuten weer in het hotel.

Ik denk over mijn opties na en besluit op het aanbod in te gaan. En zo stap ik een kwartier later uit de taxi. Ik kijk om me heen en zie meteen, dat dit niets voor mij is. Veel te duur. Maar voor ik iets kan zeggen heeft de taxi chauffeur de deur geopend en voor ik het weet sta ik in een sjieke bar. Ik kijk om me heen. Normaal gesproken zou ik met open mond naar al die luxe staan te kijken om dan vervolgens zo snel mogelijk weer te vertrekken. Maar het valt me allemaal niet op. Want ik kijk alleen maar naar haar. Die oogverblindende jonge vrouw die aan de bar zit. Een strakke zwarte jurk met passende laarzen en dure sierraden. Ik voel me kleiner en kleiner worden in mijn simpele jurkje en mijn sneakers. Het enige echte goed wat ik heb, is mijn trouwring. De rest is goedkoop spul van de Hema.
Net als ik me om wil draaien ziet ze mij. Ze kijkt me aan met doordringende ogen en ik blijf als versteend staan.

Ik leun nonchalant tegen de bar, een glas rode wijn losjes in mijn hand, terwijl mijn ogen de ruimte scannen. De bar van La Cage Dorée is precies zoals ik had gehoopt: intiem, met gedimde lichten die de donkere houten panelen doen glanzen, en een sfeer die tintelt van mogelijkheden. Ik voel me in mijn element, mijn strakke zwarte jurk en hoge laarzen geven me een air van autoriteit, precies zoals ik het wil. Ik ben hier om iemand te vinden, iemand die mijn verlangens begrijpt, iemand die zich aan mij zal overgeven. En dan zie ik haar.Ze stapt net de bar binnen, aarzelend, alsof ze niet zeker weet of ze hier thuishoort. Ze is klein, met lang zwart haar dat in zachte golven over haar schouders valt, en donkere ogen die een mix van woede en kwetsbaarheid verraden. Haar simpele zomerjurkje en sneakers staan in schril contrast met de luxe om haar heen, maar er is iets aan haar – een soort rauwe, ongepolijste schoonheid – dat mijn aandacht vasthoudt. Ze lijkt verloren, maar ook vastberaden, alsof ze iets probeert te bewijzen. Ik zie haar hand, met een glanzende trouwring die eruitziet als het duurste wat ze draagt. Interessant.Ze draait zich bijna om, klaar om te vluchten, maar onze ogen ontmoeten elkaar. Ik kijk haar aan, mijn blik scherp en doordringend, en ik zie hoe ze als versteend blijft staan. Perfect. Ik zet mijn glas neer, glijd van mijn kruk en loop langzaam naar haar toe, mijn hakken tikkend op de gepolijste vloer. Ik voel de spanning in de lucht, de subtiele dans die begint zodra onze ogen elkaar vonden.

“Bonsoir,” zeg ik, mijn stem kalm maar met een ondertoon van autoriteit. “Je ziet eruit alsof je niet zeker weet of je hier wilt zijn.” Ik glimlach, net genoeg om haar op haar gemak te stellen, maar niet genoeg om de controle los te laten. “Ik ben Sophie.”Ze knippert, haar donkere ogen groot en onzeker, maar er flitst iets in haar blik – nieuwsgierigheid, misschien zelfs een vleugje uitdaging. “Caro,” zegt ze zacht, bijna fluisterend, alsof ze bang is dat haar stem de betovering zal verbreken. “Ik… ik weet niet waarom ik hier ben. Dit is niet echt mijn plek.”Ik laat mijn ogen over haar heen glijden, langzaam, opzettelijk, en ik zie hoe ze licht bloost onder mijn blik. “Misschien is dit precies jouw plek,” zeg ik, mijn stem lager nu, uitnodigend. “Waarom vertel je me niet wat je hier brengt? Je ziet eruit alsof je iets nodig hebt… een ontsnapping, misschien?”Ze slikt, haar vingers spelen nerveus met haar trouwring. “Het is een lang verhaal,” begint ze, haar stem trilt een beetje. “Mijn man… we zouden onze trouwdag vieren, maar het is een zooitje geworden. Hij is weggelopen na een ruzie, en nu sta ik hier, in een bar die ik me eigenlijk niet kan veroorloven, en…” Ze stopt, haar ogen schieten naar de grond, alsof ze zich schaamt voor haar eigen woorden.Ik stap iets dichterbij, net genoeg om haar te laten voelen dat ik de leiding neem. “Caro,” zeg ik, haar naam proevend op mijn tong. “Je bent hier niet voor niets. Misschien is dit precies wat je nodig hebt – een avond om jezelf te zijn, niet iemands vrouw, niet iemands accessoire.” Ik laat mijn woorden even hangen, observeer hoe ze reageert. Haar schouders ontspannen iets, en ik weet dat ik een snaar heb geraakt.“Kom,” zeg ik, terwijl ik een handgebaar maak naar de barkruk naast de mijne.

“Laat me je een drankje aanbieden. Vertel me meer. Wat maakt dat je zo boos bent? En wat verlang je écht vanavond?” Mijn toon is uitnodigend, maar er ligt een randje in – een hint van de dominantie die ik zo goed beheers. Ik zie hoe ze aarzelt, maar dan knikt ze, bijna onbewust, en volgt me naar de bar.Terwijl we gaan zitten, bestel ik een glas wijn voor haar, dezelfde die ik drink, en ik leun iets naar haar toe. “Weet je,” zeg ik, mijn ogen op de hare gericht, “soms is een ruzie precies wat je nodig hebt om te ontdekken wat je echt wilt. En ik heb het gevoel dat jij, Caro, iets wilt dat verder gaat dan een simpel etentje met je man.” Ik glimlach, een beetje uitdagend nu, en ik zie hoe haar wangen rood kleuren. Er is een klik, ik voel het. Ze is nieuwsgierig, kwetsbaar, en klaar om geleid te worden – precies waar ik op hoopte.“Vertel me,” zeg ik, mijn stem zacht maar dwingend, “wat zou je doen als je vanavond helemaal vrij was? Geen verplichtingen, geen regels, alleen jij en wat je écht verlangt.” Ik leun achterover, geef haar ruimte om te antwoorden, maar mijn ogen laten haar geen moment los. Dit is het begin, en ik weet dat Caro, met haar donkere ogen en haar simpele jurkje, precies is wie ik zocht in La Cage Dorée.

Vanaf het eerste moment heeft Sofie, zo heet ze, me in haar ban getrokken. Hoe ze me aankeek, alsof ze ze me als een open boek kan lezen. Alles wat ze zegt klopt. Ik vertel over mijn mislukte avond. Ze luistert zonder veel te zeggen. Maar die paar zinnen die ze zegt, zijn helemaal raak. Ze voelt mijn onzekerheid, mijn boosheid, mijn verdriet. Maar op de een of andere manier voel ik ook, dat zij me waarschijnlijk kan helpen. Al besef ik nog niet helemaal wat dat betekent.

“Weet je,” zegt ze opeens, “soms is een ruzie precies wat je nodig hebt om te ontdekken wat je echt wilt. En ik heb het gevoel dat jij, Caro, iets wilt dat verder gaat dan een simpel etentje met je man.” Ze kijkt me doordringend aan. Ik ben zo onder de indruk dat ik rood wordt en naar te marmeren vloer sta te kijken. Maar ze geeft me geen kans. Ze dwingt me haar weer aan te kijken en dan vervolgd ze: “Vertel me, wat zou je doen als je vanavond helemaal vrij was? Geen verplichtingen, geen regels, alleen jij en wat je écht verlangt.”
Ik weet niet wat ik moet antwoorden. Terwijl het antwoord waarschijnlijk heel eenvoudig is. Ik weet het alleen nog niet. Ik ben enkel onder de indruk van alles. Deze bar, Sofie die me indringend aankijkt, de hele omgeving.
Ze gebaart dat ik op de kruk naast haar moet gaan zitten. Het is geen vraag, meer een bevel dat ik zonder morren uitvoer. Ik ga zitten en wil op de stof van mijn jurkje plaats nemen. Met een vloeiende beweging trekt ze mijn jurkje weg zodat ik met mijn blote billen op het leer zit. Er gaat een rilling door mijn lichaam. Het koude zwarte gladde leer op mijn warme huid doet iets met me wat ik nog nooit heb gevoeld.
Sofie kijkt me wetend aan. ze schijnt ook nu weer te weten wat ik voel voor dat ik het zelf besef.

Haar dwingende ogen laten me niet los en weer vraagt ze wat ik wil. Zenuwachtig wiebel ik wat heen en weer op mijn kruk. En dan besef ik dat ik drijfnat ben. Ik kan het niet geloven maar voel mijn vochtigheid op mijn dijen, onder mijn billen en op de leren kruk. Mijn slipje moet doorweekt zijn en kan het niet meer aan. Ik schaam me rot maar tegelijkertijd wil ik dat dit gevoel nooit meer overgaat.
Ik raap al mijn moed bij elkaar en zeg nauwelijks hoorbaar: “Ik weet niet precies wat ik wil maar zou u het mij misschien kunnen laten zien?”

Ik voel de spanning in de lucht knetteren terwijl Caro op de kruk naast me gaat zitten, haar ogen groot en vol onuitgesproken verlangens. Ze is zo open, zo kwetsbaar, en toch is er iets in haar – een vonk die smeult, wachtend om aangewakkerd te worden. Haar woorden, nauwelijks hoorbaar, raken me als een fluistering van overgave: “Ik weet niet precies wat ik wil, maar zou u het mij misschien kunnen laten zien?” Het is geen vraag, niet echt – het is een smeekbede, en ik voel mijn lippen krullen in een glimlach. Dit is precies wat ik zocht in La Cage Dorée.
“Caro,” zeg ik, mijn stem laag en vast, terwijl ik een hand op haar knie leg, licht maar dwingend. “Ik denk dat je al weet wat je wilt, diep vanbinnen. Je hoeft alleen maar te vertrouwen en je aan mij over te geven.” Haar ogen flitsen naar mijn hand, en ik zie hoe haar adem stokt. Ze is nerveus, maar ook nieuwsgierig, en dat maakt haar perfect. Ik leun dichterbij, mijn lippen vlak bij haar oor. “Kom met me mee,” fluister ik. “Ik laat je zien wat je lichaam al weet.”
Ze knikt, bijna onbewust, en ik sta op, mijn hand uitgestoken. Ze pakt hem, haar vingers trillen licht, en ik leid haar door de bar, langs de fluisterende gasten en het zachte gerinkel van glazen. De lift naar mijn suite voelt als een eeuwigheid, maar de spanning tussen ons bouwt op met elke seconde. In de spiegel van de lift vang ik haar blik – ze kijkt naar me met een mix van angst en verlangen, en ik weet dat ze klaar is om te volgen waar ik haar naartoe leid.
De zware eikenhouten deur van de Chambre de Velours zwaait open, en ik laat Caro voor me uit stappen. Haar adem stokt als ze de kamer ziet: de bordeauxrode muren, het reusachtige hemelbed met zwart satijn, de glanzende stalen spijlen met hun subtiele haken. “Welkom in mijn wereld,” zeg ik, terwijl ik de deur achter ons sluit. De klik van het slot klinkt als een belofte. Ik zie hoe ze rondkijkt, haar ogen groot van verwondering en een vleugje nervositeit. De chaise longue van zwart leer, de spiegelwand, de antieke kast vol speeltjes – het is overweldigend, en dat is precies de bedoeling.
Ik loop naar haar toe, mijn hakken tikkend op de vloer, en leg mijn handen op haar schouders. “Je bent veilig hier,” zeg ik, mijn stem kalm maar autoritair. “Maar je moet me vertrouwen. Kun je dat?” Ze knikt, haar lippen iets uiteen, en ik voel de hitte van haar lichaam onder mijn vingers. “Goed,” zeg ik, terwijl ik haar langzaam naar het bed leid. “Ik ga je laten voelen wat je nodig hebt. Maar je moet me laten leiden.”
Ik gebaar naar het bed, en ze gaat zitten, haar simpele jurkje kreukelt onder haar. Ik zie hoe ze haar dijen tegen elkaar drukt, alsof ze haar eigen opwinding probeert te verbergen. Maar ik weet het al – ik zag het in de bar, toen ze wiebelde op die kruk, haar wangen rood van schaamte en verlangen. “Trek je jurk uit,” zeg ik, mijn toon vast maar niet onvriendelijk. Ze aarzelt, haar handen trillen, maar dan gehoorzaamt ze, het jurkje glijdt over haar hoofd en onthult een eenvoudig slipje dat, zoals ik al vermoedde, doorweekt is. Ik glimlach. “Goed zo, Caro.”
Ik loop naar de ebbenhouten kast en haal er een set paarse zijden touwen uit, hun textuur zacht maar sterk. “Ga liggen,” zeg ik, en ze gehoorzaamt opnieuw, haar lichaam strekt zich uit op het satijn. Ik kniel naast haar, mijn vingers glijden over haar polsen terwijl ik het touw eromheen wikkel, langzaam, methodisch. “Dit is wat je wilde voelen, nietwaar?” vraag ik, mijn ogen op de hare gericht. “De controle loslaten, je aan mij overgeven.” Ze knikt, haar adem snel en oppervlakkig, en ik trek het touw strak, haar polsen vastbindend aan de stalen spijlen van het bed.
Ik leun voorover, mijn lippen vlak bij de hare, maar ik kus haar niet – nog niet. “Je bent prachtig zo,” fluister ik, terwijl ik een blinddoek van fluweel uit de kast pak. “Maar ik wil dat je je focust op wat je voelt, niet op wat je ziet.” Ik schuif de blinddoek over haar ogen, en haar ademhaling versnelt nog meer. Mijn vingers glijden over haar lichaam, langs haar sleutelbeen, over haar borsten, naar haar dijen, en ik voel hoe ze rilt onder mijn aanraking. “Vertel me wat je voelt,” zeg ik, mijn stem dwingend maar zacht.
“Ik… ik weet niet,” stamelt ze, haar stem trilt. “Het is… overweldigend. Warm. Ik wil meer.” Haar eerlijkheid maakt me glimlachen, en ik pak de flogger uit mijn collectie, de leren strengen strijken zacht over haar huid. “Dat komt wel,” zeg ik, terwijl ik de flogger licht over haar dijen laat glijden, net genoeg om haar te plagen. “Maar eerst moet je leren loslaten. Vertrouw me, Caro. Laat je gaan.”
Ik voel de macht door me heen stromen, de controle die ik heb over haar lichaam, haar reacties. Dit is waar ik voor leef – de dans van dominantie en overgave, de spanning die bouwt met elke aanraking, elk woord. Caro ligt daar, vastgebonden, blinddoek om, haar lichaam open voor mij, en ik weet dat dit nog maar het begin is. De nacht is jong, en in de Chambre de Velours zal ik haar laten zien wat het betekent om echt vrij te zijn – vrij om te voelen, te verlangen, te zijn wie ze diep vanbinnen is.

Ik kan niet beschrijven wat het is. Haar diepe dwingende stem? Haar hand op mijn knie? Of de inhoud van wat ze zegt? In ieder geval geeft het me de kriebels als ze een hand op mijn knie legt. “ Caro,Ik denk dat je al weet wat je wilt, diep vanbinnen. Je hoeft alleen maar te vertrouwen en je aan mij over te geven. Kom met me mee, Ik laat je zien wat je lichaam al weet.”
Ik ben verward door mijn eigen gevoelens. Wat doet deze vrouw met me? Ik hen niet lesbisch, ik heb nog nooit iets met een vrouw gedaan en zou dat ook niet willen.
Maar ik ben toch opgewonden en ik wil meer. Ik wil weten wat er allemaal nog komt. Ze staat op en reikt me haar hand. Nee zeggen is geen optie. Zonder aarzelen laat ik me meevoeren door de bar naar een lift. De lift stopt boven en als de deur open gaat sta ik in een gigantisch grote kamer. Nee, dit moet wel een suite zijn. Alles straalt rijkdom uit. Maar er is meer. Iets intimiderends. De kleuren, het grote bed midden in de kamer, de geur van leer en overal sexspeeltjes. Ik weet niet waar ik moet kijken. Maar Sofie geeft me ook geen tijd.

“Je bent veilig hier,” hoor ik haar zeggen. “Maar je moet me vertrouwen. Kun je dat?” Ik knik. “Goed, Ik ga je laten voelen wat je nodig hebt. Maar je moet me laten leiden.”
Ze laat me op het bed zitten en gebiedt me mijn jurkje uit te trekken. Weer geen aarzeling. Ik trek mijn jurkje uit en ben me opeens bewust, hoe nat ik ben. mijn slipje is doorweekt en met een rood hoofd druk ik mijn benen tegen elkaar.
Sofie is in charge. Zonder dat ik ook een moment protesteer legt ze me op het bed. Terwijl ik nog geniet van de satijnen lakens die mijn huid koelen, bind ze me vast. ze heeft dit duidelijk vaker gedaan. Ik kan me niet meer bewegen en dan brengt ze haar lippen dicht naar de mijne maar kust me niet. In plaats daarvan laat ze me weten dat ze wil, dat ik vooral moet voelen. En daarmee verbindt ze mijn ogen zodat ik niets meer zie. En dan strelen haar vingers mijn lichaam. Meteen sta ik in vuur en vlam.

Vertel me wat je voelt,” zegt ze. Ik weet het eerlijk niet en zeg dat ook: “Ik… ik weet niet,“Het is… overweldigend. Warm. Ik wil meer.”
Haar handen zijn opeens verdwenen. Ik hoor alleen die dwingende stem: “Maar eerst moet je leren loslaten. Vertrouw me, Caro. Laat je gaan.”
En dan voel ik iets over mijn benen glijden. Ik kan niet precies zeggen wat het is maar het wakkert de hitte in mijn lichaam alleen maar aan.
Wat het ook mag zijn wat Sofie met me wil doen, ik wil het. Ik wil weten wat ze met me kan doen. Het kan me niet schelen wat de consequenties zullen zijn. Ik wil nu en hier weten wat ze met me kan doen. En dan krijg ik een eerste voorproefje. Het moet iets van leer zijn. Later begrijp ik dat het het handvat van een vlogger moet zijn. Opeens drukt iets tegen mijn schaamlippen. Ik lig open en bloot en ik ben drijfnat dus het handvat glijdt makkelijk tussen mijn kletsnatte schaamlippen. Ik begin te kreunen maar dan is het alweer voorbij en ik voel hoe streepjes leer over mijn lichaam gaan. ik word helemaal gek van wellust en ik steun en kreun luid.

Maar Sofie is gestopt met tegen me te praten. En dan voel ik een scherpe pijn. Alsof tientallen naalden op mijn huid neerkomen. Ik schreeuw het uit en ben verrast. Maar dan komt de volgende slag en ik begrijp dat er heel bijzondere dingen gaan gebeuren.
En wat ik nooit had verwacht: Ik twijfel geen moment. Ik wil dit, ik wil weten wat er nog komt. En als de derde klap mijn benen treft, is mijn schreeuwen veranderd in een kreunen. Minder van de pijn maar meer van de hitte die in me opstijgt.

Caro’s kreunen vult de Chambre de Velours, een geluid dat als muziek in mijn oren klinkt. Haar lichaam, vastgebonden aan het hemelbed, trilt onder de strelingen van de flogger, en ik voel de macht door me heen stromen – een bedwelmende mix van controle en verlangen. Ze is open, kwetsbaar, en volledig aan mij overgeleverd, precies zoals ik wist dat ze zou zijn vanaf het moment dat ik haar in de bar zag. Haar donkere ogen, haar aarzeling, haar doorweekte slipje – alles wees erop dat ze klaar was om te ontdekken wat ik haar kon bieden. En nu, terwijl de leren strengen van de flogger over haar dijen glijden en af en toe een scherpe tik uitdelen, zie ik hoe ze zich overgeeft aan iets wat ze nooit had verwacht te willen.Ik laat de flogger even rusten, de strengen bungelen losjes in mijn hand terwijl ik haar observeer. Haar borstkas gaat snel op en neer, haar lippen zijn iets uiteen, en de blinddoek versterkt elke sensatie die ik haar geef. “Je doet het goed, Caro,” zeg ik, mijn stem laag en geruststellend, maar met die dwingende ondertoon die haar laat rillen. “Je voelt het, nietwaar? Hoe je lichaam het overneemt, hoe je geest begint los te laten.” Ze knikt, een klein, bijna onbewust gebaar, en ik glimlach. Ze is van mij, voor vanavond, en ik ben vastbesloten haar te laten zien hoe bevrijdend overgave kan zijn.Ik leg de flogger opzij en kniel naast haar op het bed, mijn vingers glijden over de rode strepen die de leren strengen op haar dijen hebben achtergelaten. Haar huid is warm, gevoelig, en ze kreunt zacht als ik met mijn nagels licht over de gevoelige plekken kras. “Je bent zo mooi zo,” fluister ik, mijn lippen vlak bij haar oor. “Open, kwetsbaar, helemaal van mij.” Ik voel hoe haar lichaam reageert, hoe ze zich naar mijn aanraking toe kromt, zelfs met de touwen die haar polsen op hun plaats houden. Haar vertrouwen in mij, haar bereidheid om zich over te geven, maakt me bijna dizzy van opwinding.Ik reik naar de kast en haal er een kleine, zilveren klem uit – een tepelklem, subtiel maar krachtig. “Dit gaat intens zijn,” zeg ik, mijn stem kalm maar vast. “Maar ik weet dat je het aankan. Vertrouw je me nog steeds?” Ze slikt, haar adem stokt even, maar dan fluistert ze: “Ja.” Dat ene woord, zo vol overgave, is alles wat ik nodig heb. Ik laat mijn vingers over haar borst glijden, plaag haar tepel tot hij hard is, en dan plaats ik de klem, langzaam, zodat ze de druk voelt opbouwen. Haar rug kromt, een zachte kreet ontsnapt aan haar lippen, en ik leg mijn hand op haar buik om haar te kalmeren. “Adem, Caro,” zeg ik. “Laat het door je heen gaan.”Ik herhaal het proces met haar andere tepel, en haar kreunen wordt luider, een mix van pijn en genot dat me vertelt dat ze precies is waar ik haar wil hebben. Ik pak de flogger weer op, maar deze keer gebruik ik alleen de zachte uiteinden, laat ze over haar buik en borsten strijken, net genoeg om haar te plagen, om de sensatie van de klemmen te versterken. “Vertel me wat je voelt,” zeg ik, mijn stem dwingend maar zacht. “Laat me in je hoofd, Caro.”“Ik… het is te veel,” stamelt ze, haar stem hees. “Het doet pijn, maar… het voelt goed. Ik wil niet dat je stopt.” Haar eerlijkheid maakt me glimlachen, en ik beloon haar door de flogger iets harder te laten neerkomen, net genoeg om een nieuwe golf van sensatie door haar heen te sturen. Ze kreunt, haar lichaam spant zich aan tegen de touwen, en ik zie hoe haar dijen trillen, nog steeds nat van haar eigen opwinding.Ik leg de flogger neer en ga naast haar zitten, mijn hand glijdt over haar lichaam, van haar sleutelbeen naar haar heupen, en dan lager, waar ik de rand van haar slipje voel. “Je bent zo nat voor me,” zeg ik, mijn stem bijna een grom. “Je lichaam weet precies wat het wil, zelfs als je geest nog twijfelt.” Ik haak mijn vingers onder de stof en trek haar slipje langzaam naar beneden, haar volledig blootstellend. Ze rilt, haar adem komt in korte, snelle stootjes, en ik weet dat ze op het randje balanceert – tussen schaamte en verlangen, tussen angst en extase.Ik pak een zachte, leren paddle uit de kast, kleiner dan de flogger maar perfect voor precisie. “Dit gaat anders voelen,” zeg ik, terwijl ik de paddle licht tegen haar dijen laat rusten. “Maar je gaat het heerlijk vinden. Zeg me dat je het wilt.” Ze aarzelt even, maar dan fluistert ze: “Ik wil het.” Haar stem is zacht, maar vastberaden, en dat is alles wat ik nodig heb. Ik laat de paddle neerkomen, een scherpe, gecontroleerde slag op haar dij, en haar kreet verandert al snel in een kreun van genot. Ik herhaal het, afwisselend tussen zachte strelingen en ferme tikken, en ik zie hoe haar lichaam zich overgeeft, hoe ze begint te zweven in die ruimte waar pijn en plezier één worden.“Je bent van mij vanavond,” zeg ik, terwijl ik de paddle opzij leg en mijn vingers tussen haar dijen laat glijden, haar warmte voelend, haar opwinding. “En ik ga je laten voelen hoe het is om echt los te laten.” Ik leun voorover, mijn lippen eindelijk op de hare, een zachte maar bezitterige kus die haar laat kreunen in mijn mond. Dit is nog maar het begin, en in de Chambre de Velours zal ik Caro laten zien hoe ver ze kan gaan – hoe ver ik haar kan brengen.

Ik lig daar en weet niet wat er met me gebeurt. Sofie plaagt me door me te slaan en me dan weer te strelen. Ik heb geen idee hoe ik moet reageren maar ik merk, dat mijn lichaam de regie overneemt.
“Je doet het goed, Caro,” zegt ze met die diepe dwingende stem. “Je voelt het, nietwaar? Hoe je lichaam het overneemt, hoe je geest begint los te laten.” Ze heeft gelijk. Zoals de hele avond al. Ik knik zachtjes en ik voel dat ze tevreden is.
Dan voel ik haar handen over mijn lichaam. Over de striemen die ze heeft veroorzaakt. Ze krast met haar nagels over mijn rode huid en ik sidder als een aal onder haar vingers.
En dan zijn daar weer die lippen vlak bij mijn oren: “Je bent zo mooi zo, Open, kwetsbaar, helemaal van mij.” Ik zeg niets maar ik weet, dat het zo is. En als bewijs voel ik haar handen weer op mijn lichaam. Nu speelt ze met mijn borsten. Trage, tedere aanrakingen die me helemaal gek maken. Het lijkt wel alsof ze met elke beroering een bliksemschicht naar mijn kutje stuurt. Ik sta in de brand en ik heb geen mogelijkheid te blussen.
Opnieuw praat ze met me maar ik ben niet echt in staat op te luisteren.
Dan is er totaal onverwacht een scherpe pijn in mijn tepel. Sofie heeft een klemmetje met scherpe puntjes op mijn tepel geklemd. Ik wil opspringen, de klem van mijn tepel trekken maar ik kan me niet bewegen en du is het een zielige poging me te bevrijden. Pas als ik de koele hand van Sofie op mijn buik voel, kalmeer ik een beetje. Ik hoor haar zelfs als ze tegen me praat. “Adem, Caro! Laat het door je heen gaan. Ze geeft me even tijd maar dan voel ik hoe ze mijn andere tepel ook bewerkt. Ook deze wordt keihard wat precies is wat ze wil omdat ook hier een klemmetje op komt. Dit keer ben ik beter voorbereid. Het doet nog steeds gigantisch pijn maar ik merk ook dat ik de bliksemschichten naar mijn kut steeds heftiger worden. Ik adem nu steeds sneller omdat mijn borsten op en neer gaan en ik daardoor iets meer druk voel. Sofie weet het al voordat ik het zelf door heb. Ze weet steeds alles en ze is me steeds een stap vooruit. Ik voel nu weer iets wat over mijn lichaam streelt. Ik hijg en geniet ook al is daar constant de pijn in mijn tepels.
“Vertel me wat je voelt.“ zegt Sofie dwingend. „Laat me in je hoofd, Caro.”
„Laat me in je hoofd“ denk ik vertwijfeld. Alsof je daar niet allang zit. Vanaf het moment dat ik je zag, was duidelijk dat ik geen schijn van kans had. Ik was meteen verkocht. Verkocht aan jouw met alles wat ik heb en kan. Maar toch moet ik antwoorden. Omdat Sofie dat wil. Dus geef ik toe dat ik kompleet in de war ben van alle tegenstrijdige gevoelens. De vernedering en de pijn maar ook die grenzeloze opwinding. Ik wil dat dit nooit meer stopt.

Ik weet niet of het een beloning is maar het voelt bijna zo als ik weer een klap met de vlogger krijg. De onmacht giert door mijn lijf en eindigt tussen mijn benen met een nieuwe golf sappen. Haar handen zijn overal op mijn lichaam en nu speelt ze ook met mijn drijfnatte slipje.
“Je bent zo nat voor me,” zegt met die hese stem van haar. “Je lichaam weet precies wat het wil, zelfs als je geest nog twijfelt.” En dan trekt ze mijn slipje langzaam uit. In een eerste reflex probeer ik me te bedekken, mijn handen voor mijn kutje te leggen en mijn benen tegen elkaar te drukken. Maar dat gaat niet en dus lig ik daar helemaal naakt. Weerloos. Iets wat ik nooit wilde. Zelfs thuis bij mijn man niet. Maar waarom houdt mijn geilheid dan niet op? Ik voel dat ik steeds natter wordt hoewel ik al lang dacht, dat dat niet meer mogelijk is.
Maar dankzij Sofie is het toch mogelijk. Ze raakt me aan en ik smelt. Ze doet dingen met me die ik eigenlijk niet wil maar met een siddering van mijn lichaam over me heen laat komen. Met vederlichte vingers trekt ze mijn schaamlippen een beetje uit elkaar. Alsof ze aan de hele wereld laat zien wat ze allemaal met me kan doen.
Dan voel ik iets tegen mijn dijen, plat, koel. Niet onaangenaam. “Dit gaat anders voelen,” hoor ik haar in mijn oor fluisteren. “Maar je gaat het heerlijk vinden. Zeg me dat je het wilt.”
Ik slik. Ik heb geen idee of ik dit wil. Maar haar vingers op mijn schaamlippen, de paddle op mijn dijen en haar dwingende stem. Weer smelt ik weg en zonder er over na te denken geef ik me weer over: “Ik wil het.”
Dan dan staat mijn been in de brand. Met gerichte bijna langzame slagen bewerkt ze mijn benen. Afgewisseld met tedere aanrakingen van haar vingers. En net als eerder is mijn lichaam sneller dan mijn hersenen. De pijn is er wel maar verdwijnt naar de achtergrond. In plaats daarvan is er steeds meer genot. Tussen 2 klappen in voel ik haar vingers tussen mijn schaamlippen door omhoog glijden. Vlak langs mijn clitoris. Ik trek aan de touwen, ik wil die aanraking. Maar Sofie weet precies wat ze doet.
“Je bent van mij vanavond,” zegt ze.“En ik ga je laten voelen hoe het is om echt los te laten.” En dan breekt probleemloos ze mijn volgende taboe: ik voel haar lippen op de mijne. Meteen daarna neemt haar tong mijn mond in bezit. Ik denk niet meer na maar dat zou ook niets uitmaken. Het is een tedere kus, de lekkerste die ik ooit heb gehad. Maar het is ook een bezitterige zoen. ze maakt duidelijk wie er de baas is. Ik ben het niet. En weer voel ik haar tedere vingers op mijn kutje. Iedere keer weer brengt ze me met een paar bewegingen aan de rand van de afgrond. Maar keer op keer stopt ze op het moment supreme. Ik voel me hopeloos. Ik wil zo graag komen maar ze laat me niet.
Dan wordt de blinddoek opeens weggetrokken. Mijn ogen moeten aan het felle licht wennen maar dan kijk ik naar Sofie. Ze zit met haar knieën aan weerskanten van me en torent boven me uit. Ze is ongenaakbaar in haar nauw sluitende jurk en haar laarzen. Ze kijkt me aan, een glimlach omspeelt haar lippen terwijl ze haar jurk langzaam omhoog trekt. Ze heeft er niets onder aan. Zo heb ik nog nooit een vrouw gezien. Ik ben per slot van rekening gelukkig getrouwd niet lesbisch. Maar weer twijfel ik geen moment als ze langzaam door haar knieën zakt en direct voor mijn mond komt. Nieuwsgierig begin ik haar dijen te kussen en te likken. Ik proef de zoute zilte smaak van haar sappen en ik lik alles op wat ik krijgen kan. dan durf ik eindelijk haar schaamlippen te kussen. En te likken. Ook nu voel ik de bliksem door mijn eigen lichaam flitsen.
Maar dit keer niet alleen bij mij. Ik lik, niet eens expres, over haar clitoris en het volgende moment explodeert Sofie. Ze drukt haar hele onderlichaam op mijn gezicht, wrijft haar kut over mijn neus en lippen en komt kreunend klaar. Ik ben verbijsterd maar gelukkig. En ik weet dat mijn leven vanaf nu nog maar een doel heeft: Sofie gelukkig maken

Caro’s kreunen vult de Chambre de Velours terwijl ze onder me ligt, haar lichaam trillend van de mix van pijn en genot die ik haar heb gegeven. De touwen houden haar polsen stevig vast aan de stalen spijlen van het bed, haar blinddoek ligt nu op het satijn naast haar, en haar ogen – die donkere, smekende ogen – kijken naar me op met een mix van verwondering en overgave. Ik voel de hitte van mijn eigen verlangen door me heen razen terwijl ik boven haar uittoren, mijn knieën aan weerszijden van haar lichaam, mijn jurk opgetrokken, mijn eigen naaktheid blootgelegd. Haar lippen, aarzelend maar gretig, hebben me zojuist naar een hoogtepunt gebracht dat mijn hele lichaam liet sidderen, en nu is het mijn beurt om haar te belonen – of misschien om haar nog dieper in mijn wereld te trekken.
Ik leun voorover, mijn blonde haar valt als een gordijn rond haar gezicht terwijl ik haar aankijk. “Je hebt geen idee hoe goed je dat deed, Caro,” zeg ik, mijn stem hees van de nasleep van mijn climax. “Je hebt me laten voelen hoe graag je dit wilt, hoezeer je je aan mij wilt geven.” Haar wangen kleuren rood, maar haar ogen blijven op de mijne gericht, vol verlangen en een vleugje trots. Ze is verrast door haar eigen moed, en dat maakt haar alleen maar mooier.

Ik glijd van haar af en ga naast haar op het bed zitten, mijn vingers strijken over de rode striemen op haar dijen, de plekken waar de paddle en de flogger hun sporen hebben achtergelaten. Haar lichaam rilt onder mijn aanraking, en ik weet dat ze balanceert op het randje van extase, smachtend naar de ontlading die ik haar steeds heb ontzegd. “Je bent zo dichtbij,” fluister ik, mijn lippen vlak bij haar oor. “Maar ik beslis wanneer je mag komen. Begrijp je dat?” Ze knikt, haar adem snel en oppervlakkig, en ik glimlach. Haar overgave is compleet, en dat is precies waar ik naar verlang.

Ik reik naar de kast en haal er een kleine, zachte vibrator uit, een slank, discreet speeltje dat perfect is voor wat ik in gedachten heb. “Dit is voor jou,” zeg ik, terwijl ik het apparaatje tegen haar dij laat rusten, nog niet aan. “Maar alleen als je me blijft vertrouwen. Kun je dat?” Haar ogen worden groot, maar ze knikt weer, haar lippen trillen van anticipatie. Ik zet de vibrator aan, een zachte zoem vult de kamer, en ik laat hem langzaam over haar buik glijden, naar haar borsten, waar de klemmen nog steeds op haar tepels zitten. Ze kreunt, haar rug kromt, en ik zie hoe de sensatie haar overweldigt.

“Vertel me wat je wilt, Caro,” zeg ik, mijn stem dwingend maar zacht. “Zeg het hardop.” Ik laat de vibrator lager glijden, net boven haar schaamlippen, dichtbij maar niet dicht genoeg. Ze trekt aan de touwen, haar lichaam smeekt om meer, maar ik wacht. Ik wil haar horen.
“Ik… ik wil komen,” fluistert ze, haar stem breekt bijna. “Alsjeblieft, Sophie, laat me komen.” Haar smeekbede is zo oprecht, zo rauw, dat ik bijna toegeef – bijna. Maar ik wil haar nog even laten zweven, nog even laten voelen hoe het is om volledig in mijn macht te zijn.
“Goed zo,” zeg ik, terwijl ik de vibrator eindelijk tegen haar clitoris druk, op de laagste stand, net genoeg om haar te plagen. Haar heupen schokken, een kreet ontsnapt aan haar lippen, en ik voel mijn eigen opwinding groeien bij het zien van haar reactie. “Maar je komt pas als ik zeg dat het mag,” zeg ik, mijn toon streng maar warm. Ik verhoog de intensiteit van de vibrator, laat hem in kleine cirkels bewegen, en haar kreunen wordt luider, wanhopiger. Haar lichaam spant zich aan, haar dijen trillen, en ik weet dat ze er bijna is.

Ik leun voorover, mijn lippen vinden de hare opnieuw, en deze keer is mijn kus hongerig, bezitterig. Ik proef mezelf nog op haar lippen, en dat maakt me alleen maar gretiger. “Je bent van mij, Caro,” fluister ik tegen haar mond, terwijl ik de vibrator harder tegen haar druk. “Zeg het.”
“Ik ben van jou,” hijgt ze, haar stem amper hoorbaar tussen haar kreunen door. “Alsjeblieft, Sophie, ik… ik kan niet meer…”
“Nu,” zeg ik, mijn stem een bevel, en ik zet de vibrator op de hoogste stand. Haar lichaam schokt, haar kreet vult de kamer, en ik zie hoe ze eindelijk over de rand tuimelt, haar climax als een golf die haar opslokt. Ik blijf haar vasthouden, mijn vrije hand op haar buik, terwijl ze trilt en kreunt

“Je hebt geen idee hoe goed je dat deed, Caro,” zegt Sofie nog hijgend van haar orgasme. “Je hebt me laten voelen hoe graag je dit wilt, hoezeer je je aan mij wilt geven.” Ik voel me ongelofelijk trots als ik dit hoor en ik besef nog meer, dat dit is, wat ik wil. Ik wil alles doen om Sofie tevreden te stellen. Nee, ik wil haar gelukkig maken.
Ik voel dat ze van me afstapt en ik ben zelf iets van teleurgesteld dat ze me laat liggen. Maar meteen voel ik haar handen overal op me. En meteen sta ik weer in de brand. Hoe doet ze dat toch? 2-3 aanrakingen en ik lig alweer tegen de touwen te vechten, probeer meer te krijgen en het ergste is, ik loop alweer schaamteloos leeg. Ik ben er bijna, nog een keer aan mijn clit komen en ik explodeer. Maar ze laat me gewoon liggen als een loopse teef.

“Je bent zo dichtbij, maar ik beslis wanneer je mag komen. Begrijp je dat?”
Zegt ze zachtjes. Ik reageer bijna niet en probeer tevergeefs mijn bekken omhoog te drukken in richting van haar hand die net iets boven mijn kutje lijkt te zweven.
Dan haalt ze een klein apparaatje te voorschijn. Ik weet niet precies wat het is maar het duurt maar even voor ik het begrijp. Het is een vibrator en het trillen van dat ding maakt me gek. Ze legt me uit dat ze dit allemaal voor mij doet, dat ik haar moet vertrouwen en dat mijn genot in haar hand ligt.
Het zal allemaal wel. Ik hoor het nauwelijks nog. Ik probeer mijn lichaam te draaien, ik kreun en steun en probeer mijn climax te forceren. Pas als ze haar handen helemaal terugtrekt en ik begrijp, dat ik geen schijn van kans heb zonder Sofie, luister ik weer naar haar: “Vertel me wat je wilt, Caro, zeg het hardop.” Ik voel het zachte trillen van de vibrator. Het is niet genoeg.
“Ik… ik wil komen, alsjeblieft, Sophie, laat me komen.” Smeek ik.
Maar het is nog steeds niet genoeg. Ze kust me en speelt weer met me, met mijn geilheid. Zij is de baas. Zij weet het en ik weet het: “Je bent van mij, Caro, zeg het.”
Ik denk er niet over na. Ze wil dit horen dus zeg ik het “Alsjeblieft, Sophie, ik… ik kan niet meer…”
“Nu,” komt het uit haar mond als een pistoolschot. En op hetzelfde moment explodeer ik zoals ik nog nooit ben geëxplodeerd. Ik trek aan de touwen, mijn hoofd slaat van links naar rechts op het bed, speeksel loopt ongecontroleerd uit mijn mond en ik schreeuw als een dodelijk verwond dier. Een ongelofelijke golf van orgasmes raast ongecontroleerd door mijn lichaam, minuten lang. Ik onderga het, laat het over me heen komen en ik heb geen idee wat er met me gebeurt.
Het enige wat ik onbewust voel is de warme geruststellende hand van Sofie op mijn buik.
Als ik weer een beetje bij bewustzijn kom, ligt die hand er nog steeds.

Ik open mijn ogen en kijk in de ogen van Sofie, die me met een intense bijna duivelse blik aankijkt. Ik weet dat er iets mis is. Ik heb iets gemist maar ik weet niet wat. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest.
Dan beweegt Sofie haar hand naar beneden. Met een paar aanrakingen, strelingen en kneepjes voel ik dat ik weer geil wordt.
“Nee” fluister ik zachtjes, “alsjeblieft, niet weer. Ik kan niet meer.” Maar nu begrijp ik de blik van Sofie: “jawel Caro, nu, meteen.” Zegt ze zachtjes. “Je bent van mij en ik beslis. Maar maak je geen zorgen, je kunt je toch niet tegen verweren.”
En dan begint ze me me slechts één hand te bewerken. Ze vingert me zachtjes, streelt mijn schaamlippen, knijpt erin en raakt af en toe mijn clitje aan. Ik lig erbij en voel de volgende storm opkomen. Hoewel ik helemaal kapot ben. Dit kan ze niet met me doen. Nog zo’n orgasme en ik ga kapot. Maar zoals ze me net expres niet liet komen, zo stuurt ze me nu doelbewust de afgrond in. En ze heeft gelijk. Ik kan er niets tegen doen. Ze controleert mijn lichaam, ze weet precies wat ze moet doen.
Om haar macht te demonstreren zegt ze weer: “Nu”. Alleen laat de beslissende tik op mijn clitoris een paar seconden op zicht wachten. En dus lijkt het of ik in de lucht hang. Maar dan voel ik haar vingers op mijn clit en ik explodeer met een paar seconden vertraging. En ook dit keer laat ze me niet los. Steeds als ik tot rust wil komen jaagt ze me weer over de klippen. Tot ik op een geven moment echt niet meer kan en levenloos in de touwen hang en zelfs Sofie het welletjes vindt.
Als ik wakker wordt ben ik losgebonden, de klemmetjes zijn weggehaald en lig ik met mijn hoofd op haar schoot. “Je was fantastisch.” Hoor ik haar zeggen terwijl ze zachtjes door mijn haren streelt. “Zo goed als jij, was nog niemand.” Ik ben te kapot om me te bewegen of om iets te zeggen maar gloei ik van trots.
“Als je wilt, kun je nu gaan. Terug naar je man en je normale leventje.”
Ik ben in paniek. Ik heb geen moment meer aan mijn man gedacht. En ook niet aan mijn oude leven. En ik wil dat ook niet meer. Mijn toekomst ligt hier, bij Sofie. Maar wil zij dat ook? Angstig kijk ik haar aan. Deze avond heeft mij helemaal veranderd. En wat het ook is, Sofie kan met me doen en laten wat ze wil. Als ik maar bij haar kan zijn. Ik wil niet meer terug. In ieder geval niet nu.
Maar wat wil zij?

Caro ligt in mijn armen, haar hoofd rust op mijn schoot, haar donkere haar verspreid over mijn dijen als een zachte sluier. Haar lichaam is nog warm van de extase die ik haar heb laten ervaren, haar ademhaling eindelijk kalmer na de storm van orgasmes die haar bijna brak. Ik strijk teder door haar haar, mijn vingers glijden over haar hoofdhuid, en ik voel een diepe voldoening. Ze was perfect – zo rauw, zo open, zo volledig overgeleverd aan mij. Haar woorden, haar kreunen, de manier waarop ze mijn naam smeekte, het was alles wat ik wilde van deze nacht in La Cage Dorée. Maar nu zie ik iets anders in haar ogen – een vleugje paniek, een stille vraag die ze niet durft uit te spreken. Ze is bang dat dit het einde is, dat ik haar terug zal sturen naar haar oude leven, naar haar man, naar de wereld waar ze niet langer thuishoort.

“Je was fantastisch,” zeg ik nogmaals, mijn stem zacht maar met een ondertoon van autoriteit die haar laat weten dat ik nog steeds de leiding heb. “Zo goed als jij, was nog niemand.” Haar ogen lichten op, een glans van trots, maar ook van onzekerheid. Ze is uitgeput, haar lichaam slap van de intensiteit van wat ik met haar heb gedaan, maar haar geest is nog steeds hongerig, smachtend naar meer – naar mij. Ik voel het, en het maakt mijn eigen verlangen alleen maar sterker.

Ik leun voorover, mijn lippen vlak bij haar voorhoofd, en ik kus haar zacht, een gebaar dat zowel teder als bezitterig is. “Je hoeft niet bang te zijn, Caro,” fluister ik, mijn stem warm maar vast. “Ik zie het in je ogen. Je wilt niet terug, nietwaar? Naar dat leven, naar hem.” Ze schudt haar hoofd, een kleine, bijna wanhopige beweging, en ik glimlach. “Goed,” zeg ik. “Want ik ben nog niet klaar met je.”

Ik laat mijn vingers over haar wang glijden, til haar kin op zodat ze me aankijkt. Haar ogen zijn groot, vol vertrouwen en een vleugje angst – de perfecte combinatie. “Je hebt jezelf aan mij gegeven vanavond,” zeg ik, mijn stem laag en dwingend. “En ik laat je niet zomaar gaan. Maar je moet begrijpen wat dat betekent. Als je bij mij blijft, geef je je volledig aan mij over. Mijn regels, mijn verlangens. Kun je dat aan?”

Ze slikt, haar lippen trillen, maar dan knikt ze, haar stem amper hoorbaar. “Ja, Sophie. Ik wil bij je blijven.” Haar woorden raken me, niet alleen omdat ze zo oprecht zijn, maar omdat ik voel hoe diep ze dit meent. Ze is veranderd, getransformeerd door deze nacht, en ik weet dat ik haar heb gevormd tot iets nieuws – iets dat van mij is.

Ik help haar overeind, haar lichaam nog zwak van de intensiteit van onze sessie. “Kom,” zeg ik, terwijl ik haar naar de chaise longue van zwart leer leid. Ze volgt me, haar passen onzeker maar gehoorzaam, en ik laat haar zitten, haar naakte huid glanzend in het zachte licht van de kroonluchters. Ik ga naast haar zitten, mijn hand rust op haar dij, en ik voel hoe ze rilt onder mijn aanraking, zelfs nu, na alles wat we hebben gedaan. “Je hebt vanavond al zoveel geleerd,” zeg ik, mijn ogen op de hare gericht. “Maar er is nog zoveel meer. Wil je dat ontdekken? Met mij?”

Haar ogen glanzen, en ze knikt weer, deze keer met meer overtuiging. “Ja,” fluistert ze. “Ik wil alles leren wat je me kunt laten zien.” Haar stem is zacht, maar er ligt een kracht in, een vastberadenheid die me vertelt dat ze er klaar voor is – klaar om dieper in mijn wereld te duiken, om zich volledig aan mij over te geven.
Ik sta op en loop naar de antieke kast, mijn vingers glijden over de inhoud terwijl ik nadenk over wat ik haar nog meer kan laten ervaren. Ik pak een zachte, leren halsband, eenvoudig maar elegant, met een kleine zilveren ring aan de voorkant. “Dit is voor jou,” zeg ik, terwijl ik terugloop en de halsband voor haar ogen houd. “Als je dit draagt, laat je de wereld zien dat je van mij bent. Het is een keuze, Caro. Wil je dat?”
Ze kijkt naar de halsband, haar adem stokt even, maar dan reikt ze voorzichtig met haar hand, haar vingers strijken over het leer. “Ja,” zegt ze, haar stem sterker nu. “Ik wil het.” Ik glimlach, mijn hartslag versnelt terwijl ik de halsband om haar nek plaats, mijn vingers de sluiting vastmaken. Het leer past perfect, een symbool van haar overgave, en ik voel een golf van bezit over me heen komen. Ze is van mij.
Ik leun voorover en kus haar, mijn lippen stevig op de hare, een kus die zowel een belofte als een claim is. “Goed zo,” fluister ik tegen haar mond. “Vanaf nu ben je van mij, Caro. En ik ga je laten zien wat dat betekent.” Ik trek haar overeind en leid haar naar het grote raam dat uitkijkt op het privébalkon, de zee glinsterend in de verte. “De nacht is nog niet voorbij,” zeg ik, mijn stem vol belofte. “En deze vakantie wordt iets wat je nooit zult vergeten.”

Ik voel haar hand in de mijne, haar vingers warm en licht trillend, en ik weet dat ik haar heb waar ik haar wil. De Chambre de Velours is onze wereld, een plek waar ik haar kan vormen, kan leiden, kan laten zien hoe het voelt om echt vrij te zijn in haar overgave. En terwijl de golven van de Middellandse Zee op de achtergrond ruisen, weet ik dat Caro en ik nog maar aan het begin staan van iets dat ons beiden zal veranderen.

Voordat ik iets kan zeggen neemt ze het woord.
“Je hoeft niet bang te zijn, Caro, Ik zie het in je ogen. Je wilt niet terug, nietwaar? Naar dat leven, naar hem.” Een gelukzalig gevoel stroomt door me heen en ik knik. “Goed,” zegt ze “Want ik ben nog niet klaar met je.”
De laatste woorden klinken onheilspellend maar ik twijfel geen moment. Ik wil niet meer terug. Sofie kwam, zag en overwon en nu heeft ze me helemaal in de hand.

Ik voel haar vingers over mijn gezicht strelen. Ze kijkt me aan met ogen die dwars door me heen kijken. “Je hebt jezelf aan mij gegeven vanavond, en ik laat je niet zomaar gaan. Maar je moet begrijpen wat dat betekent. Als je bij mij blijft, geef je je volledig aan mij over. Mijn regels, mijn verlangens. Kun je dat aan?”

Ik krijg van opluchting bijna geen woord uit mijn keel en knik alleen maar.. Want ook al heb ik geen idee waar ik ja op zeg, ik wil het weten. Ze kijkt me doordringend aan. Zonder te beseffen wat dit voor mij betekent stamel ik: “Ja, Sophie. Ik wil bij je blijven.”
Ze helpt me overeind en leidt me door de ruimte naar een zwart leren bank waar ik helemaal naakt op ga zitten. Het koude zwarte leer geeft me de kriebels maar ik heb geen tijd er over na te denken of er van te genieten want ze legt haar hand op mijn been en ook dat gevoel schiet weer dwars door mijn lichaam. En weer kijk ik in haar ogen. Ik heb weer het gevoel dat ze direct in mijn ziel kan kijken. “Je hebt vanavond al zoveel geleerd, maar er is nog zoveel meer. Wil je dat ontdekken? Met mij?”
Dit keer ben ik in staat te antwoorden:
“Ja,” fluistert ik zachtjes maar vol overtuiging. “Ik wil alles leren wat je me kunt laten zien.” Ik kan me in der verste verte niet voorstellen wat me te wachten staat maar ik weet dat ik het koste wat het kost wil ervaren. Zelfs als het betekent dat ik mezelf helemaal moet opgeven.
Ze staat op en komt even later terug met iets in haar handen. Ze laat me zien wat het is. Het is een leren halsband met een zilveren ring. Ik kan mijn ogen er niet van af houden. “Dit is voor jou, als je dit draagt, laat je de wereld zien dat je van mij bent. Het is een keuze, Caro. Wil je dat?”
Ademloos kijk ik naar de halsband. Ik raak hem even aan en zeg dan duidelijk: “Ja, ik wil het.” Nog steeds weet ik niet wat me te wachten staat maar ik weet wel dat er nu geen weg terug meer is. Vanaf nu gaat Sofie voor mij beslissen. Ze kust me op een manier de me duidelijk maakt dat ik vanaf nu van haar ben. En ze zegt het ook: “Vanaf nu ben je van mij, Caro. En ik ga je laten zien wat dat betekent.”
Ze leidt me door de kamer naar het grote balkon. Zwijgend kijken we samen naar de zee.
Met een stem waarvan ik niet weet of het een belofte of een dreiging is zegt ze: “De nacht is nog niet voorbij,” en deze vakantie wordt iets wat je nooit zult vergeten.” Ik zeg niets maar zoek haar hand. Het is een geruststellend gevoel, ten minste voor dit moment. Wat er ook komt, zo lang Sofie bij me is, komt alles goed.
“Welkom in de Chambre de Velours.” zegt ze terwijl ze me met zich mee naar binnen trekt. “Hier ga je de komende tijd alles leren wat je moet weten. En als ik met je klaar ben zal niemand je meer herkennen. Je zult jezelf niet meer herkennen. Maar maak je geen zorgen, ik zal op je oppassen.”
Ik knik weer omdat ik niet weet wat ik zou moeten zeggen.

“Maar voordat we echt gaan beginnen, moeten we nog iets belangrijks afhandelen.” Met deze woorden neemt ze me mee naar een andere kamer. Het lijkt wel op een gigantische inloopkast. Als eerste trekt ze een string uit een van de lades en geeft hem mij. Het is een strak doorzichtig glimmend stukje stof dat niets verbergt. Dan krijg ik een erg kort rokje aan en een topje dat net zo doorzichtig is als de string. Het geheel wordt afgemaakt met een paar pumps waar ik nauwelijks op kan lopen. Ik kijk in de spiegel herken mezelf bijna niet. Hoerig is niet het juiste woord denk ik. Het is erg gewaagd maar ook ontzettend duur. Alleen de string kost zeker al meer dan mijn hele normale outfit bij elkaar. Sofie kijkt me aan en zegt: “OK, voor nu kan het er mee door.” en ze neemt me mee naar de lift. Ze heeft nog steeds haar zwarte strakke jurk aan. Samen nemen we de lift naar de garage waar Sofie naar een zwarte Mercedes cabrio loopt. Even later zit ik met mijn blote billen op de leren bekleding. Sofie legt een hand op mijn been en ik ben meteen weer zo geil als boter.
Sofie weet precies wat ze doet en waar we heen gaan. Na 20 minuten parkeert ze de auto en stapt uit. Ze gebaart dat ik ook uit moet stappen. Voor het eerst aarzel ik. Mijn outfit is erg gewaagd en ik wil niet, dat vreemde mensen mij zo zien. Maar Sofie is gedecideerd en ik heb geen keus. Onwennig stap ik uit de auto. Sofie neemt me aan de hand. Voor de eerste keer in mijn leven voel ik hoe het aan de rijke kant van het leven is. En aan de zijde van Sofie voel ik me zelfs in mijn hoerige outfit zeker.
Opeens hoor ik een groep mannen fluiten en opmerkingen over ons maken. Ik draai me om en blijf als versteend staan. Ik sta oog in oog met mijn man.

Caro’s hand trilt in de mijne terwijl we uit de auto stappen, haar vingers warm en licht zweterig van de zenuwen. Ze ziet eruit als een visioen in de outfit die ik voor haar heb uitgekozen – de doorschijnende string, het korte rokje, het topje dat haar rondingen accentueert zonder iets te verbergen. Het is gewaagd, ja, maar het is ook een symbool van haar nieuwe rol, haar overgave aan mij. De pumps maken haar stappen onzeker, maar ik weet dat ze zich aan mij zal vasthouden, zoals ze de hele nacht al heeft gedaan. Ik kijk naar haar, mijn ogen glijden over haar lichaam, en ik glimlach. “Je bent perfect,” zeg ik, mijn stem laag en geruststellend, maar met een randje dat haar eraan herinnert wie de leiding heeft.

We staan voor een exclusieve fetishwinkel, een discrete zaak aan de rand van de stad waar de elite komt om hun verlangens te voeden. Ik heb deze plek al eerder bezocht, en ik weet precies wat ik voor Caro wil – iets om haar nog verder te binden aan mijn wereld, iets om haar te laten voelen dat ze van mij is, zelfs buiten de Chambre de Velours. Maar voordat we naar binnen kunnen gaan, hoor ik het gefluit en de ruwe opmerkingen van een groep mannen verderop. Ik draai me om, mijn ogen scherp, klaar om ze op hun plaats te zetten – maar dan zie ik hem. Caro’s man, Remco, staat daar, zijn gezicht een mengeling van schok en woede terwijl hij naar ons kijkt, naar Caro’s uitdagende outfit, naar mijn hand die de hare vasthoudt.

Caro verstijft naast me, haar adem stokt, en ik voel hoe haar vingers mijn hand steviger vastgrijpen. Ze is bang, maar ik ben niet van plan haar te laten vallen. Niet nu, niet ooit. Ik stap voor haar, mijn houding zelfverzekerd, mijn ogen gericht op Remco terwijl ik hem recht aankijk. “Dus jij bent de man die haar in de steek liet,” zeg ik, mijn stem kalm maar scherp als een mes. “De man die dacht dat vissen en fitness belangrijker waren dan de vrouw die je zou moeten koesteren.”

Zijn ogen vernauwen zich, zijn kaak verstrakt, maar ik geef hem geen kans om te spreken. “Caro heeft me alles verteld,” ga ik verder, mijn toon onverbiddelijk. “Hoe je haar negeerde, hoe je haar liet voelen alsof ze onzichtbaar was. Dit was jullie trouwdag, nietwaar? En toch stond ze alleen in een hotelhal, boos, gekwetst, terwijl jij wegliep. Wat voor man doet zoiets?” Ik laat mijn woorden even hangen, zie hoe hij worstelt met een antwoord, zijn gezicht rood van schaamte en woede.

“Caro verdient beter,” zeg ik, mijn stem lager nu, bijna dreigend. “Ze verdient iemand die haar ziet, die haar waardeert, die haar laat voelen wat ze waard is. En dat ben jij duidelijk niet.” Ik draai me half om naar Caro, mijn hand nog steeds in de hare, en ik voel hoe ze dichter naar me toe leunt, alsof ze kracht put uit mijn aanwezigheid. “Kijk naar haar,” zeg ik, mijn ogen nog steeds op Remco gericht. “Ze is van mij nu. Ze heeft gekozen voor iemand die haar wél ziet, die haar wél geeft wat ze nodig heeft. Ga terug naar je visspullen, Remco. Caro hoort niet meer bij jou.”

Hij opent zijn mond, maar de woorden blijven steken. Ik zie de strijd in zijn ogen – woede, vernedering, maar ook een besef dat hij haar heeft verloren. Zonder hem nog een moment te gunnen, draai ik me om en trek Caro met me mee, mijn arm beschermend om haar heen. “Kom, lieverd,” zeg ik, mijn stem nu zacht, alleen voor haar. “We hebben hier niets meer te doen.” Ze kijkt naar me op, haar ogen groot maar vol vertrouwen, en ik weet dat ik de juiste snaar heb geraakt. Ze is van mij, en dat weet ze.

We stappen de fetishwinkel binnen, de geur van latex en metaal vult de lucht, een vertrouwde geur die mijn zintuigen prikkelt. De zaak is een schatkamer van verlangen: rekken met latex outfits, vitrines met glanzende speeltjes, en planken vol touwen, boeien en halsbanden in elke denkbare stijl. Ik leid Caro naar een hoek waar de meest verfijnde halsbanden worden tentoongesteld, mijn hand rust licht op haar onderrug. “Je draagt mijn halsband al,” zeg ik, mijn lippen vlak bij haar oor, “maar ik wil iets speciaals voor je. Iets dat laat zien wie je bent in mijn wereld.”
Ik pak een smalle, zwarte leren halsband met een delicate zilveren sluiting en een kleine, ingelegde robijn – subtiel maar krachtig, net als Caro zelf. “Deze,” zeg ik, terwijl ik hem om haar nek houd, niet om hem te plaatsen, maar om haar te laten zien hoe hij eruitziet. “Wat denk je?” Haar ogen glanzen, haar vingers raken het leer aan, en ik zie hoe ze rilt – niet van angst, maar van opwinding. “Hij is prachtig,” fluistert ze, haar stem vol verwondering.

Ik glimlach, tevreden. “Goed,” zeg ik. “Maar we zijn hier niet alleen voor een halsband.” Ik leid haar verder, naar een rek met lingerie – doorschijnende setjes, leren korsetten, en latex strings die perfect passen bij de vibe van La Cage Dorée. “Probeer dit eens,” zeg ik, terwijl ik het aan haar geef. “Ik wil zien hoe je eruitziet als je helemaal van mij bent.”

Terwijl Caro naar de paskamer verdwijnt, voel ik mijn eigen verlangen groeien. Dit is meer dan een spel – dit is het vormgeven van haar, het maken van haar tot iemand die niet alleen mij toebehoort, maar die ook haar eigen kracht ontdekt in haar overgave. Wanneer ze terugkomt, het korset strak om haar lichaam, haar ogen stralend van een nieuwe zelfverzekerdheid, weet ik dat ik gelijk had. Ze is van mij, en deze vakantie – deze reis – zal haar voor altijd veranderen. Ik neem vlug wat touwen en stap ook de paskamer in, tijd voor een spannend avontuur hier.

“Je bent perfect,” hoor ik Sofie zeggen. Maar ik heb wel iets anders aan mijn hoofd nu Remco en ik elkaar aan staan te kijken. Zijn mond valt open van verbazing nu hij mij herkent. Ik zie dat ie moeite heeft te begrijpen wat hij ziet. Ik ben nooit erg frivool geweest mijn mijn kleding. Het liefst had hij dat ik me als een hoer zou kleden maar dat heb ik altijd geweigerd. Waarschijnlijk was ik juist daarom extra degelijk en saai bij mijn keuze.
En nu ziet hij me hier zo lopen, halfnaakt. Maar het is nu anders. Sofie wil het en voor haar doe ik alles. Maar ik ben nu wel bang, wat als Remco agressief wordt?

Sofie is fantastisch. Ze begrijpt meteen wat er aan de hand is en zonder een woord te zeggen neemt ze mijn hand en trekt me naar Remco toe: “Dus jij bent de man die haar in de steek liet,” zegt ze met zachte vlakke maar dreigende stem die mij angst aanjaagt. “De man die dacht dat vissen en fitness belangrijker waren dan de vrouw die je zou moeten koesteren.” Vervolgt Sofie met snijdende stem.
Ze maakt overduidelijk dat Remco zijn kans heeft gehad en dat ie hem heeft verspeeld. Hij probeert een paar keer iets te zeggen maar alleen de blik die Sofie hem toewerpt doet hem zwijgen. Het gesprek duurt geen minuut maar het is meer dan genoeg om Remco op zijn plaats te zetten.
het hele terras weet dat hij een looser is die mij heeft verloren. Ik weet maar al te goed dat ie zich nooit zo laat vernederen maar Sofie maakt zoveel indruk op hem, dat hij zwijgend blijft zitten.
Zodra ze uitgesproken is pakt ze me bij de hand en zonder Remco en z`n groep maten nog een blik waardig te keuren neemt ze me mee.
Om nog even duidelijk te maken hoe de situatie er nu voorstaat legt ze een hand op mijn kont. Ze trekt het rokje omhoog zodat iedereen ziet dat haar vingers met mijn string speelt en me dan zachtjes in mijn kont knijpt. Ik voel de blikken in mijn rug en ik weet dat Remco steeds kleiner wordt. En dat terwijl ik mezelf steeds groter voel worden.

Maar ook hier kan ik niet al te lang van genieten. Ze trekt me mee naar een fetishwinkel. Het is een winkel die alle zinnen prikkelt. Ik weet niet waar ik het eerst moet kijken, zoveel is er te zien. Maar Sofie loopt direct naar een rek met halsbanden. Ze neemt er een uit. Ik zie op het eerste gezicht niet veel verschil met de band die ik om heb. Maar Sofie legt het uit: “Je draagt mijn halsband al, maar ik wil iets speciaals voor je. Iets dat laat zien wie je bent in mijn wereld.”
Ik bekijk de band en raak hem aan. Dan laat Sofie zien wat er zo bijzonder is aan deze halsband: “Deze band kun je niet meer afdoen. Als je hem omdoet kan alleen ik hem weer openmaken om hem te verwijderen.” Ik moet slikken maar ik twijfel geen moment: “Hij is prachtig, Ik wil hem dragen zodat iedereen kan zien dat ik van jou ben.” fluister ik.
Met een glimlach doet ze mij de band om. Ik raak het leer aan en stel vast, dat ik hem inderdaad niet openkrijg. Maar dat wil ik ook helemaal niet.
Dan drukt Sofie me een leren korset in mijn hand. Trek dat aan zegt ze op een toon die geen tegenspraak duldt. Ik ga een paskamer in en trek het korset aan. Ik kijk in de spiegel en herken mezelf bijna niet. Het korset past als gegoten, mijn taille is een stuk smaller. En aan de bovenkant worden mijn borsten bijna het korset uitgedrukt. Sofie trekt mijn rokje uit en ik zie mezelf in alleen een korset en string.

Terwijl ik mezelf nog in de spiegel bewonder stapt Sofie de paskamer binnen. Met geoefende bewegingen bind ze mijn handen boven mijn hoofd aan een paar haken die in de paskamer hangen. Daarna trekt ze mijn benen uit elkaar en bind me aan mijn enkels vast. “Nu we hier toch zijn kunnen we meteen ook een paar dingen uit proberen.” Fluistert ze in mijn oor. Dan hoor ik een suizen gevolgd door een felle pijn als een leren zweep mijn billen raakt. Ik slik mijn schreeuw in. Ik wil niet dat we opvallen, er zijn nog andere klanten in de winkel. Maar hoe meer ik probeer zachtjes te zijn, hoe harder Sofie me lijkt te slaan. “Het heeft geen zin om te proberen het te verdringen.” Hoor ik haar zeggen. “Je lichaam wil iets anders en ik wil dat ook. En je moet begrijpen dat dat wat ik wil, gebeurt.” En dan slaat ze verder, op mijn billen, op mijn benen en mijn dijen. Steeds harder tot het moment dat ik het niet meer uithoud en van pijn schreeuw. Sofie slaat door en ik kan niet anders dan elke klap met een schreeuw begeleiden. En net als eerder in de Chambre de Velours voel ik ook hier dat de pijn langzaam omslaat in genot. Mijn schreeuwen worden kreunen en helemaal als de zweep mijn schaamlippen raakt. Ik voel mijn sappen vloeien, het stringetje kan dit niet ophouden. Ik druk mijn kont naar achteren, presenteer mijn kut in de hoop op meer slagen. Maar Sofie weet wat ze doet en streelt me met de zweep. “Je doet het prima. Ik ben trots op je.” Ik wacht op de volgende klap, waar die dan ook mag komen. Maar hij komt niet. In plaats daarvan voel ik opeens iets hards, diks tegen mijn schaamlippen. Ze houdt het handvat voor mijn schaamlippen. Ik reageer instinctief en begin mijn bekken te bewegen om het handvat in mijn kut te krijgen. Sofie heeft mededogen want ze maakt het niet te moeilijk. En dus glijd het handvat mijn kutje in en ik begin in de winkel mezelf te neuken. Het is een schaamteloze voorstelling maar het kan me niets schelen. Nog even en ik ga klaarkomen. Ik druk mijn lichaam nog een keer naar achteren maar dan voel ik dat Sofie het handvat uit me trekt.
“Zo werkt het niet Caro. Ben al vergeten dat je van mij bent? Dat betekent, dat ik beslis of je klaar mag komen en zo ja, wanneer.”
Ze heeft de zin nog niet afgemaakt of ze geeft me weer van langs. “Dit zal je leren te komen zonder mijn toestemming.”

Caro’s kreunen vullen de kleine paskamer van de fetishwinkel, een intieme ruimte die nu voelt als een verlengstuk van de Chambre de Velours. Haar handen zijn boven haar hoofd gebonden aan de haken in de muur, haar enkels vastgebonden zodat haar benen gespreid zijn, haar lichaam volledig aan mij overgeleverd. Het zwarte leren korset dat ik voor haar heb uitgekozen, klemt strak om haar middel, haar borsten bijna uitpuilend, en de doorschijnende string verbergt niets van haar opwinding. Ze is prachtig zo – kwetsbaar, open, en volledig van mij. De confrontatie met Remco buiten heeft haar misschien even doen wankelen, maar nu, hier, in mijn wereld, zie ik hoe ze zich volledig aan mij geeft. Haar schreeuwen van pijn zijn overgegaan in kreunen van genot, en ik voel de macht door me heen stromen terwijl ik de leren zweep in mijn hand houd, haar lichaam plagend, straffend, vormend.

“Je doet het zo goed, Caro,” zeg ik, mijn stem laag en dwingend, terwijl ik de zweep even laat rusten en mijn vingers over de rode striemen op haar billen laat glijden. Haar huid is warm, gevoelig, en ze rilt onder mijn aanraking, haar heupen bewegen instinctief, smekend om meer. “Maar je moet leren dat ik bepaal wat er gebeurt. Je komt alleen als ik dat zeg.” Haar ogen, groot en glanzend, kijken naar me in de spiegel van de paskamer, een mix van verlangen en overgave. Ze knikt, haar lippen trillen, en ik weet dat ze het begrijpt – dat ze het wíl begrijpen.
Ik stap dichterbij, mijn lichaam tegen het hare gedrukt, en ik laat het handvat van de zweep opnieuw tussen haar schaamlippen glijden, net genoeg om haar te plagen, om haar te laten voelen hoe dicht ze bij de rand is. Ze kreunt, haar lichaam spant zich aan tegen de touwen, en ik zie hoe haar sappen glinsteren, het stringetje volledig doorweekt. “Je wilt zo graag, nietwaar?” fluister ik in haar oor, mijn lippen strijken langs haar nek, vlak onder de nieuwe halsband die ik om haar heb gedaan – de halsband die alleen ik kan verwijderen. “Maar je moet geduld hebben. Je moet míj behagen.”

Ik trek het handvat terug, en haar gefrustreerde kreet maakt me glimlachen. Ik pak een ander speeltje uit mijn tas – een kleine, glanzende metalen plug, subtiel maar krachtig. “Dit is nieuw voor je,” zeg ik, terwijl ik het voor haar ogen houd, zodat ze het kan zien in de spiegel. “Maar je gaat het heerlijk vinden. Vertrouw je me?” Ze slikt, haar adem stokt, maar dan knikt ze, haar stem zacht maar vastberaden. “Ja, Sophie. Ik vertrouw je.”

Ik laat mijn vingers over haar billen glijden, knijp zachtjes voordat ik de plug langzaam tegen haar aanzet, haar voorbereidend met een beetje glijmiddel dat ik uit de winkel heb gepakt. “Ontspan,” zeg ik, mijn stem kalm maar dwingend, terwijl ik de plug voorzichtig inbreng. Haar lichaam spant zich even, een zachte kreet ontsnapt aan haar lippen, maar dan ontspant ze, haar ademhaling snel en oppervlakkig. “Goed zo,” fluister ik, terwijl ik mijn hand op haar onderrug leg om haar te kalmeren. “Je bent van mij, Caro. Elk deel van je.”

Ik pak de zweep weer op, laat de leren strengen licht over haar rug en dijen strijken, een zachte plaging voordat ik een ferme slag geef, precies op haar billen. Haar kreet is luider nu, maar ik hoor het genot erin, de manier waarop haar lichaam reageert, smekend om meer. “Je leert snel,” zeg ik, terwijl ik nog een slag geef, deze keer op haar dijen, dicht bij de plek waar de plug haar vult. Haar kreunen wordt wanhopiger, en ik weet dat ze op het randje balanceert, haar lichaam trillend van verlangen.

Ik leun voorover, mijn lippen tegen haar oor. “Wil je komen, Caro?” vraag ik, mijn stem een zachte uitdaging. “Zeg het. Smeek me.” Haar ogen vinden de mijne in de spiegel, en ik zie de strijd in haar – de schaamte, de lust, de complete overgave. “Alsjeblieft, Sophie,” fluistert ze, haar stem hees. “Laat me komen. Ik doe alles wat je wilt.”

Ik glimlach, tevreden, en laat mijn vingers tussen haar dijen schuiven, haar clitoris plagend met lichte, cirkelvormige bewegingen. “Goed zo,” zeg ik, terwijl ik de zweep opzij leg en haar volledig focus op haar genot. “Maar je komt pas als ik zeg dat het mag.” Ik verhoog de druk van mijn vingers, voel hoe haar lichaam schokt, en dan, precies op het moment dat ik weet dat ze het niet meer kan houden, zeg ik: “Nu.” Haar kreet vult de paskamer, haar lichaam trilt tegen de touwen, en ik houd haar vast, mijn arm om haar heen terwijl ze haar climax beleeft, haar sappen druipend over mijn vingers.

Als haar ademhaling kalmeert, maak ik haar handen en enkels los, en ze zakt tegen me aan, haar lichaam slap maar stralend van voldoening. Ik trek haar dicht tegen me aan, mijn lippen op haar voorhoofd. “Je was prachtig,” zeg ik, mijn stem zacht maar vol trots. “Je hebt je zo goed aan mij gegeven.” Ik help haar het korset en de string weer aan te passen, haar nieuwe halsband glanzend in het licht. “Dit is wie je nu bent, Caro,” zeg ik, terwijl ik haar hand pak en haar naar de kassa leid. “Mijn Caro. En we zijn nog niet klaar.”

We kopen de halsband, het korset, en een paar extra speeltjes die ik zorgvuldig uitkies – een set zijden touwen, een kleine vibrator, en een paar leren polsboeien. Terwijl we de winkel verlaten, mijn arm om haar heen, voel ik haar vertrouwen, haar toewijding. Remco is een verre herinnering, een schaduw die geen macht meer over haar heeft. De Chambre de Velours wacht op ons, en ik weet dat Caro, met haar nieuwe halsband en haar hongerige ziel, klaar is om nog dieper in mijn wereld te duiken. Deze vakantie is nog maar het begin.

Ik sta in de paskamer en ik zie een adembenemend beeld in de spiegel. Ik sta in een paskamer, mijn armen en benen gespreid en vastgebonden, ingesnoerd in een korset en een doorweekte string. Mijn adem gaat hortend en stotend, door het strakke korset kan ik niet eens fatsoenlijk ademen. Nog geen 24 uur geleden had ik dit nooit met me laten doen. Ik voel me ook niet prettig in de wetenschap dat iedereen die in de winkel komt, me zo kan zien.
Maar achter me zie ik Sofie staan met een tevreden maar strenge blik. En dat is alles wat ik nodig heb. Als dit is wat Sofie wil, dan doe ik het natuurlijk graag al ben ik nog zo onzeker.
Ze bewerkt me rustig verder met de zweep en ik begin er steeds meer aan te wennen en er zelfs van te genieten. Ik kreun diep en hard bij elke slag en ik probeer de klappen niet meer te ontwijken. Omdat ik weet dat Sofie het zo wil en omdat ze me met de klappen steeds dichter bij mijn climax brengt.
Maar de klappen zijn niet alles. Ze wil me helemaal controleren.

Ze stopt met slaan en geeft me de kans tot rust te komen. “Je doet het zo goed, Caro, Maar je moet leren dat ik bepaal wat er gebeurt. Je komt alleen als ik dat zeg.” Om haar woorden te onderstrepen speelt ze met mijn lichaam. Ze streelt me een beetje, raakt mijn clitje bijna aan maar nog steeds laat ze me niet klaarkomen.
“Je wilt zo graag, nietwaar? Maar je moet geduld hebben. Je moet míj behagen.” En dus gaat de foltering verder. Maar één zonder pijn, in ieder geval voor nu. Bijna teder streelt ze me totdat ze in de spiegel iets laat zien. Ik kijk haar onzeker aan. Het is een metalen voorwerpen ik denk dat ik weet, waar die voor is of anders waar die in moet. Remco heeft vaak geprobeerd me zover te krijgen maar mijn kont was altijd taboe.
“Dit is nieuw voor je, maar je gaat het heerlijk vinden. Vertrouw je me?” Vraagt ze mij? Ik durf niet te protesteren en zeg met zwakke stem: “Ja, Sophie. Ik vertrouw je.” Maar mijn lichaam verzet zich. Ik kan me niet ontspannen en knijp mijn kont dicht zodat ie er niet in kan. Maar Sofie laat zich door mij niet van haar plan brengen. Ze neemt een beetje glijmiddel en drukt de plug dwars door mijn verdediging heen naar binnen. Ik kreun maar kan niets meer doen dan accepteren dat mijn kontje ontmaagd wordt. Ik wil protesteren maar Sofie is lief maar tegelijkertijd onverbiddelijk: “Goed zo, je bent van mij, Caro. Elk deel van je. Je moet het accepteren.”
Ik probeer me te ontspannen en aan de indringling te wennen. Sofie begint weer met de zweep te spelen. Ze streelt me en wisselt het af met harde slagen op mijn rug, mijn benen, mijn kont. Maar vooral de slagen op mijn kutje maken me zo geil als boter. Ik begin te begrijpen hoe het werkt. Hoe harder ik steun en kreun, hoe meer Sofie genot ik krijg. En zo ga ik alle schaamteloosheid voorbij en hang al gauw kreunend aan de boeien in de paskamer, kort voor een bevrijdend orgasme. Haar handen glijden alweer over mijn gespannen en bewete lichaam. “Wil je komen, Caro?” vraagt ze me. Ik knik slechts maar het is niet genoet voor Sofie: “Zeg het. Smeek me.” Ik kijk haar wanhopig aan in de spiegel. Waarom moet ik het nog zeggen. Ze weet het toch?
Maar ze blijft onverbiddelijk en uiteraard geef ik weer toe: “Alsjeblieft, Sophie, Laat me komen. Ik doe alles wat je wilt.”
Met een duivelse glimlach op haar gezicht zegt ze: “Goed zo, maar je komt pas als ik zeg dat het mag.” En dan vernederd ze me door met me te spelen, minuten lang. Ze doet alsof ze niet precies weet wat ze moet doen. En dat terwijl ze dat heel goed weet. Want op een gegeven moment hoor ik haar in de verte “Nu” zeggen terwijl ze 2 vingers in mijn kut stopt en mijn clit tussen duim en wijsvinger wrijft. Ik trek aan de boeien, ik schreeuw het uit doe alles om haar vingers in mijn kutje te houden en mijn orgasme te verlengen. Als ik uitgeraasd ben voel ik hoe mijn boeien afgedaan worden. Sofie trekt me tegen haar aan en kust me teder. Ze helpt me, me weer aan te kleden.
“Je was prachtig, je hebt je zo goed aan mij gegeven.” Zegt ze en ik gloei van trots. Ze zet me voor de spiegel en ik zie mezelf met slechts het korset en de string aan. Nu ik weer een beetje bij verstand ben, schaam ik me voor mijn aanblik. Maar Sofie heeft geen twijfel: “Dit is wie je nu bent, Caro. Je bent helemaal van mij. Mijn Caro. En we zijn nog niet klaar.”
Ze neemt me aan de hand. In mijn string en het korset loop ik door de winkel naar de kassa. Ze betaald alles wat ik al aan of in me heb. De halsband, het korset, de plug. En ze koopt nog een aantal andere dingen. Dan mag ik het rokje aan trekken om naar de auto te lopen. Ik kan niet wachten weer terug te gaan naar het kasteel, naar de Chambre de Velours. Maar uiteraard gaat het niet zomaar. Bij de auto trekt ze het rokje van mijn lijf en gebaart me in de auto te gaan zitten.
Ik voel weer waanzinnige rillingen door mijn lichaam gaan. Het leer op mijn naakte huid, de plug in mijn kontje, de handen van Sofie op mijn been. Bij het eerste stoplicht voel ik de druk van haar hand, ze wil dat ik mijn benen spreid. Ik twijfel, iedereen kan me zo zien. Maar de druk van Sofie is te sterk. En dan voel ik haar handen aan de binnenkant van mijn dijen. Doelgericht naar mijn kletsnatte kutje. Het stukje stof, wat ooit een string was, wordt aan de kant geschoven en ik voel hoe ze een vibrator in me stopt. “Laat het toe. Waag het niet je benen samen te knijpen!” Er is een scherpte in haar stem die me overtuigd. “Leg je handen boven je hoofd” Het is een bevel waar geen protest tegen mogelijk is. En zo zit ik in de auto als de marteling begint.
Geen klappen met een zweep maar een vibrator op een laag standje. Ik begin weer leeg te lopen tussen mijn benen. Ik voel me vernederd en tentoongesteld. Maar ik was nog nooit zo nat. En ik kan niets doen, ik ben helemaal afhankelijk van Sofie. En Sofie rijdt met mij door de stad en ze laat de vib het werk doen. Ik begin steeds harder te steunen en te kreunen. Ik wil zo graag komen maar ik heb geen schijn van kans. Iedere keer als ik mijn handen wil bewegen reageert ze meteen met een scherp bevel. En zo word ik steeds geiler zonder hoogtepunt. Als we voor een stoplicht staan zet ze de vibrator iets hoger. Ik kan er niets aan doen maar mijn lichaam reageert meteen en ik begin ook nog harder te kreunen. Sofie kookt me langzaam gaar en bij het volgende stoplicht zet ze de vibrator plotseling op de hoogste stand. Ik begin te steunen en kom klaar. Het is vernederend want het hele kruispunt kan mee kijken en luisteren. Maar Sofie past op me op. Op het moment dat ik mezelf vergeet en me aan mijn orgasme overgeef, trekt ze met piepende banden op zodat mijn orgasme in het geluid van de optrekkende Mercedes verdwijnt.
Een paar minuten later rijden we de garage van het kasteel in. Sofie helpt me bij het uitstappen en ze leidt me naar the Chambre de Velour. In de lift kust ze me en zegt dat ze heel trots op me is en hoe ik het tot nu toe doe.
“Maar geloof me, dit is nog steeds het begin. Binnenkort zul je jezelf niet meer herkennen…”

De nacht is diep en stil als we terugkeren naar La Cage Dorée, de warme gloed van de Chambre de Velours wachtend op ons als een cocon van verlangen. Caro’s hand ligt in de mijne, haar vingers nog steeds licht trillend van de rit, van de vibrator die haar tot een vernederende maar bevrijdende climax bracht in de auto. Haar ogen, groot en glanzend, kijken naar me op met een mix van adoratie en uitputting, en ik voel de macht door me heen stromen – niet alleen over haar lichaam, maar over haar hele wezen. Ze is van mij, volledig, en de confrontatie met Remco, de fetishwinkel, de rit door de stad – het heeft haar alleen maar dieper in mijn wereld getrokken. Maar de nacht is nog niet voorbij, en ik heb plannen voor haar, plannen die haar nog verder zullen vormen tot mijn perfecte metgezel.

In de lift naar de suite leun ik naar haar toe, mijn lippen vinden de hare in een zachte maar bezitterige kus. “Je was ongelooflijk vandaag,” fluister ik, mijn stem warm maar met die dwingende ondertoon die haar laat rillen. “Je hebt je zo goed aan mij gegeven, Caro. Ik ben trots op je.” Ze glimlacht, een kleine, verlegen glimlach, en ik zie hoe mijn woorden haar vullen met trots en verlangen. Maar ik zie ook de vermoeidheid in haar ogen – ze is uitgeput, haar lichaam en geest tot het uiterste gedreven. Het is tijd om haar te laten rusten, maar niet op een gewone manier. Niet voor mijn Caro.

We stappen de Chambre de Velours binnen, en de bordeauxrode muren en het zachte licht van de kroonluchters verwelkomen ons als een omhelzing. Ik leid haar naar het midden van de kamer, waar het reusachtige hemelbed staat, het zwarte satijn glanzend als een belofte. “Je hebt hard gewerkt vanavond,” zeg ik, mijn stem kalm maar autoritair. “Maar voordat je slaapt, wil ik je iets speciaals laten ervaren. Iets dat je nog dichter bij mij zal brengen.” Haar ogen worden groot, een vleugje onzekerheid flitst erin, maar ze knikt, zoals altijd, klaar om te volgen waar ik haar naartoe leid.

Ik loop naar de antieke kast en haal er een rol doorzichtige plastic folie uit, samen met een glanzende zwarte latex slaapzak, een speeltje dat ik speciaal heb bewaard voor een moment als dit. Ik zie haar ogen de spullen volgen, haar ademhaling versnelt lichtjes, en ik glimlach. “Dit is voor jou,” zeg ik, terwijl ik de folie voor haar houd. “Ik ga je inpakken, je helemaal omhullen, zodat je alleen mij voelt, zelfs in je slaap. Vertrouw je me?” Ze slikt, haar lippen trillen, maar dan fluistert ze: “Ja, Sophie. Ik vertrouw je.”

Ik begin met de plastic folie, wikkel het langzaam en zorgvuldig om haar lichaam, beginnend bij haar schouders en werkend naar beneden. Haar armen laat ik langs haar zijden, de folie strak genoeg om haar te immobiliseren, maar niet zo strak dat het oncomfortabel is. Haar korset en string laat ik aan, de plug nog steeds in haar, een constante herinnering aan mijn controle. Ze rilt terwijl de folie haar huid raakt, haar ogen op de mijne gericht, en ik zie hoe ze zich overgeeft aan het gevoel van opgesloten zijn, van volledig in mijn handen zijn. “Je bent prachtig zo,” fluister ik, terwijl ik de folie om haar benen wikkel, haar lichaam nu een glanzende, strakke cocon.

Ik help haar op het bed, haar bewegingen beperkt door de folie, en leg de latex slaapzak klaar. “Dit houdt je warm, veilig, en helemaal van mij,” zeg ik, terwijl ik haar help in de zak te glijden. De latex sluit strak om haar heen, het glanzende materiaal versterkt het gevoel van opsluiting, van overgave. Ik laat de plug zitten, en dan haal ik een kleine, vibrerende eitje uit de kast, een speeltje dat ik op een lage, treiterende stand kan zetten. “Dit blijft bij je vannacht,” zeg ik, terwijl ik het eitje voorzichtig in haar plaats, vlak bij haar clitoris, de string opzij schuivend. Ik zet het aan, een zachte, constante zoem die haar net genoeg zal prikkelen om haar op het randje te houden, maar niet genoeg om haar te laten komen. Haar kreun is zacht, bijna wanhopig, en ik glimlach. “Geen orgasmes zonder mijn toestemming, Caro. Zelfs niet in je slaap.”

Ik sluit de latex slaapzak, de rits glijdt soepel omhoog, haar lichaam nu volledig ingesloten, alleen haar gezicht nog zichtbaar. Haar ogen kijken naar me op, glanzend van vertrouwen en een vleugje angst, en ik leun voorover om haar een zachte kus op haar voorhoofd te geven. “Slaap, mijn Caro,” fluister ik. “Je bent van mij, zelfs in je dromen.” Ik dim de lichten, laat alleen een zachte gloed in de kamer, en ga naast het bed zitten, mijn ogen op haar gericht terwijl haar ademhaling langzaam kalmeert, haar lichaam zich overgeeft aan de sensaties van de folie, de latex, de plug, en het zachte, treiterende gezoem van het eitje.

Ik weet dat ze vannacht zal dromen van mij, van mijn stem, mijn aanraking, mijn controle. En wanneer ze morgen wakker wordt, zal ze nog meer van mij zijn – gevormd, getransformeerd, volledig toegewijd aan de wereld die ik voor haar heb geopend. De Chambre de Velours is onze tempel, en Caro is mijn altaar. Deze vakantie is nog lang niet voorbij, en ik kan niet wachten om te zien hoe ver ik haar kan brengen.

Ik ben helemaal kapot als we weer terug zijn. Sofie heeft me uitgelegd dat het gebouw “La Cage Dorée” heet en dat haar suite de “Chambre de Verlours” is.
Ik ben blij als we weer in de donkere ruimte zijn. Het geeft me een veilig gevoel hier te zijn met Sofie. Ik begrijp ook dat ik nog heel wat zal moeten ondergaan maar ik vertrouw erop, dat Sofie bij me zal zijn en en voor me zal zorgen.
Sofie kust me en zegt dan: “Je was ongelooflijk vandaag, je hebt je zo goed aan mij gegeven, Caro. Ik ben trots op je.” Ik ben te moe om nog veel te zeggen maar een gevoel van trots gloeit door me heen. Ik wil nu alleen nog maar slapen. En als ik dat prachtige hemelbed zie, denk ik dat ik ben waar ik wil zijn.

Maar opeens is de strenge onverbiddelijke Sofie er: “Je hebt hard gewerkt vanavond, maar voordat je slaapt, wil ik je iets speciaals laten ervaren. Iets dat je nog dichter bij mij zal brengen.”
Ik heb niet meer de kracht er tegen in te gaan maar ik ben ik heb op slag weer een onzeker gevoel. Er wacht iets op me dat ik niet ken. Wat zal het dit keer zijn? Ik wil eigenlijk niet meer. Ik ben zo moe. Maar dan zie ik dat Sofie met een rol plastic folie naar me toe komt. En ze heeft ook iets uit glanzend zwarte stof bij zich. Ik weet niet wat het is maar ik krijg meteen weer de kriebels en ik voel dat ik weer nat begin te worden. En ik heb geen idee wat mij te wachten staat.
Maar dan legt Sofie uit wat ze met de folie van plan is. “Ik ga je inpakken, je helemaal omhullen, zodat je alleen mij voelt, zelfs in je slaap. Vertrouw je me?” Voor ik goed en wel begrepen heb wat ze van plan is begint ze me met de folie in te pakken. Ik houd alleen mijn korset en mijn string aan. En de plug in mijn kontje blijft zitten waar ie zit. Ze wikkelt me van boven naar beneden in. Het is een raar gevoel, heel anders dan bij de boeien maar ik kan me nog minder bewegen. Voor dat ze mijn benen ook verpakt strekt ze nog mijn string weg en stopt iets in mijn kutje. Omdat ik alweer drijfnat ben glijd het er makkelijk in. En dan worden ook mijn benen ingewikkeld. Uiteindelijk sta ik erg Wiebelig maar Sofie helpt me en legt me op het bed. In de reuze spiegel boven het bed kan ik mezelf zien, helemaal ingepakt in doorzichtig plastic. En nu begrijp ik ook wat dat zwarte doek is. Het is een soort slaapzak waar ik word ingepakt. Maar wel een strakke waar mijn hele lichaam in past. Alleen mijn gezicht is nog vrij en ik kan mijn hoofd bewegen. Voor de rest lig ik waar ik lig.
“Dit houdt je warm, veilig, en helemaal van mij,” zegt ze. Ik bekijk mezelf in de spiegel en ik zie een in latex verpakt lichaam, mijn lichaam. Elke ronding is zichtbaar. Sofie kust me op mijn voorhoofd en wenst me een prettige nacht. Ik begrijp niet helemaal waarom ze me verteld dat ik geen orgasmes mag hebben. Ik kan me niet bewegen dus hoe???
“Slaap, mijn Caro,” fluistert ze. “Je bent van mij, zelfs in je dromen.” Met die woorden verdwijnt ze uit mijn blik
Ik heb het corset nog steeds aan, dan de folie en dan nog de latex slaapzak.
Ik adem langzaam in en uit en zie in de spiegel hoe mijn borsten tegen het latex aan drukken.
Ik kom een beetje tot rust en bekijk mezelf nog eens. Eigenlijk ziet het er fantastisch uit, ik kan me alleen niet voorstellen dat ik dat ben. Terwijl ik bijna in slaap val denk ik nog eens aan haar laatste woorden. Geen orgasmes zonder haar toestemming. En dat ik van haar ben, zelfs in mijn dromen.
Maar opeens schrik ik wakker. Diep in me begint er iets te trillen. Het duurt even voordat ik besef wat het is maar dan snap ik opeens wat ze bedoelde met haar woorden. Het voorwerp wat ze in mijn kutje heeft gestopt blijkt een trileitje te zijn. En heeft ze het aan gezet. Waarschijnlijk met een afstandsbediening. Het staat niet erg hard maar wel zo dat ik geil wordt. Al gauw voel ik hoe nat ik alweer ben. Ik voel de druppeltjes langs mijn schaamlippen door mijn bilnaad gaan. Ik voel hoe mijn billen in een plasje van mijn eigen vocht liggen en ik kan er niets aan doen. Ik begin zachtjes te kreunen maar het trillen blijft gelijkmatig en veel te laag om klaar te kunnen komen. En dan stopt het. Ik lig hijgend op het bed en kom een beetje bij. Maar dit is pas het begin. De hele nacht gaat het zo door. Steeds weer word ik door de vibraties geil gemaakt en iedere keer stopt het weer. Net als ik dan inslaap begint het weer. Ik kan mezelf zien en uiterlijk verandert er niets. Ik lig daar in mijn glimmende verpakking. Van binnen is het een puinhoop. Onder de folie is mijn hele lichaam drijfnat van zweet en kutgeil. Iedere keer dat het eitje weer begint te trillen kreun ik luid heel goed wetend dat het niets helpt. Wel begin ik in der loop van de nacht steeds vaker en steeds harder “Sofie” te roepen, te kreunen en te steunen. Ik kan haar niet zien maar ik weet dat ze er is. Ergens en ik weet dat ze de sleutel in handen heeft. Maar het helpt allemaal niets, ik heb geen schijn van kans. Omdat er geen ramen in de “Chambre de Velours” zijn heb ik elk besef van tijd allang verloren.
Ik merk ook niet meer dat ik intussen alleen nog maar “Sofie” steun als het eitje weer aan gaat.
Als ik weer eens bijna inslaap hoor ik opeens een keihard bevel: “NU!!!” Ik open mijn ogen en ik zie Sofie boven me uittoornen. En dan begint het eitje weer te trillen. Maar dit keer op een veel hogere stand. “OOOHHH, SOOOFIIIEEE!!!” Schreeuw ik terwijl ik probeer mijn lichaam te bewegen. Het enige wat echter beweegt is mijn hoofd. De rest zit nog steeds gevangen. Er schiet bliksem door me heen en ik kom minuten lang klaar.
Ik ben helemaal van de wereld maar ergens, diep in me, weet ik dat Sofie er is om me op te vangen.

De Chambre de Velours is gehuld in een zachte, intieme gloed terwijl ik naast het bed zit, mijn ogen gefixeerd op Caro, mijn Caro, die ligt te kronkelen in de strakke omhelzing van de plastic folie en de latex slaapzak. Haar kreunen vullen de kamer, een symfonie van overgave, en elke keer dat ze mijn naam roept – “Sofie, Sofie” – voel ik een golf van macht en verlangen door me heen gaan. Ze is volledig van mij, haar lichaam en geest overgeleverd aan mijn controle, en de wetenschap dat ze zelfs in haar half-bewuste toestand mijn naam blijft roepen, maakt me bijna dizzy van voldoening. De plug in haar, het vibrerende eitje op die lage, treiterende stand, en de strakke verpakking die haar immobiliseert – het is allemaal precies zoals ik het wilde, een perfecte dans van dominantie en overgave.

Ze heeft geen besef van tijd meer, en dat is precies de bedoeling. De Chambre de Velours is een wereld op zichzelf, een plek waar alleen mijn regels gelden, waar de buitenwereld – met haar man, haar oude leven, haar twijfels – niet langer bestaat. Ik zie hoe haar lichaam glinstert onder de folie, een mix van zweet en haar eigen opwinding, en ik weet dat ze op het randje balanceert, gevangen tussen uitputting en een honger die alleen ik kan stillen. Haar kreunen worden wanhopiger, haar roepen van mijn naam een smeekbede, en ik laat haar nog even zweven, genietend van de controle die ik over haar heb.
Na uren van dit spel, als ik zie dat ze bijna breekt onder de constante prikkeling van het eitje, sta ik op en leun over haar heen, mijn aanwezigheid dominant en onontkoombaar. “NU!” beveel ik, mijn stem scherp en krachtig, doorsnijdend door de nevel van haar bewustzijn. Ik zet het vibrerende eitje op een hogere stand, en haar reactie is onmiddellijk – een luide, rauwe kreet van “OOOHHH, SOFIE!” vult de kamer terwijl haar hoofd wild beweegt, het enige deel van haar lichaam dat niet gevangen is in de folie en latex. Haar climax is explosief, haar lichaam schokt tegen de beperkingen, en ik zie hoe ze zich volledig overgeeft aan de golf van genot die ik haar heb toegestaan.
Ik blijf over haar heen gebogen, mijn ogen op haar gezicht terwijl ze trilt en kreunt, haar ademhaling hortend en stotend. Ze is prachtig zo – volledig uitgeleverd, volledig van mij. Ik leg mijn hand op haar wang, een zachte, kalmerende aanraking, en fluister: “Je bent zo goed, Caro. Zo perfect.” Haar ogen, halfopen en glanzend, vinden de mijne, en ik zie de dankbaarheid, de adoratie, de absolute toewijding die ik in haar heb gewekt. Ze is van mij, en dat weet ze, zelfs nu, terwijl ze nog nasiddert van haar orgasme.
Ik laat haar even bijkomen, maar ik weet dat ze nog niet klaar is – niet echt. De nacht mag dan diep zijn, en haar lichaam mag uitgeput zijn, maar ik wil haar nog één stap verder brengen, haar nog dieper in mijn wereld trekken. Ik begin de latex slaapzak voorzichtig open te ritsen, de folie los te wikkelen, haar lichaam bevrijdend maar nog steeds onder mijn controle. De plug laat ik zitten, een constante herinnering aan mijn aanwezigheid in haar, maar het vibrerende eitje verwijder ik, haar een moment van rust gunnend. Haar huid is warm, klam, en ik laat mijn vingers over haar lichaam glijden, kalmerend, bezitterig.

“Je hebt het zo goed gedaan,” zeg ik, terwijl ik haar help om op het bed te blijven liggen, haar lichaam nog slap van de intensiteit. “Maar je nacht is nog niet voorbij.” Ik reik naar de kast en haal er een zachte, zwarte blinddoek uit, samen met een paar fluwelen polsboeien. “Ik wil dat je slaapt met het gevoel van mij om je heen,” zeg ik, mijn stem zacht maar dwingend. Ik bind de blinddoek om haar ogen, haar wereld reducerend tot duisternis en mijn stem, en dan maak ik haar polsen vast aan de stalen spijlen van het bed, niet strak, maar net genoeg om haar te laten weten dat ze nog steeds van mij is.
Ik leun voorover, mijn lippen vlak bij haar oor. “Droom van mij, Caro,” fluister ik. “Droom van wat ik met je zal doen als je wakker wordt.” Ik kus haar zacht op haar lippen, een teder maar bezitterig gebaar, en dan trek ik het satijnen laken over haar heen, haar lichaam nog steeds in het korset, de plug een stille aanwezigheid. Ik dim de lichten nog verder, laat de kamer in een zachte gloed, en ga in de chaise longue zitten, mijn ogen op haar gericht terwijl haar ademhaling langzaam dieper wordt, haar lichaam zich overgeeft aan de slaap.
Terwijl ik naar haar kijk, voel ik een diepe voldoening. Caro is niet langer de vrouw die ik in de bar ontmoette, verloren en boos na een ruzie met haar man. Ze is nu mijn creatie, mijn kunstwerk, gevormd door mijn handen, mijn stem, mijn verlangens. De Chambre de Velours is onze wereld, en deze vakantie is nog lang niet voorbij. Morgen zal ik haar verder leiden, haar nog meer laten zien van wat het betekent om volledig van mij te zijn. Maar voor nu laat ik haar slapen, wetend dat zelfs in haar dromen, ik degene ben die haar beheerst.

Ik hang helemaal in de touwen. Beter gezegd, ik lig in de touwen, helemaal van de wereld, nog steeds zwaar ademend van de hele rits orgasmes die Sofie door mijn lichaam heeft gejaagd. Ik ben in mijn eigen wereld. De wereld van de “Chambre de Velours”, waar ik me alleen maar kan overgeven aan de nieuwe macht die in mijn leven gekomen is. Een macht die Sofie heet en waartegen ik compleet weerloos ben.
Ik voel een hand op mijn wang, ik open mijn ogen en zie het nu al zo vertrouwde gezicht van Sofie. “Je bent zo goed, Caro. Zo perfect.” fluistert ze.
Ik gloei van trots bij deze woorden. Sofie is tevreden met me. Dat is het enige wat telt. Ze streelt mijn gezicht en ik kom tot rust. “Je hebt het zo goed gedaan, maar je nacht is nog niet voorbij.”
Met rustige bewegingen begint ze me te bevrijden. Ze ritst de slaapzak los en begint de folie af te wikkelen. Ik voel mijn vrijheid maar ben te moe om het echt te proberen. Ze haalt het trileitje uit mijn lichaam en kijkt er even naar. Heel even ben ik bang dat ze het weer terug gaat stoppen maar ze legt het weg en bedekt mijn schaamlippen weer met de doorweekte stof van mijn string.
De plug blijft zitten net als het korset. Maar ik merk het al bijna niet meer.
Het enige wat ik voel zijn de koele handen die mij bevrijden, me strelen en me dan weer vastbinden. Maar dit keer losjes met zachte boeien zodat ik toch een beetje bewegingsvrijheid heb. Maar mijn zicht wordt me weer ontnomen maar ook dit op een eerder zachte manier zodat ik het bijna een prettig en veilig gevoel begin te vinden. Een gevoel waarbij ik weet dat ik mijn lot niet meer in eigen handen heb, dat het niet uitmaakt wat ik wil of niet wil. En langzaam geef ik me daaraan steeds meer over.
En Sofie laat er ook geen twijfel over bestaan dat dit precies is wat ze wil: mijn totale overgave. En ze is hard op weg dat doel te bereiken ook omdat ze iedere keer weer precies weet wat ze moet doen om me een stapje verder de afgrond in te drukken.
“Ik wil dat je slaapt met het gevoel van mij om je heen,” zegt ze als ze me mijn blinddoek heeft voorgedaan. “Droom van mij, Caro,droom van wat ik met je zal doen als je wakker wordt.” Er gaat een siddering door mijn lichaam als ik die woorden hoor en ik vraag me af wat er gaat komen.
In een vaag moment van helderheid besef ik opeens wat Sofie met me doet: ze heeft me vastgebonden, ze heeft me met zweepjes en paddles geslagen, ze heeft me bijna als een hoer gekleed de straat op gestuurd, ze heeft lesbische sex met mij gehad. Allemaal dingen die ik nooit had durven dromen en die ik normaal gesproken nooit had toegestaan. Maar ze heeft me ook ontelbare keren laten klaarkomen. Nog nooit heb ik zulke heftige orgasmes gehad. Maar toch…

Maar ook nu weet Sofie precies wat ze moet doen om mijn protesten de kop in te drukken.
Ze smoort mijn opkiemende protest met een tedere maar tegelijk dwingende en bezitterige tongzoen. In plaats van woorden zoek ik haar tong en beantwoord haar zoen.
Dan laat trekt ze haar zachte lippen terug en trekt een satijnen laken over mijn lichaam. Dat voelt heerlijk koel en ik kom nog verder tot rust.
Sofie weet precies dat ik nu rust nodig heb. Als ze nu de zweep had genomen of het trileitje weer had ingezet, was mijn verzet veel sterker geweest omdat ik helemaal kapot ben. Maar zoals altijd heeft Sofie een perfect gevoel voor mij en zo val ik in slaap. Het enige wat ik voel zijn haar handen die me van tijd tot tijd zachtjes over het laken strelen. En haar stem die me rust geeft maar me er tegelijk steeds weer aan herinnert, dat ik van haar ben, alleen van haar.
En zo val ik dan eindelijk in een diepe slaap.

De vooravond baadt de Chambre de Velours in een warme, amberkleurige gloed als ik naar Caro kijk, die langzaam ontwaakt uit haar diepe slaap van acht uur. Haar ogen knipperen open onder de zachte blinddoek, haar ademhaling kalm maar nog steeds zwaar van de nasleep van de nacht. Ze is prachtig, zelfs nu, met haar lichaam nog steeds gehuld in het strakke leren korset, de plug een stille aanwezigheid, en de fluwelen polsboeien die haar een zweem van bewegingsvrijheid geven – net genoeg om haar eraan te herinneren dat ze van mij is, zelfs in haar rust. Ik voel een diepe voldoening terwijl ik naar haar kijk, mijn creatie, mijn kunstwerk, volledig overgeleverd aan mijn wil. Maar de dag is nog niet voorbij, en ik heb plannen voor haar – een diner in de stad, maar natuurlijk op mijn manier, met een BDSM-tintje dat haar verder zal binden aan mijn wereld.

Ik leun voorover, mijn vingers strijken over haar wang, en ik verwijder voorzichtig de blinddoek. Haar ogen, nog wazig van de slaap, vinden de mijne, en ik zie de onmiddellijke adoratie, de overgave die ik in haar heb gewekt. “Goedemiddag, mijn Caro,” zeg ik, mijn stem zacht maar met een randje autoriteit. “Je hebt goed geslapen, nietwaar?” Ze knikt, een kleine glimlach op haar lippen, en ik voel hoe ze zich instinctief naar mijn aanraking keert, als een bloem naar de zon. “We gaan vanavond uit eten,” zeg ik, terwijl ik haar polsboeien losmaak en haar help om rechtop te zitten. “Maar je weet dat ik je niet zomaar ergens mee naartoe neem.”

Ik help haar van het bed, haar bewegingen nog wat traag van de slaap en de intensiteit van de nacht. De plug laat ik zitten – een constante herinnering aan mijn aanwezigheid – en ik trek de doorschijnende string recht, die nog steeds haar opwinding verraadt. “Je ziet er prachtig uit in dit korset,” zeg ik, mijn ogen glijdend over haar lichaam, “maar we gaan je iets speciaals aantrekken voor vanavond.” Ik loop naar de inloopkast en kies een outfit die perfect past bij wat ik in gedachten heb: een strakke, zwarte latex jurk, kort en nauwsluitend, met strategische uitsparingen die haar rondingen accentueren. Daarnaast pak ik een paar dijhoge laarzen met naaldhakken en een discrete, maar stevige leren polsband met een kleine zilveren ring – een subtiele hint van haar onderwerping, zelfs in het openbaar.

“Kleed je aan,” zeg ik, terwijl ik haar de jurk en laarzen overhandig. Ze aarzelt even, haar ogen groot terwijl ze de outfit bekijkt, maar dan begint ze zich te kleden, haar bewegingen gracieus maar nog steeds met een vleugje onzekerheid. Ik help haar met de rits van de jurk, mijn vingers strijken over haar rug, en ik voel hoe ze rilt onder mijn aanraking. “Je bent van mij, Caro,” fluister ik in haar oor, terwijl ik de polsband om haar rechterpols sluit, de zilveren ring glanzend in het licht. “En vanavond zal iedereen dat zien, zelfs als ze het niet volledig begrijpen.”

Voordat we vertrekken, haal ik een kleine, draadloze vibrator uit de kast – een compact, krachtig speeltje dat ik op afstand kan bedienen. “Dit gaat met ons mee,” zeg ik, terwijl ik de string opzij schuif en het speeltje voorzichtig in haar plaats, vlak bij haar clitoris. Haar adem stokt, maar ze protesteert niet – ze weet beter. “Geen geluid, tenzij ik het zeg,” zeg ik, mijn stem streng maar warm. “En je komt alleen als ik dat toesta. Begrijp je?” Ze knikt, haar ogen glanzend van een mix van angst en opwinding, en ik glimlach. “Goed zo.”

We nemen de lift naar de garage, mijn arm om haar heen, haar lichaam dicht tegen het mijne. De zwarte Mercedes cabrio wacht op ons, en ik help haar instappen, haar latex jurk glanzend in het schemerlicht. Terwijl we door de stad rijden, de warme avondlucht strelend over onze huid, laat ik mijn hand op haar dij rusten, mijn vingers af en toe plagend over de binnenkant van haar dijen glijdend. Ze is gespannen, wetend dat de vibrator elk moment kan aanspringen, en ik geniet van die spanning, van de macht die ik over haar heb.

We arriveren bij een exclusief restaurant aan de kust, een plek waar de elite dineert, maar waar mijn wereld van dominantie en overgave naadloos zal overvloeien. De ober leidt ons naar een afgezonderde tafel met uitzicht op de zee, en ik zie hoe Caro’s ogen nerveus ronddwalen, zich bewust van de blikken die haar outfit trekt. Ik leun naar haar toe, mijn lippen vlak bij haar oor. “Ontspan, Caro,” fluister ik. “Je bent bij mij. Niemand anders doet ertoe.” Ze knikt, haar ademhaling kalmeert iets, en ik activeer de vibrator op een lage stand, net genoeg om haar te laten voelen wie de controle heeft. Haar ogen worden groot, haar lippen persen zich op elkaar om een kreun te onderdrukken, en ik glimlach. “Goed zo,” zeg ik. “Houd je in.”

Terwijl we het menu bekijken, speel ik met de afstandsbediening, de vibrator af en toe aanspringend op willekeurige momenten, haar dwingend om haar zelfbeheersing te bewaren. Haar wangen kleuren rood, haar handen grijpen de rand van de tafel, maar she remains silent, exactly as I instructed. “Je doet het goed,” fluister ik, terwijl ik mijn glas wijn hef en haar aankijk. “Maar je weet dat ik meer van je verwacht.” Ik verhoog de intensiteit van de vibrator, net genoeg om haar op het randje te brengen, en ik zie hoe ze worstelt om niet te kreunen, haar lichaam trillend onder de tafel.

“Vertel me, Caro,” zeg ik, mijn stem laag en dwingend, terwijl ik mijn hand op de hare leg. “Wat voel je nu? Wil je me behagen, zelfs hier, in het openbaar?” Haar ogen vinden de mijne, en ik zie de strijd – de schaamte, het verlangen, de absolute toewijding. “Ja, Sophie,” fluistert ze, haar stem amper hoorbaar. “Ik wil je behagen. Altijd.” Haar woorden sturen een golf van hitte door me heen, en ik weet dat ze klaar is voor wat ik nog meer voor haar in petto heb.

Ik leun achterover, tevreden, en laat de vibrator op een lage stand zoemen, haar constant herinnerend aan mijn aanwezigheid, mijn controle. Dit diner is niet alleen een maaltijd – het is een les, een voortzetting van haar transformatie. De Chambre de Velours mag dan onze tempel zijn, maar vanavond breng ik mijn wereld naar buiten, en Caro zal leren dat mijn macht overal geldt – zelfs onder de ogen van vreemden.

Als ik wakker wordt is mijn eerste gedachte: Sofie. Ik kan niets zien maar ik voel dat ze bij me in de buurt is en dat stelt me meteen gerust. Ik ben nog steeds vastgebonden maar het is geen onaangenaam gevoel. Niet zolang Sofie bij me is. Dan voel ik haar hand over mijn wang en ik draai mijn lichaam zo ver als mogelijk in haar richting. Ze neemt mijn blinddoek af en ik knipper met mijn ogen van het felle licht. De gordijnen zijn voor het eerst open en ik zie dat het dag moet zijn en dan zie ik Sofie. Meer heb ik eigenlijk niet nodig. “Goedemiddag, mijn Caro, je hebt goed geslapen, nietwaar?” Vraagt ze terwijl ze nu ook mijn boeien losmaakt. Ik kan eindelijk weer eens bewegen. Ik knik. Ik heb inderdaad goed geslapen. Maar ik had ook slaap nodig. Sofie kijkt me aan alsof ik een klein kind ben en ze streelt over mijn haar.
Voordat ik ernaar kan vragen zegt ze dat we uit eten gaan. Ik vind het een goed plan. Het lijkt me fantastisch met Caro uit te gaan.
Maar meteen wordt er ook een waarschuwing aan verbonden: “Maar je weet dat ik je niet zomaar ergens mee naartoe neem.”

Sofie helpt me bij het uitkleden. Ik mag nu ook het korset uittreken. Ik merk bijna niet meer, dat ik de plug nog steeds in mijn kont heb zitten. Ik ben er al aan gewend. Ik vind het bijna erger, dat ik geen nieuwe string krijg. Deze was nu al zo vaak doorweekt. Het enige wat er nog ontbreekt zijn spermavlekken maar die zijn verleden tijd. Maar Sofie denkt er niet aan en trekt het stringetje weer recht. Alleen het gevoel van haar handen op mijn lichaam, tussen mijn benen maakt me weer vochtig.
Sofie staat op, loopt naar de inloopkast en komt er met een outfit uit.
“We gaan je iets speciaals aantrekken voor vanavond.” Zegt ze en ze laat me zien, wat ze voor me mee heeft gebracht. Ik moet slikken als ik het zie. Een zwart latex jurkje met een paar bijpassende laarzen met torenhoge hakken. Ik waag het niet iets te zeggen en trek als eerste het jurkje aan. Het zit als gegoten. Ik kijk in de spiegel en ik herken mezelf nauwelijks. Glanzend en het is zo strak dat echt elke ronding van mijn lichaam te zien is. Dan komen de laarzen. Ze zijn zo lang dat ze zelfs over mijn knieën tot mijn dijen komen. Als de rits over mijn dijbeen sluit voel ik hoe ik tussen mijn benen begin to vloeien. Maar ik heb moeite om te staan op te torenhoge hakken. “Dat moet je nog leren.” hoor ik Sofie mompelen, als zie ziet hoe wankel ik sta. Maar dat is nog niet alles. Ik voel haar handen over mijn met latex bedekte lichaam glijden en er gaat een rilling door mijn lichaam. En dan krijg ik een leren polsband aangelegd en een zilveren ring. Ik laat mijn vingers over de ring gaan. Wat is ie mooi. Maar de ring en de polsband hebben een diepere betekenis: “Je bent van mij, Caro,” fluistert Sofie in mijn oor. “En vanavond zal iedereen dat zien, zelfs als ze het niet volledig begrijpen.” Ik slik opnieuw als ik me ervan bewust wordt, dat ik zo vanavond uit ga. Dat betekend dat iedereen me zo zal zien.
En voor we vertrekken, heeft Sofie nog een verrassing voor me. Ze brengt een kleine vibrator in. Op het eerste gezicht niet zo erg tot dat ik voel, dat ie begint te trillen en ik begrijp dat Sofie een afstandbediening moet hebben.
“Dit gaat met ons mee. Geen geluid, tenzij ik het zeg,” zegt ze met een stem die duidelijk maakt dat protest zinlos is. “En je komt alleen als ik dat toesta. Begrijp je?” Er gaan weer allerlei gevoelens door me heen. Opwinding en ook onzekerheid. Maar vooral ook zekerheid, zolang Sofie bij me is, komt het goed.

Ik geniet van de rit met de cabrio, de warme lucht door mijn haar en het koele leer dat ik door het korte rokje op mijn huid voel. En gedurende de hele rit voel ik de vingers van Sofie op mijn dijen en er ook tussen. “Waag het niet om op de stoelen te lekken,” waarschuwt ze me. “Anders moet je het zelf met je tong schoonmaken.” Ik schrik want ik weet dat ik geen schijn van kans heb, ik ben drijfnat en haar constante aanrakingen helpen niet echt.
Dan rijdt ze een parkeerplaats op. Ik vrees het ergste want onze auto is duidelijk een van de kleinste hier. En inderdaad leidt Sofie me naar een deftig en duur restaurant. Ik ben nog nooit zo duur wezen eten en al helemaal niet in zo’n outfit. Maar Sofie is helemaal in control. Ze heeft de uitstraling en het zelfvertrouwen van een vrouw die hier thuis hoort terwijl ik onzeker op mijn hoge hakken probeer haar bij te houden. Ik voel de blikken van het hele restaurant op me gericht en ik voel me verschrikkelijk klein.
Sofie merkt hoe onzeker ik en zegt: “Ontspan, Caro, Je bent bij mij. Niemand anders doet ertoe.” Maar ze heeft het nog niet gezegd en ik voel hoe de vibrator zachtjes begint te trillen. Ik kan een kreun maar met moeite onderdrukken, tot tevredenheid van Sofie.
We krijgen gelukkig een tafel in een rustig deel van het restaurant maar evengoed probeert iedereen een glimp van mij op te vangen.
De ober vraagt of we al iets willen drinken en brengt de kaart. Gelukkig bestelt Sofie voor ons beide. Ik kan me geen moment op iets anders dan de trillende vibrator concentreren. En dit is pas het begin. Want nog voor de ober met een glas wijn komt begint Sofie met de afstandbediening te spelen. Ik heb grote moeite me te beheersen en stil te blijven. Maar ik weet heel goed wat Sofie heeft gezegd: Geen geluid.
Met de woorden “Je doet het goed, maar je weet dat ik meer van je verwacht.” verhoogd Sofie de intensiteit en ik heb steeds meer moeite stil te blijven.

En ze maakt van de gelegenheid gebruik om haar dominantie over mij te demonstreren.
Terwijl overduidelijk ik in -gevecht met mijn eigen lichaam ben, legt ze haar hand op de mijne, kijkt me aan en vraagt: “Vertel me, Caro, wat voel je nu? Wil je me behagen, zelfs hier, in het openbaar?”
De vibrator richt een ravage in mijn lichaam aan maar ik slaag er nog steeds in stil te blijven. Ik kan niet over haar vragen na denken en krijg alleen een “ja” uit mijn mond geperst.

Sofie lijkt tevreden. Ze zet de vibrator noch een standje hoger en kijkt me aan alsof ik een studie object ben. “Kijk me aan!” Beveelt ze. Ik kijk haar aan en ik weet wat er gaat komen. Zonder een woord te zeggen speelt ze een beetje met haar afstandbediening. Ik kan het niet meer aan plotseling ontsnapt er een luide kreun uit mijn mond en mijn lichaam wint. Ik begin ongecontroleerd te sidderen en ik kom gigantisch klaar.
Ik schaam me dood en ik weet niet precies wat erger is. Het feit dat ik in een vol restaurant ben klaargekomen of dat ik Sofie heb teleurgesteld.
Sofie zit onbeweeglijk en kijkt me nog steeds aan.
“Dat was goed maar niet goed genoeg. Ik had gezegd dat je niet mocht koomen.” zegt ze. Ik wil dat je nu naar de wc gaat om je een beetje op te frissen. Je ziet eruit alsof je net bent geneukt.” Met het schaamrood op mijn kaken sta ik op en begin aan de lange weg naar de wc. Ik ben me ervan bewust hoe ik eruit zie in een krap latex jurkje, mijn tepels duidelijk zichtbaar en mijn dijen glimmend van mijn eigen vocht. Onzeker loop ik door het restaurant wetend dat iedereen me ziet. Zonder ongelukken red ik het maar de terugweg wordt een marteling. Sofie laat de vibrator ongenadig hard vibreren en ik moet om de 2 stappen blijven staan om mezelf onder controle te houden. Al snel ben ik de schaamte voorbij en ik houd op te proberen te verbergen wat iedereen toch al weet. Maar ik slaag er wel in om zonder kreunen en klaarkomen terug naar Sofie te lopen.
Diep vernederd ga ik weer zitten. Ik durf haar niet aan te kijken.

Sofie legt haar hand op de mijne en kijkt me aan: “je hebt het goed gedaan maar het moet wel beter. Je moet nog veel leren. Als je je helemaal aan mij wilt geven, dan is er geen plaats voor schaamte. Ik beslis en wat ik ook beslis, je accepteert het. En zo niet, dan zal ik je zwaar straffen.”

De zachte gloed van de kaarsen op onze tafel in het restaurant verlicht Caro’s gezicht, haar wangen rood van schaamte en opwinding na haar ongeoorloofde climax. Haar ogen zijn neergeslagen, haar lichaam nog trillend van de nasleep, en ik voel een mix van trots en lichte irritatie. Ze is prachtig, mijn Caro, maar ze heeft mijn bevel overtreden – ze kwam zonder mijn toestemming, en in een vol restaurant nog wel. De blikken van de andere gasten, die proberen te doen alsof ze niets hebben gemerkt, voeden mijn verlangen om haar nog verder te vormen, om haar te laten zien dat mijn regels absoluut zijn, zelfs hier, in het openbaar. Haar schaamte is begrijpelijk, maar zoals ik haar net heb gezegd, is er in mijn wereld geen plaats voor schaamte – alleen voor overgave.
Ik leun naar voren, mijn hand nog steeds op de hare, en ik knijp lichtjes, mijn stem laag en dwingend. “Je hebt me teleurgesteld, Caro,” zeg ik, mijn ogen op de hare gericht terwijl ze eindelijk opkijkt, haar blik vol spijt en verlangen om het goed te maken. “Maar je krijgt de kans om het te leren. Sta op. We gaan naar de toiletten. Nu.” Haar ogen worden groot, een vleugje paniek flitst erin, maar ze staat op, haar latex jurk glanzend in het kaarslicht, haar dijen nog glimmend van haar eigen opwinding. Ik pak mijn tas – een kleine, discrete clutch waarin ik altijd een paar speeltjes bij me heb voor momenten als deze – en leid haar door het restaurant, mijn hand stevig om haar pols, de zilveren ring van haar polsband glinsterend als een stille claim.
De toiletten zijn luxe, zoals alles in dit restaurant, met marmeren wastafels en gedempt licht. Ik duw Caro een ruime cabine in en sluit de deur achter ons, mijn ogen op haar gericht terwijl ze nerveus voor me staat. “Je weet waarom we hier zijn,” zeg ik, mijn stem kalm maar onverbiddelijk. “Je kwam zonder mijn toestemming, en dat vraagt om een straf.” Ik open mijn tas en haal er een kleine, leren paddle uit, compact maar met een stevige beet, en een paar metalen tepelklemmen met een dunne ketting ertussen. Haar adem stokt als ze de speeltjes ziet, maar ze protesteert niet – ze weet beter.

“Handen achter je rug,” beveel ik, en ze gehoorzaamt onmiddellijk, haar polsen kruisend terwijl ik een paar zijden touwtjes uit mijn tas haal en haar handen stevig vastbind. “Je gaat leren om je te beheersen, Caro,” zeg ik, terwijl ik de latex jurk omhoog trek, haar doorschijnende string blootleggend. De plug zit nog steeds in haar, een constante herinnering aan mijn controle, en de vibrator zoemt nog steeds op een lage stand, haar op het randje houdend. Ik laat mijn vingers over haar dijen glijden, voel hoe nat ze is, en ik glimlach. “Zelfs nu ben je klaar voor me, nietwaar? Maar dit keer bepaal ik wat je voelt.”
Ik pak de tepelklemmen en laat ze voor haar ogen bungelen. “Dit zal pijn doen,” zeg ik, mijn stem een mix van waarschuwing en belofte. “Maar je gaat het accepteren, omdat je van mij bent.” Ik plaag haar tepels met mijn vingers tot ze hard zijn, en dan plaats ik de klemmen, een voor een, haar zachte kreun van pijn vermengd met een vleugje genot. De ketting hangt tussen haar borsten, en ik geef er een lichte ruk aan, haar adem stokkend. “Geen geluid,” zeg ik streng. “Je hebt al genoeg aandacht getrokken.”

Dan pak ik de paddle en laat hem licht tegen haar billen rusten, haar voorbereidend. “Dit is voor je ongehoorzaamheid,” zeg ik, en ik geef een ferme slag, het geluid van leer op huid gedempt maar scherp in de kleine ruimte. Ze bijt op haar lip, haar lichaam spant zich aan, maar ze blijft stil, precies zoals ik haar heb opgedragen. Ik geef nog een slag, en nog een, elke slag zorgvuldig geplaatst om haar te straffen maar ook om haar opwinding te voeden. Haar dijen trillen, haar string doorweekt, en ik weet dat ze worstelt om zichzelf onder controle te houden.
Ik leun voorover, mijn lippen vlak bij haar oor. “Voel je dat, Caro?” fluister ik. “De pijn, het genot, het feit dat je geen keuze hebt behalve je aan mij over te geven?” Ik laat de paddle vallen en activeer de vibrator op een hogere stand, haar lichaam onmiddellijk reagerend met een onderdrukte kreun. “Je mag niet komen,” zeg ik, mijn stem onverbiddelijk. “Als je dat doet, wordt je straf zwaarder.” Ik ruk nogmaals aan de ketting van de tepelklemmen, en haar lichaam schokt, haar ogen smekend maar onderdanig.
Ik laat de vibrator nog even zoemen, haar op het randje houdend, en dan zet ik hem abrupt uit, haar gefrustreerde kreet een zachte echo in de cabine. “Goed zo,” zeg ik, terwijl ik de touwtjes van haar polsen losmaak en de tepelklemmen voorzichtig verwijder, haar zachte kreun van opluchting vermengd met pijn. “Je hebt je straf geaccepteerd. Maar we zijn nog niet klaar.” Ik trek haar jurk recht, haar string op zijn plaats, en veeg een lok haar uit haar gezicht. “Je gaat terug naar de tafel, en je gaat je gedragen. Geen geluid, geen ongehoorzaamheid. Begrijp je?”

Ze knikt, haar ogen glanzend van een mix van schaamte, pijn en toewijding. “Ja, Sophie,” fluistert ze, en ik glimlach, tevreden. Ik leid haar terug naar onze tafel, mijn hand op haar onderrug, haar lichaam nog trillend van de straf en de opwinding. De andere gasten kijken, maar ik negeer ze – mijn focus ligt volledig op Caro, op haar transformatie, op haar overgave. Terwijl we weer gaan zitten, activeer ik de vibrator opnieuw, op een lage stand, en ik zie hoe ze haar best doet om stil te blijven, haar handen de rand van de tafel grijpend.
“Je leert snel, mijn Caro,” zeg ik, mijn stem zacht maar vol belofte. “Maar je bent nog niet perfect. Nog niet.” Ik hef mijn glas wijn, mijn ogen op de hare gericht, en ik weet dat deze nacht, deze vakantie, haar nog verder zal vormen. De Chambre de Velours is onze tempel, maar vanavond heb ik mijn wereld naar dit restaurant gebracht, en Caro zal leren dat mijn macht overal geldt.
Ze is van mij, en ik zal haar blijven vormen tot ze volledig, onherroepelijk de mijne is.

Het is een pure machtsdemonstratie die Sofie mij laat ondergaan op de wc. En het erge is dat het me, ondanks de pijn, opwindt. Met uiterste krachtsinspanning red ik het stil ze blijven. Mijn hoop dat Sofie het daarbij laat en we nu naar de rust van de Chambre de Velours terug gaan, vervliegt als ze mij weer losbindt, de tepelklemmen aftrekt en mijn jurkje recht trekt om me dan terug door het restaurant te sturen.
Ik schaam me nog meer want ik weet zeker dat iedereen ziet dat mijn tepels nog harder proberen door de latex te prikken. En mijn benen zijn helemaal rood van de slagen die ik heb gekregen.
Er zijn steeds meer gasgen die niet meer proberen weg te kijken. In tegendeel, het lijkt wel of iedereen naar mij kijkt.
En terug aan de tafel begint het hele proces weer van voren af aan. De vibrator trilt ononderbroken. Soms iets heftiger dan weer iets minder. Maar altijd zo, dat ik moet vechten om niet weer klaar te komen.
Sofie doet alsof dit alles do normaalste zaak van de wereld is en houd het gesprek gaande. Ik kan helaas weinig bijdragen, ik ben te druk bezig mezelf onder controle te houden. Als we het nagerecht hebben gegeten zet de de vibrator uit. Ik adem diep in en kijk Sofie dankbaar aan. Ik drijf in mijn eigen sappen en eindelijk kom ik een beetje tot rust.
“Je hebt het goed gedaan.” Zegt Sofie met een lachje. En daarom mag je het nu zelf afmaken.” Ik kijk haar niet begrijpend aan. “W w wat bedoel je?” stamel ik. “Je hebt me wel begrepen.” zegt Sofie nu iets strenger. “Ik wil dat je jezelf nu laat komen.” Ik verschiet van kleur als tot me doordringt wat Sofie van me verlangt. Maar de blik waarmee ze me aankijkt spreekt boekdelen. “Waag het niet met me te discussiëren, fluistert ze. “Als ik zeg, dat je jezelf gaat vingeren, dan doe je dat. NU METEEN!”
Ik dacht dat ik niet dieper kon zinken maar nu snap ik, dat ik echt nog maar aan het begin stal. Ik durf niets meer te zeggen en leg me erbij neer dat ik iets ga doen wat ik nog nooit in het bijzijn van anderen heb gedaan.

Ik laat mijn hand uit het zicht onder de tafel verdwijnen. Ik hoef het jurkje niet meer omhoog te trekken, mijn vingers vinden met gemak mijn kletsnatte schaamlippen. Langzaam begin ik met mezelf te spelen. Ik streel mezelf en laat een vinger langzaam in mijn kutje verdwijnen. Ik kan niet verklaren hoe het komt maar ik ben en blijf drijfnat. En het wordt steeds erger als ik me steeds sneller begin te vingeren. Ik probeer stil te zijn en te blijven om niet op te vallen. Sofie ziet het en reageert meteen: “Laat je gaan. Houd je niet in. Je hebt het verdiend en iedereen mag het weten.”
Ik stop en kijk haar vol ongeloof aan. Weer die dwingende blik waar ik niet aan kan ontsnappen. Ik sluit mijn ogen en laat mijn vingers weer in mijn kletsnatte grotje verdwijnen. Het voelt lekker maar ik durf nog steeds niet helemaal.
“Kom, lieve Caro. Laat je gaan, doe het voor mij.” Ik open mijn ogen en kijk Sofie aan. Ze kijkt me indringend aan. Maar het is niet de strenge blik, het is een andere blik. Een blik die me laat smelten, me laat vergeten waar ik ben en waar ik mee bezig ben.
Het volgende moment vergeet ik alles om me heen. Mijn vinger gaat steeds dieper, dan komt een tweede en een derde. Ik neem de tijd en doe dat, wat ik ook had gedaan als ik alleen in bed had gelegen. ik word steeds geiler en begin ook zachtjes te kreunen. Ik kan niet meer rechtop blijven zitten en ik neem nu ook mijn 2e hand onder mijn jurkje.
En dan kan ik me niet meer inhouden. Ik begin mezelf hard met 3 vingers te vingeren. Met de wijsvinger van mijn andere hand stimuleer ik mijn clitoris en dan is het met me gedaan. Ik begin te kreunen en ik kom genadeloos klaar.
Ik heb een tijd lang nodig om weer op adem te komen.

Als ik mijn ogen weer open zie ik een knappe, goed geklede man van middelbare leeftijd naar ons toekomen lopen. Opeens begrijp ik weer waar ik ben en ik ga ten minste rechtop zitten. Ik schaam me dood maar de man is niet onder de indruk. Hij laat me links liggen en praat met Sofie: “Goedenavond mevrouw. Ik wil u graag een compliment maken met uw slaaf. Ik ben gefascineerd en ik wil haar kopen.” Het gaat voor mij allemaal veel te snel maar Sofie lijkt minder onder de indruk: “Dank u voor uw vriendelijke compliment. Ik ben het helemaal met u eens. Caro is fascinerend. Het spijt me maar ze is niet to koop. Voor geen geld op de wereld.”
“Dat is jammer maar ik had niet anders verwacht. Het is duidelijk dat u aan deze diamant nog moet slijpen maar ik weet zeker, dat het eindresultaat perfect zal zijn.” En dan doet hij nog een poging: “Zou ik haar dan voor één of twee dagen van u kunnen overnemen? Ik beloof dat ik haar onbeschadigd terug zal brengen.”
Ik begrijp nu dat er hier over mij gepraat wordt alsof ik er niet ben. Alsof ik een voorwerp ben waarmee je kan doen wat je wilt. Terwijl dit besef bij mij binnenkomt weigert Sofie ook dit aanbod.
De man zegt: “Ik heb er alle begrip voor. Ik zou in uw plaats niet anders hebben gehandeld.” Hij legt een kaartje op de tafel: “Mocht u ooit toch willen verkopen, dan laat het me weten. Geld speelt geen enkele rol.” En dan gaat hij weer terug naar zijn tafel.

Ik kijk Sofie vol onbegrip aan. Ze glimlacht naar me en zegt: “Je doet het fantastisch maar je zult ook nog heel veel moeten leren.” Dan rekent ze af en we verlaten het restaurant. Ik ben blij als we eindelijk weer in de Chambre de Verlours terug zijn.
De vreugde duurt echter niet lang. Ik moet mijn ogen sluiten. Sofie opent een deur, die tot nu toe nog niet geopend was en ze leidt me naar binnen. Dan mag ik mijn ogen openen en als ik zie waar ik ben, slaat de angst me om het hart.

De Chambre de Velours voelt als een heiligdom wanneer we terugkeren in haar warme, karmozijnrode omhelzing, de zachte gloed van de kroonluchters werpt lange schaduwen door de kamer. Caro’s hand trilt in de mijne, haar lichaam nog bruisend van de intensiteit van het restaurant – haar publieke climax, haar straf in het toilet, en de brutale ontmoeting met de man die dacht dat hij haar kon claimen. Zijn woorden blijven in mijn gedachten, niet omdat ik zijn aanbod ooit zou overwegen, maar omdat ze bevestigen wat ik al weet: Caro is uitzonderlijk, een zeldzame diamant, en ze is van mij. De manier waarop ze zich overgaf aan mijn bevel om zichzelf te plezieren voor de ogen van vreemden, haar kreunen die de lucht vulden terwijl ze zichzelf verloor in het moment, is een bewijs van hoe ver ze al is gekomen. Maar ze is nog niet klaar – verre van dat. Vanavond neem ik haar dieper mee in mijn wereld, naar een plek waar haar overgave tot het uiterste zal worden getest.

Ik leid haar door de suite, mijn stappen doelbewust, mijn greep op haar hand stevig maar geruststellend. Haar latex jurk kleeft aan haar als een tweede huid, haar dijen glinsteren nog van haar eerdere ontlading, de plug een constante aanwezigheid in haar. Ze is uitgeput, haar ogen zwaar van een mengeling van schaamte, opwinding en vertrouwen, maar ik zie de sprankel van nieuwsgierigheid eronder. Ze weet dat er iets aankomt, iets nieuws, en haar bereidheid om mij te volgen ondanks haar angst voedt mijn verlangen om haar verder te duwen. Ik stop voor een zware, ebbenhouten deur, versierd met ingewikkelde gravures van rozen verstrengeld met doornen – een subtiele hint naar de geneugten en pijnen binnenin. Dit is de Martelkamer, een verborgen ruimte in de Chambre de Velours, ontworpen om een onderdanige te breken en te herbouwen, om haar fysiek en mentaal tot het uiterste te drijven.
“Sluit je ogen,” zeg ik, mijn stem zacht maar bevelend. Ze gehoorzaamt onmiddellijk, haar wimpers trillen terwijl ze dichtvallen, en ik voel een golf van trots over haar naleving. Ik open de deur, de scharnieren stil, en leid haar naar binnen, haar stappen aarzelend maar vol vertrouwen. “Doe je ogen open, Caro,” zeg ik zodra we binnen zijn, en ik kijk toe hoe haar blik verruimt in een mengeling van ontzag en angst.
De Martelkamer is een meesterwerk van donkere elegantie. De muren zijn bekleed met diep zwart fluweel, dat het licht opslokt van de smeedijzeren kandelaars die flikkerende schaduwen werpen. In het midden staat een gepolijst houten Andreaskruis, het oppervlak glanzend, uitgerust met leren manchetten aan elk uiteinde. Tegen een van de muren staat een rek met werktuigen – zwepen met geknoopte staarten, een gevlochten kat met negen staarten, peddels van verschillende gewichten, en een verzameling metalen en glazen speeltjes, gekoeld in een kleine, beslagen kast. In een hoek torent een stalen ophangframe, de kettingen glinsteren dreigend, terwijl een gewatteerde bank met verstelbare boeien vlakbij staat, het leren oppervlak versleten maar onberispelijk. Een andere muur is volledig bedekt met spiegels, die de kamer reflecteren en het gevoel van blootstelling versterken, en in een hoek staat een kleine kooi, net groot genoeg om in te knielen, discreet maar onmiskenbaar aanwezig. De lucht is zwaar van de geur van leer en was, een zintuiglijke belofte van wat komen gaat.
Caro’s adem stokt, haar lichaam spant zich aan, maar ik stap achter haar, mijn handen rusten op haar schouders, mijn lippen dicht bij haar oor. “Dit is de Martelkamer,” fluister ik, mijn stem een fluwelen mes. “Een plek waar ik je uit elkaar zal halen en weer in elkaar zal zetten. Je hebt het zo goed gedaan, Caro, maar hier zul je leren wat het echt betekent om van mij te zijn.” Ik voel haar rillen onder mijn aanraking, haar angst vermengd met de opwinding die ze niet kan onderdrukken. “Vertrouw je me?” vraag ik, mijn toon zowel een uitdaging als een geruststelling.

“Ja, Sophie,” fluistert ze, haar stem trillend maar vastberaden. Ik glimlach, mijn vingers glijden over haar armen, voelend hoe het kippenvel op haar huid verschijnt. “Goed,” zeg ik. “Laten we beginnen.”

Ik leid haar naar het Andreaskruis, mijn bewegingen opzettelijk, haar tijd gevend om het gewicht van dit moment te verwerken. “Kleed je uit,” beveel ik, en ze aarzelt slechts een moment voordat ze de latex jurk afpelt, het korset en de doorweekte string onthullend, de plug nog steeds op zijn plaats. Ik help haar uit de jurk, mijn vingers strijken over haar huid, en positioneer haar dan tegen het kruis, haar rug tegen het hout, haar armen en benen gespreid. Ik bevestig haar polsen en enkels in de leren manchetten, de gespen klikken zacht terwijl ik ze aantrek, ervoor zorgend dat ze geïmmobiliseerd is maar niet oncomfortabel. Haar borst gaat snel op en neer, haar tepels spannen tegen het korset, en ik zie de pols in haar keel versnellen.

“Je bent prachtig zo,” zeg ik, een stap achteruit nemend om haar te bewonderen, haar lichaam gestrekt en kwetsbaar, de spiegelwand weerspiegelt elke ronding. Ik loop naar het rek en kies een zweep met zachte, suède staarten – perfect om haar op te warmen. “Dit zal pijn doen,” zeg ik, terwijl ik de staarten over haar buik laat glijden, “maar het zal je ook bevrijden. Je zult het voor mij nemen, nietwaar?” Ze knikt, haar ogen op de mijne gericht, en ik begin, de zweep raakt haar dijen met een ritmische plof, elke slag precies, een langzaam brandend gevoel opbouwend. Haar gehijg vult de lucht, maar ze schreeuwt niet, haar discipline verbetert met elk moment.

Ik beweeg naar haar borsten, de zweep kust de blote huid boven het korset, en dan lager, plaagt de bovenkant van haar dijen waar de string haar amper bedekt. Haar lichaam kromt tegen het kruis, haar ademhaling komt in korte, scherpe stoten, en ik zie de mix van pijn en plezier in haar ogen. “Je doet het zo goed,” mompel ik, de zweep opzij leggend en een kleine, vibrerende staaf uit de gekoelde kast pakkend. Het glas is koud, en ik druk het tegen haar binnenkant van haar dij, haar de tegenstelling van het koele oppervlak tegen haar verhitte huid latend voelen. “Dit is voor jouw plezier,” zeg ik, “maar alleen als ik het toesta.”

Ik schuif de staaf onder haar string, druk hem tegen haar clit, en zet hem op een lage, pulserende stand. Haar kreun is onmiddellijk, haar heupen spannen tegen de boeien, en ik kijk toe hoe haar lichaam smeekt om meer. Maar ik ben nog niet klaar om haar dat te geven. Ik trek de staaf weg, vervang hem door een scherpe slag van een kleine, leren rijzweep, gericht op de gevoelige huid van haar binnenste dijen. Haar kreet is scherp, maar ze bijt hem terug, haar ogen smeken om genade, om ontlading. “Nog niet,” zeg ik, mijn stem vastberaden. “Je komt wanneer ik het zeg, Caro. Niet eerder.”

Ik vervolg de dans – afwisselend tussen de plagende trillingen van de staaf en de stekende beten van de rijzweep, haar naar de rand van haar uithoudingsvermogen duwend. Haar lichaam is een canvas van rode striemen en zweet, haar string doorweekt, haar ademhaling hortend. Ik stap dichterbij, mijn hand omvat haar gezicht, haar dwingend naar mij te kijken. “Je bent van mij,” zeg ik, mijn stem laag en intens. “Elke schreeuw, elke kreun, elke gedachte. Begrijp je dat?” Ze knikt, tranen glinsteren in haar ogen, niet van pijn maar van de overweldigende intensiteit van haar overgave.

Uiteindelijk besluit ik dat ze een beloning heeft verdiend. Ik druk de staaf opnieuw tegen haar clit, zet hem op een hogere stand, en leun voor een kus, mijn tong claimt haar mond terwijl haar lichaam begint te trillen. “Nu,” fluister ik tegen haar lippen, en haar climax raast door haar heen, haar geschreeuw gedempt door mijn kus, haar lichaam convulsief tegen het kruis. Ik houd haar vast, mijn hand op haar wang, haar gronden terwijl ze de golven van plezier berijdt.

De Chambre de Verlours met al zijn klasse, stijl en rijkdom geeft me een veilig gevoel. Het belangrijkste daarbij is natuurlijk Sofie en haar dwingende aanwezigheid. Maar toch blijft mijn hart stilstaan als Sofie mij gebied mijn ogen te openen.
Als mijn ogen aan het duistere licht gewend zijn zie ik dat wat Sofie “de martelkamer” noemt. Ondanks dat Sofie mijn hand stevig vasthoud, deins ik terug voor de kamer die voor me ligt. Maar Sofie hindert mij eraan terug te stappen. Ik moet blijven staan. Mijn ogen wennen langzaam en voor me zie ik een donkere onheilspellende ruimte. De muren zijn zwart en het beetje licht komt van kandelaars die aan de wand hangen. In het flikkerende licht zie ik iets wat op een middeleeuwse folterkamer lijkt. Maar dan wel ééntje die van alle moderne gemakken voorzien lijkt. Midden in de ruimte staat een kruis met handvaten aan het einde van elke balk. Het is niet moeilijk te raden waar dat voor bedoeld is. Maar dat is niet alles. Er hangt een installatie met kettingen in een hoek. In een andere hoek staat een kleine kooi en verder staan er kasten en rekken met zwepen, stokken en vele andere voorwerpen die ik nog nooit in mijn leven heb gezien. De vele indrukken zijn beklemmend, beangstigend en indrukwekkend.
Ik voel de lippen van Sofie bij mijn oor: “Dit is de Martelkamer, Een plek waar ik je uit elkaar zal halen en weer in elkaar zal zetten. Je hebt het zo goed gedaan, Caro, maar hier zul je leren wat het echt betekent om van mij te zijn.”
Deze onheilspellende woorden dringen tot me door en ik kan de reactie van mijn lichaam niet begrijpen. Opeens is daar weer die opwinding, dat verlangen en nieuwsgierigheid naar wat me hier te wachten staat.
“Vertrouw je me?” vraagt Sofie. Ik knik slechts en zeg zachtjes: “Ja, Sofie.”

Met langzame stappen leidt ze me naar het kruis wat midden in de kamer staat. In mijn strakke latex jurkje kan ik me niet goed bewegen. Ik voel de vochtigheid aan de binnenkant van mijn dijen en ik weet niet of ik nog steeds vochtig ben of alweer vochtig wordt.
Als we voor het kruis staan moet ik me uitkleden. He kost een beetje moeite me uit het jurkje te werken. Bij het korset heb ik zelfs hulp nodig. Alleen al de aanraking van Sofie`s vingers geven me kippenvel. Mijn string mag ik nog steeds niet uittrekken. Ik ben er intussen aan gewend net als aan de plug die not steeds in mijn kontje zit. En dan bindt ze me aan het kruis vast. Binnen enkele seconden sta ik wijd gespreid aan mijn armen en benen vastgebonden. Mijn adem gaat sneller en ik voel de opwinding in mijn lichaam. “Kijk naar voren.” zegt Sofie met een scherpe stem. Ik hef mijn hoofd op en ik zie mezelf in de levensgrote spiegels die aan de muur hangen. De spiegels had ik nog niet gezien omdat ik er met mijn rug naar toe stond maar nu kijk ik naar mezelf. Ik voel een nieuwe scheut tussen mijn dijen en ik kan de druppels langs mijn benen naar beneden voelen lopen.
Sofie bekijkt me van een afstandje en zegt: “Je bent prachtig zo.” Ik glimlach dapper en dankbaar bij dit compliment.
Maar dan loopt ze naar een rek aan de muur, pakt een zweep met meerdere staarten en loopt langzaam weer in mijn richting, de zweep duidelijk zichtbaar. Zachtjes laat ze de uiteinden over mijn schouders glijden, over mijn borsten naar beneden: “Dit zal pijn doen, maar het zal je ook bevrijden. Je zult het voor mij nemen, nietwaar?” Volgens mij verwacht ze niet eens een antwoord omdat ze mijn reactie al kent. Toch knik ik zachtjes en ik kijk haar daarbij direct in haar ogen. Dan kijk ik weer in de spiegels aan de muur en zie de zweep over mijn keiharde tepels gaan. Ik zie hoe mijn adem versneld, mijn borsten steeds sneller op en neer gaan. En ik zie de zweep lager gaan, over mijn nauwelijks bedekte schaamlippen.

En dan is daar de eerste knallende klap op mijn bovenbenen. “Oef” steun ik. Ik kan een schreeuw nauwelijks onderdrukken maar ik weet dat Sofie wil, dat ik niet schreeuw en dus doe ik dat niet. En ook de volgende slagen incasseer ik ook al kost het me steeds meer moeite. Vooral de slagen op mijn borsten met de keiharde tepels doen pijn. Ik vecht tegen mezelf, tegen de pijn, ik vecht tegen te boeien die mijn bewegingen beperken en ik beheers me bij elke klap niet luid te schreeuwen. Ik zie de rode plekken overal op mijn lichaam en voel hoe mijn huid in brand staat. Maar nog steeds weiger ik toe te geven en ik incasseer elke slag zonder luid te schreeuwen. Ik voel de hitte opstijgen in mijn lichaam. Niet alleen de sporen van de zweep zijn heet ook tussen mijn benen is het een chaos. Ik loop uit, de string is voor de zoveelste keer doorweekt en ik kan in de spiegel duidelijk zien, dat mijn dijen glimmen van de vochtigheid.
Nu ik aan deze zweep gewend ben, ben ik in staat me meer op mijn genot te concentreren. Ik moet me nu niet meer inhouden om te schreeuwen van pijn, ik moet nu oppassen dat ik niet van genot begin te kreunen. Sofie merkt het meteen en stopt met het slaan.
“Je doet het goed.” mompelt ze en loopt naar een kast en komt terug mit een glazen vibrator. Ze houd hem tegen mijn huid en ik ril van de kou. De vibrator komt blijkbaar uit de koelkast.
Met de woorden: “Dit is voor jouw plezier, maar alleen als ik het toesta.” schuift ze de staaf onder mijn string en drukt hem direct op mijn clit. De kou op mijn hete clitoris laat me sidderen en nu kan ik een kreun met geen mogelijkheid meer onderdrukken. “Oooohhh,” kreun ik. Gevolgd door een nog luidere kreun: “OOOHHH!!!” als Sofie de staaf laat trillen. Ik weet dat ik niet meer veel meer nodig heb om klaar te komen maar een scherpe pijn gaat door mijn merg en been. Ik schreeuw verrast op en wordt gelijk gestraft met nog een paar slagen. Ik kijk in de spiegel en zie dat Sofie me nu met een rijzweep onder handen neemt. De striemen op mijn bovenbenen zijn duidelijk zichtbaar. Ik ben geschokt en kijk wanhopig naar Sofie. Ze is echter onverbiddelijk: “Nog niet, je komt wanneer ik het zeg, Caro. Niet eerder.”
En dan gaat ze door met haar marteling. Ze wisselt de zweepslagen af met korte momenten waarop ze de staaf tegen mijn clit of tussen mijn schaamlippen zet. Het zwijgend incasseren heb ik allang opgegeven. Ik kan niet meer. Afwisselend hang ik schreeuwend van de pijn of kreunend van genot in de touwen aan het kruis. De hele tijd dwingt Sofie me, mezelf in de spiegel te bekijken. Ik zie hoe elke zweepslag een striem op mijn lichaam achter laat. En ik zie ook de ravage die de koude vibrator tussen mijn benen aanricht. Ik zit van top tot teen oder het zweet, tussen en op mijn benen vermengd met mijn eigen geilheid. De striemen op mijn lichaam steeds duidelijker zichtbaar in het flakkerende licht.

En dan staat ze voor me. Ze legt haar hand zachtjes op mijn wang en draait mijn gezicht zo, dat ik haar direct in haar ogen moet kijken: “Je bent van mij, ” zegt ze met een stem die geen tegenspraak duldt. “Elke schreeuw, elke kreun, elke gedachte. Begrijp je dat?” En of ik het begrijp. Nog nooit in mijn leven is mij iets zo duidelijk geweest. Ik ben van Sofie, helemaal. Ze mag over mij beslissen, doen met me wat ze wil.
Ik kan alleen nog maar knikken van ja. Ik zie volle tevredenheid in haar ogen. Ze komt met haar lippen voor de mijne. Voordat ze me een bezitterige tongzoen geeft, fluistert ze “Nu”. Ik voel de koude staaf tegen mijn clit drukken, hij vibreert in de hoogste stand en ik weet dat ik nu mag gaan. Ik kreun en steun maar dat wordt gesmoord door de innige tongzoen. Ik druk mijn rug hol van het kruis en dan er tegenaan. Ik trek aan de touwen maar ik ben kansloos.
Een daverend orgasme raast door mijn getergde lichaam en ik kan het niet kwijt. Mijn gezicht wordt door Sofie in bedwang gehouden door haar hand en mond en de rest van mijn lichaam zit ook vast. Ik ben nog nooit zo intensief gekomen. Maar ik kan er niet op reageren. Ik tril, al mijn spieren zijn gespannen, ik zweet, ik huil maar Sofie houdt me in haar ijzeren greep. Geholpen door de boeien en het kruis waar ik aan vast geketend ben.
Zo laat ze me hulpeloos hangen terwijl het genot door mijn lichaam raast.

“Je hebt het weer zo goed gedaan.” hoor ik de vertrouwde stem van Sophie fluisteren. Ik doe mijn ogen open en kijk haar dankbaar aan.
Ik verdrink bijna in haar grote ogen die me begrijpend aankijken. Haar hand streelt een paar bezwete haren uit mijn gezicht en ze geeft me een tedere kus op mijn lippen. Ik heb het gevoel dat ik in de hemel ben.
Maar Sofie haalt me terug op de aarde:
“Je bent echt fantastisch maar je moet nog erg veel leren. En daarom ben je nu hier in deze kamer. Dat niet voor velen weggelegd. Alleen heel bijzondere mensen komen zo ver. Tot nu toe heb je het prima gedaan maar we gaan nu pas beginnen. Je moet begrijpen dat ik je in deze kamer helemaal ga afbreken. Alle wat je was, wat je denkt, wat je wilde, je hele leven tot nu toe ga je achter je laten. Alles wat belangrijk voor je was, zal irrelevant zijn. Je zult geen waarde meer hebben, geen schaamte en geen eigen wil. Het enige wat belangrijk voor je zal zijn, is wat ik wil. Je zult zonder te vragen, alles doen wat ik wil.”

Ze stopt even om haar woorden tot me door te laten dringen. Dan vervolgt ze haar monoloog:

“Je zult in de goot belanden en waarschijnlijk nog lager dan daar. En je zult alles over je heen laten komen omdat ik het wil, wat het ook mag zijn.
Je zult weerstand bieden. Dat weet ik nu al, dat is juist iets, wat ik aan je bewonder. Maar je moet begrijpen, dat ik al je weerstand zal breken. Daarom zijn we hier in deze kamer. Tegen elke weerstand heb ik hier straffen. Je zult pijn moeten lijden, je zult vernederd worden, je zult genot ervaren ook als je dat eigenlijk niet wilt. Uiteindelijk zul je geen kans hebben, ik maak je helemaal kapot. Maar dan, als je het allerdiepste dieptepunt hebt bereikt, dan zal ik je helpen er weer uit te komen. Dat betekent dan niet, dat je weer terug naar je oude leven gaat. In tegendeel. Je blijft bij mij en van mij. Maar ik beloof je, dat ik je zal opbouwen en ervoor zorgen dat je iemand wordt naar wie wordt opgekeken.”
Ik kijk Sofie vol onbegrip aan omdat ik niet kan bevatten wat ze me net allemaal heeft verteld. Het maakt ook niet uit want ik weet een ding zeker: Wat het ook is, Sofie mag alles met me doen wat ze wil.

De Martelkamer pulseert met een donkere energie, de zwarte fluwelen muren en de flikkerende kaarsen in de smeedijzeren kandelaars creëren een sfeer van zowel dreiging als intimiteit. Caro ligt op de gewatteerde bank, haar lichaam nog na hijgend van de climax die ik haar zojuist heb toegestaan, haar huid glanzend van zweet en haar ogen gevuld met een mix van uitputting en onvoorwaardelijke toewijding. Ze is prachtig, mijn Caro, maar haar reis is nog niet voltooid. Mijn woorden hebben haar geraakt, ik zie het in de manier waarop haar ogen groot worden, haar adem stokt terwijl ze probeert te bevatten wat ik van haar verlang: totale vernietiging en wederopbouw, een proces dat haar volledig van mij zal maken. Haar weerstand, hoe subtiel ook, is nog steeds aanwezig – een vleugje aarzeling, een restje van haar oude zelf. Maar in deze kamer, mijn domein, zal ik die weerstand breken, haar tot het uiterste drijven, en haar dan vormen tot iets nog mooiers.

Ik sta op, mijn bewegingen kalm maar doelbewust, en loop naar een kleine, antieke tafel in de hoek van de Martelkamer. Daar staat een zilveren schaal met gesmolten kaarswas, de vloeistof gloeiend in een diepe, karmozijnrode tint, verwarmd tot precies de juiste temperatuur – heet genoeg om te bijten, maar niet om te verbranden. Ik pak een zilveren lepel en roer de was langzaam, mijn ogen op Caro gericht terwijl ze me volgt, haar lichaam gespannen in afwachting. “Je hebt gehoord wat ik zei,” zeg ik, mijn stem laag en onverbiddelijk. “Je zult alles ondergaan wat ik voor je kies, Caro. Pijn, vernedering, genot – alles. En je zult het accepteren, omdat je van mij bent.”

Ik gebaar naar haar om op te staan en leid haar naar een lage, stalen tafel in het midden van de kamer, uitgerust met leren riemen en een licht hellend oppervlak. “Ga liggen,” beveel ik, en ze gehoorzaamt, haar lichaam trillend terwijl ze zich op de koude metalen tafel legt, haar benen gespreid en haar armen langs haar zijden. Ik maak de riemen vast om haar polsen en enkels, haar volledig immobiliserend, haar korset nog steeds strak om haar middel, haar string verwijderd, haar lichaam bloot en kwetsbaar. De plug blijft zitten, een constante herinnering aan mijn controle, en ik zie hoe haar schaamlippen glinsteren van haar eerdere opwinding.

Ik pak de schaal met kaarswas en houd hem boven haar, de hitte van de vloeistof voelbaar zelfs op deze afstand. “Dit zal intens zijn,” zeg ik, mijn ogen op de hare gericht, haar dwingend om mijn blik vast te houden. “Maar je zult het dragen, voor mij.” Ik kantel de schaal en laat een dunne stroom hete was op haar onderbuik druppelen, net boven haar schaambeen. Haar lichaam kromt tegen de riemen, een scherpe kreet ontsnapt aan haar lippen, maar ik zie ook hoe haar dijen trillen, haar opwinding duidelijk. Ik laat de was verder naar beneden druppelen, over haar schaamlippen, haar clit, de hitte die zich vermengt met haar eigen warmte, haar kreunen een mengeling van pijn en genot. De was hardt snel op, een dunne, rode laag die haar gevoelige huid bedekt, en ik herhaal het proces, elke druppel zorgvuldig geplaatst om haar te overweldigen.

“Je bent prachtig zo,” zeg ik, terwijl ik de schaal neerzet en een zware bulwhip van het rek haal, de lange, gevlochten staart glanzend in het kaarslicht. “Maar we zijn nog niet klaar.” Ik laat de zweep over haar lichaam glijden, de leren punt strijkt over de verharde was, haar voorbereidend op wat komt. “Dit is voor je weerstand,” zeg ik, mijn stem koud maar vastberaden. “Elke slag zal je dichter bij mij brengen.” Ik hef de zweep en breng hem met een gecontroleerde kracht neer, de zware staart raakt de was op haar schaamlippen, het geluid van de slag echoot door de kamer. Caro schreeuwt, haar lichaam spant tegen de riemen, de was barst en valt in schilfers van haar huid, de pijn scherp en rauw. Ik sla opnieuw, dit keer op haar clit, de was verbrijzelend, haar kreunen overgaand in snikken, maar ik zie hoe haar lichaam reageert, hoe haar opwinding groeit ondanks – of misschien vanwege – de pijn.

Ik leg de zweep neer en loop naar een andere hoek van de kamer, waar een set dunne, zwarte touwen klaarligt. “Je borsten,” zeg ik, mijn stem nu zachter maar nog steeds autoritair, “ze zijn van mij, net als de rest van je.” Ik maak het korset los, haar borsten blootleggend, haar tepels al hard van de spanning. Ik begin de touwen strak om haar borsten te wikkelen, elke lus zorgvuldig geplaatst om ze af te binden, de druk opbouwend tot ze rood en gezwollen zijn, de touwen snijden in haar huid maar blijven net binnen de grens van draaglijk. Haar ademhaling wordt oppervlakkig, haar ogen glanzen van tranen, maar ze houdt mijn blik vast, haar vertrouwen in mij onwankelbaar.

“Je bent zo sterk, Caro,” zeg ik, terwijl ik de touwen aantrek, haar borsten nu strak gebonden, het gevoel intens en overweldigend. “Maar je kracht ligt in je overgave.” Ik pak een kleine, vibrerende klem uit de gekoelde kast en bevestig hem aan haar clit, de koude metalen beet een schok na de hitte van de was. Ik zet de klem aan, een lage, pulserende vibratie, en haar lichaam schokt, haar kreunen vullen de kamer terwijl ze worstelt om zichzelf onder controle te houden. “Je mag niet komen,” zeg ik, mijn stem onverbiddelijk. “Niet tot ik het zeg.”

Ik neem de bulwhip weer op, dit keer richtend op haar dijen, de slagen zwaar en precies, de was die nog op haar huid ligt verbrijzelend met elke slag. Haar geschreeuw wordt wanhopiger, haar lichaam trilt tegen de riemen, maar ik zie ook hoe haar opwinding groeit, hoe haar schaamlippen glinsteren, hoe haar gebonden borsten pulseren onder de druk. Ik leun voorover, mijn lippen vlak bij haar oor. “Voel je het, Caro?” fluister ik. “Hoe je breekt, hoe je van mij wordt?” Ik verhoog de vibratie van de klem, haar lichaam nu op het randje, en dan, na een laatste, harde slag met de zweep, zeg ik: “Nu.”

Het is nog erg rustig in de Sociëteit, of "Soos" zoals we deze chique ruimte een beetje studentikoos noemen. Ik ga aan een tafeltje zitten en kijk peinzend naar de grote kooi in het midden. Dit is de eigenlijke Cage Doréé, waar het hotel naar vernoemd is. Een kleine drie bij drie meter, vergulde tralies, weer helemaal opgeknapt voor de volgende logee. De bodem is grotendeels bedekt met een matras, gestoffeerd met zwart velours dat een patroon heeft van goudkleurige sleuteltjes. De kooi heeft geen slot, alleen een eenvoudig bedienbare grendel, het verblijf door de logee is volledig vrijwillig. En er staat een grote tredmolen in, die een tamelijk inefficiënt pompje kan aandrijven voor vers mineraalwater uit de diepten onder het hotel. Enige lichaamsbeweging is goed voor de logee helpt tegen de dorst. Natuurlijk krijgen de leden van de Soos eerst.

Ik ben zo'n lid van de Soos, Member d'Or omdat ik hier al heel water jaren met enige regelmaat kom. George, de butler komt van achter de bar vandaan, we maken een praatje en hij vraagt of ik wat wil drinken. "Een glaasje mineraalwater zou binnenkort zeer welkom zijn", antwoord ik met een knikje naar de kooi. George lacht beminnelijk: "Mevrouw Sofie maakt goede vorderingen, ze verwacht haar pupil binnenkort hier te presenteren. In de tussentijd wellicht een Moët & Chandon?". Ik knik instemmend.

Tegelijk met de champagne brengt hij me ook de glossy one-pager van de toekomstige logee. Ze heet Caro, heeft zwart haar, is natuurlijk knap en slank, en heeft op de foto bij binnenkomst een simpel zomerjurkje en sneakers aan. Eerste keer 12 euro, staat bijna onderaan. Ik tuit mijn lippen: Zo zo, Sofie heeft haar prijs fors verhoogd sinds vorig jaar. Helemaal onderaan staat het gebruikelijke: volgende keren is maal duizend.

George biedt me een zijden buideltje aan, met daarin ongetwijfeld zes gloednieuwe munten van 2 euro. "Ik heb u alvast bovenaan de lijst gezet, met uw welnemen". Ik bedank hem met een minnelijk glimlachje.