Wat me vandaag overkomen is... ik sta nog altijd te trillen op mijn benen. Ik lig al een half uur in bed en tast naar mijn onderbuik. Nee, ik heb niet gedroomd. Dat plastic ding zit er nog. Ik steek het nachtlampje aan en sla het donsdeken weg. Daar is het dan, in al zijn lelijkheid, in dat roze plastic. Ik zou willen schreeuwen, maar wie zou het horen, behalve moeder. En Yvonne natuurlijk ook, maar ik weet zeker dat zij er net zo over denkt als ik. Ik vraag me af voor wie het het meest vernederende is - voor een meisje of voor een jongen. Of wie er het meeste last van heeft. Ik geloof dat het voor mij is, maar ach, wat weet ik van Yvonne? Zij heeft er nooit iets over gezegd tegen mij en moeder heeft me verzekerd dat Yvonne er al een jaar mee moet rondlopen.

Toen ik van school thuiskwam, zei moeder dat ze eens over een ernstige zaak met mij moest spreken. Ze ging me voor naar boven, naar de badkamer. Ik had geen flauw benul, of toch? Had ze mijn zakdoek in de wasmand gevonden? Een moeder haalt toch geen wasmand ondersteboven om een zakdoek te vinden met sporen van sperma? Of toch?

Moeder ging op het krukje naast de badkuip zitten en zegde dat ik voor haar moest komen staan. Ze trok de gesp van mijn broek los, ritste mijn gulp open en liet mijn broek zakken. Het ging zo snel dat ik niet eens de tijd had om te reageren. Ik stond als aan de grond genageld. Ik probeerde mijn handen voor mijn kruis te slaan, maar moeder trok ze hardhandig weg en stroopte in een enkele beweging mijn onderbroek naar beneden.

'Goed, hij staat gelukkig niet stijf,' mompelde ze. Op het plankje naast de badkuip lag een roze plastic dingetje. Moeder pakte het op en terwijl ze me met een arm om mijn middel vastpakte in een echte houdgreep, schoof ze dat lelijke ding over mijn piemel. Ik hoorde een lichte klik. Moeder liet me los en pakte een klein slotje van de plank. Er zat een piepklein sleuteltje in. Ze haakte het slotje bovenaan in dat plastic ding rond mijn piemel, draaide het sleuteltje om en stak het in haar zak.

'Mama...' het kwam amper uit mijn keel. Ik vond geen woorden. Ik staarde haar met verschrikte ogen aan. Nu lachte ze me vriendelijk toe en zegde: 'Marcel, ik doe dit om je bestwil. Je moet me vertrouwen. Ik ben je moeder. Het is nu al weken aan een stuk dat ik bijna elke dag een zakdoek met opgedroogd spul van jou in de wasmand vind. Nu doe het daar nog mee, maar ik weet hoe hormonen werken. Op een keer kun je je niet bedwingen en begin je het met meisjes te doen. Die worden dan zwanger en dan is de ellende niet te overzien. Het enige wat helpt is een peniskooitje. Het zal je snel doen zien dat het geen zin heeft om je piemel stijf te maken. Gebruik hem om te plassen, dat is geen probleem. De opening zit op het juiste plekje. Maar zo lang ik me zorgen moet maken over een zwangerschap... nee, zo lang hou je dat ding aan. Ik beloof je wel het er elke avond even af te halen om het te desinfecteren, maar dan blijf je bij mij staan tot ik het weer omdoe. Begrepen?'

'Nee, mama, ik snap er niks van,' bracht ik er moeizaam uit.

'Ik ben je moeder, Marcel. En Yvonne's moeder ook natuurlijk. Ik bescherm Yvonne ook. Geen jongen die erin kan bij haar, al een jaar lang niet. En zij zal wel passen om een jongen toe te laten haar te bepotelen. Want dan zou hij ontdekken dat ze een kuisheidsgordel draagt.'

Ik stond letterlijk paf. Even dacht ik flauw te vallen. Moeder pakte me mijn schouders vast. 'Het is voor je goedwil, Marcel. Nu weet je waarom en je bent verstandig genoeg om in te zien dat ik gelijk heb.'

Ze stond op en liep de badkamer uit. Daar stond ik dan in mijn blote onderlijf, met mjjn broek en onderbroek op mijn voeten. Ik zag mezelf in de spiegel. Dat roze plastic ding hing nu waar anders mijn piemel te zien was. Ik trok mijn broeken helemaal uit en ging op mijn kamer een potje liggen huilen. Een half uur later werd er op de deur geklopt. Yvonne kwam binnen.

'Ik heb het van ma gehoord, Marcel. Ik vind het ook afschuwelijk, hoor.' Ze bekeek me aandachtig. Ik lag nog altijd op bed met alleen mijn hemd en trui aan, dat roze ding goed zichtbaar. Ik sloeg er beschaamd mijn handen overheen.

'Moet je mij zien, broertje,' zei Yvonne. Ze trok haar rok omhoog en deed haar witte katoenen onderbroekje naar beneden. Ik kon het haast niet geloven, maar het was echt waar. Een glanzend metalen ding zat tussen haar benen en daarboven zat een leren riem om het op zijn plaats te houden.

'Hoe...' stotterde ik...

'Het werkt net als bij jou, Marcel. Ik kan plassen, maar er kan geen piemel naar binnen. Net zoals jij kunt plassen, maar niet in een meisjeskutje kunt komen.'

'Maar ik wil niet in een meisjeskutje komen,' riep ik uit, 'wat weet mama daar nu van. Ik val op jongens!'

'Aha!' riep Yvonne uit, 'dan heeft ma zich echt wel vergist van gaatje. Jongen, maak je dan maar geen zorgen. Je piemel kan dan wel niet in een jongenskutje, maar een piemel kan wel in het jouwe.'

'Ik heb nog niet iets gedaan met een jongen,' zegde ik, 'nu ja, wel al eens gekust en zo - eens gevoeld ook, meer niet. Stan heeft me al wel eens gevraagd om hij me mocht neuken, maar we vonden geen plekje waar we veilig waren.'

'Ik geloof dat Stan het niet erg vindt dat je een peniskooi draagt,' troostte Yvonne me, 'homo's vinden het volgens mij opwindend. Ik weet het natuurlijk niet. Ik val op jongens. Maar ik durf me zelfs niet laten aanraken uit schrik dat ze dat ijzeren ding voelen. En uit MIJN achterste gaatje blijven ze mooi uit! Maar nu moet ik gaan, Marcel. Ik mocht van mama alleen met jou komen praten. Zeg haar vooral niet dat ik mijn kuisheidsgordel heb laten zien.'

'Nee, ik val nog liever dood,' riep ik uit en ik draaide me op mijn buik en begon weer hartstochtelijk te wenen.