Door Lisa
“Jamie! Kantoor!”, schreeuwt een hoofdcommissaris. “Ja, kom er zo aan!”, zegt een knappe vrouw met kort haar, met een duidelijk Amerikaans accent. “Nee! Nu!”, volgt er weer, een hoofdcommissaris, strak in blouse, stropdas, rok, lichtjes opgemaakt. Mooie lippen, haar keurig in staart. “Yeah Yeah, hold your horses!”, moppert de hoofdinspecteur. “Who is that Barbie?”, vraagt Jamie. “Die Barbie is degene die JIJ gaat bewaken!”, is de reactie, kort, krachtig. “Samen met mij!”, Jamie kijkt haar baas aan. “Never nooit niet! Jij bent hoofdcommissaris, geen fieldagent!”, reageert Jamie boos:”en ik geen babysitter!”
“U en mevrouw, geen jij. Het was trouwens geen verzoek maar een duidelijke opdracht! En Barbie zoals jij het zegt is getuige, en een dusdanig belangrijke dat ze veilig in de rechtszaal moet komen, veilig en levend, als het enigszins kan. Vandaar jij en ik. En verder is er ook niemand die we weet van heeft wat Barbie, verdomme jij met je Barbie, ze heeft Lisa, dat is alles wat je hoeft te weten, wat ik weet. En wij zorgen dat ze over een maand in de rechtszaal zit en Takashi de komende 32 jaar kost en inwoning heeft bij onze majesteits huisvestingsprogramma, Duidelijk!”, zegt Yvonne, de hoofdcommissaris. “Ik kleed me om, Lisa denkt dat we beide gewone agenten zijn, dat houden we zo, ze denkt geen gevaar te lopen, dat houden we zo, ze denkt dat we naar een hotel gaan, ook dat houden we zo. We gaan naar mijn buiten, in de bossen in Gelderland, niemand weet er van, het huis staat op mijn oma’s naam, dat herkend niemand, dus daar zijn we veilig, zorg jij voor de hardware? Neem voldoende mee.”, Jamie kijkt nog eens naar Lisa, de meid die er zo alledaags uitziet, maar iets weet wat ze niet had mogen weten, iets heeft gezien, wat ze niet had mogen zien.
“Verdomme Yvon! Je weet dat dat kind, ze is nauwelijks droog achter der oren, morgen dood kan zijn!”, zegt Jamie. “Ja, precies, dat is exact de reden dat ze het niet weet, wil jij dat dat kind de laatste uren in volledige angst leeft? Wil je dat ze zo de dood ingaat? Angstig, huilend?”, ze loopt weg om zich om te kleden, Jamie, pakt de wapens.
“U en mevrouw, geen jij. Het was trouwens geen verzoek maar een duidelijke opdracht! En Barbie zoals jij het zegt is getuige, en een dusdanig belangrijke dat ze veilig in de rechtszaal moet komen, veilig en levend, als het enigszins kan. Vandaar jij en ik. En verder is er ook niemand die we weet van heeft wat Barbie, verdomme jij met je Barbie, ze heeft Lisa, dat is alles wat je hoeft te weten, wat ik weet. En wij zorgen dat ze over een maand in de rechtszaal zit en Takashi de komende 32 jaar kost en inwoning heeft bij onze majesteits huisvestingsprogramma, Duidelijk!”, zegt Yvonne, de hoofdcommissaris. “Ik kleed me om, Lisa denkt dat we beide gewone agenten zijn, dat houden we zo, ze denkt geen gevaar te lopen, dat houden we zo, ze denkt dat we naar een hotel gaan, ook dat houden we zo. We gaan naar mijn buiten, in de bossen in Gelderland, niemand weet er van, het huis staat op mijn oma’s naam, dat herkend niemand, dus daar zijn we veilig, zorg jij voor de hardware? Neem voldoende mee.”, Jamie kijkt nog eens naar Lisa, de meid die er zo alledaags uitziet, maar iets weet wat ze niet had mogen weten, iets heeft gezien, wat ze niet had mogen zien.
“Verdomme Yvon! Je weet dat dat kind, ze is nauwelijks droog achter der oren, morgen dood kan zijn!”, zegt Jamie. “Ja, precies, dat is exact de reden dat ze het niet weet, wil jij dat dat kind de laatste uren in volledige angst leeft? Wil je dat ze zo de dood ingaat? Angstig, huilend?”, ze loopt weg om zich om te kleden, Jamie, pakt de wapens.
Lisa - 13-10-25 @ 00:08
👍0
Doe je ook mee met dit ketting verhaal?
