Irene en Jan zijn een muzikaal duo, Irene op piano en Jan op cello. Ze vormen een perfecte eenheid van twee instrumenten. Bij Jan thuis repeteren ze heel wat af en hun repertoire groeit gestaag. Maar vanavond hebben ze afgesproken zonder bladmuziek te oefenen. Zomaar beginnen met spelen en dan maar zien waar je terechtkomt, is weer eens een nieuwe uitdaging. Het is een heerlijke zomeravond als Irene naar Jan fietst. Ze heeft haar luchtigste zomerjurkje aan, eronder draagt ze niets. Haar intiemste details tekenen zich af in de ijle stof, en haar sensuele parfum trekt een zwoel spoor door de warme stad. Hoe zou het vanavond gaan, denkt Irene, zou Jan geïnspireerd zijn? Zelf heeft ze reuze zin, ze kan niet nalaten te zingen en gaat al gauw op in een fantasielied. Intussen voelt ze hoe haar blote kruis over het warme leren zadel glijdt. Haar onderbuik wordt warm, haar schaamlipjes vochtig… en opeens golft een zalige wipstoot door haar heupen, zodat ze bijna de macht over het stuur verliest en bijna vergeet de straat van Jan in te slaan. Ook Jan is zomers gekleed in boxershort en verder niets. Zijn handen popelen om te spelen, hij is gek op zijn cello. Hij vindt het het mooiste muziekinstrument dat er bestaat, zowel qua klank als qua vorm. Als hij speelt doet het hem denken aan een mooie vrouw die zich door hem laat omarmen en strelen en van puur genot gaat zingen… De bel, daar zal Irene zijn. Ja hoor, haar slanke, elegante gestalte schemert door de voordeurruit. Als hij haar binnenlaat, kan hij geen woord uitbrengen, oh wat is ze mooi… haar hemelslange benen stappen sierlijk over de drempel, en in het voorbijgaan gunt ze hem gedurende een ondeelbaar moment een blik in haar jurkje. Tussen haar welvende borsten, in de verte, in de schemering aan de horizon, lonkt haar navel naar hem… “Dag Jan…” zingt haar zachte mezzo, “heb je er zin in…?” Jan slikt, verslikt zich bijna. “Ja-jazeker! Eh.. ja hoor…” stamelt hij. Hij is nooit zo’n goede prater geweest. Irene lacht hem toe: “Heb je de piano gestemd?” en zonder zijn antwoord af te wachten deint ze naar de kamer waar de klep van de piano al openstaat. Ze strijkt neer op de kruk en geeft een gracieus arpeggio over het volledige klavier. Jan komt langzaam weer bij zijn positieven, maar zodra hij binnenkomt valt hij opnieuw bijna om. Irene’s jurkje zweeft ijl als een aureool rond haar paradijselijke rondingen die haarfijn afsteken in het tegenlicht van het kamerraam. Haar lichaam golft sierlijk met de klanken mee die haar speelse vingers met fonkelende nagels uit de glimmende toetsen toveren. Ze lijkt de piano te strelen, haar heupen wiegen op het ritme van de pedalen, en Jan vraagt zich af of hij het zich verbeeldt dat haar blinkende mond losjes open zakt… ze zingt zachtjes mee, een prachtige, mysterieuze melodie… Gedachteloos pakt Jan zijn cello, streelt de snaren met zijn strijkstok, en samen drijven ze weg naar de horizon van hun muzikale wereld vol onbekende, ongekende mogelijkheden…

Een verstild close harmony slotakkoord blijft minutenlang in de warme kamer hangen als de beide musici bewegingloos de spanning zo lang mogelijk proberen vast te houden. Tenslotte kijken ze elkaar aan… en lachen. “Wat jammer dat we dit niet hebben opgenomen,” fluistert Irene, “het zou een pracht van een demo zijn geweest.” Jan zwijgt. Hij is nog helemaal in trance van hun beider intieme muzikale samengaan tot een unieke eenheid. Zijn cello rust tegen zijn schouder, hij omhelst het dierbaar instrument… maar zijn ogen strelen het volmaakte silhouet van Irene’s lichaam, zo tastbaar, zo dichtbij… hij legt opnieuw behoedzaam de strijkstok op de snaren, betast trefzeker de hals van het instrument, en zinkt weg in een woordloos liefdeslied dat haar wel móét raken… Ook Irene wendt zich weer naar haar toetsen. Net mocht ze de solist zijn, nu vervult ze de begeleidende rol. Maar opnieuw smelt hun beider inspiratie samen tot een niet te herhalen hoogtepunt van artistiek genot. Het is warm. Irene voelt haar jurkje aan haar borsten plakken en zich spannen tussen haar billen en de pianokruk. Ze kan zich niet vrij bewegen en mist concentratie op haar spel. Jan heeft er in zijn ontblote bovenlijf geen last van en zweeft ver weg. Hij merkt niet dat Irene stopt met spelen, in een vloeiende beweging haar jurkje uittrekt en naakt doorspeelt. Haar inspiratie neemt meteen een hoge vlucht. In een vlaag van opluchting spant ze een regenboog van akkoordkleuren rond de gouden draad van de cellomelodie. Haar vingertoppen zoeken, tasten, strelen het klanklichaam dat ze samen met Jan boetseert. Dan kijkt Jan een moment op van zijn strijkstok - en wordt door de bliksem getroffen. Voor hem zit een engel, een fee die hem betovert met muziek, zo mooi, zo onherhaalbaar prachtig… ze gaat helemaal op in de parelende stroom uit de piano die haar omhult met de glans van puur kristal. Hij legt zijn cello aan de kant, en neemt haar in zijn armen. Ze lijkt niet anders te willen. Gewillig volgt ze hem, de piano speelt gewoon door… of is dat verbeelding? Ook de cello is doorgegaan, de strijkstok glijdt onbestuurd over de snaren die van goud lijken. Temidden van de onaardse muziek die de kamer vult, neemt Jan Irene bij haar heupen terwijl zij zijn boxershort langzaam laat zakken. Ze spreidt haar dijen, laat haar borsten over zijn bovenlijf rollen… Jan voelt Irenes vingertoppen in zijn kruis spelen alsof ze de diepste tonen van de piano wil laten klinken… Irene voelt hoe Jan bij haar binnenglijdt, even teder als de cellomelodie… hun lippen naderen elkaar, wijken losjes vaneen… en smelten samen. Hun lichamen strengelen zich ineen, hun tongen dansen in de onnavolgbare maatsoort van de liefde… en met een diepe zucht zinken ze neer op de vloer, rollend over het donzen tapijt, terwijl buiten de zomeravond discreet een schemersluier uitspreidt waaronder het jonge paar langzaam opstijgt tot de zaligheid van een eindeloos orgasme…