De Vrouw Van K.

‘Heb ik je al aan mijn vrouw voorgesteld?’

Achteraf bekeken was het inderdaad vreemd dat ik nooit bij K. thuis was geweest. Niet één keer in al die jaren. Nochtans werkten we vrij intens samen. We zagen elkaar dagelijks op kantoor en daarbuiten regelmatig op café, maar we hadden nooit bij hem noch bij mij thuis afgesproken. Met als gevolg dat ik ook zijn vrouw niet kende. Ik had haar wellicht wel eens op een bedrijfsfeestje gezien, maar kon me haar gezicht niet meer voor de geest halen. Ze had de reputatie van ‘koud’ en ‘afstandelijk’ volgens mijn mannelijke en ‘hautain’ en ‘pretentieus’ volgens mijn vrouwelijke collega’s. Maar ze waren het er allemaal zonder enige uitzondering over eens dat het een beeldschone vrouw was. ‘Une vraie beauté’ om de formulering te gebruiken van een Franse collega. Ik was daarom erg nieuwsgierig toen K. me vroeg:
‘Heb ik je al aan mijn vrouw voorgesteld?.’

We hadden afgesproken om die zaterdagmiddag bij hem thuis een dossier door te worstelen dat behoorlijk complex was. Onze werkweek zat zo vol dat K. en ik nauwelijks de kans kregen om ons op die grote hoeveelheid data te concentreren. Met een koffie en op tijd en stond wat frissers en sterkers, zouden we er ons wel doorheen slaan. Dat was ons plan. Ik had in elk geval gezorgd voor de gebakjes. Voordat we begonnen leidde K. me nog ‘even’ rond in zijn huis. Hij was er bijzonder fier op. En terecht. Het was een negentiende eeuwse burgerwoning, zeer kundig gerestaureerd voor zover ik daar zicht op had. K. vertelde me sappige anekdotes over de ingewikkelde stamboom van de oorspronkelijke eigenaars die vol van overspel en bastaardkinderen zat. K. was een geboren verteller. Ik luisterde met plezier.

Mijn rondleiding met gids eindigde een uur (!) later waar hij begonnen was: in de woonkamer, waar het hele dossier al op tafel uitgestald lag. Toen sprak hij de fatale zin uit:
‘Heb ik je al aan mijn vrouw voorgesteld?’
Ik volgde hem naar de tuin. Het was een prachtige zomerdag.
‘Zoetje, dit is…’
De stem van K stokte...
Terwijl ik door de deur naar buiten stapte, zag ik in een flits het naakte lichaam van een vrouw die zich bliksemsnel achter de grote witte handdoek verborg waarop ze lag te zonnen… We waren een ogenblik lang alle drie compleet uit ons lood geslagen. Ik had gezien wat je als goede vriend nooit zou mogen mag zien...!

Hoewel de vrouw een zonnebril droeg, kon ik haar woedende blik richting K. bijna fysiek voelen! De arme kerel stond er totaal verslagen bij. K. had plots helemaal niets meer te vertellen. Hij leek in de grond weg te zakken. Ik kan me voorstellen dat hij dat op dat moment ook had gewild. Ik probeerde de situatie nog te redden door me van haar weg te draaien en wat commentaar te geven op de mooi onderhouden tuin. Dat was geen leugen, maar wat ik echt zag was niet de architectuur van de tuin maar de prachtige lijn van haar volle borsten over haar brede heupen naar haar perfect getrimde kutje liep! Het was maar een flits geweest, maar ik had alles gezien! Alles! En dat wist zij. En hij ook. Dat kon niemand van ons nog ongedaan maken. .. Geen van ons drie wist hoe te reageren. Wat ze misschien had moeten doen op dat ogenblik was haar handdoek openen en tegen mij zeggen: ‘Kijk maar. Dan heb je alles goed gezien. Dan kunnen we dat nu achter ons laten.’ Het zou waarschijnlijk nog gewerkt hebben ook! Maar dat deed ze natuurlijk niet….

De paar seconden dat ik me had weggedraaid, hadden de vrouw van K. de kans gegeven de handdoek op een aanvaardbare manier rond haar lichaam te wikkelen. Ik keerde me naar haar toe om haar te begroeten alsof er niets aan de hand was. De handdoek verborg alles en niks tegelijk. De witte kleur stak mooi af tegen haar gebronsde huid. Haar lange zwarte haar had ze in een strakke staart samengebonden. Ze had sensuele lippen, maar die stonden nu strak en hard. Ze moest vooraan in de veertig zijn, zoals K. en ikzelf. Ze was inderdaad ‘une vraie beauté' Ik deed een stap in haar richting, zei mijn naam en gaf haar een hand.
‘M., aangenaam’, zei ze koeltjes, maar haar hand voelde warm aan.
Ze bleef meester van deze ellendige situatie, die alleen maar ellendiger werd omdat geen van ons drieën er iets over zei. Een grapje of een onnozele opmerking had geholpen, maar ze kwam niet, van niemand, en na enkele seconden was het ook daar te laat voor. Bleef de ondraaglijke lichtheid van het onuitgesprokene...

M. nam haar bril niet af. Ik keek in twee donkere ruiten die hun binnenkant verborgen. Wat dacht ze? Wat voelde ze nu? In haar trots gekrenkt? Schaamte? Verlegenheid? Of woede omdat ze, zij het ongewild, teveel van zichzelf had prijsgegeven? Hield ze daarom haar bril op? Om duidelijk te maken dat er toch grenzen waren aan wat ik mocht zien?
‘Zullen wij maar aan de slag gaan’, zei ik tegen K., ‘er ligt een berg werk op ons te wachten!’
K. was nog steeds niet zichzelf. Hij zag eruit alsof hij zonet door een auto was overreden. Het klinkt wat belachelijk, maar niet alleen zijn geest ook zijn lichaam leek een enorme slag te hebben gekregen. Hij kon zich nauwelijks rechthouden. We gingen aan tafel zitten en begonnen te werken aan het dossier, maar zonder het plezier dat we hadden verwacht. We spraken niet over wat er was gebeurd, maar het zweefde de hele middag tussen ons in, het perfect getrimde kutje van M.! Na enkele uren zijn we ermee gestopt. Veel waren we niet opgeschoten. De gebakjes bleven onaangeroerd en de koffie was inmiddels koud. Ik had M. de hele namiddag niet meer gezien. Op een bepaald ogenblik sloeg de deur hard dicht. Ik vermoedde dat ze was weggegaan.

Ik sliep die nacht niet goed. En ook de volgenden niet. Ik had met K. te doen. Zo’n ongewilde stommiteit met zoveel gevolgen! Ik had zo’n vermoeden dat M. hem dit niet snel zou vergeven. En ik kon me niet eens beginnen voor te stellen hoe zij zich nu voelde. Maar ook ik was niet ok. Ik had inderdaad, ongewild, iets gezien wat ik niet had mogen zien. Onrust en verwarring waren mijn deel. Waarom bleef dat beeld zo dwingend terugkomen? Het was maar een flits, maar met de helderheid en de intensiteit van een blikseminslag. Ik zag vaker vrouwen naakt. In clubs. In bordelen. Maar op een of andere manier was M. veel naakter geweest dan al die vrouwen samen. Omdat we geen van alle drie erop voorbereid waren. Omdat het naakt niet voor mij bedoeld was. Het ging misschien niet om het naakt zijn zelf, maar om het taboe, het geheim. Dit mocht ik niet zien. Als man moest je alles doen om dit te voorkomen: dat een andere man je vrouw naakt zien! En K. was daar niet in geslaagd. Integendeel, hij was het die haar naakt aan mij had getoond!

Ik wist niet wat te doen. K. bellen om er toch even met hem over te praten? Ik zou niet weten wat te zeggen. En tegen haar? Wat zou ik tegen M. willen zeggen? Zou ik me bij haar moeten verontschuldigen? Maar waarvoor? Ik had me in elk geval niet verontschuldigd toen het gebeurde. Ik had gewoon over de feiten heen gepraat. Dat leek me toen de juiste keuze. Maar daardoor had ik haar ook volledig genegeerd. Ik had gedaan alsof haar naaktheid niets was en niets betekende. Ik had niet onverschilliger kunnen reageren… Ik begon te begrijpen waarom ze haar bril niet had afgenomen. Zou ik er alsnog tegen haar iets over moeten zeggen? Wat moest ik doen als ik haar tegenkwam? Gelukkig was de kans dat ik haar zou ontmoeten vrijwel nihil. Maar vreemd genoeg had ik tegelijkertijd maar één verlangen op dit ogenblik: haar terug zien! En liefst zo snel mogelijk. Ik had vijftien jaar lang niets van haar gezien en plots had ik in een fractie van een seconde alles gezien. Alles. Behalve haar ogen…

M. bleef me bespoken. Bespoken: dat was inderdaad het juiste woord voor de manier waarop ze met donkere glazen voor haar ogen voortdurend door mijn geest dwaalde. Het was alsof ik in een afgrond keek... Wie was ze in godsnaam dat ze zo’n onrust in me teweeg bracht? Ik had nooit met haar gepraat. Ik had haar één tiende van een seconde naakt gezien. So what? Plots wist ik wat ik wilde: haar ogen zien. Als ik haar ogen zou zien, dan konden we dit ongemakkelijke moment uitpraten en achter ons laten. Dat voelde ik plots heel zeker.

M. begon een obsessie te worden. Op kantoor ontweken K. en ik elkaar zoveel mogelijk. Wat gebeurd was, had duidelijk een effect op onze relatie. Omdat we niet met elkaar praatten, had ik geen enkel idee hoe het tussen hem en zijn vrouw ging. Maar aan zijn gelaatsuitdrukking en zijn lichaamshouding kon ik zien dat K. geen gelukkig man meer was. Ook tussen hen waren er dus stukken gemaakt. Er bleef nog één relatie in de driehoek over: die tussen haar en mij. Hoe stond het daarmee?

Ik nam een dag vrijaf en reed ‘s morgens vroeg naar de straat waar K. woonde. Ik wachte tot hij vertrok. Ik bleef in de wagen zitten en keek naar de burgerwoning die zwanger was van overspel. Het kon me niet schelen hoe lang. Anderhalf uur later kwam M. naar buiten. Ze droeg haar zonnebril en ging zo te zien inkopen doen in de plaatselijke supermarkt. Ik besloot haar discreet te volgen. Ik liet honderd meter tussen ons en had naast een zonnebril ook een petje opgezet. Zelfs als ze nu omkeek, was de kans klein dat ze me zou herkennen. Toch voelde ik me ongemakkelijk. Dit had ik nooit gedaan. Waar sloeg dit nu in godsnaam op? Als een idioot verkleed de vrouw van een goede vriend achtervolgen! En waarom? Ik wist het niet. Ik keek alleen maar naar haar blote schouders en armen, haar zacht wiegende heupen in een kort zomers jurkje, haar slanke benen en haar mooie voeten in lichte gymschoenen. Ik vocht tegen mijn ongemak en tegen de stem van mijn geweten die luid maar tevergeefs schreeuwde: dit doe je niet! Want het was ongelofelijk spannend, nee opwindend, om haar te schaduwen. Ik genoot van iedere beweging die ze maakte: het openduwen van de deur van de supermarkt, het reiken naar de producten op de bovenste rekken of het bukken naar de producten op de onderste.... Ik was overweldigd door de lijnen van haar lichaam. Was ik een schilder geweest, ik zou haar van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat met potlood en tekenblok achterna lopen en ‘s nachts de schetsen omzetten in de prachtigste schilderijen om ‘s morgens vroeg opnieuw achter haar aan te lopen en… Alleen zou het schilderij in plaats van haar ogen twee zwarte gaten hebben…

Ik volgde haar terug naar huis en moest een beslissing nemen. Hier langer in de straat blijven rondhangen met die zonnebril en dat petje zou me zelfs wat verdacht kunnen maken. Ik nam mijn bril en pet af en belde aan. M. droeg nog steeds haar zonnebril. Zonder verder iets te zeggen deed ze de deur voor me open. Ik volgde haar naar de woonkamer.
‘Wil je een koffie?’
‘Graag.’
‘Een stukje van het gebak dat je zelf hebt meegebracht?’
‘Je hebt er dus toch van geproefd?’.
‘Uiteindelijk wel.’
‘Vond je het heel erg?’
‘Waarom ben je hier?’
‘Ik weet het niet. Vind je het erg dat ik er ben?’
‘Neen.’
‘Wil je er iets over zeggen?’
‘Waarover?’
‘Over wat er is gebeurd.’
‘Wat is er volgens jou gebeurd?’
‘Ik heb je naakt gezien.’
‘Ben je daarom hier?’
‘Ik weet het niet….’
‘Zou je nu hier zitten als je me niet naakt had gezien?’
‘Ik weet het niet... Ik denk van niet...’
‘Ik ben zeker van niet.’
‘Waarom ben ik dan hier volgens jou?’
‘De verboden vrucht…’
‘...’
‘Je hebt van de verboden vrucht geproefd.’
‘Dus…’
‘Dus je wil meer…’

Hier viel een lange stilte in het vreemdste gesprek dat ik in mijn leven met een vrouw gevoerd had. De stilte was niet eens zwaar of gênant. Het was gewoon stil. Ze leunde tegen het aanrecht met een kop koffie in haar hand en blies erin. ‘Une vraie beauté’ met zonnebril.

‘Ik heb je ogen nog niet gezien.’
‘Je hebt voldoende gezien.’
‘Ik vond je prachtig...’
Ze zweeg.
‘Het was maar een flits, maar je hebt me verblind....’
Ze zweeg.
‘Ik weet geen blijf meer met mezelf. Ik kan niet meer slapen. Ik heb je zelfs tot in de supermarkt achtervolgd…M., ik weet niet meer wat ik doe…!
Ze bleef zwijgen en aan haar te warme koffie slurpen. Dan vroeg ze zacht:
‘En K.?’
‘Wat bedoel je?’
‘Heb je er met K. over gesproken?’
‘Neen, we hebben niks meer tegen elkaar gezegd. En jij, heb jij er met hem over gepraat?’
‘Neen, we spreken niet meer.’
‘Hoe moet het nu verder?’

Ik wist niet wat ik van dit gesprek moest denken. Ik had er geen enkele greep op. Waar spraken we over? Wat kwam ik haar eigenlijk zeggen? Wat wilde ik? Kon ik haar ogen maar zien, dan wist ik misschien wat ze dacht of voelde. En vooral wat ik dacht en voelde…! Nu bleef ik kijken in die zwarte ruiten zonder binnenkant. Toen vroeg het spook:

‘Wil je met me neuken?’
‘...’
‘Ja of nee?’
‘Als je je bril afneemt...’
‘Die blijft op!’
Ik begreep dat hier niet over te onderhandelen viel. Ik zou niet eens weten hoe ik met haar moest onderhandelen. Of waarover. Zij had me volledig in haar greep. .
‘Kom’, zei ze, vriendelijker en uitnodigender nu.
Ze ging me voor naar de tuin waar de witte handdoek op het gras uitgestrekt lag. Ze begon zich zwijgend uit te kleden. Haar gyms, haar topje, haar korte rokje en haar slipje. Ik wist niet waar eerst te kijken. Wat moest ik in godsnaam….? Ze ging op de witte handdoek liggen. Ik keek naar haar als naar het schilderij van een grootmeester. Er was geen mooiere lijn dan die van haar haar hals, over haar borsten en buik naar het zwarte driehoekje tussen haar dijen liep….
Hoe naakt was ze nu, vroeg ik me af.
‘Zo heb je me gezien.’
‘Ja, maar in een flits.’
‘Zorg dan nu maar dat het wat langer duurt…’, zei ze en voor het eerst zag ik iets van een glimlach op haar gezicht.
Ze opende haar slanke, bruine dijen en begon met haar vinger in haar volmaakt getrimde kutje te wrijven. Ik trok snel mijn kleren uit en knielde naakt en stijf naast haar neer. Ik boog me voorover om haar te kussen, maar ze hield me tegen.
‘Ik kus niet en ik neem mijn bril niet af. Voor de rest doe je met me wat je wil! Ok?’
‘Ok.’
Wat kon ik anders zeggen?
Ik kuste en likte haar hals en gleed met mijn tong langzaam naar haar borsten en tepels, terwijl ik met mijn hand haar kutje open wreef. Ik voelde dat ze al vochtig was. Wilde ze mij echt? Of was ik slechts een pion in haar wraak op K.? Ik had geen enkel idee. Ik kon niks van haar vreemde gedrag maken. Al scoorde ikzelf ook niet erg hoog in normaliteit de laatste dagen…! Mijn vingers gleden tussen haar lipjes naar binnen waar het nat en warm was. Op mijn rug voelde ik de stralen van de zon en de vingers van haar hand. Met haar andere hand greep ze mijn harde pik vast en begon er stevig aan te rukken. Ik wilde haar kussen. Ik wist dat dat geen zin had, maar mijn tong wilde haar.proeven.
‘Ik wil je kutje likken’, fluisterde ik.
Ik ging om mijn rug liggen en zij kroop gewillig op me. Ze liet de parel van haar lichaam langzaam op mijn mond zakken om me de kans te geven zo lang mogelijk van het zicht te genieten…! Ik zag nog net dat ze geil mijn eikel begon te likken. Dan werd het heerlijk duister. Mijn tong gleed door zoete honing. Ik trok haar aan haar dijen diep over mijn mond. Ik liet mijn tong eindeloos rondjes maken over haar lipjes, duwde hem dan zo diep mogelijk in haar kutje, en likte daarna in lange, langzame halen van haar kontgaatje tot haar clitje. Aan de groeiende gulzigheid van haar mond over mijn pik kon ik de effecten van mijn tongspel afmeten. Zij werd twee keer zo geil en ik twee keer zo hard…! Ik voelde het gewicht van haar schoot op mijn gezicht en had in haar willen verdwijnen. … Ik streelde haar dijen, haar warme rug en kneedde haar borsten die mijn handen tot de rand vulden. Ik liet haar tepels als gebedskralen tussen mijn vingers glijden en kneep afwisselend zacht en hard... Ik hoorde hoe ze zwaar ademhaalde. Ze greep mijn pik vast en likte hem langzaam en uitgebreid van mijn eikel tot mijn ballen en terug... Ik duizelde van genot. Het besef drong maar niet tot me door dat M. dit met me deed. Dat het haar tong was die mij een volstrekt nieuw hemelnummer leerde kennen! Ik was op mijn hardst nu en dat had ze snel begrepen. Ze stond even op en hurkte over mij, greep mijn pik en bracht hem tot voor de ingang van haar kutje. Dan steunde ze met twee handen op mijn borst en liet zich langzaam over mijn harde paal zakken. We kreunden gelijktijdig. Ze begon langzaam op en neer te bewegen. Ik keek naar haar. Ze was wellicht de mooiste vrouw waarmee ik ooit had gevrijd… Maar als ik in haar ogen keek, zag ik alleen tweemaal mezelf in een donkere spiegel. Ik kon haar bril nu afnemen. Dat wist zij ook. Maar ik wilde haar vertrouwen niet beschamen. Wat zou het ook betekenen? Ik wilde mezelf niet langer weerspiegeld zien en concentreerde me op haar wiebelende borsten, haar platte buik en dat heerlijke kutje dat op en neer over mijn pik schoof… Zo geil dat beeld van mijn harde pik die voortdurend verscheen en dan weer verdween in haar zwarte warme natte grotje…! Ik hield mijn handen onder haar kontje en bewoog ritmisch met haar mee … Ik voelde dat ze zo ging klaarkomen… Haar open, zonder geluid schreeuwende mond trok ook mij over de streep en we explodeerden bijna gelijktijdig… Ze greep haar borsten vast en kneep hard in haar tepels. Haar lichaam trilde zo hard dat ze bijna van me afviel… Ook ik schokte mezelf leeg… ik bleef schokken… Ik trok haar naar me toe en spoot mijn zaad zo diep mogelijk in haar warmte… Ze viel hijgend voorover op mijn borst en kuste mijn schouder… Ik streelde haar warme bezwete rug, kuste op mijn beurt haar schouder en hals en probeerde zo lang mogelijk hard te blijven in haar warme kutje… tot tenslotte de natuur zijn beloop nam en ik onvermijdelijk uit haar gleed …

Ze richtte zich op en sloeg me hard op iedere wang.
‘Smeerlap, ik ben je vrouw van je vriend’, zei ze koel en stapte van me af.
Mijn wangen gloeiden. Ik bleef nog een ogenblik liggen in de warme zon. M. had inmiddels een handdoek gebracht om me mee te verschonen. Ze had een slipje en een groot wit loshangend hemd aangetrokken. Misschien wel van K.? Het stond haar, hoe kon het ook anders, beeldschoon.
‘Je moet gaan nu’, zei ze zacht, ‘binnen een half uur is K. er.’
Ze klonk plots heel nuchter. Een banale overspelige vrouw die snel alle sporen van haar minnaar wil uitwissen en nog even wil douchen voordat haar man terugkomt. Ik volgde haar naar de deur. Voordat ze de deur opende, gaf ze me snel een warme natte kus vol op mijn lippen.
‘Ik begrijp je niet, M.!’, zei ik, ‘hoe moet het nu verder?’
Ik stapte naar buiten zonder een antwoord te verwachten. Die had ik zo wie zo weinig gekregen vanmiddag.
‘Misschien had je me recht in de ogen moeten kijken’, zei ze net voordat ze de deur sloot.