De ochtend dat we zouden vertrekken was ik ruim voor de wekker ging al opgestaan. Ik had hier maanden naartoe geleefd, zoals bij iedere vakantie. Deze vakantie zou echter anders worden dan alle anderen, want dit keer gingen we niet alleen. Voor het eerst gingen we met een ander stel op vakantie. Dat maakte me enigszins nerveus, maar omdat we het goed konden vinden, kon het alleen maar leuker worden. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, was de instelling. We gingen voor het vijfde jaar op rij naar de Alpen. Ieder jaar verbleven we ergens anders, zodat we zoveel mogelijk verschillende dingen konden zien en doen. Nu we met mijn man Lars' collega en diens vrouw op vakantie gingen, hadden we de kans om dingen te doen die we niet deden als we met zijn tweeën waren.

Ik had wat zachte broodjes belegd voor onderweg en pakte de koelbox vol met flesjes en blikjes drinken. Toen ik alle benodigde formulieren voor ons vakantieverblijf bij elkaar had gezocht, kwam Lars de trap af geslenterd. Hij wreef in zijn ogen toen hij in zijn boxer binnenkwam.
'We gaan pas over een anderhalf uur weg, en jij bent al op?' vroeg hij gapend, terwijl hij op de klok keek.
'Je kent me toch, ik slaap altijd slecht als er iets staat te gebeuren.' antwoordde ik opgewekt.
'Geeft ook niet. Heb je er zin in?'
'Wat denk jij! Ik ben wel benieuwd hoe het is om samen met Robbin en Kim op vakantie te gaan.' zei ik terwijl ik onze vakantiespaarpot leegschudde op tafel.
'Ik ook! Maar we kennen ze al een tijdje. En ze houden van dezelfde dingen als wij. Dan kunnen we eigenlijk alles samen doen.' zei Lars opgewekt.
Ik knikte. 'Ja dat is leuk. Behalve het paragliden, dat ga ik echt niet doen.' zei ik stellig.
'Weet ik toch. Robbin wil dat ook niet, dus dan gaan jullie gewoon iets anders doen.'
'Oh, dan ga jij samen met Kim?'
'Ja, het leek haar ook mooi.'
'Tof, ik hoop dat het goed weer is.'

Lars ging naar boven om zich aan te kleden, en ik wierp een blik op hem toen hij de trap op liep. Ik kende hem sinds de middelbare school. Destijds zag hij er al goed uit, maar heden ten dage nog veel beter. Ik had echt geluk gehad met hem. Hij was vrij lang, geen grammetje vet teveel, lichtelijk gespierd. Het ging bij hem niet om zijn postuur, maar om zijn houding. Hij had een allure over zich waar menig man jaloers op zou zijn. Zijn kastanjebruine haar deed zijn blauwgroene ogen altijd flonkeren. Sinds hij zijn baard weer afschoor, zag hij er jaren jonger uit. We hadden elkaar ontmoet toen we zeventien waren. Sindsdien waren we samen, wat zich had opgebouwd tot een fijne relatie die al acht jaar duurde.

Ik zou mezelf kunnen beschrijven als 'gemiddeld'. Doorgaans kleedde ik mij niet zo sexy of chique zoals de gemiddelde vrouw van mijn leeftijd. Ik droeg meestal een soort bikerjeans, oversized t-shirts en sneakers. Wellicht was het daarom dat ik al geregeld van mensen had gehoord dat ze mij niet herkend hadden omdat ik zo'n 'doorsnee' gezicht had. Niet echt iets om trots op te zijn, vond ik. Ik hoefde echter ook weer niet herinnerd te worden om mijn gezicht, liever om mijn karakter, dat ik zelf boven mijn uiterlijk verkoos. Uiteindelijk stelde het ook niet veel voor: ik had een tamelijk rond gezicht, groenbruine ogen, een klein neusje en volle lippen. Mijn blonde lokken krulden altijd losjes over mijn schouders naar mijn rug.
Mijn figuur kon wel wat kilo's missen, maar ik kende mezelf nauwelijks anders dan hoe ik al zo lang was, en ondanks de vele pogingen om af te vallen, bleef er toch altijd teveel aan zitten. Lars vond het niet zo erg, die had graag 'iets om vast te houden', zei hij altijd. Hij vond mijn proporties perfect. Ondanks zijn liefde voor mijn lichaam, was ik altijd onzeker. Het enige waar ik onterecht zeker over was, was dat er geen man behalve Lars mij ooit aantrekkelijk vond. Daar had ik vaak wel moeite mee, maar ik kon mezelf alleen als schuldige aanwijzen.

Om 7 uur 's morgens zaten we dan in de auto. We reden in vijf minuten naar het huis waar Robbin en Kim sinds kort woonden. Ze kwamen juist naar buiten met hun koffers toen we de auto voor hun huis parkeerden. Ik stapte uit.
'Hey Maud!' zei Robbin vrolijk. 'Helemaal klaar voor de reis?'
'Absoluut! Jij ook?' vroeg ik, en hij knikte heftig.
Kim liep met een brede lach op haar gezicht naar me toe en gaf me drie zoenen. 'Leuk om je weer te zien, Maud. Ik heb er echt onwijs veel zin in.' zei ze met een grote glimlach.

Kim was echt een prachtige vrouw om te zien. Ze was 32, maar kon mensen zonder moeite doen geloven dat ze begin twintig was. Ze had lange, donkere krullen die haar ovale gezicht fraai omlijstten. Haar lichtblauwe ogen verraadden haar uitgesproken speelsheid. Ze maakte zich graag mooi op en droeg altijd sieraden. Ze was niet veel kleiner dan ik, maar ze was beduidend slanker. Ze ging doorgaans chique gekleed maar een paar zwarte Nike Air Max sneakers sierden haar absoluut. Ik mocht haar graag. Ze was anders dan andere vrouwen. Ze schuwde het niet om hard te werken of om haar handen vuil te maken, maar wilde evengoed op haar wenken bediend worden. Lars en ik grapten er wel eens over dat zij de touwtjes stevig in handen had in hun relatie. Toch was ze erg lief en zorgzaam, ze stond altijd voor me klaar. Nu kende ik haar nog maar iets langer dan een jaar, maar ik wist dat zij een blijvertje in mijn kleine vriendenkring zou zijn.

Haar man Robbin was een schijnbaar perfecte match voor haar. Hij was drie jaar ouder dan zij. Met zijn forse, maar goed geproportioneerde postuur was hij absoluut als een beschermende ridder voor haar. Hij had zijn donkerblonde haar opgeschoren. Zijn korte stoppelbaard stond hem goed, het maakte zijn voorkomen wat serieuzer. Hij had lichte, groene ogen zoals ik ze nog nooit had gezien. Als je erin keek, zag je meteen dat hij een groot hart had, en dol was op goede humor. Hij en Kim hadden dezelfde interesses, kenden elkaar al jarenlang en hun relatie had zware tijden overleefd. Net als wij probeerden ze al een aantal jaar vergeefs een kindje te krijgen. Dat was iets wat ons in eerste instantie aan elkaar bond. We konden bij elkaar de frustratie en het verdriet kwijt. De hond die ze sinds vorig jaar hadden, verzachtte de pijn voor een deel.

Ze woonden niet ver van ons af, maar toch zagen we elkaar nauwelijks vaker dan eens per maand. De mannen zagen elkaar natuurlijk dagelijks op het werk, maar buiten dat hadden Robbin en Kim een druk leven. Lars en ik daarentegen, hielden van rust en nietsdoen. Als we gewerkt hadden, gebeurde het nodige in huis en probeerden we vooral zo weinig mogelijk te plannen. Onze vrienden en familie woonden allen een paar provincies verderop, wat ons de ruimte gaf vooral tijd aan elkaar te besteden.

We stelden de navigatiesystemen gelijk in, en toen het stel alles in hun auto had geladen, stapten we in onze auto's en begonnen aan een tien uur durende autorit naar de Alpen. We zouden in een vrijstaande vakantiewoning verblijven, op zo'n 1000 meter hoogte. Via Whatsapp hielden we onderweg contact over waar en wanneer we even zouden stoppen. De reis ging voorspoedig, en in een kleine tien uur waren op onze bestemming in Tirol. Toen we de sleutel hadden bemachtigd, huppelden we als een stel kleine kinderen naar de voordeur van de woning om de binnenkant te bekijken. Robbin draaide de sleutel om in het slot en duwde de deur open. Toen we naar binnenliepen, kwam het aroma van heerlijk geurend hout ons tegemoet. Alles was in typisch Tiroolse stijl, met een eigenzinnig moderne draai daaraan gegeven.

Ik rende vlug de trap op naar de eerste verdieping en zwaaide de balkondeur open. De warme, en tegelijkertijd frisse berglucht omhelsde me terwijl ik het adembenemende uitzicht liet bezinken. Het voelde als thuiskomen. De prachtige alpenweiden vol verse bloemen bekleedden de bergen als een deken, waarboven de scherpe witte sneeuwtoppen uittorenden. Aan de andere kant van het dal denderde een waterval naar beneden, maar het was te ver om het geluid ervan te kunnen horen. De zon scheen warm op mijn gezicht, en even sloot ik mijn ogen.

Kim kwam naast me staan. 'Wauw.' fluisterde ze. 'Ik ben hier echt te lang niet geweest.'
'Wanneer was je hier voor het laatst?' vroeg ik haar.
'Zo'n zeven jaar geleden, denk ik. Ik was haast vergeten hoe mooi het ook alweer was.'
'Dat is inderdaad even geleden. Ik moet zeggen, hoewel ik hier vorig jaar nog was, ben ik nu toch weer overdonderd door de schoonheid van de bergen.' zei ik, terwijl ik de omgeving in me opnam.
Robbin kwam achter ons staan en legde zijn armen om ons heen. 'Zo dames, eerst een drankje om de vakantie in te luiden?' Tegelijkertijd knikten we.
'Er is een fles schnapps, maar ik heb ook bier, Sambuca en Wodka!' riep Lars vanuit de keuken.

Die avond zaten we na een simpele, zelfgemaakte maaltijd op het balkon met onze drankjes en vierden zowaar het leven. Even weg van de sleur, even alles doen wat je normaal niet doet. Een verwarmende huivering rolde over mijn rug. Robbin en Lars lachten heel wat af, en Kim en ik kletsten honderduit over van alles en nog wat. Het was nog warm, en met de donkerte die zich als een deken over het dal uitspreidde, voelde het erg knus daar op dat balkon.
'Maar, om nog even te bespreken wat het plan nu is.' stelde Robbin toen het even stil was. 'Jullie willen wel gaan paragliden, toch?'
'Ja, dat is het plan inderdaad. Wat gaan jullie dan doen? Morgen wordt het goed weer, misschien kunnen we dan gaan.' opperde Lars.
'Ik vind het goed. Lijkt me tof om dat af te strepen!' zei Kim. 'Zullen we dan de wandeling erbij doen?'
'Ja, dat leek mij ook het leukste. Jij wilde graag nog eens terug naar dat ene meer waar we toen die wandeling hebben gedaan toch, Maud?' vroeg Lars.
'Ja, lijkt jou het wat om dan een wandeling te maken bij de Plansee?' vroeg ik aan Robbin.
'Daar heb ik wel eens van gehoord. Is dat een lange wandeling?'
'Valt mee, uurtje of drie. Is goed te doen, hoor!' Ik wilde liever niet alleen gaan, en hoopte dat hij mee wilde. Aangezien Lars liever alleen dingen deed, die hij nog niet gedaan had, wilde hij die wandeling zeker niet meer maken.
'Is goed, waarom ook niet. Ik heb ook geen trek om een paar uur stil te zitten, en te wachten tot die twee hoogvliegers weer geland zijn.' lachte hij.

We maakten verdere plannen voor de rest van de week, en met al het leuks dat ons te wachten stond, gingen we slapen. Het vakantiehuis bestond uit een beneden- en bovenverdieping. Er waren twee badkamers, waarvan één met een sauna, en er was een grote keuken op de bovenverdieping. Het balkon was groot en liep langs twee zijden van de woning. Achter het huis bevond zich een grasveld met ligstoelen en een vuurkorf. We hadden genoeg voor dit huis betaald, vond ik, maar het was wel leuk om eens in een luxere accommodatie te zitten. Doorgaans zaten Lars en in een simpel appartementje.

De volgende ochtend werd ik vroeg wakker. Lars sliep nog en ik besloot even een verfrissende douche te nemen. Ik sloop naar één van de badkamers om de rest niet wakker te maken en opende de deur. Ik deinsde achteruit van schrik toen ik zag dat Robbin zich stond af te drogen. Ik had helemaal niet gehoord dat hij al wakker was, en onder de douche had gestaan. Hij draaide zijn hoofd met een ruk naar me toe en bedekte zich met zijn handdoek, waardoor ik eigenlijk niet meer dan twee blote onderbenen en een ontbloot bovenlijf zag. Snel trok ik de deur weer dicht. 'Oh shit, sorry! Sorry Robbin, ik wist niet dat er iemand was.' stamelde ik, terwijl mijn wangen rood kleurden. 'Geeft niet!' zei hij ongemakkelijk. Met een bonzend hart liep ik naar de andere badkamer en legde mijn oor op de deur, om te horen of daar wellicht ook iemand onder de douche stond. Ik hoorde niets en opende de deur. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en hoopte maar dat dit geen dikke laag gêne over onze vakantie zou leggen. Hij zag er wel goed uit, bedacht ik me. Ik had nog nooit op die manier naar hem gekeken, maar hij verborg een waanzinnig lichaam onder zijn kleding. Verbaasd door die gedachte, keek ik even in de spiegel. Kom op, Maud, zo denk je niet over vrienden, dacht ik.

Nadat we samen ontbeten hadden, merkte ik dat Robbin en ik nog niets weer tegen elkaar gezegd hadden. We hadden elkaar zelfs nog niet weer aangekeken. Lars en Kim bespraken hoe laat ze aanwezig moesten zijn voor hun eerste tandemvlucht.
'Dan gaan wij dadelijk om 10 uur die kant op. Het is een dal verderop, dus we moeten een uurtje rijden. Moeten jullie ver rijden eigenlijk?' vroeg Lars aan mij.
'Is goed. Nee, een half uurtje rijden.' antwoordde ik summier.
We aten ons brood op en smeerden alvast wat broodjes voor de wandeling. Ik vroeg Lars hoe laat ze terug zouden zijn, zodat ik wist hoe lang ik alleen zou moeten zijn met Robbin. Ik durfde hem nauwelijks onder ogen te komen, en irriteerde me aan mijn eigen schaamte. Ze zouden waarschijnlijk de hele middag weg zijn, omdat ze na de tandemvlucht de weg terug naar de auto zouden lopen.

Toen Lars de deur dichttrok en samen met Kim naar de auto liep, trilden mijn handen. We hadden nog niets tegen elkaar gezegd, en nu moesten we elkaar wel weer onder ogen komen. Robbin wist niet hoeveel ik had gezien, en voelde zich er schijnbaar even ongemakkelijk over. Even later stonden we samen op het balkon onze partners uit te zwaaien. Ze reden weg en ik voelde de spanning toenemen.
'Nogmaals, sorry van vanmorgen. Ik heb niets gezien, hoor.' flapte ik eruit voor ik er erg in had.
'Geen probleem, Maud. Het slot op de deur werkte niet goed, en ik ging er niet vanuit dat er iemand anders wakker zou worden voor ik klaar was.' lichtte hij toe.
'Oh, dat is wel goed om te weten, dat het slot niet goed werkt. Dan ga ik niet daar douchen.' lachte ik.
'Zullen wij ook vertrekken? Ik heb mijn tas gepakt.' opperde Robbin.
Ik ging akkoord en pakte mijn tas en sleutels. In Robbins auto reden we naar de parkeerplaats van waaruit we een waanzinnig mooie wandeling konden maken langs de Plansee. De spanning verdween toen Robbin over zijn eerdere vakanties begon te vertellen. We bleken vrijwel precies dezelfde plekken te hebben bezocht, en net als ik hield hij het meest van wandelen op grote hoogte. Ik kreeg toch zin in de wandeling en we vergaten het voorval van eerder op de dag.

We parkeerden de auto, en met onze tassen op onze rug begonnen we aan de wandeling. De zon scheen en het was heerlijk warm, met een frisse bries. Er was geen wolkje aan de lucht te zien.
'We hebben geluk met het weer, zeg! Kim en Lars ook. Ben benieuwd hoe het hen bevalt.' zei Robbin. Ik keek even opzij en zag aan hem dat hij straalde. Of het nou kwam door de zon, of door de omgeving, wellicht door beide: het maakte hem aantrekkelijk. Weer berispte ik mezelf voor deze gedachte. Ik kon toch wel een middagje met een andere man dan mijn eigen doorbrengen, dacht ik geïrriteerd.
'Ja, er is echt geen wolkje aan de lucht. Maar warmer dan dit hoeft van mij ook niet.' antwoordde ik. Robbin was het met me eens.

Toen we na een halfuurtje wandelen bij een splitsing van het wandelpad aankwamen, keken we elkaar aan. 'Volgens mij kunnen we het beste rechtsaf gaan.' zei ik, toen ik probeerde te kijken waar het pad naartoe liep. Robbin stemde in en we liepen het pad op. Zonder waarschuwing werd het pad ineens smal en zeer steil. Ik liep voorop en Robbin volgde me op de hielen. We hadden beide goede bergschoenen, maar door de losliggende steentjes gleed ik toch weg. Ik kwam hard op de stenen en Robbin greep me in een reflex bij mijn bovenbeen. Ik kwam tot stilstand door zijn greep en keek of ik ergens schade had.

'Shit, gaat het? Heb ik je pijn gedaan?' vroeg Robbin ongerust.
'Nee, dank je dat je me tegenhield. Het is echt steil hier.' zei ik toen ik rechtop ging zitten. Pas toen zag ik dat ik een flinke schaafwond op mijn knie had. Toen ik een druppel bloed over mijn been zag rollen, werd ik licht in mijn hoofd. Ik kon altijd al slecht tegen bloed, maar ik wilde uit alle macht voorkomen dat Robbin dat merkte. Zonder dat ik het kon tegenhouden, werd het zwart voor mijn ogen en zakte ik achterover. Robbin schrok en probeerde me tegen te houden. Toen ik mijn ogen even later weer opende, lag ik in Robbins armen. Ik voelde iets kouds op mijn knie en wilde kijken wat het was, maar hij hield me tegen. Ik was blijkbaar toch wel even buiten westen geweest.

'Blijf maar even liggen,' zei Robbin beheerst. 'volgens mij viel je flauw. Je moet zo maar even iets drinken.'
'Je hebt gelijk. Ik kan niet zo goed tegen bloed, denk ik.' zei ik beschroomd, en ik pakte het flesje water aan die hij me gaf.
'Ik heb snel een tissue natgemaakt en op je knie gelegd. Het valt erg mee hoor. Wil je terug naar het vakantiehuis?' vroeg hij zorgzaam.
Eigenlijk wilde ik de wandeling afmaken, maar ik voelde me niet lekker meer en zag bleek, om nog maar te zwijgen van de schaamte die dit voorval bij mij had veroorzaakt.
'Misschien is dat het beste.' zei ik lichtelijk teleurgesteld.
'Wil je Lars niet even bellen?' vroeg Robbin.
Ik schudde mijn hoofd. Ik wilde hem niet ongerust maken. Ik had eerlijk gezegd helemaal geen zin om met Lars te praten. Ik wilde bij Robbin blijven. En ook die gedachte keurde ik meteen af. Ik vroeg me af waarom ik dat überhaupt dacht.
'Nee, ik wil hem niet ongerust maken. Hij kan toch niets doen.' zei ik vastberaden.
'We kunnen anders via het andere pad de rondgang maken, volgens mij loopt dat pad niet zo steil naar boven, maar juist langs de rand van het meer.' zei ik, toen ik langs het steile pad naar beneden keek. Plots herinnerde ik me dat ik met Lars bij de splitsing links was gegaan, waar we nu juist rechtsaf waren gegaan.

De wond stopte met bloeden, maar het lopen voelde niet prettig, omdat de beschadigde huid bij iedere stap strak getrokken werd. Toen we bij een picknicktafel kwamen, gingen we even zitten. We besloten iets te eten en dan toch maar terug te gaan naar de accommodatie. Ik baalde enorm, want dit meer was prachtig en de wandeling ook. We hadden een mooi uitzicht en besloten toch even te blijven. We hadden geen haast en eigenlijk hadden we beiden geen zin om de rest van de middag in het huisje door te brengen. We waren nog geen andere wandelaars tegengekomen en het was er, afgezien van het kabbelende water en de ritselende bladeren, volledig stil. Robbin staarde bewonderend over het meer, terwijl ik bewonderend naar Robbin staarde. Ik wendde mijn blik af toen hij zijn hoofd naar me toe draaide, maar hij moet gezien hebben dat ik naar hem staarde. Mijn wangen kleurden meteen rood.
'Je krijgt alweer wat kleur op je gezicht, zie ik. Voel je je wat beter?' merkte hij op.
'Ja, gelukkig wel. Het eten heeft ook geholpen.' Plots dacht ik terug aan deze ochtend, toen ik hem halfnaakt in de badkamer had gezien. Ik had enkele momenten geleden in zijn armen gelegen, en hem in zijn groene ogen gekeken. Ik had werkelijk nog nooit eerder een foute interesse in hem gehad, of in welke andere man dan mijn eigen dan ook. Maar nu groeide er iets in rap tempo. Ik weet het aan het feit dat Lars en ik al een tijdlang weinig seks hadden, wat mij niet zinde.

Gegeneerd door mijn eigen gedachtegang, zocht ik vergeefs naar iets dat ik kon zeggen om de ongemakkelijke stilte te doorbreken. Ik was bang dat Robbin aanvoelde hoe ik nu ineens over hem dacht, en eigenlijk was ik benieuwd hoe hij over mij dacht.
'Gaat het wel?' vroeg Robbin plots.
'Oh, ja hoor. Ik geniet van het ehh, uitzicht.' hakkelde ik.
'Zit ik er soms voor?' Deze opmerking bracht mij acuut van mijn stuk. Zijn doordringende blik deed in mij een dam doorbreken, en ik voelde hoe mijn gedachten overspoeld werden met beelden van zijn lippen op de mijne, zijn aanraking en wat dies meer zij. Het deed mijn hartslag versnellen en ik wist me geen houding meer te geven.
'Zeker niet.' antwoordde ik na een iets te lange pauze. Nu denkt hij vast dat ik een of andere dwaas ben, aangezien ik hem al een minuut lang aan zit te staren, dacht ik.

Zijn mond veranderde langzaam in een glimlach die boekdelen sprak. Ik vroeg me stellig af of hij nu opzettelijk met me flirtte, of dat ik zijn lichaamstaal totaal verkeerd interpreteerde. Ik wist dat ik hem wilde, maar ik wist ook dat ik dat voor mezelf totaal ontkende. Hij kwam uiteindelijk aan mijn kant van de picknicktafel zitten. Ik slikte en voelde mijn ademhaling versnellen. Wat ging hij doen? Wat moest ik doen? Mijn ogen schoten alle kanten op. Misschien wilde hij wel helemaal niets en was ik het die dit verkeerd begreep.

'Zeg nou eens eerlijk, Maud. Had je vanmorgen echt niet gemerkt dat ik onder de douche stond?' Ik kon niet peilen of hij nou boos of opgewonden was. Ik wist alleen welke van de twee ik wél was, en het frustreerde me dat ik niet wist waarom ik me zo voelde.
'Ik sliep nog toen je eronder stond, denk ik. Vond je het zo erg dat ik je betrapte?' vroeg ik timide.
'Erg? Helemaal niet. Ik schrok even, want ik zag niet meteen dat jij het was. Je had wel binnen mogen komen.' Zijn woorden galmden door mijn hoofd. Nu wist ik zeker wat hij wilde. Mijn handen begonnen te trillen, ik slikte. Ik wilde dit, ineens en zo zeer zonder twijfel, dat verzet volslagen zinloos was. Had ik voor vanmorgen nog nooit ene lichamelijke interesse in Robbin gehad, werd ik nu nat in mijn broekje van de gedachte aan zijn aanrakingen. Deze vorm van aantrekkingskracht had ik nooit eerder ervaren, ik wilde altijd verliefd zijn op iemand voor ik er ook maar over fantaseerde. Ik was gek op seks, dat wel, maar deze lustgevoelens kon ik nauwelijks plaatsen, en in één klap had ik alle begrip opgebracht voor een vriendin die eens was vreemdgegaan met de broer van haar man.

De gedachten schoten zo wild door mijn hoofd, dat ik noch tijd, noch coördinatie had om te antwoorden op zijn uitspraken. Als vanzelf leunde ik naar hem toe en liet mijn lippen die van hem raken. Hij beantwoordde de kus meteen door zijn hand in mijn nek te leggen en me naar zich toe te trekken. In mijn hoofd gilde ik het uit. Dit mocht niet, maar de duivel in mij had het roer volledig overgenomen. En ik genoot ervan ook, de intieme, verboden zoen maakte me geil. Ik wilde meer, ik wilde alles.

Robbin onderbrak de zoen en ging rechtop zitten. Alsof hij ineens bij zinnen kwam, staarde hij met opgetrokken wenkbrauwen voor zich uit. Hij keek me aan en terwijl ik mijn adem inhield, wachtte ik tot hij ging zeggen dat dit een fout was. Maar dat gebeurde niet. Het moment dat we elkaar ademloos aankeken, leek eeuwen te duren, en ik wist niet of dit nou goed, slecht of gewoon heel dom was. Hij leek te wachten tot ik iets ging zeggen, maar ik voelde me een standbeeld dat niet kon praten.

'Zullen we maar terug naar het vakantiehuisje gaan?' vroeg Robbin, terwijl hij opstond en zijn tas pakte. Perplex zat ik daar maar. Hij deed gewoon alsof die hele zoen niet eens had plaatsgevonden. Even twijfelde ik of het ook werkelijk had plaatsgevonden. Ik stond op en liep achter hem aan. Ik keek niet eens meer naar het meer, ik voelde me verward en schuldig. Robbin was duidelijk van gedachten veranderd. Eigenlijk had ik niet eens meer zin in de rest van de vakantie. Ik wilde naar huis, mijn hoofd onder een kussen begraven en niet meer naar buiten komen.
Toen we bij de auto arriveerden, stapten we in en reden zonder iets te zeggen naar het vakantiehuisje. Omdat ik niet iemand was die confrontaties graag aanging, deed ik zelf ook alsof er niets gebeurd was. Ik kon echter ook niet doen alsof ik me niet ontzettend verward en beschaamd voelde. Ik hoopte dat ik in het huisje even kon bijkomen voor Lars terug zou komen. Hij zou meteen weten dat er iets was gebeurd.

Bij aankomst snelde ik naar binnen en sloot me op in onze slaapkamer. Ik ging op het bed zitten in kleermakerszit en bedekte mijn ogen met mijn handen. Gedachten flitsten door mijn hoofd. Deze situatie deed me denken aan die keer dat ik op het schoolplein was gezoend door een klasgenootje, en er even later achterkwam dat hij het alleen om een weddenschap had gedaan. Viel ik zo tegen? Ik kon deze week niet doorkomen zonder antwoorden en besloot verhaal te gaan halen. Ik stapte uit bed en toen ik de deur wilde openen, kwam Robbin juist binnen.