Het was al licht buiten, maar het was nog steeds erg koud, toen mevrouw Stevens overeind ging zitten. Ik keek haar slaperig aan, en zij glimlachte stralend naar mij. Ze droeg een dunne roze nachtpon. Ze pakte haar blauwe jas en deed een joggingbroek aan, op zo'n manier dat ik het niet kon zien.

Zonder een woord te zeggen stond ze op, terwijl ik nog half in slaap was. Er moest vuur gemaakt worden, en dat was mijn werk. Het moeilijkste van kamperen is het opstaan in de ochtend, vind ik altijd.

Plotseling realiseerde ik me dat ik geen kleren aanhad. Mijn natte kleren hingen nog ergens buiten. Ik pakte een handdoek van mevrouw Stevens en wikkelde hem om me heen. Ik kroop naar buiten. Zij was er niet, waarschijnlijk naar het toiletgebouw. Ik kroop in mijn eigen tentje en pakte snel wat droge kleren uit naar mijn rugzak. Ik legde haar handdoek weer in haar tent en ging brandhout zoeken. Ik verzamelde zoveel als we nodig hadden en liep terug.

Mevrouw Stevens was iets aan het zoeken in de kofferbak van haar auto toen ik terug kwam met een stapel droge takken. Ze stond op en keek me aan. Ze had haar haren geborsteld tot mooie zachte pijpenkrullen. Zonder make-up en sieraden, 's morgens in het eerste zonlicht, was zij de mooiste vrouw die ik ooit had gezien. Ze kreeg een grappige verbaasde blik op haar gezicht toen ze me aankeek. De rest van mijn leven zou ik geen enkel detail ooit kunnen vergeten, van wat er de vorige avond gebeurd was. Ik schaamde me een beetje en wist niet wat ik moest zeggen tegen haar. Ik draaide me om en begon snel een vuurtje te maken. Eerst het droge gras, dan het dode mos, dan de dunne takjes, daarna de boomschors, dan geleidelijk grotere takken. Ik gebruik nooit vers hout, want ik wil niet te veel rook.

Op tafel stond een schaal met kant-en-klaar pannenkoekmeel, melk en een doos verse eieren. Ik ging haar helpen, en gebruikte een metalen spatel die ik had meegebracht en krabde de dikke metalen plaat van de barbecue schoon. Al decennia lang hadden mensen er vlees op gegrild en de olie was diep in het zware gietijzeren metaal getrokken. Maar de hitte zou alle bacteriën wel doden. Het duurde een tijdje voordat het water dat er op zat, sissend en knetterend verdampt was.

Ik begon met mevrouw Stevens te praten over ons ontbijt en het andere eten dat we meegebracht hadden, zoals honig en jam voor op de pannenkoek. Ze leek opgelucht en ontspannen terwijl we over ditjes en datjes praatten. Door de manier waarop zij probeerde om beslag te maken, zag ik meteen dat ze helemaal niet wist hoe je pannenkoeken moet bakken. Dus nam ik het maar van haar over.

Ik zette een pan water op het vuur, om thee te zetten. Ik sneed dunne plakjes van de borrelworstjes en bakte ze in wat olie. Toen goot ik lekker veel pannenkoekbeslag er overheen om een dikke pannenkoek te maken en ik wachtte tot alle luchtbellen verdwenen waren, voordat ik hem omdraaide. Mevrouw Stevens was het zout vergeten, maar ik had het in mijn rugzak. Ik vergat nooit zout mee te nemen bij het inpakken van mijn rugzak. Want wanneer je veel vocht zweet, dan heb je extra zout nodig.

Ik keek vaak naar haar, en ze betrapte me soms als naar haar keek, maar ze zei er niets van. Zij riep Eddie uit zijn bed, net voordat het ontbijt klaar was. Hij struikelde zijn tent uit met zijn haar nog helemaal door de war. Hij was opgewonden en blij, en verbaasd dat het ontbijt al klaar was. Het ontbijt was geweldig lekker. Eddie en zijn moeder hielden net zoveel van pannenkoeken met thee als ik zelf.

We bespraken wat we vandaag zouden doen. Eddie wilde graag helemaal om het meer heen wandelen. Ik denk niet dat ik zelf ooit bij een meer heb gekampeerd, zonder er omheen te wandelen. We deden wat eten en andere spullen in mijn rugzak. Eddie en zijn moeder kleedden zich aan. Zij kwam uit haar tent met gloednieuwe bergschoenen, een spijkerbroek, en een dik flanellen rood geruit overhemd. Ze leek helemaal klaar voor een echte bergtocht, behalve dan dat haar broek zo strak zat, dat je de ronde vormen van haar billen heel goed kon zien.

Ik nam de leiding en vermeed dit keer de beek. We liepen meteen naar het meer. Het grootste deel van de wandeling liepen we langs de oever van het meer. Het was er fantastisch mooi, maar ik kon mijn ogen niet van mevrouw Stevens afhouden. Soms als ik naar haar keek, betrapte ze mij op staren. Ik had moeten blozen en ergens anders heen kijken, maar dat kon ik gewoon niet. Ik vond haar zo leuk en wilde steeds in de buurt van haar zijn.

We hadden best wat sneller kunnen gaan, maar Eddie wilde stoppen voor elke eekhoorn, elke zwijnendrol, en elk hertenspoor. Ik liet hun de jeneverbessen proeven, en zuring en een paar eetbare paddenstoelen. We gooiden met kiezelsteentjes, die ketsten op het meer. Eddie won met de meeste ketsen, wel 8 keer. We vonden stukken drijfhout en raadden waar ze op leken. Bijna elk stuk hout leek op een pistool of een zwaard.

Halverwege de ochtend begon het echt warm te worden. Eddie en ik trokken onze jassen uit en bonden ze vast op onze rugzakken. Mevrouw Stevens bleef maar zeggen dat ze het helemaal niet warm had. Maar ze veegde steeds het zweet van haar voorhoofd. Tenslotte maakte ze nog een laatste opmerking dat ze niet gedacht had dat ze het zo warm zou krijgen en toen knoopte ze haar dikke flanellen houthakkershemd open en deed het uit.

Ze droeg alleen maar een mouwloos shirtje eronder en haar tepels staken door de stof heen, zoals knopen. Ik keek de andere kant op, want ik probeerde om aardig voor haar te zijn, en ik zag Eddie hetzelfde doen. Ik kon wel zien dat hij zich er ongemakkelijk bij voelde. We bleven doorwandelen en niemand zei iets over, maar elke keer als ik naar Eddie's moeder keek, kreeg ik opnieuw dat warme gloeiende gevoel.

Ineens zag ik een havik vliegen. "Mevrouw Stevens, kijk daar eens, een havik!"

"Oh Tommie," lachte ze, "Stop nu eens om mij steeds mevrouw Stevens te noemen."

"Hoezo?"

"Het geeft mij zo'n oud gevoel. Ik ben pas vijfendertig jaar!" Haar stem was lachend en vol van vriendelijkheid. "Mijn naam is Ankie."

Ik had nog nooit een moeder bij haar voornaam mogen noemen.

"Ankie" Ik geprobeerd het, en ja hoor, ineens leek ze niet zo oud meer!

"Zie je wel!" Ze glimlachte stralend naar me. Ze leek nu niet meer op een volwassene, maar ze was éën van ons. Eddie had het gehoord en ik keek vragend naar hem. Hij glimlachte trots. Zijn moeder was altijd al zijn beste vriend.

We stopten een tijdje en hadden een picknick op een rotsen die in het meer uitstak. Ik zat tegenover Eddie's moeder, ik bedoel Ankie, en het was erg moeilijk om niet te staren naar haar borsten. Ik werd er helemaal door gebiologeerd. Ze zag mij staren en ik keek weer snel een andere kant op. Ze zei er niets van en ze probeerde ook niet om ze te verbergen. Ik keek naar haar gezicht om te zien of ze misschien geïrriteerd was. Maar ze glimlachte ontwapenend naar mij en ze schudde zelfs even met haar schouders, zodat haar tieten wiebelden. Ze vond het goed!

We waren helemaal aan overkant van het meer, toen mevrouw Stevens, ik bedoel Ankie, begon te klagen over haar bergschoenen. We gingen zitten en ze haar schoenen en haar veel te dunne sokken uit. Haar voeten had rode schaafplekken en blaren. Het waren gloednieuwe schoenen en ze wist niet beter. Je moet bergschoenen eerst inlopen, voordat je er lange tochten mee kunt maken. Zelf draag ik nooit bergschoenen omdat ik ze te zwaar vind. Ik zou niet weten waar bergschoenen goed voor zijn. Ik draag altijd mijn gewone sportschoenen.

Maar ik had wel geleerd om dikke katoenen sokken aan te doen. Ik deed mijn sokken uit en gaf ze aan Ankie. Ik was er trots op dat ze mijn gedragen sokken accepteerde. Vervolgens deed ze haar schoenen weer aan, maar strikte de veters heel erg los. We liepen nu langzamer, en ze rilde af en toe, maar het ging niet al te slecht. Trouwens, wat konden we doen? We waren helemaal aan de andere kant van het meer en er kwam hier geen bus of zo. We kwamen bij een klein riviertje dat in het meer liep. Het was er prachtig. De lichte wind wervelde rondom de glinsterende berkenbomen, veel groene gras en bloemen. Ik wist wat er onder al deze schoonheid verborgen lag. Veen, moeras en modder tot aan je knieën en daartussen ondiepe stroompjes water.

Eddie en zijn moeder wilden meteen oversteken, maar Eddie zijn voet zonk tot aan zijn enkels in de zwarte modder, en toen geloofden ze me. We liepen om het moeras heen, af en toe uitglijdend op de spekgladde modder. Binnen korte tijd zaten onze schoenen onder de modder.

Eindelijk vonden we een plek waar iemand een pad door het water had gemaakt met platte stenen en afgevallen takken. Het leek me een goede plek om over te steken. Eddie en ik rende er vlug overheen. Eddie's moeder was best lenig, maar ze was net zo onhandig als een kleine meisje. Ze kwam achter ons aan en ineens hoorden we haar schreeuwen. We draaiden ons om en keken naar haar. Ze zat op haar kont in de modder, een meter van de dichtstbijzijnde steen. Er liepen diepe sporen in de modder waar ze was gegleden en gestruikeld, of gevallen. Ze huilde.

Als ze niet gehuild had, zou het heel grappig zijn geweest. Zowel Eddie als ik moesten erom lachen. Ankie begon boos met modder naar ons te gooien. Toen moesten we een manier vinden om haar eruit te krijgen. We haalden takken en bouwden een loopbrug voor haar. Met veel getrek en gesjor kregen we haar eruit. Maar toen zag ik een groter probleem: ze had nog maar één schoen aan! We waren in de bergen. Je kunt daar niet rond te lopen met blote voeten, vanwege de scherpe dennennaalden en de puntige rotsen. We moesten die schoen terugvinden. Er zat niets anders op. Ik ging op mijn buik in de modder liggen en stak mijn arm in het gat, en begon rond te voelen in de modder. Ik voelde stenen. Ik voelde allerlei vieze prut.

Tenslotte vond ik haar schoen. Hij zat helemaal onder de modder. Ankie was bezorgd over mij, en ze verontschuldigde zich ervoor dat ik in de modder moest graven voor haar. Ik denk dat ze niet veel van modder hield. Soms gedroeg ze zich echt als een klein meisje.

De rest van de oversteek was minder moeilijk en we hielden allebei een oogje op haar. Aan de andere kant van het moeras, begon het bos weer, en de rotsen. Een stuk verder kwamen we bij een plek waar een grote granieten rots in het water lag. De modder was opgedroogd en we hadden allemaal jeuk.

Ik zei dat we maar een duikje moesten nemen om weer schoon te worden. Maar niemand had natuurlijk een zwempak bij zich. Ankie zei dat wij maar in onze onderbroeken moest gaan zwemmen. Eddie was helemaal niet beschaamd om in zijn ondergoed te lopen, voor de ogen van zijn moeder. Ik kleedde me dus ook maar uit, maar ik voelde me wel een beetje beschaamd in mijn onderbroek.

We liepen het water in om onze kleren te wassen. Het water was ondiep en niet koud. We spoelden ook onze schoenen schoon en we spreidden onze natte kleren uit op de rots. Toen renden Eddie en ik spattend door het water en doken het meer in. Hoe dieper het werd, hoe kouder. We draaiden ons om en zagen Ankie sierlijk naar ons toe zwemmen. Ik wist dat ze elke dag zwom om in vorm te blijven. Ze had alleen haar dunne shirtje en haar slipje nog aan.

Zolang je maar bleef bewegen, was het water niet kte oud. Maar al snel werden we moe en gingen we op onze rug op de hete rotsen liggen aan de waterkant. Ankie was in het water gebleven en zwom baantjes langs de oever.

We keken beiden, toen mevrouw Stevens, ik bedoel Ankie, uit het water kwam. Haar shirtje leek wel van nat papier. Het dunne textiel plakte aan haar huid, en het verborg heel weinig. Haar tepels waren donkere punten in het midden van twee bolle wiebelende borsten, die parmantig naar voren staken. Terwijl ze de oever op liep, zwaaiden haar borsten heen en weer, alsof ze via haar borsten haar andere bewegingen bestuurde.

Ik weet niet hoe lang ik staarde, voordat ik me ervan bewust werd dat ik staarde. Tegelijkertijd werd ik me ervan bewust dat er een erectie in mijn onderbroek groeide. Beschaamd rolde ik mij op mijn buik, om mijn stijve te verbergen, en Eddie rolde op hetzelfde moment ook op zijn buik! Ik kon het niet helpen, maar ik zag dat hij ook een stijve had! Ik keek hem aan en zijn gezicht was zo rood als een biet, van verlegenheid!

Plotseling drong het tot me door. Mijn beste vriend reageerde ook seksueel op zijn moeder! Natuurlijk was hij ook maar een jongen, net als ik. Maar Ankie was toch zijn eigen moeder? Hoe zou ik me voelen als ik een stijve kreeg van mijn eigen moeder? Oh God, ik zou echt sterven van schaamte!

Wij lagen beiden naar Ankie te kijken terwijl ze langs ons heen liep en haar flanellen hemd oppakte en het aandeed. Gelukkig ging mijn erectie toen over en ik ging rechtop zitten en begon mij snel aan te kleden. Ook Eddie trok zijn kleren aan. Er werd niet veel gezegd op de terugweg. Visioenen van Ankie's prachtige borsten bleven steeds maar door mijn hoofd spoken. Maar niet bij Eddie, dacht ik, want voor hem waren het alleen maar zijn eigen moeders borsten, die hij had gezien.

Toen we vlak bij de camping kwamen, begon ik alvast brandhout te verzamelen. Je kunt nooit te veel brandhout hebben. Eddie en zijn moeder hielpen ook met dragen. Toen we er waren, maakte ik vuur in onze vuurplaats. Vervolgens spande ik een touw tussen twee bomen, en ik hing al onze kleren op om te drogen. Eddie's moeder bewonderde mijn vindingrijkheid. Elk complimentje van haar smaakte als een biefstuk voor een uitgehongerde zwerver. Ik zou alles doen om maar haar aandacht te krijgen.

Eddie en ik gingen nog twee keer de camping af voor meer brandhout, en daarna gingen we samen het bos te verkennen en begonnen een hut te bouwen uit dode boomstammen en dennentakken. We kwamen terug bij zonsondergang. Ik maakte mijn favoriete maaltijd klaar, macaroni met spekjes, en Eddie hielp mij. Zijn moeder deed er nog wat geraspte kaas boven op. Het smaakte ons heerlijk.

Ankie wilde graag de zonsondergang zien. Er was een hoge heuvel achter de camping. Als we ons haastten, kunnen we het nog net halen. Ik pakte de zaklamp en mijn warme jas. We liepen recht omhoog de heuvel op. Ankie droeg een grote deken. Het was niet te steil en binnen twintig minuten waren we op de top. We vonden een mooie grote rots om boven op te zitten en leunden met zijn drieën tegen elkaar, om van de show te genieten.

De wolken achter ons werden donker paars. De wolken voor ons werden vuurrood, boven de grote oranje ballon van de zon. De camping onder ons werd gehuld in duisternis. De wereld hield zijn adem in, terwijl de zon achter de horizon gleed. We zaten daar maar en kletsten over ditjes en datjes. Soms was Ankie net een moeder en soms was ze net een meisje. We wikkelden die deken om ons drieën heen, Eddie en ik aan de buitenkant en Ankie in het midden.

De maan was nog niet opgegaan, en Ankie zag al de eerste ster. De nachtelijke hemel, vijftig kilometer van de dichtstbijzijnde stad, is veel mooier dan de meeste mensen ooit gezien hebben. Het kan zelfs heel spannend worden, want op de meeste maanloze nachten zie je wel één vallende ster per minuut. Ik wees hun ook de satellieten aan die langs de hemel schoven, en de vliegtuigen die rood en wit licht knipperden. Zelfs de Melkweg was goed te zien als een grote wazige band sterren die zich langs de hele hemel uitstrekte. Ik kende de namen van een paar sterrenbeelden, ik wees hun de Grote Beer aan en de Poolster. Toen werd het koud en Ankie geeuwde. Het was tijd om terug gaan.

Wandelen met een zaklamp is een avontuur op zich. Je ziet echt niets, zelfs geen sterren. Elke boom ziet er hetzelfde uit. Soms kom je terecht aan de verkeerde kant van de heuvel. Maar het ging goed en we kwamen het bos uit, niet ver van onze camping. Het vuur was al aan het uitdoven, dus legde ik een heel dik stuk hout erop, om het tot morgen te laten smeulen. Eddie lag snel in zijn bed en Ankie was in ook al in haar slaaptent. Ik begon me ook uit te kleden in de duisternis naast mijn piepkleine trekkerstent.

Dat ik de vorige nacht naast mevrouw Stevens had mogen liggen, dat was geweldig geweest,en andere vrouwen zouden dat nooit gedaan hebben. Ik wilde graag proberen of het mij misschien weer zou lukken. In mijn onderbroek sloop ik in hun voortent binnen en ritste de flap van haar slaaptent zachtjes omhoog. Het was er pikkedonker en geen enkel was geluid te horen.

Ik fluisterde zachtjes: "Ankie, ik heb het zo koud, mag ik weer bij jou slapen, alstublieft?"

Ik wist niet wat ze zou doen. Waarschijnlijk zou ze tegen mij zeggen dat ik weg moest gaan naar mijn eigen tentje. Maar na wat een eeuwigheid leek, hoorde ik dat ze zich omgedraaide en haar slaapzak open ritste. Ik kroop voorzichtig naast haar en ze sloeg haar arm om me heen. Onze blote benen raakten elkaar. Haar warme buik lag lekker tegen mijn billen gedrukt. Haar gezicht lag tegen mijn nek. Wij lagen samen op één kussen en een lok van haar lange blonde haren hing over mijn gezicht en kwam in mijn mond. Ik voelde haar regelmatige ademhaling tegen de achterkant van mijn nek. Ik voelde haar borsten tegen mijn rug. Ik lag daar met kloppend hart, tegen een volwassen vrouw aan gedrukt, met slechts haar dunne nachtpon tussen ons in.

Honderden keren was mijn hart al sneller gaan kloppen bij het zien van een naaktfoto in een Playboy. Maar nu begon mijn lichaam helemaal te gloeien. Dit was veel beter dan een foto. Mijn piemel groeide langzaam uit tot een stijve paal. Het gevoel van Eddie's moeder achter mij was het heerlijkste wat ik ooit had meegemaakt. De stijfheid van mijn erectie begon echt pijn te doen. Ik probeerde om niet te bewegen want ik was bang dat ze me uit haar bed zou schoppen, als ze wakker werd. En ik wilde niets liever dan bij haar te blijven liggen. Maar ik had nog nooit zo iets heerlijks meegemaakt. Ik kon echt niet slapen. Mijn geest wilde elk gevoel en de sensatie van haar lichaam tegen het mijne in zich opnemen.

Ik probeerde doodstil te liggen, maar ik kon het niet. Omdat ik dacht dat ze toch al lang in slaap was gevallen, begon ik heel voorzichtig te bewegen. Telkens drukte ik mijn billen zachtjes tegen haar warme buik aan.

"Oh Gossie... " mompelde ze, slaperig. "Kom, ik help je wel even."

Haar arm gleed naar beneden en haar hand landde precies op mijn erectie! Ze wist dus al lang dat ik een erectie had! Haar hand pakte mijn erectie en begon hem zachtjes op en neer te strelen. Als ze bij het puntje kwam, helemaal aan het eind, streelde ze met haar handpalm even lichtjes over mijn eikel en gleed dan weer terug en greep mijn erectie weer stevig beet. Ik had dit zelf vaak gedaan met mijn eigen hand en soms lekte er dan wat glazig vocht uit mijn piemel. Maar nu voelde het veel lekkerder!

Mijn hele lichaam verstijfde en mijn heupen begonnen als vanzelf te schokken. Zij verloor haar ritme geen moment, terwijl ze mijn piemel heerlijk streelde. Voordat ik kon begrijpen wat er gebeurde, krompen mijn ballen in elkaar en spoot er iets warms in haar hand. Toen het spuiten stopte, trok ze haar hand weg en het koude gevoel vertelde me dat mijn piemel kleddernat was. Mevrouw Stevens veegde haar hand af aan haar nachtpon.

Ze mompelde slaperig: "Mooi zo. Hopelijk zul je nu wel kunnen slapen." Ze praatte net zo ontspannen tegen mij als normaal.

Met een zacht en verlegen stemmetje zei ik, "Dank je wel, Ankie"

Ze knuffelde me heel lief en op de een of andere manier wikkelde ze haar hele lichaam om mij heen. Gisteren had zij mijn leven gered, en nu had ze mij ook nog het allermooiste cadeau gegeven, dat ik ooit had gekregen!

Maar aan de andere kant voelde ik mij geweten knagen: Wat zou Eddie ervan denken, als hij er achter kwam? Ik wist zeker dat mijn beste vriend het niet zou goedkeuren. Moest ik niet in mijn eigen tentje gaan slapen, in plaats van stiekem in het bed zijn moeder te kruipen?

Wat vinden jullie ervan, lezers en lezeressen? Mag ik morgen weer naast Ankie kruipen? Of ben ik dan mijn beste vriend aan het verraden? Help mij en schrijf een reactie! Oh, wat moet ik doen?

Aldus piekerend viel ik in slaap. (wordt vervolgd)