Sinds zijn val, nu enkele weke geleden was, Hubert, aangewezen op hulp van derden. Die derden bestond uit een verpleegster die hem iedere morgen hielp bij het wassen en het aankleden. De hulp was geregeld door een goede vriend van Hubert, Frans, die op zijn beurt hulp kreeg van de zorg hulp.

De verpleegster was een leuke niet al te grote vrouw van 56, moeder van drie kinderen die ondertussen het huis uit waren, zo vertelde ze. Haar oudste zoon woonde samen met zijn vriendinnetje en de twee dochters zaten op kot en studeerden geneeskunde, net als hun vader die arts was. Hubert was heel tevreden over de vrouw die hem vertroetelde alsof heet haar eigen man zou zijn.

'Dit is mijn laatste dag,' zei ze.
'Kom je niet meer dan? Dat kan je me toch niet aandoen!'
'Natuurlijk kom ik nog. Maar we geen met verlof voor twee weken. Tenerife.'
Hubert keek haar aan en lachte.
'Het is daar goed,' zei hij. 'Alle dagen heerlijk warm. Goed voor mijn oude botten. Ik wou dat ik daar ook kon zijn.'
Greta keek Hubert aan.
'Wat belet je om ook te gaan?'
Hubert schudde van nee.
'Daar ben ik veel te oud voor. Om nog zo ver te reizen.'
'Daar ben je nooit te oud voor,' zei ze en hielp hem in zijn short. Ze knopte zijn hemd dicht en knikte tevreden. 'Zo, je bent weer toonbaar.'
'Zijn er plannen vandaag?'
'Elke donderdag zijn er plannen,' zei hij. 'Kaarten met de vrienden in het huisje.'
'Dat klinkt leuk. Dan kom je je middag goed door.'
'Reken maar en ik win haast elke keer.'
''Dat is fijn lachte Greta. Fijn weekend nog en toch over twee weken.'
Daar in het weekend geen zorg hulp voorzien was, moest Hubert zichzelf zien te behelpen.

De volgende maandag, een nieuwe week, een nieuwe hulp voor Hubert. Reikhalzend keek hij uit naar wie er zo verschijnen. ongeduldig keek hij door het raam of hij niet iemand zag die zijn richting uit kwam. Maar niemand scheen zich aan te melden. Plots ging de bel.

Hubert deed open en keek naar het nog jonge meisje dat met een tasje in haar hand, naar hem lachte.
'Hubert? vroeg ze.
'Ja. Dat ben ik. Wat kan ik voor je doen, juffertje?'
'Ik kom je helpen,' zie ze.
'Me helpen? Met wat?'
'Je wassen en aankleden. Ik kan ook naar de winkel gaan.' Verwachtingvol keek ze hem aan.
'Jij bent van de zorg hulp?'
'Precies juist,' lachte ze.
Hubert nam haar even op en knikte tevreden.
'Hoe oud ben je?'
''Net 17, Hubert. En jij?'
Hubert schrok even van de vraag, maar herstelde zich meteen.
'64,' zei hij. Het ijs was meteen gebroken. 'Kom maar binnen, juffertje. Wat is je naam?'
'Katja. Katja Van Riemst.'
'Zo, Katja Van Riemst. Ik ben Hubert Pellecom.'
'Dat weet ik,' antwoordde ze. 'Dat staat op mijn briefje.'
Katja zette haar tasje op de stoel en trok haar beige jasje uit. Ze droeg een smaragdgroen jurkje. Witte sokjes en zwarte platte schoentjes. Ze was fris en luchtig gekleed, vond hij. Ze had smaak. Hubert hield van vrouwen met smaak. Zijn Hildegard had ook smaak gehad. Maar ze was helaas veel te vroeg gestorven. Kanker. Nu zeven jaar geleden. Was amper 50.

'Zullen we?' vroeg ze.
Hubert knikte en liep haar voor naar de kleine badkamer. Hij liet water in het lavabo lopen en nam de zeep van het rekje.
'Ik zal wel,' zei ze. 'Kleed je maar alvast uit hoor.'
Katja mengde warm en koud water tot dat het de gewenste temperatuur had. Niet te warm en niet te koud.
Hubert trok zijn pyjama uit, hield zijn onderbroek aan.
'Moet die niet uit,' zei ze en lachte hem vriendelijk toe. 'Of ben je verlegen misschien?'
'Niet meer op mijn leeftijd,' zei hij. 'Maar..'
Katja keek hem vragend aan.
'Geeft niet. Ben ik gewoon. je moet je niet schamen.'
'ik schaam me nooit,' zei hij. 'Alleen een beetje gênant.'
Katja haalde haar schouders op.
'Ik zal mijn ogen toedoen,' grinnikte ze.
'Hoe was je me dan?'
'Op de tast zeker,' lachte ze.
Hubert lachte mee en meteen verdween ook alle gêne. Hij stapte uit zijn onderbroek. Nu stond hij poedelnaakt voor het juffertje van 17.
'Amai!' riep ze uit. 'Daar moet je je niet voor generen. Zeker niet.'
Hubert was even verrast over haar reactie, maar lachte toen.
'Dank je,' zei hij.

'Jij moet je anders ook niet generen.'
'Hoe bedoel je, Hubert?' vroeg ze hem al wist ze wel degelijk wat hij bedoelde. Maar ze speelde graag.
'Flinke tieten,' zei hij. 'Excuseer me voor de uitdrukking.'
Katja was zeker niet aangedaan door die grove opmerking van de oudere man. En als ze was aangedaan liet ze het niet merken.
'Ze zijn wel flink ja,' merkte ze op. 'Jij bent vandaag al de tweede.'
'De tweede?'
'Flinke tieten,' herinnerde ze hem.
'Ah. Een man heeft oog voor zoiets.'
'Jij bent anders ook flink.'
'vind je?'
'Anders zeg ik het niet.'
'Bedankt,' knikte Hubert en meende het uit de grond van zijn hart. 'Dat heeft nog maar een vrouw tegen me gezegd.
'Wie?'
'Mijn vrouw. Maar die is helaas gestorven.'
'Ow, Hubert. Dat spijt me.'
'Dat hoeft niet,' zei hij en wees naar het water. 'Het gaat koud worden.'

Katja dompelde het washandje onder en wreef het in met zeep. Langzaam begon ze zijn toch nog gespierde borst in te wrijven. Ze zeepte heel zijn lijf in, om het daarna met proper water te spoelen.
'Nu de rest,' zei ze en hurkte neer. 'Voorover buigen is niet goed voor de rug.'
Hubert knikte. 'Door de knieën,' zei hij.
Katja lachte en zeepte het geslachtsdeel van Hubert in.
Hij kreeg het warm. Niet dat het warm was, meer van de opwinding en de adrenaline die door zijn aderen begon te stromen.
'Ow, Hubert,' zei ze toen zijn penis naar ware grootte groeide. 'Stevig baasje,' grinnikte ze.
'Ik zie anders ook stevige baasjes,' merkte hij op.
De 17 jarige Katja Van Riemst, gestuurd door zorg hulp, keek naar hem op en grinnikte.
'Zal ik?' Ze gooide het washandje in het ondertussen al lauwe water en knoopte haar smaragdgroene jurkje open. Over haar gebruinde schouders heen, gleed het op de grond. Een wit veel te klein behaatje verborg minder dan de helft van haar borsten. Haar handen gingen achter haar rug en het behaatje viel op de grond. Haar borsten werden bevrijd en floepten werkelijk omhoog. Ze keek hem aan en lachte. 'Beter?'
Hubert knikte enkel. Was niet in staat om veel uit te brengen.
'En je slipje?'
'Hubert toch?' lachte ze en schudde haar hoofd. Haar lange bruine haar bewoog heen en weer. Handig stapte ze uit haar eveneens veel te kleine witte slipje en stond even naakt voor hem als hij voor haar. 'Nu zijn we gelijk,' merkte ze op.
'Ja,' zuchtte en deed een stap naar voren. 'Nu zijn we gelijk.' Hubert keek naar haar prachtig lichaam en schudde vol ongeloof zijn hoofd. 'Mag ik?'
Katja Van Riemst, de 17 jarige zorg hulp, keek hem aan en lachte.
'Je moet,' zei ze. 'Ik heb het nog nooit met een 64 jarige gedaan.'
'En ik niet met een 17 jarige,' zei Hubert op zijn beurt.
'Dan moeten we het maar doen.'

Katja nam zijn enorme penis in haar hand, schoof voorzichtig de voorhuid naar achter en keek naar de paarse eikel die haar monsterlijk leek. Ze bracht hem in haar. Hubert greep haar achterste en duwde haar tegen zich aan. Hij voelde meteen haar baarmoeder. Op een zacht ritme bewoog hij. Steeds werden zijn bewegingen feller. Na enkel felle stoten, kwam hij klaar en spoot zich volledig leeg tegen haar baarmoeder.

'Hemeltje,' zuchtte ze. 'Wat heb je gespoten, Hubert!'