Toen ze thuis kwamen hoorden ze gesnik uit de woonkamer komen. Binnen vonden ze Pap, zittend op de bank, de brief van Mam in zijn handen.

Voor een ogenblik waren hun nieuwe aankopen vergeten. Pap was thuis! Instinctief liep ze op hem af en leunde tegen hem aan, terwijl Ilse aan de andere kant het zelfde deed. Gerard omarmde zijn beide dochters stevig. “Oh jongens, het is verschrikkelijk”, wist hij uit te brengen. “We weten het Pap”, stelde Emma hem gerust. Ze wisten immers precies wat er in de brief stond. Zoals Pap nu huilend op de bank zat hadden ze zelf gisteren ook gezeten.

“Het is allemaal mijn schuld”, wist Gerard uit te brengen. Dat was iets waar Emma nog niet bij nagedacht had. Haar viel niets te verwijten en Ilse evenmin, maar Pap natuurlijk wel. Die moest nu met een enorm schuldgevoel zitten. “Ik ben een waardeloze vader”, ging hij verder. “Nee, dat ben je niet”, onderbrak Emma hem. “Je hebt een fout gemaakt, maar ik vergeef het je.” Pas nadat ze dat gezegd had drong het tot Emma door wat ze nou eigenlijk gezegd had. Vergaf ze Pap echt dat hij naar de hoeren was gegaan? Was ze dan niet kwaad op hem? Maar dan zag ze Pap weer naast haar op de bank zitten huilen. Daar kon ze toch onmogelijk kwaad op zijn? “Ik vergeef het je ook”, hoorde ze Ilse zeggen. Die woorden deden hem zichtbaar goed.

Nog even bleven ze zo zitten. In de deuropening hadden Sophie en Esther het toneel gade geslagen, maar zich er wijselijk niet mee bemoeid. Dit waren familie aangelegenheden waar zij als vriendinnen buiten stonden. “Kom, help me even”, zei Sophie zachtjes tegen Esther terwijl ze de keuken in glipte. In de keuken zetten ze de waterkoker aan en pakten ze de theedoos en vijf theeglazen. Ze waren hier wel vaker geweest en wisten dus wel waar alles stond. Even later stapten ze met een dienblad met vijf dampende glazen thee de woonkamer in.

Daar waren de ergste emoties inmiddels tot bedaren gekomen en de thee ging er dan ook goed in. Terwijl ze dronken kwam het gesprek op gang over hoe het nu verder moest. “Ik zal mijn baan wel opzeggen”, begon Pap. “Je moeder had gelijk, ik ben er nooit voor jullie.” “Dat hoeft nou ook weer niet”, bracht Emma er tegenin. “Wij kunnen ons best redden als je weg bent. Bovendien moet er toch brood op de plank komen.” Pap keek bedenkelijk, het idee zijn dochters alleen te laten stond hem niet erg aan maar Emma had wel een punt. Het geld dat hij er mee verdiende hadden ze hard nodig.

“Over brood gesproken”, haakte Ilse in op die laatste opmerking, “Wat eten we vanavond?” Het liep inmiddels tegen etenstijd. “We zullen eens kijken wat er in huis is”, besloot Emma. Pap zouden ze maar even met rust laten, het zou oneerlijk zijn om van hem te verwachten te koken na wat hij net te verwerken gekregen had. Bovendien had Emma niet zo’n vertrouwen in de kookkunsten van Pap, die was nog in staat om water te laten aanbranden. “Oké, er is dus niks in huis”, besloot Emma terwijl ze in de koelkast keek. “Wie gaat er mee boodschappen doen?” Alle meiden staken meteen hun hand op. Met z’n vieren stapten ze even later de supermarkt binnen.

Met een paar tassen vol boodschappen keerden ze even later huiswaarts. Esther en Sophie hadden allebei hun ouders gevraagd met de vraag of ze mee mochten eten, wat goed gevonden werd. In de supermarkt hadden ze besloten dat het stamppot andijvie zou worden, een echte stevige maaltijd. Beter dan die patat van gisteren. Ze maakten er werk van, met uitgebakken spek, blokjes kaas en stukjes rode paprika er doorheen. Het werd een overheerlijke maaltijd waar vooral Pap erg van genoot. Stamppot andijvie was zijn lievelingskostje. “Het lijkt wel alsof jullie voor mij zorgen in plaats van ik voor jullie”, merkte hij op toen ze klaar waren met eten. Dat was natuurlijk ook zo, Pap had nog geen vinger uitgestoken. Het kon hem niet kwalijk genomen worden. Zelfs het afwassen deden de meiden, met z’n vieren was dat ook zo gedaan.

Na het eten was het tijd voor Esther en Sophie om weer naar huis te gaan. “Bedankt dat jullie er voor ons waren vandaag”, zei Emma terwijl ze afscheid namen. Het had echt enorm geholpen. “Maar natuurlijk”, reageerde Sophie lachend. “Daar zijn vrienden voor.” Maar het was waar, vanmorgen stond hun leven nog ondersteboven. Nu konden ze weer lachen en vrolijk zijn. Alleen Pap was nog niet zo ver, maar dat was ook niet zo gek. Die had het nieuws vandaag pas te verwerken gekregen, bovendien kwam daar bij hem het schuldgevoel nog bij dat het nog eens dubbel zo erg maakte. Desondanks besloten Emma en Ilse maar vroeg te gaan slapen die avond, ze begonnen het slaaptekort van de vorige nacht toch wel te voelen.

De volgende ochtend werd Emma uitgeslapen wakker, zelfs nog voordat de wekker ging. Ze drukte het ding maar meteen uit, dan zou Pap die in de kamer naast haar sliep er niet van wakker worden. Als ze goed luisterde kon ze hem door de muur heen horen snurken. Op de gang kwam ze Ilse tegen, die er ook uitgeslapen uit zag. Heel wat beter dan gisteren. Ze wasten zich en maakten ontbijt. “Laten we voor Pap ook maar een ontbijtje klaar zetten”, stelde Emma voor. “Dan kan hij straks eten als hij wakker wordt.” Ze hadden al besloten hun vader voor nu maar lekker te laten slapen, het was nergens voor nodig om hem wakker te maken.

In hun nieuwe kleren liepen ze samen naar school. Het voelde goed om er zo cool uit te zien. Ze kregen ook veel meer aandacht dan anders, vooral van jongens. Op het schoolplein kwamen diverse jongens waar ze anders nooit mee praatten ineens bij hen staan. Anderen zagen ze op een afstandje goedkeurend kijken. “Gaaf he, al die aandacht”, merkte Emma op toen ze even een ogenblik met rust gelaten werden. “Echt wel”, reageerde Ilse. “We zijn gewoon ineens populair geworden.” “Als je daardoor maar niet je beste vriendin gaat vergeten”, klonk achter hen de stem van Esther. “Tuurlijk niet”, riepen ze in koor. “Jij hoort er ook bij hoor. En Sophie ook. Waar is die eigenlijk?” “Hierzo”, riep Sophie terwijl ze door de mensenmassa naar hen toe schoof. Het groepje was weer compleet, maar splitste zich al weer snel. Ilse en Esther liepen samen naar hun klas terwijl Emma en Sophie hen klas opzochten.

De dag vloog voorbij voor Emma. De hele dag door kreeg ze complimentjes over haar nieuwe kleren en hoe gaaf ze er wel niet uit zag. Ze genoot, en niet zo’n klein beetje ook. Het was vrijdag en dat betekende dat Emma en Sophie tegelijk met Ilse en Esther uit waren. Bij de uitgang vonden ze elkaar. Het bleek dat Ilse net zo genoten had als Emma. Sophie en Esther, die ook allebei hun nieuwe kleren aan hadden, hadden ook wel complimentjes gehad maar niet zo veel als Emma en Ilse. Hun kleren waren dan ook wat meer verhullend, zij hadden immers ouders die er wat van konden zeggen.

Nu zat de vrijdag er op en dat betekende weekend. “Gaan we chillen?” vroeg Sophie. Die vraag was overbodig, natuurlijk gingen ze chillen. “Maar eerst even kijken hoe het met Pap is”, besloot Emma. Ze wilde haar vader nu even niet te veel alleen laten, hij maakte immers een moeilijke periode door. Daar was de rest het wel mee eens, dus vertrokken ze met z’n allen naar het huis van Emma en Ilse.

Daar aangekomen vonden ze Pap die aan het stofzuigen was. “Hoi meiden”, zei hij terwijl hij de stofzuiger uit zette. Het was een vreemd gezicht om Pap te zien stofzuigen, dat hadden ze hem nog nooit zien doen. Ilse verbaasde zich er zelfs over dat Pap wist hoe de stofzuiger werkte. “Ik ben hier nu verantwoordelijk voor”, probeerde hij uit te leggen. Ze lieten het maar zo, al had Emma wel het idee dat het meer een excuus was om bezig te blijven. “Zullen we nog even gaan shoppen?” stelde Sophie voor. De anderen reageerden instemmend, dus na Pap op de hoogte gebracht te hebben vertrokken ze weer richting het centrum. “Veel plezier”, schreeuwde Pap hen nog na.

Zo liepen ze even later dus weer door het centrum. “Hé kijk, hier komt ook een nieuwe winkel”, riep Esther terwijl ze naar een pand wees dat al een paar jaar leeg had gestaan. Vroeger had er een boekenwinkel in gezeten, maar die was failliet gegaan. Hier opent binnenkort The Bikini Shop, was er met grote letters op een papier op de ruit te lezen. “Klinkt gaaf”, vond Emma. Daar was de rest het mee eens. Een winkel met alleen maar bikini’s, daar zouden ze beslist nog eens langs komen. “Er hangt nog een papiertje onder”, ontdekte Ilse. Dat was waar. Veel kleiner, maar wel te lezen stond er: Gezocht, scholieren voor part-time, binnen te bevragen.

“Er is niemand te zien binnen”, merkte Sophie op. “Nee, dat komt omdat ik even weg was”, klonk het achter hen. Ze keken om en zagen een jonge vrouw staan, ergens in de 20 zo te zien. Wat opviel was dat deze vrouw in de zelfde stijl gekleed was als Emma en Ilse, ook zij had weinig verhullende kleren aan. Vriendelijk lachte ze het viertal toe. “Hebben jullie interesse? Ik ben trouwens Linda.” De anderen stelden zich voor en gaven aan dat het wel gaaf leek. Linda leek hen ook iemand met wie je wel lol kon hebben.

Even later had Linda de deur open gemaakt en stonden ze binnen in de nu nog lege winkel. Linda vertelde: “Het is altijd een droom van me geweest om een eigen boetiekje te hebben. Ik heb gestudeerd aan de mode academie en kan allerlei kleren maken, maar bikini’s zijn altijd mijn favoriet geweest. Je kan er zo eindeloos mee variëren. En nu is het dus zo ver. Dit gaat het worden. Hoe ik het precies ga indelen weet ik nog niet, maar ik sta open voor ideeën.” “Maak er een strand van”, stelde Esther voor. Dat idee beviel Linda wel, een bikini droeg je immers op het strand dus als ze die sfeer een beetje konden nabootsen zou dat zeker goed zijn voor de verkopen. Ze besloten dat er een ruwe zandkleurige vloer in moest en dat de muren voor de onderste meter geel en daarboven lichtblauw geverfd moesten worden.

Toen dat eenmaal besloten was vroeg Linda nog één keer. “Wat zeggen jullie meiden, doen we het?” “Natuurlijk”, was het eensgezinde antwoord. Daarop liep Linda naar het raam en trok het onderste papiertje er af. “Dan zijn jullie hierbij aangenomen. Aan het werk!”