Eva - 10

Eva begint te lachen naar mij en zegt “je hebt nog niet gewonnen, dus je verdient nog niets” Vervolgens stoot ze mis waardoor ik aan de beurt ben. Ik focus me even goed en stoot zo de laatste 3 ballen er in en win het potje. “Laten we naar huis gaan” zegt ze ineens. Verbaasd kijk ik haar aan en zeg “waar is mijn prijs dan?” “Die krijg je sowieso” antwoord ze. We lopen naar buiten en stappen op de fiets. “Mag ik bij jou slapen vannacht?” vraagt ze halverwege. “Natuurlijk, dat is altijd goed!” antwoord ik blij. “Kom” zegt ze ineens, waarna ze afslaat om een park in te rijden. Ze stopt op een bepaald stuk en vraagt “ken je deze plek nog?” “Natuurlijk! Dit is waar alles begonnen is” zeg ik tegen Eva.

We stappen af en lopen hand in hand een stukje het bos in. We vinden de boomstam en gaan er op zitten. Het is een heldere nacht en het bos heeft geen verlichting waardoor de kleine opening tussen de bomen boven ons gevuld is met sterren. “Het is prachtig, dit is waar ik je je prijs ga geven” zegt Eva zachtjes. Ik draai me naar haar toe waarna ik haar haar hoofd zie draaien van de sterrenhemel naar mij toe. Langzaam beginnen we te zoenen, ik duw haar voorzichtig achterover waardoor ze ligt op de boomstam. Ze verbreekt de zoen en zegt “ik wil dat je me neemt” ik open mijn broek en haal m’n stijve lul er uit. Ik schuif haar joggingsbroek omlaag totdat één been er uit is. Op het moment dat bij haar kut naar binnen wil gaan krijg ik het gevoel dat alles donker wordt.

“Hey, wordt je wakker? Wakker worden Rut” hoor ik ineens galmen. “Ja hij wordt wakker!” hoor ik een vrouwelijke stem zeggen. Alles wat ik voor me zag was donker, Eva was weg, net zoals het bos en de sterrenhemel. Langzaam open ik m’n ogen. Ik zie het gezicht van m’n broer, zus, haar vriend en m’n vader. “Wat is er gebeurd, waar ben ik?” vraag ik verbaasd. “Je bent na een lage bloedsuiker gevallen in de trein, je hebt je hoofd gestoten, maar het ziet er naar uit dat alles goed komt” legt m’n zus langzaam uit. “Heb in een coma gelegen?” vraag ik waarop mijn broer antwoord “dit zou de tiende dag zijn” “Dus alles wat ik heb meegemaakt is niet gebeurd?” vraag ik in lichte paniek. “Nee, je hebt hier tien dagen gelegen. We zijn zoveel we konden bij je geweest, maar niet constant” hoor ik mijn vader zeggen.

Dan komt er een dokter met een verpleegkundige binnen, ze sturen m’n familie even weg om wat onderzoekjes te doen. “Ik weet niet of je nog weet wat je gedroomd hebt, maar je moet het opschrijven, dan vergeet je het niet. Ook heb je sinds dat je binnen kwam meerdere keren per dag de naam Eva gezegd. Je familie heeft de eerste dag gelijk gezocht naar een Eva, ze weten het niet, maar er is een meisje sinds de tweede dag steeds langs geweest.” zegt de dokter tegen me. “We gaan je verplaatsen naar de medium care, je moet nog een paar dagen ter observatie blijven, mocht ze nog komen zullen we het haar vertellen” zegt de verpleegkundige. “Heeft ze nog met jullie gepraat?” vraag ik, “Nee, we hebben haar gelaten na de eerste keer” krijg ik als antwoord. De dokter en verpleegkundige gaan weg en mijn familie komt binnen. Ik vertel dat ik nog een paar dagen moet blijven. Daarna begin ik moe te worden en val langzaam aan in slaap.

De volgende dag word ik gewekt, het is acht uur ‘s ochtends. “Is er gister nog een meisje gekomen?” vraag ik aan de zuster. “Nee, niemand” antwoord ze, ze vraagt nog wat, maar ik ben te diep in gedachte. Ik sta op uit bed, word duizelig en ga op bed zitten. Nadat het weggetrokken is loop ik naar de tafel waar kaarten op staan. Één voor één lees ik ze, kaarten van familie, een paar van vrienden, één van m’n klas en dan nog van werk. Dit is zo’n grote zodat iedereen er makkelijk op kan schrijven. Wanneer ik deze sluit valt me een envelopje aan de achterkant op. Ik open hem en haal een briefje er uit. “Mocht je weer bij zijn, bel me. E” lees ik. Zodra ik dit heb gelezen zoek ik m’n telefoon, maar kan deze nergens vinden. Uiteindelijk geef ik het op en ga op bed liggen. Ik zet de tv aan en val langzaam in slaap.

“Is hij nou aan het slapen of ligt ie weer in coma?” Hoor ik iemand luid zeggen vanaf de deuropening, het blijken vrienden uit m’n klas te zijn. We praten over wat er gebeurd is en over wat ik gemist heb qua grappige momenten. We horen ineens iemand kloppen, daar staat ze. Het meisje dat er elke dag geweest is. We kijken elkaar aan en ze krijgt tranen in haar ogen. “We laten jullie even alleen” zeggen m’n vrienden en gaan snel naar de gang. Ze staat er nog steeds wanneer ze weg zijn. Ik sta op en open mijn armen om aan te geven dat ze een knuffel kan krijgen. Ze komt snel naar me toe en ik sla mijn armen om haar heen. Het is goed te horen dat ze huilt, “hey, het komt goed, ik ben wakker” zeg ik om haar gerust te stellen. Ik krijg het warm, een goed gevoel vult me van binnen. Het meisje van wie ik houdt heb ik in m’n armen gesloten. Ze is gestopt met huilen, maar ik houdt haar nog stevig vast. “Je hebt me heel erg laten schrikken jij ‘lul’” waar ze verwijst naar hoe een klant mij ooit genoemd heeft. Beide lachen we, ik laat haar langzaam los en we kijken elkaar aan. “Ik was telkens te verlegen om het te vragen, maar wil je een keer iets leuk doen?” vraag ik. “Zodat ik daarna misschien je vriendin kan zijn?” vraagt ze op een lichte sarcastische manier. “Hopelijk wel ja” zeg ik eerlijk. “Ik zou niets liever willen, ik ben elke dag naar je toe gekomen. Ik was echt bang dat je nooit meer bij zou komen. Elke dag heb ik je een zoen gegeven, maar nu je wakker bent wil ik wel eens een zoen terug” zegt ze. Ik breng mijn mond langzaam naar die van haar en zoen haar. Wanneer we de zoen verbreken staan we nog steeds dicht bij elkaar. Ik heb mijn handen op haar heupen en zij heeft haar armen op mijn schouders. We horen geklop en kijken naar de deur. “Ik heb het vermoeden dat jij Eva moet zijn”

Dit was het allerlaatste deel van de Eva serie. Ik heb heel veel van m’n gedachte van me af kunnen schrijven. De reden dat ik stop met het schrijven is dat ik niet denk dat mijn verhalen daadwerkelijk geschikt zijn voor deze site. Wel wil ik graag iedereen bedanken die een waardering of reactie achter heeft gelaten. De verhalen heb ik steeds met plezier geschreven. Eva is nog steeds de meid van m’n dromen, de fantasie die ik nu heb komt misschien nog, maar dan in een los verhaal..