De Belofte

Hoe een aantal mensen flink hun best deden een nogal verlegen blinde jongen een onvergetelijke avond te schenken en hoe zenuwen daar een grote rol bij speelden.

Noot:

Dit verhaal, in tegenstelling tot mijn vorige verhalen op deze site, is gebaseerd op waar gebeurde feiten en persoonlijke gedachten en ervaringen. Engelse zinnen zijn bijna letterlijk geciteerd, voor zover ik ze me nog herinner. Namen zijn voor de veiligheid allemaal veranderd en over de locatie is bewust vaag gebleven. Het verhaal zou misschien ook niet echt geil genoemd kunnen worden, mede omdat het een behoorlijk lange opbouw heeft. Maar toch hoop ik dat je het verhaal graag zal lezen.

Het begon allemaal zo’n vijf maanden geleden rekenend vanaf de datum waarop ik dit verhaal deelde. Het was al een stuk in de nacht en we waren in een café. Wij, het is te zeggen, mijn oom Jan, één van zijn vrienden, Philippe en ik zelf. We hadden alledrie wel al wat bier achter de kiezen, en dat zal wel de aanleiding tot de conversatie zijn geweest. Plots vroeg Philippe, wetende dat ik nog nooit een serieuze relatie had, of ik al ooit eens een vrouwenlichaam had gevoeld. Hij vroeg me ook of ik het zou durven vragen aan een vrouw of ik eens mocht voelen, waarbij het hier dan niet over een gezicht of haar ging…. Ik, behoorlijk verlegen van aard antwoordde op deze vragen door te vertellen dat ik als gezonde jonge man, buiten mijn ogen dan, nog nooit meer dan alleen maar haar, armen of heel per ongeluk tijdens het begeleiden de aanzet van een borst had gevoeld. Of ik het zou durven vragen? Nee, het hoorde niet om zomaar aan mensen te gaan voelen. Bovendien is zoiets behoorlijk intiem…

Mijn oom, die tijdens dit gesprekje met iemand anders had staan praten, had een flard opgevangen en vertelde dat, omdat ik nog geen vriendin had gehad en dus ook op seksueel gebied geen ervaring had, hij me al eens had gezegd dat hij me ooit eens naar een vrouw zou brengen die het me allemaal zou kunnen leren. Want, zo zei hij, hij had het ook op die manier voor het eerst gedaan. Tot dan toe had ik altijd gemeend dat Jan dit alleen maar zei bij wijze van grap, omdat ik niet kon geloven dat hij zo open zou zijn over Seks. Tenslotte is hij ook al 52 jaar, en ben ik met mijn 20 jaar dus eigenlijk maar een snotneus, zoals wij dat hier zeggen. Maar toen in dat café kreeg ik hoe langer hoe meer het idee dat hij dat meende. Temeer omdat hij plots serieus over deze zaak begon te praten met Philippe, die bereid was mee te gaan, zelfs mee te betalen. Philippe kende trouwens ook wat adresjes waarvan hij zeker wist dat ze daar wel zouden kunnen beantwoorden aan mijn vraag, hoewel ik die nooit letterlijk had gesteld, namelijk “Hoe voelt het om een vrouw te verwennen én om verwend te worden door een vrouw.” En dit was de aanzet tot een ervaring die ik enkele dagen voor het posten van dit verhaal meemaakte.

Oorspronkelijk was onze bijeenkomst al voorzien voor veel vroeger. Maar enkele jammerlijke voorvallen zoals ziekte bij oom Jan in het weekend dat we afgesproken hadden en vakantie van Philippe op een door ons voorgesteld moment, maakte dat het uiteindelijk toch nog vijf maanden duurde. En toen het dan zover was, móést het dus gebeuren.

Zo kwam het dat ik op die vrijdag met mijn oom naar een ander café wandelde. We zouden eerst nog wat gaan drinken terwijl we moesten wachten op Philippe die ons naar de stad zou rijden. Op dat café raakte Jan in gesprek met iemand, die bij ons in de buurt enkele bordelen wist zijn. Het was de 46-jarige Peter die het goed kon uitleggen en die in tegenstelling tot mijn andere begeleiders een beetje engels sprak. En Jan vroeg of hij daarom geen zin had om mee te rijden. Zo konden zij drie de kosten delen en zou ik dus kans hebben op zeer goede service. Hij vond het wel een fijn idee en zou later van veel waarde zijn voor de onderhandelingen…

Toen Philippe eindelijk gearriveerd was, gingen Peter en hij eerst even kijken of die bordelen waar Peter het over had inderdaad open waren. Maar dat viel helaas tegen. Een officieel massagesalon bleek plots een hondenpension te zijn en op andere adressen was geen teken van leven. Eerder had ik via Philippe al de tegenslag gehoord dat zijn vriend, die iets wist voor bordelen waar men gespecialiseerd was in mensen met een beperking, blijkbaar met vakantie was. Dus zo moesten we maar naar de dichtst bijzijnde rosse buurt. En ik, die toen al behoorlijk de zenuwen had was daar wat terughoudend over. Ik had namelijk al verhalen gehoord en gelezen…, maar het was dit of misschien nog lang wachten op een kans. Nu zou u misschien kunnen denken dat ik ondanks gebrek aan ervaring nogal obsessief was, maar de waarheid was gewoon dat ik het eens wou voelen.

Dus, we reden naar de stad, waarbij er onderweg wat gegrapt werd, waar ik wat aan probeerde mee te doen om de zenuwen die nu toch behoorlijk gespannen werden, te kalmeren. Na het parkeren eerst nog maar een pintje drinken voor we het straatje in wandelden? Vonden we allevier een goed idee. De oudere en nogal doorrookte vrouw naar mijn mening, wist goed genoeg wat de bedoeling was van de avond. Haar café lag ook op nog geen honderd meter van het straatje, dus dat was ook niet zo moeilijk. Maar het resulteerde in nog meer gelach. En zowat een halfuurtje later begonnen we onze wandeling door de straat, waar eigenlijk niet zoveel volk rond liep. We slenterden langs de ramen waarbij ik erg moest denken aan een markt waarbij we keken naar mooie dingen om te kopen. “Oh, dat is een knappe meid. Hmm, die is wel erg mager. Oh neen, die niet want ze kijkt nogal vies…”, en dat soort praat.

We spraken in totaal vijf meiden aan, geloof ik. Peter, die geen problemen had met uitleggen, zoals al gezegd, ging dan naar zo’n raam. Hij vertelde dan in het Engels, want Nederlands verstonden ze niet, dat ik blind was en dat het mijn verjaardag was. Hij vroeg dan of mijn blindheid een probleem was en of ze me konden leren hoe het moest. De eerste wilde wel, maar zei dat haar kamer boven was en dat de trappen mogelijk te gevaarlijk waren. De tweede vond het helemaal geen probleem. De derde wilde het ook wel doen en zou zelfs naar me gezwaaid hebben toen we verder gingen kijken. De vierde zei dat ze op iemand wachtte, wat volgens oom Jan een uitvlucht was. En de vijfde durfde ook niet zo goed, geloof ik. Hoewel we al die meisjes wel aanspraken, bleek voor mij al snel dat de tweede de unanieme voorkeur van mijn drie begeleiders genoot. Ik had geen voorkeur. Uiterlijk speelt helemaal geen rol, ik kan redelijk Engels spreken en het zou er in elk van die kamers wellicht even onwennig aan toe gaan. Hoewel, de derde had wel de mooiste stem van de vijf. Maar nadat we heel de straat op mijn vraag hadden bekeken, werd het toch de tweede. Ik, die al geruime tijd subtiel was aan het proberen het uit te stellen en hun keus zeker goed te overwegen, werd nu haast in de armen van die meid geduwd. Ik kon nu niet meer terug. De bedragen waren ingezet en de tafelhouder stond op het punt het balletje te laten rollen. “Rien ne va plus.” Bij welk getal en bij welke kleur zou het balletje stoppen?

Het meisje bij wie ik werd binnengeleid heette Elena. Ze was Roemeense. Naar Philippe haar later gedetailleerd aan mij beschreef was ze toch wel één van de mooiste vrouwen in de straat, had ze halflang blond haar, een vrolijk gezichtje, geen héél grote borsten, een stel fraaie lange benen en was ze ietsje kleiner dan ik. Bovendien zou ze niet heel veel ouder zijn geweest dan ik. En als ik toch zou teruggekrabbeld zijn, wat men blijkbaar heel waarschijnlijk achtte, zou één van mijn begeleiders haar wel hebben willen vergezellen. Ze vroeg 50 euro voor 20 minuten, wat blijkbaar niet zo abnormaal is. Maar men wou dat ik toch een beetje de tijd kreeg. Daarom bood Peter haar 70 euro zodat ik wat langer kon blijven. Ik hoefde trouwens niets te betalen. En tijdens die onderhandelingen bereikten mijn zenuwachtigheid toch wel zowat het hoogtepunt, vooral toen iemand anders die blijkbaar in het zelfde pant woonde of werkte als zij, met haar hand over mijn borst begon te wrijven. Want hoe zou ik daar op moeten reageren?…

Uiteindelijk werd een prijs overeen gekomen en sloot Elena de deur achter zich. Mijn begeleiders zouden buiten blijven wachten tot ik terug kwam en waren blijkbaar in tussentijd wel een drankje gaan halen in een nachtwinkel. Elena nam mijn hand en leidde me naar een nogal stijle en niet helemaal ongevaarlijke trap,, waar ze me toch voorzichtig, hoewel een beetje onhandig op wist te helpen. Nu kon het nog maar hoogstens twee minuten duren tot ik wist hoe het zou zijn verwend te worden door een vrouw. Maar wat zou er van mij verwacht worden? Wat moet ik doen? Wat mag ik niet doen? Wat zal zij doen? Wat zal ze van me vinden? Ze was het natuurlijk vanwege haar beroep gewoon mannen te verwennen, maar tenslotte zijn dat soort meiden ook maar mens en hebben ze ook hun gevoelens, hun persoonlijke meningen…

Boven aangekomen gingen we een kamertje binnen. Ze sloot de deur en het werd eventjes heel stil. Wat nu? Nu was ik alleen met Elena. Ze leek wel aardig, maar zou ze dat blijven? Als die aardigheid een masker was, zou ze het dan een halfuur lang kunnen ophouden? En wat zou ik moeten zeggen? De gedachte dat zij me zou verwennen zonder dat er gepraat werd, stond me niet aan…

“You can take off your clothes now”, zei ze toen. En dus deed ik wat ze me vroeg. En terwijl ik dat deed zei ik haar dat ik hiermee echt geen ervaring had. Ze stelde vast dat het dus inderdaad mijn eerste keer was. Ik vroeg haar ook me te zeggen als ik iets fout deed of iets dergelijks. Toen ik iets zocht om mijn kleren op te leggen leidde ze me naar een bankje en hielp ze me die weg te leggen. Toen ik zo ver was werd ik toch wel een beetje bang om me zo naakt te vertonen. Ik ben nu niet bepaald de knapste vent die er rondloopt. Ik ben namelijk nogal struis gebouwd. Mogelijk zelfs wat te dik, maar ik heb ook niet de vorm van die kleerkasten die men in fitnesscentra of bij de ingang van discotheken aantreft. Maar in ieder geval, ik vond ergens ook dat ik me daarover nu maar geen zorgen hoefde te maken. Maar dat was helemaal geen makkie. Maar ja, men had 70 euro voor me betaald en ik moest er dus maar het beste van hopen. Voor dat bedrag mocht ik toch hopen dat ze zou doen waarvoor ik was binnengegaan.

En dat begon Elena te doen toen ze me naar een bed had geleid waar ik op moest gaan liggen. Ik vond het een nogal hoog bed en vroeg me in eerste instantie af wat daar het nut van was. Toen ik goed lag kwam ze naast mij zitten. Of ze bleef staan, dat kon ik niet bepalen. Ze nam mijn slappe penis in haar hand en begon te proberen er wat leven in te krijgen. Ik geloof dat ze het helemaal niet onaardig deed. Ze trok er aan. Niet met strakke hand en ook geen hoog tempo. Ze masseerde mijn eikel elke keer dat ze die vast had. Terwijl ze dat deed nam ze met haar andere hand mijn hand vast en legde die op haar naakte zij. “You can feel me if you want.” Dus ik mocht inderdaad voelen. Dat wilde ik inderdaad wel. Maar ik durfde niet. Maar zei ze niet dat ik mocht? Ik voelde me eigenlijk echt niet op mijn gemak. Toch begon ik te voelen. Ik streelde onwennig langs haar zij en kwam zo langzaam maar zeker bij haar onbedekte borst. “That’s my tit…”. Ze zei dit zonder bezwaar. Eigenlijk ook neutraal alsof ze me was aan het laten voelen aan het een of andere standbeeld, (en dat is zijn hand, en als je nu naar beneden voelt voel je dat hij iets vast heeft…). In ieder geval voelde ik dus aan haar borst. Ik probeerde niets te doen waarvan ze dat mogelijk niet zo graag had. En dat was misschien wat verkeerd van mij. En ik had echt op verkenning moeten gaan over haar lichaam. En als ik had gedurfd, zou ik haar wellicht tegen me aangetrokken hebben. Niet aggressief maar wel intiem genoeg. Ik zou haar borsten dan wat masseren en haar lichaam strelen. Ik zou ook wat met haar tepels hebben kunnen spelen. Ik zou er rondjes rond gedraaid kunnen hebben of ik zou ze kunnen kussen of eraan zuigen. Ik zou dan kunnen genieten van haar gehijg of gekreun. Ik zou dan kunnen aanhoren hoe ze me zou aanmoedigen om verder te gaan, om ook haar vagina te strelen, haar te vingeren, al was het dan met een latex handschoen voor de hygiëne, haar te beffen met een beflapje of iets dergelijks…. Maar in plaats van dat alles schrok ik wat terug toen ik haar tepel aanraakte. Ze bleef me rustig masturberen en gaf niet aan wat ik mocht doen. Ik durfde er ook niet naar vragen. In plaats daarvan streelde ik wat over haar schouder, haar hals, langs haar wangen, door haar haar…. Ik vond wel dat ze een mooie huid had. Zacht, zonder rimpeltje, zonder vettige sporen van make-up. Ook de vorm van haar gezicht kon me wel bekoren, geloof ik. Haar haar voelde wat te ruw aan naar mijn smaak, maar goed. Maar hoe langer hoe meer voelde ik me alsof ik een standbeeld aan het bestuderen was, zeker omdat ze me maar bleef zeggen wat ik aan het strelen was. Ik streelde zo een tijdje over en weer langs haar schouders, haar arm, …. Haar borsten durfde ik niet meer aan te raken. En vanonder bleef het dood en daar begon ik me wel hoe langer hoe meer voor te schamen. Ze bleef me wel aftrekken tot ze besloot wat anders te proberen.

Elena ging even weg en kwam terug met een condoom en rolde die over mijn mannelijkheid. “I’m going to suck you now”, vertelde ze me. Pijpen? Vind ik dat wel lekker? Elke man schijnt dat lekker te vinden, maar ik kon me moeilijk voorstellen hoe een vrouw überhaupt al een penis in haar mond wilde nemen, tot ik de lippen van Elena over mijn lid voelde glijden waarbij ze elke keer wat extra druk op mijn verpakte eikel zette. Ik probeerde mijn verstand op nul te zetten. Ik probeerde me alleen maar te focussen op Elena’s lippen rond mijn krijgertje, die vandaag écht geen zin leek te hebben om ten strijde te trekken. Ik geloof dat ik er wel van zou hebben kunnen genieten als ik niet zo vol gedachten zat, want ook dat deed ze wel lekker, geloof ik. Maar bij enkele hoopvolle scheutjes genot bleef het jammer genoeg. “Your dick is small”, stelde ze vast. Ja, hij was zelfs niet eens stijf. Natuurlijk dat die dan klein is. Let wel, normaal kan mij de lengte van mijn lul echt niet schelen. Maar nu moet ik toch zeggen dat ik me schaamde, hoewel ze het ook niet zonder rancune zei. Ik geloof dat ik haar alleen maar teleur stelde. Niet zozeer met mijn kleine lul maar eerder omdat ze hem niet recht kreeg. Maar daar kon ik alleen later vanuit gaan, want op dat moment zelf was ik niet in staat me af te vragen wat ze aan het denken was.

Na nog een tijdje pijpen besloot ze er toch mee op te houden. De houding zal voor haar ook niet echt confortabel zijn geweest. En ze begon weer te trekken. Een paar keer maakte ik nog aanstalte om haar weer te strelen. Maar nu durfde ik helemaal niet meer. In wanhoop besloot ik dan maar om het masturberen van haar over te nemen. Ik wist namelijk wel waarmee het mij persoonlijk altijd lukte. Maar ik durfde er niet voluit voor te gaan onder Elena’s toeziende ogen…

Na een tijdje hopeloos trekken en wat aan mijn ballen voelen vroeg ik me af of ik toch niet moest proberen haar lekker tegen me aan te trekken zodat ik haar vormen tegen mijn lichaam kon voelen. Ik zou haar dan ook zo graag willen zoenen en mijn tong met de hare willen laten spelen. Men zegt dat ik haar gewoon had kunnen vragen wat ik wilde, maar ja… voor mij is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan. “What can I do”, had ze plots gevraagd. Was dat wanhoop wat er vaag doorklonk in haar stem? Maar ik zou wel geweten hebben wat ik haar wilde laten doen, maar ik was nu zo beschaamd over de mislukking die het was geworden, dat ik het echt niet wist. Eventjes probeerden we nog. Eventjes probeerde ik mijn geest vrij te maken en te genieten van haar hand, haar stem, haar zachte ademhaling. “You are scared”, vroeg ze ook nog. Of stelde ze dat gewoon vast? “Only nervous, embarassed.” Maar inderdaad ook wel een beetje bang.

“It’s no use. We can better stop now.” Ze had gelijk. Het had niet veel zin meer. Beschaamd over alles liet ik me dan maar van het hoge bed glijden. Ze hielp me met aankleden en ik liet haar begaan. “Sorry that I couldn’t let you finish.” Zij moest zich niet excuseren. Het was mijn schuld. En dat zei ik haar ook. Maar nu was het het moment voor als ik nog iets wilde vragen of doen…. Maar het lukte niet. Niets was me vandaag gelukt, buiten dan de karweitjes die oom Jan me die dag had laten doen, overigens op mijn eigen verzoek.

Toen ik dan toch weer in mijn kleren zat en Elena ook wat had aangetrokken, gingen we op de zelfde manier weer naar beneden. Haar hand in de mijne, heel voorzichtig trede voor trede naar beneden, deur open en de buitenlucht in.

“Je bent zo snel terug beneden? Kwam je zo snel klaar”, lachte oom Jan. Ik scheen uiteindelijk toch maar een kleine twintig minuutjes binnen geweest te zijn. “He was too nervous”, legde Elena uit. Peter vroeg haar of ik misschien eens mocht terugkomen. Alsof ik daar nu aan dacht. “Yes. He’s a good boy. If he comes back, then he only has to relax….” Haar engels was wat onbeholpen, maar ik bleef haar tenminste wel heel aardig vinden. Zelfs na dit alles. Oh Elena, wat heb je toch een diepe indruk bij me na gelaten. Maar na me bedankt te hebben voor mijn komst en me, zowaar, een kus op de wang gegeven te hebben, gingen we elk onze eigen weg.

Toen we terug naar de auto wandelden, deed ik uitgebreid verslag van wat er bij Elena gebeurd was. Ik vond toch dat ze het recht hadden te weten waarvoor ze uiteindelijk betaald hadden. “Het was je eerste keer. Dat is heel normaal. Bij mij lukte het in het begin ook niet. Maar nu ben je toch al een ervaring rijker. En op zijn minst heeft die Elena je goed geholpen, denk ik. En we zijn in ieder geval fier dat je uiteindelijk toch naar binnen durfde gaan.” Ze vonden het dus helemaal niet zo’n mislukking. Ze vonden die 70 euro helemaal niet weggegooid. Meer nog, ze waren het er zelfs over eens dat ze bereid waren het me ooit nog eens te laten over doen. Maar dan wel in een bordeel.

Enkele dingen heb ik door deze ervaringen toch geleerd. Ik heb geleerd dat zo’n raamprostituee niets voor mij is, ook al is ze, zoals Elena, heel aardig. Ik heb geleerd dat, mocht ik ooit nog eens betalen voor seks, het ofwel in een bordeel ofwel een callgirl zal zijn, vermits zij, zo vertelde men me, ook wat met je praten enzzo.

En stel dat er inderdaad door mijn drie begeleiders in deze zaak zo'n herkansing wordt georganiseerd, zou dit, vanwege mijn studies en de tijd en moeite die het me kost me naar het huis van mijn oom te begeven, wel nog even kunnen duren. Daarom ben ik van plan bij opbouwende reacties en/of een geruststellend cijfer, op kortere termijn over het over doen te schrijven zoals in mijn fantasie voorkomt. Ook neem ik graag adviezen aan over wat ik wel en niet kan doen in zo'n situatie, mits niet te aggressief en ook mits er respect voor mijn vrouwelijke partner uit blijkt...