Zelfverzekerd liep Mirella uit het kantoor van haar potentiële nieuwe klant. Ze had een goede presentatie gegeven en ze was er bijna zeker van dat ze hem had binnengehaald. Een jaar geleden was ze voor zichzelf begonnen en eindelijk begon het een beetje te lopen. Ze was webdesigner en tegenwoordig moest je goed voor de dag komen om klanten te krijgen, aangezien het een overvolle markt was en mensen denken dat ze het ook wel zelf kunnen. Maar vandaag zou een goede dag worden, dat voelde ze. Na deze afspraak had ze er nog één en als ze beide binnen kon halen zat ze voorlopig weer goed. Bij de receptioniste maakte ze een vervolgafspraak voor de volgende week en nadat ze haar had bedankt liep ze richting de liften. Ze was op de vijfde verdieping en ze twijfelde of ze met de trap zou gaan, liften waren niet echt haar ding. Meestal waren ze klein en benauwd en Mirella was altijd blij als de deuren weer open gingen en ze naar buiten kon. Maar 10 trappen naar beneden lopen op hoge hakken was niet echt een goed alternatief, dus zou het toch maar de lift worden. Ze drukte op de knop en wachtte tot één van de liften kwam, er waren er in totaal 5, dus zo heel erg lang zou ze waarschijnlijk niet hoeven te wachten.

Mirella keek op haar horloge, 11 uur, ze had nog anderhalf uur tot haar volgende afspraak en het was maar een half uurtje rijden, dat moest geen probleem zijn.
Ding dongggg. Het geluid gaf aan dat er een lift stopte en Mirella keek voor en achter zich welke deur open zou gaan. Er waren er drie voor en twee achter haar en het zou toch niet gebeuren dat de deuren alweer dicht gingen voor ze in kon stappen. De deuren van de linkerlift voor haar openden zich en ze liep er naartoe. Ze stapte in en zag dat er alleen een man in stond en verder was hij leeg. Gelukkig, ze hoefde niet ook nog opgepropt met teveel mensen in de kleine ruimte te staan.

“Goedemorgen”, ze begroette de man en ging een paar passen van hem af staan. Het knopje voor de begane grond brandde al, dat hoefde ze niet meer in te drukken. Langzaam sloten de deuren zich en de lift kwam weer in beweging. Mirella hield de lichtjes die de verdiepingen aangaven in de gaten. 5, 4, 3…. en toen geen 2, maar een schok en de lift hield stil. Een golf van paniek kwam meteen over Mirella. Nee! Laat het niet waar zijn, geen kapotte lift. Met grote ogen van schrik keek ze de man aan. Hij deed een paar passen naar het bedieningspaneel en drukte op het knopje van de centrale. Ze hoorden een soort telefoon overgaan en na twee keer klonk de stem van de man achter de centrale receptie in de hal. “Goedemorgen, Van der Wiel van de centrale receptie, waar kan ik u mee van dienst zijn?” De man boog zich naar de intercom en antwoordde. “Goedemorgen, ik ben Paul van Gelderen, ik bevind me samen met een mevrouw in een lift en we zijn net gestopt tussen de derde en tweede verdieping.” De man had een lage, donkere stem en hij klonk zeer rustig, wat Mirella een beetje geruststelde. “Meneer Van Gelderen ik bel de technische dienst voor u, even geduld en dan bent u snel uit de lift.” De man van de receptie liet het simpel klinken en Mirella slaakte een zucht.

De man, Paul, draaide zich naar haar om en begon te lachen. “Dat was wel een hele diepe zucht, last van claustrofobie?” “Ik weet niet of het claustrofobie is, maar ik hou niet van liften en zeker niet als ze tussen verdiepingen stil blijven staan.” Mirella hoorde haar stem trillen. Hij zou haar wel een mietje vinden. Ze leunde tegen de zijkant van de lift en sloot haar ogen. “Kom op Mirella”, zei ze tegen zichzelf, “verman je.” De man onderbrak haar gedachten. “De technische dienst komt eraan, ze zullen het wel snel verholpen hebben.” “Laten we het hopen, ik heb zometeen nog een andere afspraak.”
Automatisch keek Mirella op haar horloge, maar er waren nog maar een paar minuten verstreken sinds ze de lift in was gestapt. Ze had nog tijd genoeg.
“Hoe laat is uw volgende afspraak?”
“Over anderhalf uur, maar ik ga er toch vanuit dat het niet zolang zal duren.”

De man keek haar geamuseerd aan, de lichte angst zou wel van haar gezicht af te lezen zijn. Hij liep naar haar toe en stak zijn rechterhand uit. “Paul van Gelderen” stelde hij zich voor. Ze schudde zijn hand en keek hem aan. “Mirella Kemper en meestal heb ik mezelf beter in de hand.” Nu lachte hij nog harder. “Je vindt het echt helemaal niks he?” “Nee, gek he?” Ze merkte dat ze geïrriteerd raakte, hij lachte haar gewoon uit!
“Sorry, ik lach je niet uit, maar het kwam er wel heel grappig uit”, verontschuldigde hij zich.
“Het is al goed, laten we rustig afwachten wat er gebeurd.”
Ze leunde weer tegen de wand en nam hem in zich op. Hij was ongeveer 1.85 m, slank, donkerbruin haar wat tot op het laatste haartje perfect zat en droeg een, zo te zien, duur maatpak, een jaar of 35. Het was een knappe man. Zo één die waarschijnlijk de vrouwen voor het uitkiezen had. “Like what you see?” Ze schrok op uit haar gedachten en merkte dat hij haar aankeek en zag dat ze hem aan het opnemen was. “Eh, ja, sorry, ik wilde niet staren.” Hij grijnsde en Mirella kon zich wel voor het hoofd slaan.
“Ik ben blij dat het je bevalt wat je ziet.”
“Nee, zo bedoelde ik het niet, ik, eh, ik bedoelde niet, eh, nou ja …” Mirella voelde zich rood kleuren. Wat ze nu ook zei, het werd alleen maar erger.

Hij stond met zijn schouder tegen de andere wand geleund en had zijn handen in zijn zakken gedaan. “O, het bevalt je niet wat je ziet?” Hij zei het plagend en Mirella kleurde nog dieper rood. Ze kon wel door de grond zakken. Ze liet haar hoofd zakken en staarde naar de punten van haar schoenen. “Staat je charmant die rode kleur.” Ze kon horen dat hij nu zijn lachen aan het inhouden was en keek hem woedend aan.
“Vind je het leuk om mensen te pesten?” beet ze hem toe. Wat een arrogante bal. Ze hoopte dat de technische dienst snel het probleem had verholpen en dat ze de lift uit kon, zo ver mogelijk bij deze eikel vandaan.
“Ik pest je niet, maar je ziet er zo schattig uit als je zo kleurt.”
Mirella draaide met haar ogen. Was hij nou met haar aan het flirten? Ze zaten vast in een lift en hij was aan het flirten?
“Hou maar op en laten we wachten op de technische dienst. Ik neem aan dat ze snel het probleem hebben opgelost en we weg kunnen.” Ze hoopte dat ze hem daarmee de mond had gesnoerd en ze verder zwijgend de tijd konden uitzitten.

Paul grinnikte nog een keer, maar deed er verder het zwijgen toe. Hij wilde haar niet verder in verlegenheid brengen, maar ook niet kwader maken. Ze was weer aan het staren naar de punten van haar schoenen en nu had hij de tijd om haar van top tot teen te bekijken.
Hij zag een mooie, jonge vrouw van een jaar of 30 met lang, krullend blond haar, haar lichaam was slank en met de juiste verhoudingen. Ze had een donkerpaars colbertje aan met een kokerrok in dezelfde kleur eronder. De rok eindigde net boven haar knie en hij vroeg zich af of ze een panty aan had of kousen met een jarretelgordeltje.
“Like what you see?”
Nu was het zijn beurt om haar geschrokken aan te kijken, maar Paul herpakte zichzelf sneller en beter dan Mirella had gedaan.
“O ja, het bevalt me zeker, ik vroeg me af of je een panty aan hebt of kousen met een jarretelgordeltje.”