Helpende Hand - 1

Dit verhaal kan sommigen misschien bekend voorkomen. Het is deels een vertaling van een Engels verhaal wat mij erg opwond. Waarom het wiel tenslotte opnieuw uitvinden? :) Wel zal ik naarmate het verhaal vordert er wat aanpassingen aan maken en er mogelijk (afhankelijk van hoe het verhaal ontvangen wordt) nog wat pagina’s aan toevoegen. Daarnaast is het begin wat aan de trage kant. Voor iedereen die niet van opbouw houdt raad ik aan pas bij deel 2 te beginnen (zodra dit uitkomt).

“Is er nog iets anders wat je nodig hebt?”. Mandy staat naast mijn stoel en kijkt op me neer met een bezorgde blik in haar blauwe ogen. “Echt, wat dan ook, noem het en ik doe het!” herhaalt ze voor de zoveelste keer de laatste dagen.

“Nee, het gaat goed, je kunt nu gaan”, zeg ik.

Ze neemt een stap terug en vraagt het nogmaals: “Weet je het zeker?”.

“Ja”.

Mandy irriteert me, en ik ben de hele dag al rusteloos geweest. Ik zit half onderuit in de ligstoel voor de tv en reik naar mijn drankje. Ik ben er bijna maar dan voel ik weerstand. Het verband houdt me tegen, mij opnieuw er aan herinnerend dat ik hulpeloos ben, wat mij nog meer irriteert. “Ik pak je drankje wel voor je!” hoor ik Mandy zeggen en ze pakt het glas. Ze richt het rietje op mijn mond en ik neem een paar grote teugen voordat ik gebaar dat ze het glas weer terug kan zetten. “Dank je” weet ik nog net uit mijn mond te krijgen en ik laat me terug in de stoel zakken, starend naar de tv.

Ze kijkt de kamer rond, op zoek naar andere dingen die ze voor me kan doen. “Laat het me weten als er nog iets anders is, oke?” Ik geef geen reactie en na even medelijdend naar me gekeken te hebben verlaat ze de kamer.

Het was allemaal een week geleden gebeurd. We waren samen aan het koken, Mandy en ik. Eigenlijk was zij voornamelijk aan het koken en ik deed net of ik haar hielp. Ze wist uiteraard dat dit niet het geval was maar zei er nooit wat van. Mandy is een van de liefste meisjes die je je kunt bedenken. Een type dat geen vlieg kwaad doet, voorbestemd voor een ‘lief’ beroep als kleuterjuf of iets in die richting. Ze zal altijd proberen het juiste te doen, ze luistert naar anderen, ze is verantwoordelijk, ze zal altijd haar taken doen (en soms ook die van anderen), ze is zo’n goed persoon dat het bijna vermoeiend is.

Dat verklaart ook waarom zij hard aan het werk was met het eten terwijl ik, zoals elke man in zijn late tienerjaren, probeerde zo veel mogelijk van de verantwoordelijkheid af te schuiven. Mijn moeder had me al weer teruggestuurd de keuken nadat ik de kans had schoongezien om weg te glippen.

Toen ik terugkwam in de keuken pakte Mandy net de pan met spaghetti van het vuur. Tegelijkertijd bereikte een verbrandde lucht onze neuzen.

“Shit, dat is het brood wat verbrandt!”. Ze liep naar de oven met de pan spaghetti in haar handen, zich pas na een paar seconden realiserend dat ze nu niet veel kon doen en dat ze eerst de pan neer zou moeten zetten. Half in paniek gaf ze de pan aan mij, en in de vaart waarmee dat gebeurde kon ik niet anders dan de pan aan de onderkant pakken in plaats van aan de handvatten.

Het duurde even voor ik me realiseerde dat ik een grote fout had gemaakt. Dat moment kwam pas aan toen ik de hitte in mijn handen voelde. Ik voelde de pijn, maar wilde de zware pan niet zomaar op de grond laten vallen. In paniek hoorde ik Mandy roepen: “Gooi het in de gootsteen!”. Het duurde veel te lang voor ik realiseerde wat ze zei maar uiteindelijk volgde ik haar advies op en gooide de pan in de gootsteen met een luide dreun.

Als ik de pan maar eerder had laten vallen zou het allemaal niet zo erg geweest zijn. Helaas heb ik aan dit akkefietje tweedegraads brandwonden overgehouden. Na een bezoekje aan het ziekenhuis, waar mijn handen werden verbonden en ik pijnstillers kreeg, werd ik naar huis gestuurd met de opdracht mijn handen in ieder geval een maand lang niet te gebruiken.

Mandy voelde zich verschrikkelijk en beloofde me te helpen met alles wat ik nodig had tot ik beter werd. Mijn vader en moeder waren veel weg, en omdat wij vakantie hadden was zij ook de enige die overdag voor mij kon zorgen. Mandy begon me al snel met alles te helpen, met uitzondering van aankleden, douchen en naar het toilet gaan.

De eerste dagen was ik boos over wat er gebeurd was en ik maakte dan ook volop gebruik van haar diensten. Ik liet haar constant rennen, en elk klein onbeduidend taakje wat ik kon verzinnen liet ik haar ook uitvoeren. Ze was echter te lief om te weigeren en het schuldgevoel zorgde er voor dat ze alles deed wat ik haar opdroeg. Na de eerste dagen kon ik het niet volhouden boos te blijven op haar en probeerde ik haar zo veel mogelijk met rust te laten.

Ik verveelde me stierlijk en keek ongeveer de hele dag tv. En zo zit ik vandaag ook weer in mijn stoel. Drankje naast me, terwijl ik staar naar het scherm. Het programma wat ik aan het kijken was is zojuist afgelopen en werd vervangen door een of andere tiener chick show, waar ik weinig interesse in heb. Met mijn handen in het verband is het gebruik van de afstandsbediening zeer lastig, maar ik wil Mandy niet weer roepen, alhoewel ik weet dat ze zonder morren zal komen zodra ik roep. Ik ben haar medelijden echter zat en heb haar het liefst niet meer bij me in de buurt. Daarnaast kan het niet veel beter worden, na een week tv kijken ben ik bijna elk programma wat op tv komt wel zat. Ik laat mij dus weer terugzakken in de stoel en kijk met een half oog naar het programma.

Plotseling valt mij op dat de meiden in het programma best wel lekker zijn. Wat mij direct bij een ander probleem brengt. Zeven dagen is ongeveer zes dagen langer dan ik normaal gewend ben om te masturberen. En de lekkere meiden in het programma zorgen er al snel voor dat mijn lul op oorlogssterkte komt. Ik draag een comfortabele broek zodat ik bij het toilet deze gemakkelijk naar beneden kan trekken. Deze broek is echter niet erg goed in het verbergen van mijn harde erectie. Een nog groter probleem is dat de druk in mijn ballen de laatste dagen tot recordhoogten is opgelopen, wat er voor zorgt dat ze pijn doen elke keer als ik opgewonden raak. Ik heb nog geprobeerd om te masturberen met mijn verbonden handen, maar dit deed pijn aan mijn handen en voelde onprettig aan mijn lul. Er is dus geen hoop op verlichting en dit zal de komende paar weken wel zo blijven.

Gefrustreerd sta ik op om richting het toilet te gaan maar dat resulteert in nog meer frustratie. Met mijn harde lul opgericht in mijn broek krijg ik het bijna niet voor elkaar om mijn broek naar beneden te krijgen en zodra deze naar beneden is sta ik daar maar, wachtend tot de erectie overgaat en ik mijn toiletbezoek kan afronden. En met mijn lul fier vooruit staand en mijn pijnlijke ballen kan ik nog eens niet anders dan aan seks denken wat de zaak er niet beter op maakt. Als ik geduldig was geweest was het misschien wel gelukt, maar in plaats daarvan trek ik met moeite mijn broek weer op en loop het toilet uit.

Mandy staat direct buiten de toiletdeur. “Is alles ok?” vraagt ze bezorgd. “Ja, alles is prima” antwoord ik, toch wel wat beschaamd. Ze volgt me naar de huiskamer en vraagt opnieuw: “Is er iets waarmee ik je kan helpen?”. “Nee” grom ik “je kunt me niet helpen hiermee.” “Weet je het zeker?” vraagt Mandy. Door die vraag wint mijn frustratie het en ik laat me in de ligstoel vallen zonder nog maar enige moeite te doen de tent in mijn broek te verbergen. “Ik denk echt niet dat je me hiermee kunt helpen, Mandy” zeg ik, terwijl ik met mijn ogen naar beneden gebaar, naar de tent in mijn broek. Even zie ik haar staan denken, dan pas begrijpt ze wat ik bedoel. “Oh. Uh…oh.” is alles wat ze kan zeggen. Ik geef een sarcastisch knikje. “Ik had daar niet over nagedacht”. “Het spijt me!” laat ze er op volgen, veel te lief voor dit onderwerp.

Ik zucht en voel me weer slecht dat ik zo met haar omga. “Zit er maar niet mee, ik heb gewoon wat afleiding nodig. Kun je wat anders op tv voor me vinden? Misschien wat sport?”. Ze pakt de afstandsbediening en zapt door de kanalen heen. Er is helaas niet veel waar ik geïnteresseerd in ben. “Ik kan Cynthia voor je bellen? Je hebt haar al een paar dagen niet gesproken en misschien kan ze…”. Ze houdt op en ik zie een verlegen blik in de richting van mijn tent gaan. Even ben ik verbijsterd. Ik kan niet geloven dat mijn lieve brave zusje daar zelfs maar over na zou denken. Ik schud mijn hoofd. “Cynthia en ik hebben het uitgemaakt, en daarnaast zou ze me toch niet op die manier willen helpen.” “Het spijt me” zegt Mandy, met nog meer schuld in haar stem dan daarvoor. “Zit er maar niet mee, ik blijf gewoon nog even tv kijken, zelfs al is het saai. Ik roep je wel als ik je weer nodig heb.”

De volgende morgen is de situatie er niet op verbeterd. Ik zie een paar mooie vrouwen op tv en daarna ben ik weer de hele dag hard. Ik probeer het te verbergen voor Mandy, niet per se uit schaamte, maar omdat ik niet wil dat ze zichzelf schuldig voelt. Ze is constant in de buurt, altijd bezig met het mij zo comfortabel mogelijk te maken. De losse shorts die ik draag zonder ondergoed zijn makkelijk bij het naar het toilet gaan, maar ze maken het verbergen van een harde zeer lastig. Ik maak me geen illusies dat Mandy het niet doorheeft. Haar stiekeme blikken zijn niet zo heel stiekem en ze blijft zich maar verontschuldigen voor de brandwonden die ze nog steeds zichzelf aanrekent.

Voor de lunch zet ze me overeind in mijn stoel en voert me hapje na hapje. De andere houding maakte het echter onmogelijk mijn erectie te verbergen en af en toe zie ik haar korte blikken werpen op de tent in mijn broek. Later in de middag moet ik weer naar het toilet en helaas mislukt deze poging. ‘Problemen?’ vraagt Mandy terwijl ik mij met een grote zucht in mijn stoel laat vallen. “Ja, ik heb even nodig voordat ik kan gaan”. Ik kijk naar beneden naar de duidelijk zichtbare tent.

“Is het een groot probleem voor je?” hoor ik haar tot mijn verbazing zeggen. Ze bloost een beetje terwijl ze dat zegt. Ik ben opnieuw verrast dat ze er over durft te praten. “Ik moet 'm gewoon even af laten koelen voor ik naar het toilet kan gaan, op deze manier kan ik niet richten, en het plast ook nog eens moeilijk”. “Het echte probleem is dat het behoorlijk pijnlijk begint te worden, normaal gesproken doe ik er al veel eerder wat aan”.

Ik hoop dat ik haar genoeg informatie heb gegeven om haar af te schrikken zodat ze het onderwerp laat rusten. We kijken een paar minuten zwijgend tv. Terwijl ze naar de keuken loopt hoor ik haar zeggen: “Ik kan er misschien wel wat aan doen?”.

Reacties op het verhaal en/of mijn profiel worden gewaardeerd! :) Ook kritiek mag, maar wel graag in een opbouwende vorm. Dus niet 'wat een kutverhaal', maar 'door dit en dit te doen wordt het verhaal beter!'.