"... En daarom vraag ik u graag de hand van uw dochter mevrouw van Doorn," waren de laatste woorden van Lucas' betoog. Mevrouw van Doorn knikte goedkeurend met opgeheven kin en wisselde een korte blik met haar man die naast haar zat. Ze droeg haar zwarte haar netjes opgestoken en was gekleed in een chique bordeauxrode avondjurk. Zij en haar man zaten beide in zwart lederen fauteuils. Haar lange slanke over elkaar geslagen benen waren goed zichtbaar onder de soepel vallende zijde van haar jurk. Lucas ervoer de stilte die mevrouw van Doorn nu liet vallen als enigszins ongemakkelijk. Verwachtte ze nog iets van hem? Dat hij geknield op de oude houten vloer van de salon zat maakte zijn onbehagen er niet minder op. De hoge muren van het statige herenhuis waren rijk gedecoreerd met de mooiste schilderijen, familiewapens en portretten van waarschijnlijk reeds lang geleden gestorven familieleden. Het zachtjes knappende haardvuur zorgde voor een comfortabele warme gloed en verspreidde die typische geur van brandend droog hout.

"Uw dochter is het mooist denkbare geschenk dat ik me wensen...," probeerde Lucas de pauze te doorbreken. Mevrouw van Doorn bracht echter langzaam haar wijsvinger voor haar mond en snoerde hem zo geluidloos de mond. Ze sprak na een korte pauze: "Ik mag toch verdorie hópen dat mijn dochter een prachtig geschenk voor je is! Op zijn minst!" Ze boog zich wat verder voorover en vervolgde, "Wij zullen eerlijk en direct tegen je zijn Lucas. Mijn man en ik hebben lang gepraat en we hebben uitgebreid onderzoek laten doen naar je verleden. Onze familie heeft een zeer lange en rijke geschiedenis en een groot fortuin. En weet je wat het geheim is Lucas?" Lucas keek recht in haar diepe kastanjebruine ogen en spoorde haar met een knikje aan haar pleidooi te vervolgen. "Het geheim van het aanzien en de rijkdom van onze familie is een lange lijn van sterke en ondernemende vrouwen die nooit iets in de weg is gelegd, niet door de mannen in hun leven noch door de samenleving. Het is van het allergrootste belang dat deze traditie wordt voortgezet! Begrijp je dat Lucas en besef je wat dat voor jou inhoudt?" Lucas sloeg zijn ogen neer. Zijn hart klopte voelbaar. Niks liever wilde hij dan trouwen met haar dochter, de jonge vrouw van wie hij hield. Hij wilde daar alles voor doen. Lucas wist al lang van tevoren dat dit gesprek met zijn excentrieke schoonmoeder ooit zou moeten plaatsvinden. Hij begreep haar boodschap en antwoordde: "Mevrouw van Doorn, ik beloof u dat ik alles zal doen wat in mijn macht ligt om uw dochter te dienen en te faciliteren in al haar ambities."
"Keurig!" zei ze waarop ze met haar vingers knipte richting haar man die daarop uit zijn stoel opstond.

Haar man overhandigde haar een groot uitgevallen ring die wel van glas leek. Ze vervolgde: "Mijn man en ik hebben besloten dat we jou de hand van onze dochter zullen schenken. Maar op één voorwaarde..." Ze hield de ring met uitgestrekte arm tegen het licht van het haardvuur en er verscheen een glimlach met enig vennijn op haar gezicht. De vlammende gloed van het vuur flakkerde door het glas van de ring. "Kijk goed, neem het in je hand Lucas..." Ze overhandigde de ring en Lucas keek gefascineerd naar het wonderlijke object in zijn hand. Het voelde zwaarder aan dan je van glas zou verwachten. Het was dun en rond zonder hoeken of scherpe randen en gemaakt van normaal kleurloos, maar bijzonder helder glas. Het was net te klein om aan zijn pols te dragen maar duidelijk te groot voor om een vinger. Toen hij beter keek zag hij diep in het glas allemaal microscopisch kleine elektronicacomponentjes en er liepen gouden draadjes door het glas heen zo dun als mensenhaar. Ook zag je als je heel goed keek minuscule blauwe ledlampjes aan en uit flikkeren op verschillende van die componentjes. Dit was een geavanceerd stukje electronica wist Lucas, zelfs voor huidige standaarden.

"Ik wil nu dat je de ring aan mijn man overhandigt en dat je je broek en onderbroek uittrekt. Daarna mag je wat dichter bij me komen zitten," zei mevrouw van Doorn op veel vriendelijker toon. Lucas schrok van het verzoek maar kreeg tegelijk een gloed op zijn wangen van haar warme vriendelijke woorden. Hij kreeg voor het eerst het gevoel van iets dat op acceptatie leek van deze vrouw. De ring overhandigde hij zoals gevraagd en hij trok onder de keurende ogen van zijn schoonmoeder wat stuntelig zijn broek uit gevolgd door zijn onderbroek. Hij stond nu alleen nog in witte blouse en sokken en schaamde zich een beetje voor zijn fier omhoog staande, niet te grote piemeltje. Mevrouw van Doorn wenkte hem naar zich toe met een simpele vingerbeweging. Ze opende tegelijk haar lange benen zichbaar onder haar jurk die bijna als vloeistof over haar huid kroop. Hem aankijkend met een glimlach zei ze, "Je mag nu voor mij knielen zoals dat in onze familie gebruikelijk is en zoals je straks ook voor je vrouw zult doen. Probeer het altijd netjes en waardig te doen." Lucas slikte en twijfelde maar herpakte zich snel bij de gedachte aan het hogere doel van zijn bezoek. "Zoals u wilt mevrouw," zei hij. Hij rechtte zijn rug en liet zich netjes voor haar op de grond zakken. Hij sloot zijn ogen.

Na enkele ogenblikken voelde hij haar tedere hand die zijn hoofd met zachte dwang naar haar moederschoot toe trok. Hij bewoog gedwee mee en verdween zo onder de zijde van haar jurk, tussen haar benen. "Lik me zachtjes, laat me voelen hoe je mijn dochter in de slaapkamer straks het hof zult maken. En let op, ik zei zachtjes... Waag het niet je te haasten!" In de donkerrode gloed van de over hem heen gedrappeerde zijde begon Lucas zachtjes zijn toekomstige schoonmoeder het hof te maken met zijn tong. Ze kreunde beschaafd bij de eerste aanrakingen en haar rijpe damesheupen schokten van de sensatie.

Even later schrok Lucas toen hij voelde dat er handen bezig waren met zijn balzak. Hij probeerde zich te concentreren op zijn delicate taak maar toen hij het koude glas voelde dat over zijn pik werd geschoven werd hem duidelijk wat er ging gebeuren. Met enkele soepele bewegingen werden nu ook zijn ballen één voor één door de glazen ring gedrukt en zat het glazen apparaat op de plaats waar hij kennelijk hoorde. "Hmmm... blijven concentreren Lucas!", klonk de vrouwenstem recht boven zijn hoofd, "je moet nog heel veel leren maar we hebben tijd... Wat je deze dame van adel tot nu toe gegeven hebt belooft al veel. Je mag nu stoppen." Zijn hoofd kwam onder haar jurk tevoorschijn maar hij bleef geknield op zijn plek zitten. "En? Hoe vind je hem staan?" vroeg mevrouw van Doorn, tevreden kijkend naar zijn nieuwe sierraad. Lucas keek nu zelf naar de glazen ring die zijn zaakje perfect omsloot. Het verschil met zojuist was nu echter dat de blauw ledlampjes veel feller en onregelmatiger flikkerden onder het oppervlak van het glas.

"Mag ik vragen wat het is mevrouw?" vroeg hij, enerzijds gefascineerd door het wonderlijke apparaat, anderzijds een beetje angstig omdat het onbekende ding zich op een voor mannen nogal kwetsbare plek bevond. "Natuurlijk mag dat. Dit is een zogenaamde intelligente cockring. Die heb ik speciaal voor jou laten ontwikkelen Lucas. Met deze ring kan ik je vanaf nu zonder problemen in de gaten houden en corrigeren via mijn smartphone. Fantastisch die moderne technologie is het niet?" Ze zocht zijn blik en ving die. Hem nu strak aankijkend vervolgde ze, "De vrouwen in onze familie hebben altijd baat gehad bij een rustige en stabiele gezinssituatie om zich volledig zonder stress te kunnen ontplooien. Een trouwe en volledig toegewijde man is een eerste vereiste daarvoor. Met deze ring kan ik precies zien waar jij bent en hoe opgewonden je bent. Ook krijg ik seintjes bij iedere erectie en iedere keer dat je klaarkomt." Lucas zag dat ze bij het uitspreken van dat laatste woord een vies gezicht trok. Kennelijk had ze niet veel op met mannen die klaarkwamen.

Mevrouw van Doorn ging verder: "Ook kan ik de ring, wanneer ik dat wens, op afstand laten trillen of ik kan er elektrische schokjes doorheen sturen waarvan ik de sterkte zelf kan bepalen." Lucas slikte. "Met dat laatste moet ik echter nog wat handigheid krijgen door oefening. De juiste momenten daarvoor zullen zich echter vanzelf aandienen, je bent immers een jonge man toch?" Ze gaf Lucas een knipoog die op zijn beurt blozend zijn ogen neersloeg. Ze ging verder, "En oh ja, wat ik bijna zou vergeten... Wanneer je de ring zonder toestemming probeert te verwijderen zullen er ernstiger dingen gebeuren dan een stroomstootje heb ik me laten vertellen." Mevrouw van Doorn glimlachte vriendelijk naar Lucas. "Een warm welkom in onze familie jongen!" zei ze en ze zag aan de snel flikkerende blauwe lichtjes in de ring dat Lucas goed reageerde op zijn nieuwe werkelijkheid. Mevrouw van Doorn liet zich achterover in haar stoel zakken sloot haar ogen. Ze zei: "Ik heb graag dat je je werk van zojuist afmaakt. En onthoud: zachtjes... Waag het niet om haast te maken. Begrepen?" Haar lange benen spreidde zich wijd open vlak voor hem. "Begrepen mevrouw!"