“Snel, snel!! Haal ijs en een schaar.”; riep hij. Een stekende pijn ging door mijn eikel heen. Mijn tegenstandster had vol uitgehaald met haar stick tijdens deze hockeywedstrijd. Ik kon nergens naartoe en de stick sloeg door op mijn eikel. Van de pijn was ik neergegaan en lag ik hier nu. Voorzichtig probeerde hij mijn schoen open te krijgen. Maar de pijn was te heftig. Met een aangereikte schaar knipte hij mijn schoen en sok open. Ik durfde niet te kijken maar wist gewoon dat dit foute boel was. Hij hield mij vast op mijn been. En ook al deed dit enorm pijn, hij leek op dit moment mijn reddende engel te zijn. Hij zorgde voor de snelle behandeling, hij had meteen gezien dat er iets goed fout was en hij hield mij nu vast. Onze blikken kruisten. Bleven op elkaars ogen hangen en een warm gevoel maakte zich meester van mij. De pijn werd iets dragelijker.

Toch was het verstandiger dat ik op een brancard van het veld werd afgedragen. Hij liep voor mij. Ik keek heel de tijd naar zijn mooie ogen. Ik verzoop bijna in hun. Zijn serieuze blik zei genoeg, dit was foute boel. Maar ik was nu letterlijk in goede handen. De ambulance nam mij en hem mee naar het ziekenhuis. Na een aantal foto’s werd duidelijk dat er een breukje zat. Het viel eigenlijk mee. Ik had blijkbaar de juiste bescherming gehad. Dit had veel erger kunnen zijn.

Toch liep ik het ziekenhuis uit met krukken en gips. Onze ouders kwamen aan. Eerst brachten ze hem naar zijn auto om vervolgens achter elkaar aan naar huis te rijden. Ik zou wel voorlopig bij mijn ouders weer blijven. Mijn broer reed achter ons aan. Hij was de eerste die had gereageerd en was eigenlijk toevallig nog op de club.

Eindelijk weer thuis. Eindelijk werd er weer eens voor mij gekookt. Op jezelf wonen, als student, is heel leuk. Maar verzorgd worden door je ouders was ook wel fijn. Mijn broer hielp mij nog even een paar keer met naar het toilet gaan. Hij bleef zo netjes bij de deur wachten. Maar mijn schaamte was voorbij. Ik liet gewoon mijn broek en string zakken voor hem. Ik vond het, eigenlijk, wel spannend.

De dag erna, het was maandag, lag ik op de bank en was alleen thuis. Netflix aan, wat te drinken en eten binnen handbereik en ik was een gelukkig mens. Met pijn, dat wel. Maar daar heb je pijnstillers voor. Het lastige was, alleen naar het toilet gaan. Gisteren had ik het met mijn broer gedaan. Nu wilde ik gaan zitten maar verloor mijn evenwicht. Ik lag naast de pot. ‘Serieus? Heb ik dat. Ik kon geen kant op. En ik kon niet steunen op mijn rechterbeen en er was geen mogelijkheid mezelf op te hijsen. Nu wist ik pas hoe hopeloos dit was. En het vervelende was, ik moest plassen. Ik probeerde het op te houden. Maar het was lastig en werd pijnlijk. Ik probeerde naar de woonkamer te kruipen om iemand te kunnen bellen. Daar lag mijn mobiel immers. Tijdens die excursie begonnen de pijnstillers uit te werken.

Net te laat vond mijn broer mij in de gang. Huilend lag ik op de vloer van de pijn. Ik had mijn plas niet op kunnen houden. Snel haalde hij de pijnstillers en een glas water. Eerst de pijn weg. Daarna ontdeed hij mij van mijn vieze en natte kleding. Ik voelde me zo ellendig. Ik durfde hem niet aan te kijken. Tot het niet anders kon. Hij pakte mijn gezicht vast en zei; “Het komt goed. We gaan douchen, schone kleding aandoen. En je gaat lekker op de bank liggen.” Hij keek mij daarbij strak in mijn ogen aan. Ik voelde me gelijk beter en was zo blij dat hij er was. Het bizarre was, hij was toevallig in de buurt en toevallig dat hij niet hoefde te werken.

Naakt klauterde ik onder zijn begeleiding de trap op. Hij had mij vast om mijn heup, ik hem om zijn schouders. Het laatste stukje duwde hij mij vooruit. Dan konden we de draai maken. Zijn hand steunde op mijn rechterbil. Zijn duim gleed in mijn bilnaad. Hij drukte tegen mijn sterretje aan. “Weet je waar je hand zat?”; vroeg ik toen hij de douche aanzette. “Sorry, maar als ik je los had gelaten was je misschien gevallen.” Ik lachte en zei; “Hoef je geen sorry voor te zeggen. Misschien vond ik het wel lekker.” Ik gaf hem een knipoog en het warme water gleed langs mijn borsten, mijn buik, langs mijn kutje naar beneden. “Wil je uit mijn tas een scheermesje pakken?”; vroeg ik. Hij reikte die aan. Het was de eerste keer dat er iets meer gebeurde. De blikken van de dag ervoor, van vandaag daargelaten. Dit was van een andere orde. Hij bleef kijken hoe ik mijn kutje scheerde. En ik wilde ook dat hij het zag. “Altijd kaal.”; zei ik en lachte naar hem. Hij knikte en zag dat mijn lipjes niet meer strak tegen elkaar zaten. Het was ook spannend. Snel zeepte ik mij in. Snel spoelde ik mij af.

Fris stapte ik uit de douche. Hij sloeg een handdoek om mij heen. Ik steunde tegen de wastafel aan. Misschien kan je mij helpen afdrogen.”; zei ik. Hij deed mijn rug en ik merkte dat hij meer aandacht aan mijn billen besteedde dan aan de rest. Ik merkte dat we elkaar nu al langere tijd aankeken via de spiegel en dat ik al die tijd op mijn lip beet. “Nu de voorkant.”; zei hij. Ik draaide me om en giechelde om zijn gelaatsuitdrukking. Hij keek graag naar mij, maar nu probeerde hij opeens niette kijken. “Schijnheil, je kijkt heel de tijd naar mij en nu opeens niet.”; zei ik. Hij lachte en keek nu wel ja. Dit deed iets met ons. Ik raakte opgewonden. Hij raakte opgewonden. Dat was uitdrukkelijk aanwezig in zijn broek. De handdoek gleed langs mijn benen op en neer en hij zat op zijn knieën voor mij. “Hier krijg ik je niet goed droog.”; zei hij en drukte de doek tegen mijn kutje aan. Ik lachte, hij lachte en ik sloeg hem. “Mannen.”; zuchtte ik.

“Ze is onrustig. Ik weet ook niet hoe.”; zei ik en we keken elkaar weer strak aan. “Misschien kan ik het oplossen?”; vroeg hij. “Je bent mijn broer.”; zei ik, keek hem aan. “Maar jij bent invaliden.”; zei hij. “Dus, dan kan ik mezelf echt nog wel vingeren.”; zei ik lachend. “Oh, je wilt dat ik je vinger?”; zei hij. “Nee, nou. Ehm.”; stamelde ik. Hij lachte en liep de badkamer uit. “Help je me niet aankleden?”; vroeg ik. “Nee, doen we beneden!”; riep hij. “Hoe kom ik eigenlijk beneden?”; vroeg ik. “Hier kom.”; zei hij en tilde mij op. Ik lag als een baby in zijn armen, naakt met mijn kleding in mijn handen. Hij legde mij beneden op de bank. “Dank je broertje. Voor alles.”; zei ik. Hij knikte. “Kom zitten.”; zei ik.

Hij zat bij mijn voeten. Ik lag naakt op de bank. “Ze is nog onrustig.”; zei ik en opende mijn benen. Met twee vingers opende ik mijn lipjes. “Ik zie het.”; zei hij. “Ik vraag me af of ik met wel goed heb gewassen daar. Misschien kan jij haar schoonlikken?”; vroeg ik en opende mijn benen verder. Het vuur schoot uit zijn ogen. Dit was jaren geleden ook al een keer gebeurd. Had hij mij ook gelikt. Er stond me bij dat het heel lekker was. En nu was dat het weer. “Heb je condooms?”; vroeg ik kreunend na hij mij klaar had gelikt. Hij kreunde positief en pakte zijn portemonnee. “Ik ga op mijn buik liggen. Je mag me neuken.” Als dank voor de afgelopen twee dagen. Ik lag zo omdat ik nog niet op mijn enkel kon steunen. Ik zou het hem wel terugbetalen, alles, als het gips weg was. Ik had me vroeger nooit gerealiseerd dat mijn broer een grote had. Maar dit was gewoon een kinderarmpje wat mij neukte. “Heerlijk.”;’kreunde ik nadat hij klaar was gekomen. “Moeten we vaker doen.”; zei hij. “Wacht maar tot het gips eraf is. Ik heb genoeg ideeën.”; zei ik.