Hond Uitlaten

'Ben je helemaal gek geworden!?' krijste Liesje hysterisch. Ze deinsde een pas verder achteruit, struikelde bijna, maar hervond haar evenwicht tegen de muur. 'Nee! NEE!'
Ik had haar ingesloten in een hoek van de woonkamer. Zonder maar een woord te zeggen, simpelweg door haar aan te staren.
'Je hebt gedronken, ga slapen... morgen voel je je weer goed,' probeerde ze. Ik zag aan haar grote ogen, dat ze bang was en dat dit slechts een wanhoopspoging was.
'Ik voel me prima,' zei ik.
Ze schudde haar hoofd. 'Je bent ziek, heel ziek.'
Ik sloeg haar op de wang met mijn vlakke hand. De plek kleurde langzaam rood en tranen sprongen spontaan in haar ogen.
'Ga slapen,' fluisterde Liesje. 'Alsjeblieft...' Ze wreef over haar wang, tranen bleven in een stroom over haar gezicht glijden.
Ik duldde haar tegenspraak niet. Van maandag tot en met zaterdag, vandaag, was ik vroeg opgestaan om te gaan werken en laat thuisgekomen. Vanavond had ik bier gedronken, zeven misschien acht flesjes. 'Is het na een lange werkweek soms teveel gevraagd, dat je me pijpt?' keerde ik terug naar de kern van de ruzie.
'Je bent dronken,' zei ze en wendde haar blik af.
Dat leverde haar nog een klap op. Wat dacht ze wel niet? Dat ze kon leven op mijn zuurverdiende geld en daar niets voor hoefde terug te geven? De ganse dag op haar luie kont zitten, maar er niet in geneukt willen worden? 'Teef. Wie geeft je eten, wie zorgt ervoor dat je nieuwe kleren kunt dragen, wie... WIE?'
'J– Jij...' kwam het terug in een fluistering.
'En waarom is dat?' wilde ik vervolgens weten.
'Omdat jij werkt en ik niet,' bekende Liesje. Ze streek een bruine lok, die na de klap was vrijgevallen, terug achter haar oor. Haar grote, bruine ogen probeerden mijn blik te ontwijken.
'Precies! Het is tijd dat jij ook geld in het laatje brengt,' zei ik.
'Je weet dat ik dat niet kan.' Nu huilde ze van innerlijke pijn, wist ik. Na een ongeluk in het verkeer was ze voor tachtig procent arbeidsongeschikt verklaard. Geen enkele werkgever durfde zich in deze moeilijke tijd aan haar te wagen. En dat terwijl ze pas 26 was geworden.
'Je moet kijken naar wat je wel kunt,' zei ik.
Liesje keek me aan met een mix van angst en woede. 'Zo'n vrouw ben ik niet. Het is beter als we nu gaan slapen,' zei ze. 'Het is bijna middernacht, je zult wel moe zijn.'
'Ik moe? Ja, van het werken,' gaf ik toe. 'Maar niet moe genoeg en bovendien ben ik niet lui.'
'Je doet me pijn...'
'Kleed je uit,' zei ik op bevelende toon. Liesje droeg een zomerjurk, met daaronder een witte beha en string.
'Laten we...' begon ze.
'NU!'
Overrompeld door mijn bulderende stem, gehoorzaamde ze me. Ze trok haar jurkje uit en bleef nerveus voor me staan.
'Alles,' zei ik geïrriteerd. Alsof ze achterlijk was.
Met het uittrekken van haar beha, bevrijdde ze haar B-cup borsten en met de string haar kaalgeschoren kutje. Ik likte langs mijn lippen, wat Liesje nog minder op haar gemak stelde. Met alcohol kwam lust.
'Kom,' zei ik en vervolgens liep ik naar de bijkeuken. Weifelend volgde ze mij. Liesje probeerde me niet meer tegen te spreken, daaruit maakte ik op dat ze nu echt bang was. In de bijkeuken pakte ik de riem van onze Duitse Herder; een riem met stroom, om schokjes te geven wanneer de Herder zich misdroeg tijdens het uitlaten.
Liesje schudde haar hoofd in ongeloof en uit angst. 'Nee... nee, niet daarmee.'
'Ik ga je niet slaan,' stelde ik haar op dat punt gerust. 'Ik ga je uitlaten.'
Een grote verbaasde en vragende blik op haar gezicht. Het was een simpele som, maar ze wist de uitkomst niet.
'Op handen en knieën,' beval ik.
Het was pure angst waardoor ze ineenkromp op de vloer. Ze zocht een veilige plek om zich te verstoppen, maar die was hier niet. Ik deed de riem om haar nek en trok hem aan. Pas toen ik naar de buitendeur begon te lopen, kwam haar protest.
'Nee, dat niet, o, nee, dit meen je niet, alsjeblieft...'
De stroomschok onderbrak haar protest.
'Au! Alsjeblieft, doe dit n...'
Weer een schok. Ze zweeg. Ik opende de deur en klakte met mijn tong – een teken voor de hond om mij te volgen. Voorzichtig en vol tegenzin kroop ze op handen en knieën naar me toe, over de drempel naar buiten. Haar borsten bungelden door de bewegingen en ik grijnsde.
Buiten was het donker, maar de temperatuur was aangenaam. Op het eerste oog was de straat leeg. Achter enkele ramen brandde nog licht. Ik ging links, richting het park. Liesje stribbelde tegen.
'Ik zal gaan werken, wat dan ook,' stamelde ze. 'Zodat ik zelf geld ver...'
Hier wilde ik niet naar luisteren en dus legde ik haar het zwijgen op met een druk op de knop. Haar lichaam verstijfde een moment en ze kneep haar ogen dicht. Ik trok aan de riem en ze kwam een stukje vooruit. Ik wandelde langzaam, met een hand in mijn broekzak. Liesje kroop naast me, haar gezicht naar de tegels, alle pijn verbijtend; van de ontering, van angst, van woede en van de tegels die haar handen en knieën open schaafden.
Bij een boom hield ik mijn pas in. 'Plas.'
'Wat?'
'Til je poot op en plas tegen de boom.'
Ze keek me aan. Haar gezicht blank, alsof dit ver voorbij een punt van verwachting lag. Ik gaf haar een schok, iets langer dan een seconde. 'Plas,' herhaalde ik.
Liesje tilde beverig haar been op. Ze had haar lichaam niet meer onder controle en wellicht was het juist daardoor dat ze plaste. Haar straal haalde boom niet en het meeste kwam op de binnenkant van haar been terecht.
Ik trok haar mee. Tot aan het park kwamen we niemand tegen. Dat was haar geluk. Maar in het park was vaak tot diep in de nacht nog wel iemand die (ook) de hond uit liet of mensen die op een bankje zaten in het licht van een lantaarnpaal. Zo ook op deze jonge nacht. Aan de andere kant van het enorme grasveld liep iemand met een hond en iets verderop zaten twee mannen op een bankje. Ze waren druk in gesprek en hadden ons nog niet gezien. Toen we dichtbij de mannen waren, begon Liesje te schreeuwen. 'HELP! HELP ME!'
De mannen keken op en ik drukte op de knop. Liesje zweeg hierdoor.
'Wat is dat?' hoorde ik een van de mannen zeggen.
'Dat is geen hond...' daalde bij de ander het besef in.
Ik had de mannen hier vaker gezien en af en toe knoopte ik een kort gesprekje met ze aan. Het waren geen zwervers, ook al waren ze hier vaak. Ze hadden een huis en ze werkten overdag voor de gemeente. Maar ze woonden wel alleen en ze hadden niet veel te makken noch te neuken.
'Goedenavond,' groette ik de mannen.
'Goede... avond...' bracht de man die ik kende als Piet moeizaam uit.
'Is dat je... je, je weet wel?' vroeg de ander, volledig overdonderd. Liesje keek hem met betraande ogen aan, smekend, zoals een hond.
Ik beaamde. 'Mijn vriendin, ja. Ze is stout geweest.'
Beide mannen dachten er vermoedelijk het hunne van, maar ze waren te verbaasd en wellicht opgewonden om er iets van te zeggen. Ik zag namelijk dat ze Liesje goed bekeken; hun blikken gleden over haar naakte lichaam. Piet beet op zijn onderlip.
'Stout geweest, zeg je,' zei de man die zich eens had voorgesteld als Wim.
'Ze weigerde me te pijpen,' legde ik uit.
Piet knikte. 'Stout, ja.' Alsof hij het begreep.
'Moet niet kunnen,' was Wim het ermee eens.
'En ze verdient geen geld, ze leeft op mijn centen.'
Piet floot een lage toon. 'Stout, heel stout, zeker.'
'Ik wil dat ze geld gaat verdienen en dat ze pijpt,' ging ik verder.'
Wim zei: 'Allicht, ja.'
Liesje fluisterde: 'Alsjeblieft.' Ik gaf haar een schok voor haar ongehoorzaamheid.
'Dus,' kwam ik tot de conclusie. 'Hoeveel geld hebben jullie over voor een heerlijke pijpbeurt van mijn teefje?' Dat was de kern; pijpen en geld verdienen.
Liesje zette grote ogen op en de mannen keken elkaar aan. Ze overlegden stilletjes en raapten wat geld bij elkaar, uit hun broekzakken. 'We hebben samen zestien euro en wat centen,' zei Piet, zelf teleurgesteld over het resultaat.
Ik stak mijn vrije hand uit. 'Ze moet ergens beginnen.' Wim overhandigde mij het geld met puur ongeloof.
'Wil dit zeggen... bedoel je nu... is het zo, dat,' stotterde hij.
'Ja, trek jullie broek maar omlaag.'
Dat lieten de mannen zich geen twee keer zeggen en even later zaten ze met hun ongewassen pikken op het bankje, de benen uitnodigend open. Ik moest Liesje twee keer stroom geven, voordat ze ze tussen de benen van Piet kroop.
'Alleen met het mondje,' legde ik Liesje uit. Ze moest als een hond voor hen blijven zitten.
Piet stak zijn pik recht naar voren en haar hoofd kwam net hoog genoeg om hem in haar mond te nemen. Er was een schok voor nodig om Liesje te laten pijpen, maar toen zette ze ook haar mond erop. Met haar ogen dicht zoog ze zijn pik af, snel en, ja, zakelijk. Ze zat in de hoek waar de klappen vielen en ze wilde er maar vanaf zijn.
Liesje wist goed hoe ze iemand snel klaar kon pijpen. Als ik zin had en zij niet zo, dan zoog ze op zo'n manier dat ik een orgasme niet lang kon uitstellen. Piet kreeg van haar dezelfde behandeling. Na hooguit drie minuten begon zijn onderlichaam te schokken en kreunend kwam hij klaar in haar mond.
'Slik,' beval ik Liesje vervolgens. Voordat ik op de knop hoefde te drukken, slikte ze alles door wat ze had gekregen.
De pik van Wim was hard, kort en dik. Aan zijn gezicht te zien, zou dit ook niet lang gaan duren. Ik vermoedde dat hij zelfs voor de eerste keer gepijpt ging worden. Dat zou mij niets verbazen. Ik geleidde Liesje op handen en knieën tussen zijn benen. Ik hoefde nu niets te zeggen of te doen, ze nam hem meteen in haar mond en begon te pompen met haar hoofd. Wims' hoofd liep rood aan. Hij hield zijn ogen op Liesje gericht, om geen moment te missen van deze unieke ervaring.
Het was een record, dat wist ik zeker. Minder dan dertig seconden had Liesje ervoor nodig gehad om hem te klaren. Als ze wilde en haar mond als neukmachine inzette, was er geen kruid tegen opgewassen, wist ik. Ze ontving zijn lading sperma en slikte het in vier keer weg.
Vervolgens klakte ik met mijn tong en trok ik eens aan de riem. Liesje kwam weer in beweging en volgde me aan de voet, stilletjes en gehoorzaam. Met een tevreden grijns op mijn gezicht, keek ik op haar neer en zei: 'Zestien euro en wisselgeld, dat is niet slecht voor pak en beet vier minuten werken.' Ik maakte een rekensommetje. 'Je kunt op deze manier wel 240 euro per uur verdienen, schatje!'
Ik barstte in lachen uit.De nacht was nog lang niet voorbij...