De Ontmoeting - 1

Dit keer een verhaal waarbij de vrouw de onderdanige rol invult. Een fantasie die ook velen zullen herkennen. Omdat dit een verhaal is met vele hoofdstukken komt dat -anders dan een kort verhaal- wat trager op gang. Dat betekent dat deel 1 vooral de kennismaking betreft en deel 2 -welke ik direct ook zal plaatsen- de eerste voorzichtige stappen in hun rollenspel. Heb dus wat geduld met lezen. Het wordt vanzelf intensiever en geiler. Hopelijk dat dit verhaal dat is geschreven als een boek daarmee ook jullie aanspreekt.

Henri

Zijn hand greep naar het knopje van de raambediening. Zacht zoemend schoof het raampje naar beneden, Zo kon hij het kaartje uit de automaat halen en rustig reed hij de parkeergarage in. Op zoek naar een plekje. Het was op deze donderdag voor zijn vakantie niet echt heel druk en dus vond hij snel de ruimte om zijn auto te parkeren.

Henri gaf er de voorkeur aan om in de stad te eten en niet in het dorp waar hij woonde. Het was er hemelsbreed toch ook maar een kilometer of 15 vandaan, maar hier ten minste geen pottenkijkers. In zijn eigen dorp zou hij veel meer bekeken worden. Door bekenden natuurlijk, maar ook door onbekenden. Een man alleen viel daar veel meer op. In de stad had hij daar geen last van. Daar ging hij een restaurant binnen in de nabijheid van het station en was hij vrijwel nooit de enige man die alleen zat te eten.

Vandaag echter wel. Het Italiaanse restaurant dat hij binnenwandelde was hoe dan ook erg stil. Gesteld op zijn privacy ging Henri achterin de zaak zitten. Hij zocht altijd wel heel rustige plekjes op en pakte daar ook meteen zijn iPad uit zijn tas.

Nog even zijn mail nakijken zo vlak voor zijn vakantie en dan wat nieuwssites afstruinen. Op de hoogte blijven van het nieuws. Dat had hij altijd al wel gedaan en was ook toen hij nog getrouwd was dagelijkse kost. Elke dag bezig met het laatste nieuws. Altijd op de hoogte willen zijn. Zijn ex vrouw had dat altijd nogal overdreven gevonden, maar Henri vond dat prettig. Omdat Henri over geld al jaren niet te klagen meer had, ging hij minstens 1x per week uit eten. Steeds voor jezelf koken vond hij ook niet ideaal en dus zocht hij met regelmaat restaurants op. Steeds andere trouwens. Hij hield immers wel van wat anonimiteit.

Sinds een jaar of 3 was Henri weer vrijgezel, maar echt bewust op zoek naar een mogelijk nieuwe partner was hij nooit geweest en ook nu niet. Niet dat hij dat niet zou willen overigens, maar hij hield zichzelf voor dat zijn fantasieën en verlangens nu eenmaal door niet door de medemens van het andere geslacht zouden worden gedeeld. Een veronderstelling die hij overigens nooit aan de praktijk had getoetst. Daar had hij het lef niet voor. Of eigenlijk was hij bang daarin teleurgesteld te worden.

Hij was er ook al lang achter dat zijn voorkeuren in de privé sfeer, met uitsluitend fantasieën, gevoed door internet en films, ook alleen heel draaglijk waren. Hij kon zich er aan overgeven op elk moment van de dag. Als hij zin had ging hij in de beslotenheid van zijn woning uit de kleren en liet zijn fantasie de vrije loop. Altijd één hand aan zijn persoonlijke bediening. In zijn ruime bungalow, gelegen in een groot stuk privé bos van wel 6 hectare, had hij op de eerste etage zijn eigen 'privé' vertrek, met alles wat zijn fantasieën van hem vroegen. Een pc met groot scherm, een grote TV met Bluray en diverse speeltjes. Ook een fototoestel met statief en een goede digitale videocamera. In afwachting van de menukaart bedacht hij zich dat hij daar later op de avond nog even van zou genieten. Dat had hij wel verdiend vond hij zelf.

Sandra

Soms vroeg ze zich wel eens af waarom ze toch steeds weer met de meest fantastische lingerie uit de winkel kwam wandelen. Het was een soort obsessie bedacht ze zich, om steeds weer haar mooie volle lijf in uitdagende en soms ook in het geheel niets verhullende lingerie te willen zien. Dit keer had ze weer een korset gekocht, jarretels en een paar slips met een open kruis, maar waarvoor? Ze had al enkele jaren geen man meer in haar leven en op een enkele onenightstand na, welke nooit echt bevredigend voor haar waren, was er van een serieuze relatie geen enkele sprake.

Zo vlak voor haar vakantie was Sandra wat eerder van haar werk bij het reisbureau weggegaan. Ze had er de afgelopen weken genoeg uren gemaakt en het was er razend druk geweest met last minute boekingen, met als gevolg dat ze zelf nog niet wist wat met de vakantie te moeten doen. Hoe dan ook vond ze het weer even tijd om wat te shoppen en dat gunde ze zichzelf voor ze zich weer zou terugtrekken in haar appartementje vlak bij het station.

Sinds ze 2,5 jaar geleden afscheid had genomen van haar laatste suffe partner, was ze in het appartement getrokken dat een vriendin haar met erg veel plezier had verhuurd. Die vriendin had zelf met een Canadese man aangepapt en wilde haar appartement graag behouden tot ze zeker wist dat het serieus was met deze man. Voor Sandra een prima regeling, zeker omdat ze er nu dus al weer geruime tijd woonde. Het beviel haar ook wel op die plek, want, hoewel ze geen stapper was, zat ze overal wel erg dichtbij. Vlak bij haar werk, vlak bij het openbaar vervoer -ze deed alles met bus of trein- en dus dicht bij de stad voor de shops en de restaurants.

Dat alleen zijn beviel haar overigens allerminst. Ze had een groot verlangen naar een man. Het fysieke gemis van een sterke man die haar kon geven wat ze verlangde deed zich al die jaren voelen. Haar vorige relaties echter waren juist daarop steeds stuk gelopen. Die mannen konden niet voldoen aan haar verlangens. Hoewel het kennelijk gebruikelijker was dat een vrouw niet aan de fantasieën van een man kon voldoen, was dat bij Sandra altijd andersom geweest. Sandra wilde altijd meer. Geen man durfde dat met haar aan en dat was een straf voor haar.

Misschien dat ze zich vanavond dan maar weer zelf zou moeten vermaken, wat ook voor een vrouw geen enkel punt hoeft te zijn, zeker niet als je zo af en toe Christine Leduc bezoekt. In haar tas zat dan ook een heel mooie anaalplug voorzien van een Swarovski steen en had ze zich een ultramodern ei aangeschaft met draadloze afstandsbediening. Die plug was er weer vooral voor haarzelf. Niemand zou die natuurlijk ooit zien, maar ze vond een plug in haar achterste altijd heerlijk en deed die thuis dan ook bijna elke dag wel in. Nu zou ze met het ei ook haar vrouwelijkheid kunnen stimuleren en de huiverde even van genot toen ze er aan dacht deze attributen vanavond te kunnen uitproberen.

Intussen was ze al vlak bij het station aangekomen en besloot ze om in de stad ook nog maar even een restaurantje te bezoeken. Misschien een wat snelle hap, ze had immers plannen voor die avond, en dus besloot ze een pizza te eten en liep een Italiaans restaurant binnen. Het was er erg stil en naast haar was er feitelijk maar één andere gast en die man zat alleen aan een tafeltje.

Henri en Sandra

Sandra aarzelde even toen ze net was binnen gestapt bij de Italiaan. Ze had eigenlijk helemaal geen zin om alleen te gaan zitten eten. Ze kwam hier wel vaker, maar dat was dan toch meestal wel met één of meerdere vriendinnen. Steels wierp ze een blik op de man achterin die verdiept was in zijn tablet computer zo te zien. Het was een tamelijk onopvallend type. Wel zo'n beetje van haar eigen leeftijd, maar niet bijzonder aantrekkelijk of zo en toch bleef haar blik iets langer dan de bedoeling was op hem rusten.

Henri las net de sportberichten toen er een tweede gast het restaurant binnenkwam. Een vrouw. Henri besteedde er hoegenaamd weinig aandacht aan en trok zich in zichzelf terug in zijn iPad.

Toch voelde hij dat ze hem stond aan te kijken en toen hij zijn hoofd even omdraaide bleek dat te kloppen. Snel draaide hij zijn hoofd weer weg. Geen aandacht trekken. Naast dat hij geen vrouwenverslinder was, was hij feitelijk ook gewoon verlegen en introvert. Sandra zag het toch goed. Hij had toch even naar haar opgekeken. Ze was wel geen uitermate bijzonder knappe verschijning, maar meestal bleven de blikken van mannen toch wel langer op haar rusten. Al was het maar omwille van heer fraai gevulde boezem, waar ze zelf best trots op was. Haar op-één-na mooiste lichaamsdeel vond ze zelf. Juist het feit dat deze man haar zo kort aankeek intrigeerde haar en ze nam instinctief een besluit en liep door.

Henri keek weer naar zijn iPad, maar feitelijk zag hij het apparaat helemaal niet meer. In zijn ooghoeken zag hij de vrouw aarzelen en toen de zaak binnenwandelen. Op een vreemde manier tot haar aangetrokken bleef hij haar vanuit zijn ooghoeken volgen en tot zijn niet geringe verbazing liep ze recht op hem af.

Omdat hij het nog steeds mis kon hebben, keek hij niet op. De toiletten waren immers ook achterin de zaak en het zou wel heel onbeleefd zijn om haar juist dan aan te gapen.

“Mag ik u iets vragen?” Henri schrok enigszins van het feit dat ze hem toch echt aansprak, maar herstelde zich snel.

“Maar natuurlijk.” Het viel Sandra op dat hij een warme prettige stem had, maar het meest vielen zijn ogen op. Niet omdat ze bijzonder van kleur waren of speciaal, maar omdat ze haar direct opvielen vanwege wat daarin te lezen was. Deze man was te vertrouwen. Deze man straalde integriteit uit en dus zette ze door. Ze wilde hem leren kennen.

“Ik zie dat u ook maar moederziel alleen hier zit en op het gevaar af dat ik te opdringerig ben, zou u het erg vinden als ik bij u aanschoof. Op eigen kosten uiteraard.” Henri was verrast. Dit had hij natuurlijk al jaren zichzelf voorgehouden, maar dat was in zijn dromen en dat waren vrouwen die vervolgens in zijn fantasieën pasten. Maar nu vroeg een leuke vrouw het hem toch echt, of ze met hem samen mocht eten.

“Ik zie dat ik u er mee overval. Excuses. Ik zal u niet langer lastig vallen.” Sandra had zijn aarzeling verkeerd uitgelegd en Henri haastte zich dat te herstellen.

“Nee, Nee. Blijf vooral.” en snel ging hij staan om haar de hand te schudden en zich voor te stellen. Ze had een warme en prettige hand en hielden elkaar net even langer vast dan noodzakelijk was.

Er gebeurde dus iets tussen deze beide mensen, maar het was geen verliefdheid. Verbondenheid misschien?

“Neem plaats.” en als een echte heer hield hij haar stoel voor haar klaar. Een merkwaardig gevoel maakte zich bij Henri meester.

Zou dit dan wellicht de vrouw zijn die echt bij hem paste, vroeg hij zich af. Niet in de laatste plaats omdat hem niet was ontgaan dat ze een goed gevulde Christine Leduc tas bij zich droeg en daar zaten zo te zien niet alleen kledingstukken in.

Diner

Al snel zaten ze beide gezellig te praten. Het viel beide op dat dit zo vertrouwd was alsof ze elkaar al jaren kenden en beide begrepen dit niet zo goed, maar ze genoten zichtbaar van elkaars gezelschap.

Nadat de algemeenheden waren uitgewisseld en de druk pratende Italiaan hun keuze had genoteerd en de wijn had ingeschonken kwam het gesprek onvermijdelijk op het feit dat ze beide zo alleen een restaurant waren binnen gestapt.

“Sinds mijn scheiding eet ik wel vaker alleen in restaurants.” vertelde Henri en legde uit waar hij woonde en waarom hij dan in de stad at. Sandra begreep dat gevoel meteen en ook zij sprak openlijk over haar status als single vrouw. Zonder dieper op dit onderwerp in te gaan voelde ze beide aan dat hier het laatste woord nog niet over gesproken was, maar het onderwerp verschoof subtiel van hun persoonlijke zaken naar hun werk en gedurende een groot deel van het diner ging het gesprek dan ook over van alles behalve te persoonlijke zaken.

Niet dat er geen diepgang in het gesprek zat, zeker wel, ze bleken beide echt geïnteresseerd in wat de ander te vertellen had en Henri luisterde ademloos naar haar reisverhalen. Verhalen die ze verzameld had bij haar tests van nieuwe vakantielocaties. Sandra op haar beurt luisterde naar zijn leuke anekdotes die hij had meegemaakt tijdens zijn werk als cameraman, maar ze voelde zich ook niet echt bezwaard om heel directe vragen te stellen.

“Een beetje onbeleefd misschien hoor, maar hoe kan een cameraman nu op een groot landgoed wonen? Verdient dat zo goed?” Henri moest er hartelijk om lachen.

“Nee. Cameraman ben ik voor mijn hobby eigenlijk. Dat landgoed heb ik doordat ik ooit geluk had en vervolgens slim ben gaan beleggen en zo mijn financieel onafhankelijke positie heb verworven en ook mijn kleine landgoed.” het amuseerde Henri wel dat ze dit vroeg en het gaf hem de kans dat ook meteen uit te leggen.

“Mag ik dan jou ook een directe vraag stellen?” Henri schrok bijna van zichzelf toen hij de vraag stelde. Het was er uit voor hij er erg in had, maar ach, ze kon altijd nog nee zeggen.

“Tuurlijk.” Sandra kijk hem met haar grote ogen aan in afwachting van die persoonlijke vraag.

“Waarom is een leuke vrouw als jij nog altijd single?” Het was er uit voor hij er erg in had, maar hij wilde het dan ook echt graag weten. Sandra aarzelde. Ze vertrouwde Henri nu al, maar moest ze hem werkelijk vertellen waarom ze geen partner had vroeg ze zich af.

“Sorry.” sprak Henri, “Nu ben ik te ver gegaan. Excuseer me en vergeet die vraag.”

Openhartig

“Nee. Nee. Nu leg jij mijn aarzeling verkeerd uit.” sprak Sandra snel, refererend aan hun eerste woordenwisseling. Ze wilde het deze man gewoon vertellen en wat kon er nu mis gaan. Ze zouden hooguit de maaltijd afwerken en dan weer uit elkaar gaan. Welk risico liep ze nu eigenlijk.

“Om eerlijk te zijn heb ik nog geen man ontmoet die aan mijn verlangens kan voldoen.” sprak ze en de teerling was geworpen. Nieuwsgierig keek ze hem aan in de hoop dat hij het stokje zou oppakken.

“Verlangens in welke zin? Twee keer per jaar op vakantie. Elke week shoppen in de PC Hooft?” Sandra schoot in de lach. Zo had ze het nog niet bekeken antwoordde ze hem.

“Nee Henri, ik heb het over mijn seksuele verlangens.” Het hoge woord was er uit maar ze voelde de behoefte om het daar niet bij te laten.

“Ik hoop niet dat ik je hiermee nu afschrik ...” sprak Sandra, terwijl ze haar hand op zijn onderarm legde, “... maar ik heb sterk het gevoel dat ik het je kan vertellen en dat je daar geen misbruik van zult maken.”

“Geen haar op mijn hoofd die daar zelfs maar aan zal denken.” reageerde Henri oprecht.

“Voel je vooral vrij om je hart te luchten. Ik zal je nergens op veroordelen, uitlachen of in een hokje plaatsen.”

“Dank je. Dat is geweldig lief van je.”

En zo deed Sandra plots openhartig uit de doeken aan een tot vanmiddag nog wildvreemde man, dat ze altijd dolgraag gedomineerd had willen worden door haar partners, maar dat geen van haar partners dat ooit had begrepen. Ze deden daar lacherig over, zo vertelde ze Henri. Namen het nooit serieus. Terwijl zij dat verlangen van binnen toch voelde.

“Ik heb me voorgenomen om pas aan een relatie met iemand te gaan denken als hij dit bij mij niet alleen wenst te accepteren, maar ook aan dat verlangen kan beantwoorden.” voegde ze er aan toe. Het was even stil tussen hen beide. Henri gaf haar de ruimte om desgewenst haar verhaal aan te vullen en bedacht zich tegelijkertijd dat hij misschien dan toch eindelijk de vrouw van zijn dromen had gevonden. Was dat die klik die ze meteen vanaf het begin samen hadden.

“En hoe zit dat met jou?” vroeg ze met een meer dan gewoon vragende blik in haar ogen.

“In beginsel minder bijzonder dan jouw verhaal. Mijn ex en ik zijn, zoals dat heet, gewoon uit elkaar gegroeid.” De teleurstelling was van het gezicht van Sandra af te lezen. Ze had merkwaardig genoeg echt even het idee gehad dat Henri meer was dan aan de buitenkant zichtbaar.

“Maar als je bij mij thuis op mijn computer zou kunnen kijken ...” ging hij onverstoorbaar verder, “... dan zou je er achter komen dat ik mijn vrouw misschien wel bedrogen heb.”

Sandra begreep er even niets meer van, maar liet zich van haar beste kant zien en gaf Henri de ruimte om nu zijn verhaal te vertellen.

“Hoe bedoel je?”

“Nou stiekem heb ik altijd soortgelijke verlangens gehad als jij en daar kon ook mijn vrouw niet aan beantwoorden.” Een elektrische schok leek door Sandra te gaan. Was er dan toch nog hoop?

“Wilde jij ook altijd graag gedomineerd worden dan?”

“Nou eigenlijk denk ik dat ik juist de dominante man zou willen zijn. Ik denk dat ik graag een echte seksslavin zou willen hebben, maar welke vrouw wil dat nu zijn?”

“Ik!!!” sprak Sandra zo luid dat de restauranteigenaar hun kant op keek. Gelukkig had hij van de rest van het gesprek niets gehoord. Sandra greep de hand van Henri en wist dat ze vanavond iets heel bijzonders had getroffen.

“Oh mijn god, Henri. Gebeurt dit nu echt? Heb ik echt goed verstaan wat je net zei? Zou jij echt een seksslavin willen hebben?”

“Geen twijfel mogelijk Sandra. Ik had alleen nooit van mijn leven gedacht dat ik er ook echt 1 tegen het lijf zou lopen en toen was jij daar.”

Sandra schoof op haar stoel heen en weer en ongemerkt was ze ook aardig vochtig geworden tussen haar benen. Ze moest bekennen dat ze behoorlijk opgewonden raakte van de wending die het gesprek had genomen en besloot weer de gok te wagen.

“Zou je willen uitproberen of ik die seksslavin ben die je al die tijd hebt gezocht?”

“Jazeker. Dolgraag!”

Naar huis

Ze waren er stil van. Even in gedachte bij wat ze nu leek te overkomen en ondertussen werd de koffie geserveerd. De maaltijd was prima geweest, maar ze hadden bijna geen idee meer hoe lekker het was geweest, zo waren beide in beslag genomen door de richting die het gesprek had genomen.

'Heb ik nu echt mezelf als seksslavin overgegeven aan deze onbekende man?' vroeg Sandra zich af, terwijl Henri zich af zat te vragen hoe hij Sandra nu kon overtuigen dat zij nog steeds zelf de hand had in wat hij wel en niet mocht doen met haar.

“Weet je ...” begon Henri plots weer te praten, zij het aarzelend “... ik heb thuis wel een soort handleiding over wat je wel en niet zou accepteren als seksslavin.”

“Hoe bedoel je?”

Henri legde uit dat hij nogal vaak fantaseerde over een seksslavin en dat deze fantasieën er toe hadden geleid dat hij een boekwerkje had gemaakt met een soort keuze menu. Henri was er kortom in zijn fantasie al van uit gegaan dat hij ooit de perfecte slavin zou tegen komen en dat hij haar dat boekje zou voorleggen.

In dat boekje stonden om te beginnen de basisafspraken. Afspraken over hoe zij hem zou noemen, maar vooral een uitgebreid scala van foto's waarop Sandra dan zou moeten reageren op wat ze wel en wat ze ook echt niet acceptabel zou vinden als seksslavin.

“Het zijn wel heel uitgesproken foto's. Vind je dat erg?”

Sandra had nog geen idee van wat hij daar precies mee bedoelde, maar ze liet zich deze kans niet ontnemen en antwoordde volmondig met;

“Nee hoor.”

Ze had ook nog niet precies een beeld bij wat hij met dat boekje bedoelde, maar het feit dat hij zo nadrukkelijk haar de kans bood om zelf te bepalen tot hoever ze zouden gaan dat gaf haar nog meer vertrouwen.

“Wat nu?” vroeg Sandra vervolgens onomwonden.

“Afrekenen en wegwezen.” antwoordde Henri geestdriftig.

Ze spraken af dat ze naar de woning van Henri zouden gaan, maar dat ze eerst nog wel even bij Sandra binnen zouden wandelen.

“Maar nog wel één ding ….” sprak Henri en Sandra keek hem, toch weer licht geschrokken aan. Kwam er nu een extra voorwaarde? “... laat mij alsjeblieft de rekening betalen?”