Kippenvel

Ik laat mijn handdoek vallen en zie mezelf naakt in de spiegel staan. Ik ben licht gebruind door de zomerzon van de laatste week. Ik kan het niet laten om mijn handen even over mijn lichaam te laten glijden, over mijn borsten, die me altijd trots doen voelen, volle C cup borsten die lekker strak staan. Ik laat mijn handen verder langs de zijkant van mijn lichaam glijden, ik hou van mijn taille en mijn curves. Ik ben mooi vol slank maar niet dik. Ik kan het niet laten om stiekem te glimlachen. Ik ben 20 jaren jong en laat mijn hele leven overhoop gooien door jou. Ik laat je mijn mooie lichaam voor alles gebruiken.

" wat ben je aan het doen Kate ? "

Ik schrik me rot. Had je helemaal niet zien staan in de deur opening. En mijn hoofd kleurt gelijk rood, en ik kan je niet recht aankijken. Maar ik weet wel hoe je daar staat. Met die halve glimlach op je gezicht. Ik buk om mijn handdoek op te pakken, en vouw hem weer om me heen. Ik voel mezelf weer even net iets veiliger met de handdoek om. Veilig genoeg om even op te kijken.

Je staat nog steeds in de deur opening tegen de deur post aan geleund, met die glimlach, die halve duistere glimlach van je. Als of je iets grappig vind, maar het alleen voor jou grappig is. Als of ik het toch niet zou snappen.

" Ik vond het toch leuker zonder handdoek Kate. En het is niet als of je iets verbergt wat ik nog niet gezien heb. "

Je klinkt zelfs geamuseerd. En ik realiseer me ook best wel dat het onzinnig is om me te schamen bij jou. Maar ik heb je al zo lang niet gezien, en het voelt allemaal ergens toch weer net zo eng en nieuw als de eerste keer dat ik je ontmoete. De angst dat ik het niet goed doe, de angst voor wat er komen gaat, dat ik je misschien teleur stel. De gedachten zorgen er voor dat ik je niet meer aan kan kijken, en weer naar de grond staar. We hebben het hele weekend samen. En het is veel te lang geleden dat we zo veel tijd samen hadden.

Ik hoor je naar me toe lopen. En voel je hand onder mijn kin terwijl je mijn gezicht om hoog drukt, zodat ik je wel moet aan kijken.

" wat is er Kate, zo ken ik je niet. Verlegen? jij bent nooit verlegen."

Nee ik ben inderdaad nooit echt verlegen bij jou geweest, wel boos en woedend en bang. Maar niet dit, dit vertwijfelde gevoel van onzekerheid.

" Praat Kate! wat is er aan de hand?"

Ik haal mijn schouder op, want ik weet niet wat ik moet zeggen, ik kan mezelf niet eens vertellen waarom ik me zo voel. Hoe moet ik het jou dan uitleggen?

Je hebt mijn gezicht nog in je hand, maar ik kijk je niet aan. Je laat je hand van mijn kin om mijn hals glijden en legt hem achter in mijn nek. Ik weet mezelf bijna geen houding te geven als je zo dicht bij me staat.

heel langzaam laat je, je hand van uit mijn nek naar beneden glijden over mijn sleutel been naar mijn decolleté en laat je vinger haken achter de rand van de handdoek.

" kate, kijk me aan!"

Je stem is gebiedend, de toon die je krijgt als je het meent, en ik kijk omhoog op het zelfde moment als dat jij mijn handdoek van me aftrekt.

En ik verschiet gelijk weer van kleur. Ik snap niet wat er met me aan de hand is, ik bloos nooit!

" zo veel beter"

je grijnst naar me, niet een halve lach maar een volledige grijns. Het zorgt er ergens diep van binnen voor dat ik me beter voel. en ik kan mezelf weer half voelen lachen.

" Zie jonge dame is het niet veel beter zonder die handdoek ! "

" Ja meneer "

Je laat men hand niet weer los, en neemt me mee de badkamer uit. De gordijnen zijn dicht tot op een klein kiertje na, en ik zie hoe donker het buiten is. Ik heb lang onder de douche gestaan. Normaal gesproken vind hij het niet goed als ik lang onder de douche sta. Deze avond is niet zoals anders, er is iets anders tussen ons. Als of er nieuwe grenzen zijn in ons samen zijn.

Je loopt om me heen en bekijkt elk detail van me. Ik kan je blik bijna op mijn huid voelen, en een rilling kruipt van mijn onder rug omhoog, wat er voor zorgt dat mijn hele lichaam bedekt is met kippenvel. Ik ril helemaal als ik je vinger toppen op mijn onder rug voel. voel hoe ze langzaam een lijn om hoog trekken en alle zenuwen in mijn lichaam in vuur en vlam zetten. Je loopt nog een keer om me heen. En krijg het bijna niet voor elkaar om stil te blijven staan. Niet omdat ik me schaam maar omdat die ene aanraking er voor heeft gezorgd dat ik me herinnerde hoeveel genot jou aanrakingen mij kunnen brengen. En ik niks liever wil dan je bespringen.

Maar ik weet dat je dat niet op prijs zou stellen. Je wil dat ik naar je luister, en ik wil jou een plezier doen. Ik hoor hoe je achter mijn rug dingen klaar legt en klaar maakt. Ik weet niet wat je vanavond voor me hebt bedacht. Maar ik heb er gemengde gevoelens over. Bij jou komt mijn gevoel een fijn gevoel namelijk niet zonder een grote portie pijn. En dat vind ik niet zo erg, zolang jij het maar niet erg vind als ik dan misschien niet meer helemaal mee werk. En ik weet dat je het wel erg vind als ik niet lief mee werk, maar stiekem vind je het ook geweldig als ik vecht en probeer onder je martelingen uit te komen. En stiekem hou ik van het gevecht, en de overgave die volgt. Want winnen doe ik nooit. Je zou denken dat ik nou wel beter zou weten. Maar ergens moet ik altijd het gevecht met je aan gaan.

" handen achter je hoofd kate "

Je bevel haalt me uit mijn dagdroom en ik doe snel mijn handen achter mijn hoofd. Je vingers zijn vliegensvlug en nu zitten mijn polsen aan elkaar gebonden met een stel handboeien. Je staat nog achter me en ik voel je adem in mijn nek, en je handen die langzaam van mijn navel om hoog komen. En dan knijp je even heel gemeen in mijn tepels, heel kort en hard. Zodat het gevoel als een schok door mee heen gaat. En ik bijna mijn net gemaakte beslissing om een lief meisje te zijn en netjes stil te blijven staan uit het raam gooi. Ik bijt om mijn onderlip om mezelf er van te weer houden dingen te doen die je niet van me wil. Je komt voor me staan met twee tepel klemmen in je hand. Ik heb echt een hekel aan die dingen. Je zet ze er op en lacht als ik mijn kleine miep geluidjes van pijn maak. Je pakt mijn kin beet tussen twee vingers en zoent me snel en hard. Voor ik met men ogen kan knipperen ben je al weer weg.

Je duwt me in mijn rug naar het bed toe.

" ga met je buik op het bed liggen, en spreid je benen uit elkaar"

Ik doe wat je van me vraagt. Het is geen ongemakkelijke houding. Het is een hoog bed en ben deze houding gewent geraakt.

" adem in !"

Het is een kort bevel, Ik neem een grote hap lucht. en de eerste klap land recht op mijn achterwerk. Het is de brandende pijn van de cane die ik voel. Er zit ongeveer 2 seconde tussen de klappen en de brandende pijn verandert al snel in een stekende pijn. En de pijn dringt met elke klap verder in me door. tot de tranen in mijn ogen staan en ik moeite heb om normaal adem te halen tussen de snikken door. En omdat je nog steeds niet ophoud verandert het snikken in schreeuwen. en trek ik mijn benen bij elkaar.

' ik kan niet meer !! alsjeblieft ik kan niet meer! "

je luistert niet naar me, je luistert nooit naar me. Dat weet ik ook wel. Maar ik hou ook niet op met schreeuwen, het zijn geen woorden of zinnen meer maar alleen kreten van pijn bij elke slag. en mijn benen willen me bijna niet mee ondersteunen. Als je dan eindelijk ophoud weet ik niet meer hoe ik moet adem halen, of moet na denken. Ik laat me van het bed glijden als een hoopje ellende. Mijn ogen doen pijn van het huilen.

Maar je laat me niet op adem komen, en grijpt me bij men haar.

"zo makkelijk zijn we niet klaar jonge dame"

Je trekt me overeind en legt me weer op mijn buik op het bed. Terwijl ik daar weer half op het bed lig voel ik je hand over mijn rug. Je zou bijna kunnen zeggen als of je probeerde me rustig te maken. Maar zo ben je niet. Ik voel hoe je langzaam bij me naar binnen glijd, maar kan men hoofd er niet bij houden. Ik voel hoe je tergend langzaam bij me naar binnen en naar buiten gaat. En net zo langzaam veranderd een deel van mijn pijn weer in genot. Mijn lichaam begint onbewust met het ritme van je stoten mee te bewegen. Ik voel het vuur in mijn onderlichaam weer branden. en het verlangen naar jouw.

Maar je geeft me niks, je blijft het langzame ritme aan houden. Mijn hele lichaam staat op het randje van exploderen. Ik probeer mezelf meer tegen je aan te bewegen harder te stoten. mijn frustratie te bevredigen. Je pakt me bij mijn heupen om me in bedwang te houden. Ik probeer word helemaal gek onder jou langzame stoten. En probeer met alle macht om er meer pit in te krijgen.

Maar mijn pogingen tot zelf "bevrediging" worden afgekapt door jou die me heel hard bij mijn haar grijpt en een keer heel hard in me stoot. zo hard dat ik je tegen mijn baarmoederhals aan voel en het een steek van pijn door mijn hele lichaam gaat. Je buigt je voor over zodat je hoofd vlak bij die van mij is.

" Stil liggen jonge dame, Ik accepteer dat gewiebel niet nog eens"

Ik hoor in je stem hoeveel jij je moet inhouden om me niet gewoon plat te neuken. en dat zorgt voor een extra vorm van dreiging. als ik nu iets fout doe is de caning van net niks bij de straf de me te wachten staat. Want dan laat je je gaat en zal geen centimeter van mijn lichaam meer veilig zijn tegen de pijn. Je stoot nog een keer hard in me en ik voel de pijn weer in mijn onderbuik die me misselijk maakt. En ik laat een kleine kreet van pijn over mijn lippen komen. Ik wil meer ik moet meer, en klem mijn kaken op elkaar uit frustratie.

Ik voel je uit me trekken.

Je handen pakken me bij mijn heupen en je draait me met een krachtige beweging om en trekt me van het bed af. Zodat ik op men knieën tussen jou en het bed val. En jou stijve lul vlak voor mijn gezicht. Ik weet wat je van me wil, dus ik doe het zonder verdere instructies. Ik neem je lul zo ver mogelijk in mijn mond, en doe mijn best met mijn handen nog steeds achter mijn hoofd. Je hebt me precies geleerd hoe je het graag wil hebben. En ik doe mijn best, en krijg toch nog steeds tranen in mijn ogen van het proberen niet te kokhalzen. Ik merk dat je bijna komt omdat je net wat harder word. En je grijpt me bij men haar. Ik slik alles netjes door zoals je graag wilt.

Ergens had ik de hoop dat ik even tijd had om op adem te komen. Maar je grijpt de handboeien beet en trekt me achter je aan naar de andere kan van de kamer. zitten op een van de stoelen trek je me over je schoot. Ik voel je handen over de net nieuwe zere plekken glijden, je houd er van om je werk te bekijken. Ik hang met mijn buik op je benen terwijl mijn borsten vrij naar onderen hangen en men benen gestekt staan om me nog een beetje steun te geven.

" het staat je zo mooi kate"

het klinkt bijna liefkozend, zoals je het tegen me zegt terwijl je mijn benen en kont streelt. Je aanraking zorgt er voor dat elke zenuw tussen mijn benen tot leven komt. Het is een kwelling hoe je met precisie juist die plek ontwijkt. Een hand licht vlak op men onder rug en ik schrik bijna als je met de ander in eens in een van mijn hangende tieten knijpt. En terwijl je een van mijn tepels tussen je vingers rolt, laat je met je ander hand een gemene klap op mijn kont vallen. Die veel meer pijn doet op de al zere plek. En tranen springen gelijk weer in mijn ogen. Ik wil bij je weg kruipen. Het is begint me te irriteren hoe je met me om speelt. Ik klem mijn kaken op elkaar en probeer op te staan. Met een ferme hand in mijn nek word ik weer naar beneden gedrukt. en sla je nog een keer hard op mijn kont.

" netjes blijven liggen meisje! "

Je stem klinkt plagend, als of je stiekem wel wil dat ik weer probeer op te staan. Dus ik blijf liggen want ik ga je niet meer je zin geven. Maar als je dan een regen klappen op mijn billen laat vallen en de tranen weer over men wangen rollen neem ik het besluit om te blijven liggen nog een keer in overweging.

En probeer toch weer bij je weg te komen, maar niet door op te staan maar gewoon door me zijdelings van je schoot te wiebelen. Je kan me zo snel niet weer vast pakken en ik val plat om mijn buik op de grond, met men handen nog steeds vast achter mijn rug. Alle lucht word uit men longe geperst en ik maak een raag geluid terwijl ik wanhopig probeer mijn adem terug te vinden.

Ik rol op om men rug, wat niet gemakkelijk voelt met mijn handen onder men lichaam. Maar het zorgt er voor dat ik makkelijker adem kan halen. Ik zie je opstaan en je gezicht staat om onweer. Nu heb ik het natuurlijk weer gedaan, want elke vorm van humor die je nog op je gezicht had is verdwenen. Je hebt de zwarte blik. De blik die ik krijg als ik absoluut te ver ben gegaan, de blik die zegt dat je me wel kan schieten. Maar het kan me even niks schelen hoe je naar me kijkt. Ik hoor hoe je een bijna laag grom geluid maakt terwijl je uit ademt van een diepe zucht.

het eerste wat ik voel is een doffe maar velle pijn op mijn boven been. En daarna nog een keer. en dan een in mijn zij. En ik zou schreeuwen van de pijn als ik niet nog druk bezig was met mijn ademhaling. Ik zie door betraande ogen dat de pijn komt omdat je tegen me aan schopt. Ik weet niet wat er verder gebeurt. Het word zwart, ik krijg men adem niet meer terug. en de pijn is ondraaglijk.

als ik weer wakker word lig ik op het bed, boven op de dekens met mijn handen naast me. Ik zit dus niet meer vast. Ik strek men vingers als eerste. En haal dan een keer diep adem, en voel een steken door mijn hele lichaam. Ik ben gebroken. Mijn ogen prikken en voelen dik aan. Ik draai mijn hoofd naar de andere kant van het bed. Je ligt naast me naakt met en streelt met je hand over mijn buik en rond men borsten. Het is zoon lichte aanraking dat ik het niet voel door de pijn. Je hand veegt even over mijn wang.

" dat was niet zo heel slim van je meisje. "

Je spreekt de woorden sussend uit niet als een bedreiging maar als troost. Want het was toch zeker mijn eigen schuld dat ik je tot het uiterste dreef. Dat is wat jij denkt. Maar ik weet het niet, ergens ver in mijn achterhoofd ben ik nog boos op je maar te moe om vorm te geven aan de gedachte waarom. Ik ben zo moe dat ik alleen maar wil gaan slapen. dus ik doe men ogen dicht, en probeer het pad van je vingertoppen over mijn lichaam te volgend. Langzaam aan kan ik weer voelen hoe ik kippenvel krijg van je aanraking. En voel ik me weer iets beter, de kleine verlichting van pijn is genoeg om me in slaap te doen vallen. En dan zit de eerste avond van ons weekend er al weer op. Niet helemaal volgens plan.

word misschien wel vervolgt.