Opnieuw bedankt voor jullie positieve reacties. Helaas vond lezeres Nina het weer eens nodig om mij “spijtig genoeg weer op een paar taalfoutjes” te betrappen.

Haar ‘hart onder mijn riem’ was: “kijk maar wat de professor daar mee wil doen.

Nou dat heb ik zeker bekeken. De prof had er schoon genoeg van: “ik blijf niet bezig om jou taalvaardigheid via je achterste bij te brengen, hoewel daar misschien wel meer hersenen zitten dan in je hoofd”.

Zo, daar kon ik het mee doen. Maar niet heus, want hij heeft bedacht dat ik dan maar bijles moet hebben. En dus moet ik voortaan elke woensdagmiddag naar drs. Wafel, taalkundig medewerker aan de universiteit in mijn mooie woonplaats.

Deel 6 begint met mijn eerste les bij hem.

Op de afgesproken tijd bel ik bij de zeergeleerde heer Wafel aan. Hopelijk is het een knappe jonge vent zodat ik er nog een beetje plezier aan kan beleven.

Maar een oudere, dikkige man doet open en zegt dat hij me “van de foto herkent en of ik wil binnenkomen”.

Wat dat van de foto herkennen betreft, wordt me duidelijk als we in zijn studeerkamer achter de theepot zitten en hij me een lijvig dossier laat zien met de naam van professor Verdonk er op en een pasfoto van mij op de binnenkant van de omslag.

De prof vond het voor een paar bijlesjes taal kennelijk nodig, om de Drs. van A-Z in te lichten over mijn gebrek aan discipline en de therapie die ik daarvoor krijg.

“Als ik het goed begrijp, Jessica” zegt hij met een hoogrode kleur op zijn wangen, “dan zitten er in je disciplinaire therapie verschillende fysieke prikkels om je binnenste ‘ik’ als het ware open te breken. Je therapeut, professor Verdonk, overigens een goede vriend van mij, schrijft me ook dat dit onder andere inhoudt dat jij in dit kader gestraft kan worden.
Omdat ik volgens hem nu lid ben van zijn therapie-team, raadt hij mij met nadruk aan ook in die geest te handelen in mijn taallessen aan jou. Maar er staat in dit dossier niet hoe die straffen er precies uitzien. Kun je daar een voorbeeld van noemen?”

En met een nog rodere kleur kijkt hij me over zijn brilletje heen, aan. Ja, wat moet ik daarop antwoorden. Ik heb weinig zin om hem te vertellen van de pakken slaag die ik van de professor ontvang of over de harde lichamelijke aanpak van mevrouw Van der Hoek, mijn sportbegeleidster. Toch moet ik hem iets acceptabels vertellen. Dus draai ik er behoorlijk omheen als ik hem wijsmaak dat ik van de prof voor straf gymoefeningen moet doen en tussendoor in de hoek moet staan.

Maar zelfs dit slappe aftreksel is de Drs. al te veel want hij mompelt dat hij niet zou weten hoe hij mij zou moeten aanpakken en wanneer dat dan zou moeten.

Terwijl hij zo zit te dubben, kijk ik eens goed naar hem. Hij lijkt me een lieve goedzak en aan zijn manier van doen naar mij toe, ook iemand die heel weinig ervaring heeft met vrouwen en daar misschien zelfs wel een beetje bang voor is.

Kan het toch nog een leuke middag worden, denk ik vals, ik ga hem eens op de proef stellen. Ik zeg hem dat ik van te voren niet op de hoogte ben gesteld van de aanwijzingen die hij van de professor heeft gekregen en dat ik dus ook mijn sportkleding niet heb meegenomen.

Hij verslikt zich bij mijn woorden in zijn thee en proestend en hoestend vraagt hij wat ik daar precies mee bedoel.

Dat leg ik hem graag uit: “nou, meneer” (ik besluit hem zo aan te spreken net als destijds mijn leraren) “als ik gymstraf heb, moet ik een topje en een sportbroekje aantrekken”.

Hij ziet het voor zich denk ik want zijn gezicht wordt nu zelfs een beetje purper. Nu weet ik het zeker, deze arme man heeft in zijn leven heel weinig vrouwenvlees in zijn handen gehad. En plotseling heb ik het met hem te doen. Ik besluit hem een graantje mee te laten pikken van de ruime oogst aan ‘Jessica-bloot’ van professor Verdonk en zijn helpers. En dus maak ik met opzet veel fouten bij zijn eerste opdracht: in eigen woorden opschrijven wat ik weet van Nederlandse literatuur (schrijvers, boektitels en zo).

Als hij mijn opstel nakijkt schudt hij zijn hoofd.

“Als ik dit zo bekijk valt er nog een hoop voor ons te doen, Jessica” zegt hij klagelijk, “we zullen hard aan de slag moeten”.

Bij ‘hard aan de slag’ huiver ik een beetje want hierbij moet ik onwillekeurig aan de harde handen van de prof richting mijn billen denken, maar dat is gelukkig niet aan de orde.

Of misschien juist wel want ik ben vast van plan ‘iets’ met meneer uit te gaan spoken. Maar ja, hoe doe je dat met een oudere man die zo verlegen is als ‘Sammy’ van Ramses Shaffy ?

Een handje helpen dan maar. “Meneer, het is nu wel duidelijk dat ik gymstraf heb verdiend, zegt u maar wat ik nu moet doen”.
Goed gegokt, hij weet niet wat hij moet zeggen en dus vul ik het voor hem in.
“De professor zou nu zeggen dat ik me moet gaan verkleden. Mag ik dat ergens anders doen of moet het hier?”

Nog steeds is hij sprakeloos en dus gun ik hem wat adempauze en verdwijn uit zijn studeerkamer op zoek naar een ruimte waar ik mijn trui, blouse, jeans, schoenen en sokken kan uitdoen.

Ik kom uiteindelijk in een slaapkamer terecht. Aan het onopgemaakte bed te zien is het zijn slaapkamer. Ik kleed me daar uit tot op mijn slipje en BH en zie dan een stuk van een tijdschrift of iets dergelijks onder zijn kussen uitsteken.
Nieuwsgierig (welke vrouw is dat niet in zo’n situatie) pak ik het onder het kussen weg en dan zie ik dat ik een bekend Engels Spanking Magazine in handen heb.

Vlug doorbladerend zie ik foto’s en verhalen van strenge mannen maar ook vrouwen die het nodig vinden jonge meiden over de knie te nemen en hun billen te testen op “spankability”.
Nou, als ik dat zo zie, kan ik ook wel eens bij zo’n blad langsgaan om me aan te bieden als model; zou het goed betalen?
Maar goed, over tot de orde van de dag; ik leg het blad weer terug onder het kussen, loop de gang door en blijf dan in de deuropening van de studeerkamer staan.
Meneer ziet me niet want hij is druk aan het telefoneren. Ik heb een angstig vermoeden met wie en ja hoor, dat komt uit: hij zit met de prof te bellen en hij kijkt bepaald niet vrolijk.

“Ja, Wim” zegt hij met schorre stem, “ik begrijp wat je bedoelt maar dat kan ik echt niet doen.
Ik zou niet weten hoe ik zo’n jonge vrouw op die manier zou moeten aanpakken. Ik praat wel met haar, dat lijkt me veel beter”.
En met die woorden sluit hij zijn mobieltje.

Dat is het moment waarop ik zogenaamd pas binnenkom. Ik zie hem in zijn leunstoel neerploffen, overmand door emoties. Dat snap ik wel. Levenslang vrijgezel en dan ineens, op een regenachtige woensdagmiddag, een bijna naakte jonge meid pal voor je neus.
Ik ga dan ook nog eens tot op een centimeter of 10 voor hem staan en dan heeft hij het helemaal niet meer.
Ik wacht af tot hij weer een beetje tot zijn positieven komt. Wat gaat hij zeggen na zijn telefoontje met de prof?

Nou, niet veel, hij stottert maar wat en ik moet hem helpen uit zijn woorden te komen. Uiteindelijk maakt hij mij duidelijk dat hij zojuist de professor heeft opgebeld om hem advies te vragen. “En dan krijg ik van hem te horen dat je gejokt hebt! Je krijgt helemaal niet zoiets als gymstraf; je gaat als je straf hebt verdiend bij hem over de knie of nog erger!”

En dan wordt alles hem te veel.Overmand door emoties slaat hij zij handen voor zijn ogen en blijft ineengedoken zitten. Ik ga naar hem toe om hem te troosten met een knuffel, maar vergeet daarbij dat ik bijna in mijn blootje ben. Dat merk ik pas weer als hij probeert uit mijn armen weg te komen. Hij is in de war maar ook boos, dat kan ik aan hem zien. Maar daar ligt mijn kans. We zitten als het ware in een win-winsituatie.
Ik vind het een opwindend spelletje om hem over zijn vermoedelijk maagdelijke drempel heen te krijgen, hij kan zich op mijn billen uitleven zoals hij dat in zijn spanking-magazine leest.
Uitdaging: lukt mij dat ? .
Het kost me 10 seconden om alles uit te doen en bij hem over zijn schoot te kruipen. Dan ben ik even bezig om de goede lig te vinden want van hem komt er niets; hij zit er als een wassen beeld bij.
Maar dat kan ik me wel voorstellen. Wat hij tot nu toe op de foto of in zijn fantasie gezien heeft, ligt nu 3-D over zijn benen en ook nog tastbaar.
Van die gedachte word ik supergeil. (Is dat narcisme meisje? Ja, dat is narcisme, maar wat zou dat ?).
Hoe dan ook, dit schiet niet op en daarom verzin ik een list. Wat zegt een meisje volgens de spankingboekjes als ze schuldbewust gestraft wil worden?

Juist: “Ik voel me zo rot dat ik tegen u gelogen heb, meneer, dat heeft u niet verdiend, u was zo aardig voor me. Ik wil gewoon dat u me nu een flink pak slaag geeft. En als u dat niet doet, dan krijg ik er van de professor echt ongenadig van langs. Dan heb ik liever dat u mij straft. Alstublieft!!”

En dat werkt. Nauwelijks ben ik uitgesproken of ik voel een klapje op mijn linkerbil en onder me iets hards. Ik doe mijn benen voor zover dat gaat uit elkaar en ontspan mijn billen. Nu moet hij echt alles kunnen zien en aan het harde ding tegen mijn buik aan merk ik dat dat ook zo is.
En dan eindelijk, is hij ‘er doorheen’. Ik krijg nu echte klapjes en dat ook nog in een sneltreinvaart. Dat is me een beetje te machtig en dus geef ik hem wat ‘bijlesjes billenkoek geven’.
Van zijn bijles Nederlandse taal mag dan niet veel komen vanmiddag, de bijles die daar voor in de plaats is gekomen, is voor ons allebei veel meer waard.

Dan voel ik iets nats tegen mijn buik en venusheuveltje aan. Meneer is zo opgewonden geraakt, dat hij dwars door de stof van zijn broek heen, zijn sperma heeft geloosd. En veel, want als ik van zijn schoot opsta, zie ik dat hij op zijn gulp en omstreken kletsnat is.

Hij is knock-out nu en dus ga ik hem maar wat opknappen. Ik trek hem zijn broek en onderbroek uit (een grote witte) en maak met een doekje uit de keuken zijn nu weer kleine mannetje schoon. Dan geef ik hem een kus (heel kuis op de wang) en stap weer naar buiten.

Hij zal Verdonk wel gaan bellen dat ik mijn straf gehad heb, dus daar ben ik voorlopig van af.
Maar dat geldt niet voor het medische onderzoek dat ik periodiek moet ondergaan bij mijn huisbazin (en arts) Yvonne de Vries. Dat staat voor morgenavond geprogrammeerd.
Wat een leven heb ik toch sinds ik die vreselijke professor Verdonk in het park tegen het lijf liep. Sinds die ontmoeting is en blijft het Run en vooral Hit.

Over dat onderzoek vertel ik in deel 7.