Deel 20: Slot

En nu sta ik dus op de brug bij de Stoofsteeg. Tien jaar lang leefde ik in deze buurt en werd ik geleefd. En nu, voor het eerst in jaren ben ik terug. Terug op de plek waar mijn verhalen zijn geschreven, waar de verhalen zijn beleefd. Op deze brug overzie ik de buurt, de verleidingen en de periode dat ik verslaafd was. Verslaafd! Maar waaraan? Aandacht? Seks? Drank? Drugs? Spanning?

Ik zie de mensen langs de ramen lopen en in sommige mannen herken ik mijzelf van de eerste maanden. Schichtig, onzeker en vooral hopen dat er geen bekenden in de buurt waren. Ik zie mijzelf uit de laatste periode; zelfverzekerd weet ik wat ik zoek en openlijk zoek ik naar de juiste vrouw. Er is geen gene, er is geen rem. Op zoek naar spanning, geilheid, kinky seks, coke en aandacht…

Ik zie de roodverlichte ramen en de schimmen achter de ramen. Ik weet dat het een grote illusie is maar wat ben ik er fantastisch ingetuind. Ik denk aan mijn schriftje, de vele namen, adressen en verhalen. Niet alles heeft het schriftje gehaald en niet elke aantekening vertelt mij direct het verhaal. Het is te veel.

Een paar dagen geleden vond ik het schriftje wat diep verstopt in een onuitgepakte verhuisdoos lag. Met het bezoek aan ‘thuis’ in het vooruitzicht wilde ik de oude tijden nog eenmaal beleven. Maar het is te veel!

Ruim 500 aantekeningen, die hebben het schriftje gehaald. Ruim 500 bezoekjes aan rood verlichte ramen. Zeker 200 verschillende gezichten gezien en zo’n €100.000 uitgegeven. Nee, ik ben er niet trots op, ik kijk er niet heel graag op terug. Toch denk ik dat ik het niet had willen missen al had het besef dat het roer om moest wel iets eerder mogen komen.

Ik wandel de brug af en wandel de Oudezijds Achterburgwal op. Mooie, jonge dames achter het raam en vriendelijk glimlach ik terug. Voorbij de Barndesteeg, het steegje waar vooral mannen in dameskleding staan. Uit de kroeg die ik passeer klinkt luide muziek, ik hoor (vermoedelijk) Engelsen luidruchtig praten en zie hoe de pints naar de monden worden gebracht. Mijn gedachten dwalen naar mijn stamkroegje waar ik jarenlang het gevoel had dat dít mijn huiskamer was.

In het keldertje van de Bloedstraat zwaait Minorka met wie ik via Facebook contact heb gehouden. Met een grote glimlach zwaait de deur open. We maken een praatje en ze vertelt dat ze nog een paar uur werken moet, daarna wil ze nog wel een drankje drinken. Mocht ik nog in de buurt zijn, want ze drinkt niet graag alleen. Met drie dikke zoenen nemen we afscheid en terwijl ik de straat uitloop hoor ik het gordijn weer sluiten.

In gedachte zie ik Minorka sensueel haar strakke jeans zakken, haar half stijve lul wordt uit haar string getoverd. Terwijl ze stevig poppers snuift pijpt hij haar stijf en met haar hand in zijn nek probeert ze haar inmiddels stijve lul dieper zijn mond en keel in te duwen.

Als ik ineens mijn naam hoor schrik ik op. Het is donker om mij heen en ik sta ergens waar ik niet wil zijn. Voor mij kijken twee lachende ogen mij aan. Natuurlijk herken ik haar, Patricia. Maar dat ik haar zo tegen het lijf loop, op weg naar de kroeg, wat een toeval. Ze doet een stap naar achter en opent een deur. Even later komt zij naast mij zitten, opent een kistje en haalt een rietje, een envelopje en een telefoonkaart tevoorschijn. En terwijl ik uit mijn gedachten wil ontsnappen heb ik een spiegeltje in mijn hand, een rietje in de ander. Ik zie het poeder liggen, ik weet wat er gebeuren gaat, maar ik wil dit niet. Ik ben er klaar mee, gestopt en verlang naar mijn oude makkers in de kroeg. Maar waar ben ik eigenlijk?

Zonder na te denken, alsof het gisteren was, ben ik de lijn gepasseerd. Langzaam komt het besef dat ik in het kamertje van Patricia ben. En nu mijn ogen langzaam wennen aan het weinige licht zie ik haar al naakt en gebukt voor mij staan, klaar om door mij gelikt te gaan worden. En het duurt even maar nu merk ik dat ik met een stijve lul, naakt en met een spiegeltje vol coke op haar bed zit. Ik wil opstaan en weg, ver weg van hier maar Patricia houdt mij tegen. Ze neemt het rietje van mij over en snuift twee lijnen en geeft het rietje terug. En ik kijk haar na terwijl zij naar de deur loopt, het gordijn een beetje opzij schuift en de deur opent. “Of wil je een trio..?”

Vijf minuten later sta ik in de rij voor het pinapparaat op Nieuwmarkt…

Einde deel 20: Slot

Nawoord: Alle verhalen zijn waargebeurd. Echter zijn de verhalen wat ingekort en geeft het enkel een beeld van een periode. Wat begon als een onschuldig ‘wippie met een hoertje’ is uitgelopen op een verslaving van extreme seks, drugs en spanning. Zeker 500 keer ben ik een kamer in geweest, zeker 200 verschillende ‘dames’ bezocht en ongeveer €100.000 uitgegeven. Inmiddels ben ik een aantal jaren clean en heb ik mijn leven op orde. Het stadium van het verlangen naar extreme seks, de drugs en het bezoeken van ‘dames van plezier’ ben ik voorbij.

Ik kijk niet met trots terug op deze periode maar ik weet dat wie en wat ik nu ben óók is bepaald door deze periode. Het heeft zijn doel ongetwijfeld gehad, ik heb er voor open gestaan en ik heb er van genoten. Ik heb gezien en beleefd wat voor veel mensen een droom, een wens, een taboe of verafschuwd zal blijven.

Lang heb ik getwijfeld om mijn verhaal op papier te zetten, om mijn verhaal te delen. Natuurlijk is dit niet het hele verhaal, verre van zelfs. Maar het is een begin. Achter elk leven, achter elk mens schuilt een verhaal. Niet iedereen kiest voor het leven dat hij/zij leeft, het leven overkomt je…