Ik begon vol goede moed aan mijn studies als juriste, maar naarmate de jaren vorderden, werd het voor mij steeds lastiger om mezelf op te laden voor de examens en de praktische werkjes. Ik was het zo moe om mijn hele leven op school te slijten en had zin om eens echt te leven. Ik wou eens een avontuur beleven, maar aangezien mijn eerste idee om een wereldreis te maken financieel niet haalbaar bleek, zat ik met de handen in het haar.

Op een middag, enkele maanden nadat ik was afgestudeerd, zat ik op een terrasje te lunchen met een vriendin toen ik plots mijn naam hoorde; “Cindy?” Ik keek op en zag mijn docent humanitair recht staan. Hij herkende me en stopte even om een praatje te doen. Hij vroeg of ik al werk had gevonden en ik zei hem gewoon de waarheid, dat ik nog maar amper had gezocht naar werk, omdat ik het gewoon allemaal zo beu was op dat moment.

Hij moest ervan lachen, maar zei dat hij het wel begreep. Hij zei dat hij na zijn studies een jaar in Afrika was gaan werken voor de Verenigde Naties en dat het voor hem een openbaring was geweest en ook een nieuwe bron van motivatie. Hij kon me ook wel in contact brengen met iemand die me misschien meer concrete informatie kon bezorgen indien ik dat wou. Het leek me wel spannend om een tijd in Afrika te gaan werken, dus ik zei dat ik zeer geïnteresseerd was.

Ik gaf mijn contactgegevens aan mijn docent en enkele dagen later kreeg ik een mail met een adres en een afspraak. De dag van de afspraak ging ik ervan uit dat ik ging solliciteren, dus ik trok een mantelpakje aan en ging naar het adres dat vermeld stond. Het was een klein kantoortje in het centrum van Brussel en van zodra ik toe kwam, mocht ik door lopen naar een kamer achterin.

Na enkele minuten kwam een geblokte man binnen en die begon onmiddellijk te lachen. Ik keek hem vragend aan en vroeg of er iets scheelde. Hij bekeek me nog eens ostentatief en vroeg of ik ooit in Afrika was geweest?

Ik schudde ‘nee’ met mijn hoofd.

De man zelf was bijna kaal, had een wilde grijze baard en een strenge blik. Hij was zwaar gebouwd met een stevige buik en hij was een tiental centimeter kleiner dan mij.

Hij stopte met lachen en bekeek me nog even grondig en na enkele seconden vroeg hij of ik serieus was. Ik knikte en zei dat ik eens iets anders wou dan netjes binnen de lijntjes lopen. Hij glimlachte en zei dat er zelfs geen lijntjes waren waar hij werkte.

Hij begon enkele praktische aspecten te overlopen en het kwam erop neer dat ik een contract voor een jaar zou tekenen, met optie om het telkens met een jaar te verlengen. Het loon was niet fantastisch, maar ik zou gratis onderkomen en eten krijgen en het belangrijkste was dat ik een jaar ergens in de jungle van Congo zou doorbrengen.

Het werk hield in dat we les moesten geven in humanitair en internationaal recht aan de officieren van het Congolees leger. Ik had wel eens iets gelezen over de misdaden die door het Congolees leger werden begaan, maar de norse man, die zich intussen had voorgesteld als Carl, stelde me gerust.

Hij zei dat de meesten van hen gewoon niet wisten dat het niet normaal was om een gevangene te executeren of een vrouw te verkrachten, en dat bij de eenheden die waren opgeleid door de VN het aantal misdaden tot 85% lager lag. Ik vroeg me nog even af wat er dan bij die overige 15% gebeurde, maar realiseerde me ook dat geen enkel systeem perfect was.

We officialiseerden alles en toen ik afscheid nam keek hij nog even snel naar mijn kledij en zei dat het wel raadzaam zou zijn indien ik er niet als ‘advocaat barbie’ bij liep in de Afrikaanse jungle. Ik dacht bij mezelf dat ik er helemaal niet als een barbie uit zag, maar knikte gewoon alsof ik begreep wat hij bedoelde.

De komende weken bereidde ik alles voor om voor een jaar naar Afrika te vertrekken maar ik moest nog geregeld terugdenken aan hoe hij met mijn uiterlijk had gelachen.

Ik ben 1m72 groot en heb lang steil blond haar maar ik heb ook een vrouwelijke ronde kont waar ik heel trots op ben en hoewel mijn boezem niet enorm groot is, ben ik toch tevreden met mijn stevige C-cup.

Natuurlijk lachte Carl vooral met mijn kledij die niet geschikt was voor de jungle, dat was wel duidelijk. Maar wat trek je dan wel aan om maandenlang in de jungle te gaan wonen? Uiteindelijk trok ik naar een adventure shop en kocht daar een hoop typische kledij om op safari te gaan.

Ongeveer een maand na het interview stond ik ’s morgens vroeg aan de luchthaven te wachten op Carl. Hij kwam net op tijd toe en van zodra hij me zag begon hij alweer te lachen. Hijzelf droeg een versleten jeans met een hemd waarvan je de originele kleur al niet meer kon herkennen, dus ik vond mijn outfit dan toch geslaagder.

We namen het vliegtuig en enkele uren later stonden we op de luchthaven van Kinshasa. We namen onmiddellijk een binnenlandse vlucht met een gammel toestel naar Kisangani en toen we daar aankwamen stapten we in een gedeukte pick-up truck en reden nog een dikke vier uur de jungle in voor we eindelijk stopten.

Ik stond in een wereld die compleet vreemd was voor mij en had geen enkel idee meer waar ik ergens was, maar het maakte me ook niet meer uit. Ik wou gewoon een bed en had dringend nood aan wat slaap.

Carl bracht me naar het gebouw van ons logement en tot mijn opluchting was het nog relatief beschaafd. Het was een laag gebouwtje met een tiental kamers, met douchecabines en toiletten centraal in het gebouw. Voor de vrouwen was er één toilet en één douche gereserveerd want blijkbaar was er nog maar één andere vrouw behalve ikzelf.

Mijn kamer was een sobere ruimte van zo’n vier op vier meter, met enkel een kast, een bed en een tafel met stoel erin. Tot mijn verbazing was alle meubilair, inclusief de deur van de kamer uit metaal gemaakt. Volgens Carl was dat omdat door het vochtige klimaat houten deuren en meubilair snel krom trokken of zelfs zouden rotten.

Het viel me ook op dat er verschillende metalen ringen in het plafond vast zaten. “Voor de muskietennetten” zei Carl toen hij me vreemd zag kijken. Ik pakte de voornaamste zaken uit, installeerde mijn muskietennet en ging snel een douche nemen, alvorens me op mijn bed te storten en als een blok in slaap te vallen.

De volgende morgen kreeg ik een rondleiding in het kamp. Alles samen waren er een 5-tal gebouwen met een stenen muur er rond gebouwd. Aan de poort stonden enkele gewapende mannen die controleerden wie wel en niet binnen mocht.

In één gebouw logeerde het personeel van de VN. We waren in totaal met een 12-tal personen, maar blijkbaar werkte men vaak op verplaatsing waardoor er vaak maar een vijftal personen effectief in het kamp logeerden.

Een ander gebouw werd gebruikt door de mensen die de wacht deden. Dat waren Congolezen die door een buitenlandse beveiligingsfirma waren opgeleid en die kwamen van over het hele land, dus die konden ’s avonds niet naar huis gaan. In datzelfde gebouw verbleven ook de Congolese officieren die de lessen kwamen volgen bij ons.

Een derde gebouw was onze eetzaal met daarin ook de keuken. Ook die werd bemand door Congolezen die voor een buitenlandse firma werkten.

Een vierde gebouw was het gebouw met de bureaus en de leslokalen waar we les zouden geven, en het laatste gebouw was de bar. Alles samen waren zo’n 40 personen in het kleine kamp aanwezig.

De mensen waren allemaal heel vriendelijk en ik leerde al snel enkele mensen beter kennen. Carl begon na enkele dagen wat los te komen en werd eindelijk wat minder nors.

George was een grote, vrij slanke Congolees die in de buurt van het kamp woonde. Hij was onze chauffeur en doordat hij de omgeving goed kende, kon hij ook alles regelen, van nepparfum tot merkkledij die nog nepper was…, maar het was altijd grappig om met hem te praten.

Het beste kon ik het vinden met Angela, een Italiaanse vrouw die ongeveer mijn leeftijd was en die ook les kwam geven voor de VN. Al vanaf de tweede dag hadden we samen zitten kletsen tot ’s avonds laat en vanaf die dag waren we bijna onafscheidelijk.

De eerste weken gingen vrij langzaam voorbij omdat Carl alle lessen gaf en ik nog gewoon achteraan het leslokaal zat mee te volgen om de kneepjes van het vak te leren. Dat zorgde ervoor dat ik me wat onwennig voelde en wat heimwee had, maar toen ik na een tweetal weken zelf les begon te geven, ging de tijd opeens een pak vlotter voorbij en voelde ik me al snel thuis.

De officieren kwamen telkens voor een 6-tal weken naar het kamp en vertrokken dan terug naar hun originele basis. De officieren aan wie ik in het begin les moest geven waren aan hun laatste weken bezig en nadat ze terug vertrokken waren, hadden we een tweetal weken niemand om les aan te geven.

Tijdens die twee weken trok ik er zowat elke dag op uit met George die me de omgeving toonde. We leerden elkaar steeds beter kennen en ik ging hem al snel als een goede vriend beschouwen.

Op de laatste dag dat we erop uit trokken nam hij me mee naar een berg van waarop je een uitzicht had over een mooie vallei en terwijl we rustig zaten te picknicken probeerde hij me opeens te kussen.

Ik had dit compleet niet zien aankomen en trok me weg, wat hij duidelijk niet leuk vond. Ik probeerde hem uit te leggen dat ik hem als een vriend zag en niet op zoek was naar meer dan dat, maar tijdens de terugrit naar het kamp zweeg hij de hele tijd en was de spanning te snijden. De volgende dag leek hij het incident grotendeels vergeten te zijn en kon hij alweer gewoon grapjes maken.

Aangezien kort daarna ook de nieuwe officieren toekwamen om les aan te geven, vergat ik al snel het hele incident. Ik had ook al gauw andere zorgen want het zag ernaar uit dat het niet zo eenvoudig zou zijn om les te geven aan deze nieuwe lichting officieren.

Ze waren slechts met 8, maar één van hen was een zekere Moussa en die was echt overduidelijk niet overtuigd van het nut van mijn lessen en die liet dat ook regelmatig merken. Toen ik de eerste keer vermeldde dat het illegaal was om vrouwen te verkrachten, zei hij resoluut dat er geen vrouwen werden verkracht in Congo. Ik gaf hem enkele statistieken van hoeveel vrouwen er in de laatste maanden naar schatting waren verkracht, maar hij zei simpelweg dat het een kwestie van perceptie was.

Wij Europeanen vinden dat een vrouw evenwaardig is aan een man, maar volgens hem was een vrouw slechts gemaakt was om een man te dienen, dus zolang een vrouw niet getrouwd was, kon ze door gelijk welke man opgeëist worden voor seks. En zelfs als ze getrouwd was en ze werd door een andere man geneukt, dan was het enkel verkrachting indien haar kut de hele tijd droog bleef, want enkel dan bleef ze trouw aan haar man. Van zodra haar kut nat werd, ging ze akkoord met de seks en was het geen verkrachting meer.

Ik zei dat dat puur biologisch is en dat ze dat niet kan controleren, maar voor hem was dat het duidelijkste bewijs dat alle vrouwen sletten zijn want het maakt hen niet uit welke pik ze in zich kregen, ze werden toch altijd nat.

Ik werd kwaad omdat iemand zo over vrouwen dacht en dat hij dat ook echt meende, maar toen hij eraan toevoegde dat ik ook nog niet getrouwd was, dus dat hij me misschien moest opeisen als zijn vrouw zodat hij me dan wat respect voor een man kon bijbrengen, verloor ik mijn kalmte en liep naar buiten.

De daaropvolgende dagen en weken hadden we nog enkele pittige discussies en telkens slaagde hij erin om me het bloed onder de nagels vandaan te halen. Het waren zes lange weken voor mij en toen deze lichting eindelijk vertrok en ik terug twee weken rust had, viel er een enorme last van mijn schouders.

Na enkele dagen in het kamp te luieren, stelde George voor om de vrijdag nog eens een uitstapje te maken om mijn gedachten te verzetten. Ik had hem wel eens verteld over hoe frustrerend het was om les te geven aan Moussa en zijn collega’s, maar hij was er nooit echt op ingegaan. Hij kon goed luisteren, maar echt een mening leek hij er niet over te hebben.

Ik vond het wel een goed idee om terug eens op uitstap te gaan en we vertrokken in de namiddag omdat George me iets wou tonen dat volgens hem niet zover was. We reden met de pick-up een eind de heuvels in en het duurde toch wel enkele uren voor we onze bestemming bereikten. Ik vroeg net aan George of we niet beter terugkeerden, omdat het over een dik uur donker zou beginnen worden, toen we bij een ietwat verwaarloosd, maar ruim huis kwamen, bovenop een heuvel.

George liep voor me naar binnen en leidde me rond in het huis en dat was best groot. Het was niet echt in opperbeste staat, maar het was dan ook een huis dat vermoedelijk uit de koloniale periode stamde en je zag duidelijk dat dit één van de betere woningen moet geweest zijn in die tijd.

Toen hij me de verschillende slaapkamers toonde, viel me op dat er verschillende bedden waren opgemaakt. Er waren dus echt mensen die daar woonden en het was niet zomaar een leegstaand huis. Dat vond ik nogal vreemd, dus ik was opgelucht toen we naar buiten gingen en George me de tuin zou tonen.

We liepen langs de voordeur naar buiten en ik zag dat er enkele kleine bijgebouwtjes waren, maar die bekeken we niet van dichtbij. George toonde me vooral de planten die weelderig aanwezig waren rond het huis. Toen we aan de achterzijde kwamen, stonden daar enkele middelgrote bomen, maar een tiental meter verder liep de heuvel plots steil omlaag, zodat je een fantastisch uitzicht had. Je kon makkelijk een paar kilometer ver zien over de jungle die er zeer compact uit zag.

We stonden tussen twee bomen in, stilzwijgend in de verte te staren en ik zag dat aan beide bomen een touw hing. Ik dacht nog bij mezelf hoe zalig het moest zijn om daar in een hangmat te liggen relaxen met dat uitzicht.

Op dat moment vroeg George of ik het uitzicht leuk vond. Ik knikte en zei volmondig “ja”. George antwoordde dat ik er wel wat langer van zou kunnen genieten en terwijl ik me afvroeg waarom hij dat plots met zo’n venijnige ondertoon zei, greep hij mijn arm, nam het touw vanop de grond en schoof een reeds voorbereide schuifknoop rond mijn pols en trok die strak dicht.

Voor ik mijn pols kon losmaken greep hij ook mijn andere pols, nam het touw dat aan de andere boom vast hing en bevestigde het rond mijn andere pols. Normaal zou ik een schuifknoop moeten kunnen losmaken, maar doordat de touwen echt precies op lengte waren en de touwen strak gespannen stonden tussen mijn polsen en de bomen, trok ik de knoop enkel vaster van zodra ik ze los probeerde te maken.

Ik stond hulpeloos tussen twee stevige bomen vastgebonden met mijn armen gespreid. Ik zei tegen George dat dit niet leuk was en dat ik wou dat hij me los maakte, maar hij reageerde niet.

Dit was echt allemaal heel precies voorbereid. Maar waarom? George kon toch zo kwaad niet zijn omdat ik gewoon een kus afgewezen had. Toen ik hem vroeg wat hij wou en wat hij van plan was, zei hij nog steeds niks, maar ik hoorde wel dat er voetstappen dichter kwamen.

Ik probeerde kalm te blijven en was wel eens vastgebonden bij een seksueel experimentje tijdens mijn studententijd, maar dit voelde anders. Het was duidelijk dat dit niet om te spelen was.

George stond nog steeds net achter me en in mijn ooghoek zag ik een tweede persoon verschijnen. Hij was ongeveer even groot als George en hoewel George slank maar niet echt mager was, was deze persoon een pak breder gebouwd. Doordat de ondergaande zon net achter het hoofd van de tweede persoon zat, kon ik zijn gezicht niet zien, tot die net voor mijn neus stond. Toen ik hem plots herkende, bleef mijn hart even stil staan…