De Heftruckchauffeur - 1

Hier deel 1 van een nieuw verhaal dat ik begon op verzoek van 1 van mijn lezers. Gaaf dat ik de ideeen gemaild krijg. Dank je. Het is pas het eerste deel en vele van de lezers hier op Opwindend.net hebben niet al te veel geduld als het niet meteen spetterend is, maar voor al die anderen, veel leesplezier en blijf me mailen met ideeen en suggesties.

Een dag als alle andere

Voorovergebogen stond Marcel tegen de stelling geleund. Zijn broek en zijn onderbroek hingen op zijn enkels en zijn lid was ondanks de behandeling die hij onderging toch al behoorlijk stijf aan het worden. Tot zijn schaamte overigens. Hij wilde eigenlijk niet dat zijn lijf hem zou verraden. Dat zijn pik haar zou vertellen dat hij dit eigenlijk heerlijk vond en in zijn hoofd vond hij het ook niks. Zijn beul had zich een stevige houten lat gevonden in 1 van de stellingen. Een plint die naar 1 van de bouwmarkten zou moeten uit de grote voorraad en hij hoorde de lat zwiepen voordat hij hem op zijn reet voelde en hoorde knallen.

Klets! Klets! De ene na de andere klap daalde neer op zijn billen. Zijn reet steeds roder achterlatend. Zacht kreunend en een traantje latend, onderging Marcel dit lot. Hij had zichzelf immers behoorlijk in de nesten gewerkt en besefte zich dat zij hem nu in haar macht had. Fysiek en geestelijk.

Toen Marcel weer vroeg op pad ging deze morgen, was er nog helemaal niets aan de hand. Er was geen enkele aanleiding om een pak slaag te verwachten die dag. Als heftruck-chauffeur was Marcel altijd als een van de eerste aanwezig op het bedrijf om de altijd al wachtende trucks te kunnen lossen. De veelal buitenlandse chauffeurs sliepen in hun cabine en waren reuze vroeg aanwezig om weer snel op weg te kunnen. Zo begon zijn dag altijd al om 7 uur en omdat zijn enige andere heftruck-collega ziek was draaide hij aanzienlijk meer uur dan normaal. Van 7 tot 7 was de afgelopen week al heel gewoon. In de morgen de trucks lossen. In de loop van de dag de wagens laden die de bouwmarkten bevoorraden en later op de dag de pallets in het magazijn plaatsen die waren bezorgd die morgen zodat de volgende dag er weer kon worden uitgeleverd. Het was aanpoten en pas om 10 uur liep Marcel de kantine in om er zijn eerste kopje koffie en een boterham te nuttigen.

“He, grote man!” riep Sandra. De vrouwelijke magazijnmedewerker was zelf nogal klein van stuk en noemde hem daarom altijd 'haar grote man'. Nu was Marcel ook fors gebouwd. Ruim 1.80 lang en nogal stevig in zijn vel, waar hij in de sportschool dan weer wel wat aan probeerde te doen. Hij kon goed met Sandra opschieten, net als met de meeste collega's trouwens. Misschien alleen de directiesecretaresse Carla uitgezonderd. Dat was een beetje een bitch. Wel een lekkere bitch, dat dan weer wel, maar hij had liever Sandra. Die was wel klein, maar soms dacht Marcel dat ze stiekem wel eens iets met hem wilde. Dan beeldde hij zich in dat ze express haar ferme borsten naar voor stak om hem het hoofd op hol te brengen, wetend dat hij het sinds enige tijd zonder vriendin moest stellen, maar dat kan natuurlijk ook zijn fantasie zijn.

De dag vloog weer voorbij en gelukkig had hij een baas die goed voor hen zorgde. Om half zes stond er dan ook voor de harde werkers een maaltijd klaar. Chinees was er dit keer gehaald, maar daar hield Marcel nu eenmaal wel van. Prima dus. Ze waren nog met z'n zessen en uiteraard zat hij niet naast de bitch Carla, maar zocht hij zijn maatje Sandra op, om na een half uurtje weer aan de slag te gaan. Van 6 uur werd het 7 uur, werd het half 8 en net toen hij bijna klaar was zwaaide Sandra hem toe bij de deur.

“Hee, ga je al?”

“Ja, ik ben klaar.”

“Ben jij de laatste die gaat of is er nog iemand op kantoor?”

“Ik was er net nog … “ sprak Sandra “... en daar was niemand meer.”

“oké, dan sluit ik straks af.”

Dat gebeurde niet vaak dat hij als laatste was, maar goed, hij had ook de alarmcodes. Het was ook niet de eerste keer. Snel werkte hij de laatste pallets weg en bedacht zich toen hij de heftruck parkeerde dat hij nog wat handgereedschap nodig had. Dat mochten ze tegen bijzonder tarief best aanschaffen, maar het was wel gebruikelijk dat je dat vooraf dan wel meldde en dat was Marcel vergeten. Waardeloos want hij zat al een paar avonden met kapotte verlichting in de woonkamer en wilde dat nu wel vervangen. Dan maar het risico nemen en morgen even keurig melden dat hij het had mee genomen en dus liep hij naar de stelling met de dozen gereedschap, nam zijn tas mee en laadde wat schroevendraaiers, een spanningzoeker en wat tangetjes in zijn tas. Om zich vervolgens om te draaien en recht in het gezicht van Carla te kijken. Shit!

Carla zei niet meteen iets en typte wat tekst op haar smartphone, terwijl Marcel als aan de grond genageld bleef staan. Carla zei nog altijd niets toen ze haar telefoon omdraaide en hem een filmpje liet zien. Een filmpje waarin overduidelijk Marcel zijn tas aan het laden was met handgereedschap.

“Dus jij bent die dief waar we hier de laatste weken zoveel last van hebben. Ik wist wel dat de meeste diefstallen worden geplaagd door eigen personeel, maar ik had het simpelweg bij jou niet verwacht.”

Marcel was met stomheid geslagen. Ik! Een dief!

“NEE! NEE! Het is niet wat je denkt!”

Maar het was al te laat en hij zag aan haar blik dat ze er geen woord van wilde geloven.

“Ik heb dit filmpje net ge-upload naar een online veilige plek. Daar haal ik hem weg als wij er hier samen uitkomen.”

Gelukkig dacht Marcel. Er is toch redding mogelijk. Ze zal toch wel beseffen dat ik niet echt een dief ben.

“Als jij precies doet wat ik zeg beste Marcel …..” sprak ze, terwijl ze op hem toeliep “.. dan blijft dat filmpje van mij en krijgt niemand anders dat te zien. Doe je echter niet wat ik zeg ….. nu ja. Ik hoef niet te spellen wat er dan gebeurd met het filmpje en uiteraard met jou en je baan.”

Marcel stond bij Carla over het algemeen al met zijn mond vol tanden, maar nu helemaal. Er kwam geen zinnig woord uit. Wat bedoelde ze nu. Had hij het nu wel goed gehoord? Doen wat ze zegt?

“Zal ik het filmpje dan maar gaan delen?”

“NEE! NEE!” sprak Marcel dit keer iets paniekeriger dan de vorige keer.

“Wat ga je dan doen voor me?”

“Ik eh …... Ik ga doen wat je zegt Carla.”

“Dan zeg je vanaf nu keurig U tegen me en heet ik geen Carla maar mevrouw Faber. Oke?”

“Jawel mevrouw Faber.” Dat kwam er wel heel snel en makkelijk uit, merkte Marcel ook zelf en dat had zij ook in de gaten.

“Nu dan. Leun eens voorover tegen die stelling met de grote lijf van je.”

Marcel keek haar eerst nog meewarig aan, maar zij nam het heft wel heel duidelijk in handen en trapte hem met haar puntige schoenen tegen zijn schenen.

“OPSCHIETEN!” snauwde ze en met een zeer pijnlijk scheenbeen leunde hij voorover tegen de stelling.

“Lager!” en hij moest zijn handen lager op de stelling zetten, waardoor hij ver voorover leunde en zijn achterwerk naar achter stak.

“Wachten!”

Dat wachten duurde niet lang en Marcel zag dat ze terugkwam met een stuk plint en met grote ogen zag hij dat ze het omhoog bracht en tot zijn stomme verbazing zwiepte het stuk hout weldra naar beneden om hard op zijn achterste neer te komen.

“AAAAHHH!” schreeuwde Marcel en ging accuut rechtop staan, maar voor hij het wist trapte Carla hem tussen zijn benen tegen zijn zak.

“Luisteren mannetje, anders gaat dat filmpje internet op en kost dat je baan, je reputatie, je vrienden. Begrepen?”

Kreunend van pijn mompelde Marcel; “ja mevrouw Faber.”

“Wat zeg je?”

“Ja mevrouw Faber.” sprak hij nu wat duidelijker, maar nog wel met zijn hand op zijn zak, krimpend van de pijn.

“Goed zo. Staan dan weer en tegen de stelling. Oh, ik weet het beter gemaakt. Trek eerst je broek en uiteraard je onderbroek maar eens tot op je enkels geil kereltje.”

Marcel vergat zowaar de pijn aan zijn zak en zijn ogen leken wel schoteltjes zo groot.

“Kom op.”

en tot zijn eigen verbazing, alweer, ging hij staan, maakte zijn riem los en liet zijn broek zakken. Marcel realiseerde zich dat hij nu wellicht zijn baan zou houden, maar zijn waardigheid was hij kwijt en toch wond het hem op. Daarbij vond hij zijn werk en het bijbehorende inkomen veel belangrijker en weldra stond hij met een naakt onderlijf voor haar.

“Bukken en tegen de stelling leunen.” sprak ze weer en ogenschijnlijk had ze geen interesse in de edele delen van Marcel en alleen voor de spanking die zij voor hem als straf had bedacht. En dus boog hij voorover. Diep. En voelde de plint al voordat hij echt zijn reet raakte. Snuivend en grommend onderging hij de pijn. Klap na klap en toch werd hij er geiler en geiler van. In weerwil van zijn lijf probeerde hij met zijn hoofd dat onderdanige geile gevoel te onderdrukken, maar het lukte simpelweg niet.

Even gaf ze hem wat rust tot zijn verbazing, maar al snel begreep hij waarom want ze duwde haar mobieltje onder zijn neus en toonde hem zijn onderdanige houding, zijn rode kont en …. zijn harde lid en dat alles op foto's waarop hij duidelijk herkenbaar was.

“Je begrijpt toch zeker wel dat je nu helemaal de mijne bent schat.” teemde ze.

“Ja, mevrouw Faber.” zuchtte Marcel

“Zeg vanaf nu maar Miss. Ik ben je meesteres vanaf nu. Tenminste, buiten kantoortijd dan.”

Het was heel even stil …...

“Ja Miss.”

en de avond was nog maar net begonnen. Hij had zo'n vermoeden dat zijn verlichting vanavond niet zou gaan werken, maar vreemd genoeg kon hij daar wel mee leven.