Je handen samen geboeid neem de androïde je mee aan een touw. Tenminste, je krijgt steeds sterker het vermoeden dat je met een androïde te mken hebt - je ziet alleen zijn mantel, zijn broek met laarsen, zijn handschoenen, het masker over zijn hoofd. En hoewel zijn bewegingen over het algemeen vloeiend zijn, reageert hij schokkerig op situaties die hij niet heeft voorzien.

Hij neemt je mee naar een rustig verlichte ontvangstruimte, waar een delegatie van Japanse zakenlieden op jullie wacht. Drie heren, strak in het pak. Twee secretaressen - hun mantelpakjes en verzorgde kapsels maakt je extra bewust van het feit dat je helemaal naakt bent. De dames en heren kijken strak, emotieloos, voor zich uit - alsof ze niet geïnteresseerd zijn in de vorm van je borsten of de bewegingen die je borsten en billen maken bij elke stap die je zet.

Er staat een kunststof plaat in de ruimte, met een soort kruk erop. De androïde beveelt je om met je buik over de kruk te liggen. Als hij vindt dat je niet snel genoeg reageert, raakt hij je aan waarbij hij je een stroomschokje geeft. Gedwee buig je over de kruk heen, doe je wat hij zegt. Uiteindelijk sta je op je handen en voeten, met de kruk als steun zodat je je nauwelijks hoeft in te spannen. Je ontspant, maar wordt je dan plotseling bewust hoe open je staat. De zakenmannen en mantelpakjes staan achter je - ze kunnen recht bij je naar binnen kijken.

De androïde bevestigt een brede band om je nek, dan een elektrode op je hoofd. Aan de toekijkende zakenlieden legt hij uit dat dit bedoeld is om je niet te laten stikken. Hij bevestigt een kapje over je mond en neus. Hij vertelt hoe je via het kapje een verdovingsmiddel inademt. Hoe je wordt gevoed met een vloeibare substantie, erg zoet, zoiets als vla, dat alle middelen bevat die je nodig hebt. Het is altijd daar, je hoeft alleen maar het kleinste begin van een slikbeweging te maken. Zelfs als je in je slaap alleen al droomt van eten, dan loopt het via het kapje je mond in. Je krijgt zoveel als je aan kan, het is niet de bedoeling om je te laten stikken, je mag weigeren - maar als je lichaam niet weigert, dan is het er.

Laten we het doel niet vergeten. Dat is om jou zo snel mogelijk zo vetgemest mogelijk te krijgen. Helemaal opgeblazen, strak van het vet, vol van lekker vlees - dat is de bedoeling.

Je ruikt de bedelmende stof, je voelt het aanbod van de vla, je proeft het even allemaal... Even geef je je helemaal over, even ben je helemaal weg...

Je komt bij als de androïde iets met je borsten doet. Een band om je romp, die twee zuigkapjes bij je tepels op hun plaats houden. Die zorgen ervoor dat je gemolken wordt als je daar klaar voor bent. Hormonen brengen je melkproductie op gang, de kapjes gaan zuigen zodra zij een bepaalde hoeveelheid melk in je borsten hebben waargenomen. De band die hen op hun plaats moet houden, zit vol sensors. De band mag je vleesgroei niet belemmeren, de band zorgt ervoor dat hij altijd wijd genoeg is en nooit knelt. Verder registreert en onthoudt de band het schommelen van de borsten. De band neemt veranderingen waar, je borsten gaan meer schommelen naarmate ze groter worden, maar de band is slim genoeg om in overleg met andere banden van andere meiden in te kunnen schatten hoeveel melk je hebt.

Even zet de androïde de zuig-functie aan. Je voelt je tepels helemaal stijf getrokken worden. Voordat het echt pijn gaat doen, zet de androïde de machine weer uit.

Je bent weer helemaal helder als de androïde zijn aandacht naar je billen verlegt, of specifieker: naar je kut. Eerst plakt hij een androïde over je clit. Hij vertelt dat ze pas onlangs nieuwe mogelijkheden hadden ontdekt - als ze de plaats boven je vagina op specieke manieren masseren, heeft dat gevolgen die nog goed onderzocht moeten worden.

Dan schuift hij een staaf bij je naar binnen. Je vindt het niet heel prettig, nat ben je niet, je voelt je niet makkelijk toegankelijk. Maar je merkt dat de staaf zijn eigen glijmiddel produceert terwijl hij langzaam in je beweegt. De androïde vertelt dat de staaf over allerlei sensors beschikt. Zo houdt het je vochtig en op temperatuur. De staaf registreert de krampen van je spieren en probeert deze te stimuleren door uit te zetten en je met ritmische stoten overal goed op te vullen. De staaf neigt ertoe steeds weer wat dieper te stoten om daar de boel op te rekken, maar de staaf is ook alert op het voorkomen van verwondingen. De androïde weet dat stevige kutspieren zeer in trek zijn..

Je begrijpt dat verzet zinloos is. Je voelt de staaf langzaam ritmisch bewegen en je kan je alleen maar overgeven...

Je wordt je gewaar dat de androïde nu nog iets met je billen wil doen. Ook daar brengt hij een staaf naar binnen. Deze heeft ook zijn eigen glijmiddel, regelt zelf de temperatuur. De androïde legt uit dat deze staaf in eerste instantie was bedoeld om te voorkomen dat producten helemaal dichtgroeien. Voor de ontlasting is de staaf geen probleem; deze ontlasting is uiteindelijk alleen nog maar een soort bruine vloeistof, en anders houdt de staaf wel genoeg afstand om het door te laten.

De androïde had begrepen dat sommige afnemers vroegen om vlees dat dieper gepenetreerd was. Daar kan deze staaf ook in voorzien.

Ineens versnelt de staaf in je kutje zijn ritme, stoot al enkele keren naar waar hij jou straks ook helemaal gaat opvullen, en spuit dan met een krachtige straal een vloeistof in je kutje...

Het duurt even voor je weer bij komt, maar dan besef je weer dat je op een plateau staat, hangend over een kruk, met elektroden op je voorhoofd en clit, met een verdovend kapje bij je mond dat je altijd zal voorzien van voedsel, met zuigkapjes bij je borsten, helemaal open voor de ritmisch stotende staven in je vagina en anus... naast drie Japanse zakenmannen en hun mantelpakjes... en een soort alien androïde die zijn machines demonstreert door jou te lichamelijk zo te manipuleren...

Ze bespreken de effecten van verlichting op het vetmesten.

De androïde vertelt dat het mogelijk is om de meiden volledig haarloos te bestellen. Ze veranderen e de samenstelling van de vla en van de vloeistof die in je kutje gespoten wordt, en dan verliezen de meiden al hun haar. Dat kon handig zijn bij de verdere verwerking. Maar hij begrijp ook dat er afnemers zijn voor jachttrofeeën, en dan was een beetje haar wel zo esthetisch. Er werd nog verder onderzoek gedaan om de oplossing te kunnen verfijnen.

Ja, het moet ook mogelijk zijn om allerlei nieuwe middelen via meiden te ontwikkelen. Ze kunnen als chemische fabriek ingezet worden om bepaalde moleculen te leveren. De droïde vertelt dat ook in het verdere verwerkingsproces niets verloren gaat, alles wordt gebruikt.

De androïde rijdt je naar de lift. Hij leidt zijn gasten naar de controleruimte. Van daar hebben ze goed zicht op het begin van het proces. Ze laten je bij de lift staan, maar vanaf hier kan je goed zien wat er gebeurt.

De ruimte beneden is een soort grote hal. Deuren gaan open, een vrachtwagen komt aangereden. Hij zet zijn container in het midden van de hal. Deuren gaan open, naakte meiden stappen er wat verward uit. Aan de zijkant van de hal gaan poortjes open. Schermen op wieltjes komen aangesneld. Ze hebben onderling contact, ze weten van elkaar waar ze zijn, en ze vormen een haag die de meiden naar de poortjes drijft. Ze dringen zich niet heel erg op, ze staan wel onder spanning.

De androïde vertelt hoe de meiden via de poortjes op een lopende band komen. Ze komen één voor één in compartimenten waar ze compleet gereinigd worden. Dan worden ze op een krukje gevouwen, waarna zich een hele container rond haar opbouwt. De apparatuur neemt nagenoeg geen ruimte in, ze krijgen alle ruimte om goed vetgemest te kunnen worden - meer ruimte is niet nodig. Via lopende banden komen de containers in stellingen terecht, waar ze blijven staan totdat er een bestelling binnenkomt. Dan worden de containers door andere robots opgehaald en weggevoerd voor verdere verwerking...

Over het aanvoerproces wil de androïde ook wel iets vertellen. De vrachtwagens zijn onbemand, worden op afstand bestuurd. Er zijn er die naakte meisjes in vrachtwagens laden, maar ze kunnen de vrachtwagens niet volgen. Een vereiste was wel dat de meisjes helemaal naakt zijn; het was nog niet mogelijk gebleken meisjes onbeschadigd door robots uitgekleed te krijgen.

Als alle meiden afgevoerd zijn, zet de androïde je op de band. Al je apparatuur is al bevestigd, je container hoeft alleen nog afgebouwd te worden. Het wordt zwart om je heen...

Misschien heeft de androïde je nog eens gebruikt voor een demonstratie, deze keer voor een sjeik. Hij is in het gezelschap van een donker meisje met een diadeem in haar haar, gouden armbanden, een touwtje rond haar middel - verder is ze helemaal naakt. Ze houdt de riem vast van een naakt blank meisje, dat als een hondje gaat zitten. De androïde beveelt je om te knielen op een klein vierkant plateau - knielen, met je romp rechtop en je knieën wijd uit elkaar. Hij bevestigt het mondkapje, legt nog eens de bedoeling ervan uit. Dan schuift een staaf van onderaf je vagina in; het is dezelfde soort staaf zoals je eerder ook al had leren kennen, maar nu van onderaf. De droïde vertelt dat dit nog experimenteel is; het is de bedoeling om je te steeds verder spietsen met behulp van de zwaartekracht in combinatie met het feit dat je vetgemest wordt. Het is nog niet duidelijk of je lichaam extra ondersteund moet worden, of dat de kleine ruimte al genoeg is om je verticaal te houden. Ook zijn niet alle kippen geschikt voor het spit - de borsten moeten uiteindelijk niet te ver van het lichaam hangen.

De sjeik is een groot liefhebber van spieskuiken. Hij wil deze apparatuur wel kopen, maar eerst wil hij een tweede demonstratie met het aangelijnde blanke meisje dat hij heeft meegenomen. De anroïde organiseert nog een plateau. Even later zie je het andere meisje, verdoofd, genietend van de vla, in dezelfde houding als jij gespietst worden...

Misschien heeft de sjeik jullie beiden wel meegenomen naar zijn domein. Maar misschien bleef je ook wel achter in het complex.

Was het omdat je het proces bewust had meegemaakt, misschien zelfs twee maal? Omdat een demonstratie-instelling niet terug was gezet? Was je genetisch tegen de fabriek bewapend? Hoe dan ook, na deze schok kom je weer langzaam bij bewustzijn. Je realiseert je langzaam waar je je bevindt. Je probeert je de instructies van de droïde te herinneren, je weet je langzaam los te maken terwijl je de sensors overneemt en zelf bestuurt...

Je weet uit je container te komen. Eindeloze gangen verbinden reusachtige hallen. Stellingen overal, containers vliegen door de gangen naar hun bestemmingen. Geen camera's, geen gesloten poorten, geen controle. Maar waar is de controleruimte, waar is de ontvangstruimte waar je die Japanners voor het eerst zag? De hele werkelijkheid lijkt nu uit een grote stal voor het vetmesten van meisjes te bestaan. Waar is de uitgang?

Je vindt wel één van de twee Japanse mantelpakjes in een container terug. Je kijkt toe ze vla naar binnen zuigt, zachtjes ritmisch mee wiegt met de staaf soppend in haar vagina, genietend van het vetgemest worden...

Je voelt je goed nu je je bewegingsvrijheid terug hebt, maar dan vraag je je af... misschien is er geen reden om je zo onbespied te voelen. Misschien geniet iemand nu wel van jou en mag je door naar de volgende ronde...

Wat zou de volgende uitdaging zijn om hier uit te komen?