Elize Is Nooit Weer Te Laat

Elize was al een tijdje werkloos. Zelf vond ze het een beetje flauw dat haar vorige baas haar ontslagen had omdat ze te vaak te laat kwam. Het gebeurde inderdaad wel regelmatig, maar het ging vaak maar om een paar minuutjes.
Vriendinnen, waaronder Madelon, zeiden wel dat dat echt niet kon en ze kenden haar ook langer dan vandaag: Elize was altijd en overal te laat.
Op een dag belde Madelon naar Elize. “Ik weet misschien een leuke nieuwe baan voor je. Zal ik een sollicitatiegesprek regelen?”.
Elize was blij verrast. Wat een luxe dat haar vriendin dit zomaar voor haar regelde.

Het gesprek vond plaats op een dinsdag om 11 uur. Elize had de wekker gezet op 8:30, maar besloot zich nog even om te draaien toen ze naakt in haar bed lag. Voorzichtig streelde ze eens over haar poesje en sloot haar ogen.
Een ondeugende fantasie ging over in een ondeugende droom en toen Elize daaruit ontwaakte stond de wekker op 9:35. Ze sprong uit bed en stapte snel onder de douche.
Ze hield van de douche. Heerlijk inzepen en warme stralen. Daarmee kon ze alles om haar heen vergeten en dat deed ze dan ook. Uitgebreid zeepte ze haar lichaam in en genoot van de aanrakingen. Toen de kraan weer uitging, waren er twintig minuten verstreken. Ze droogde zich af en ging op zoek naar de juiste kleding voor haar gesprek.
Ze vond een chique blouse en een rokje. Toen ze voor de spiegel stond, voelde ze zichzelf wel erg sexy. Was dit rokje niet te kort? Haar blousje niet te ver open? Ze sloot een knoopje om de inkijk te verminderen, maar deed die uiteindelijk toch weer open.
Wat zouden de mensen hiermee van haar denken?
Ze trok een ander rokje aan, langer. Je zag nu haar benen minder, maar dit rokje zat wel beter om haar billen.
Over de rok was ze tevreden, maar niet over de lijnen die haar ondergoed lieten zien. Snel trok ze haar slipje uit en ging op zoek naar een string. Natuurlijk zaten die allemaal toevallig in de was. Ze zuchtte eens diep en keek naar de wasmachine. Nog 5 minuten dan was die klaar.
Ze trok toen toch maar weer het slipje aan, om daarin te gaan ontbijten.
Het ontbijt had ook de nodige tegenslagen. Er sneuvelde een bord en inmiddels stond de klok al op 10:22.
De string haalde ze snel uit de wasmachine en gooide deze in de droger, terwijl ze zichzelf op maakte, haar haren verzorgde en alles wat daarbij hoort.

10:44 stond er op het klokje in haar auto toen ze eindelijk, met string en al, wegreed. De routeplanner gaf aan dat het zeker een half uur rijden was. Ze kon zeggen dat ze in de file stond en geen parkeerplek kon vinden, maar tot overmaat van ramp had ze dit ook echt.
De klok gaf dan ook 11:27 aan, toen ze eindelijk uit de auto stapte.

Ze was dus een half uur te laat en toen ze binnenkwam, zaten twee ongeduldige mannen op haar te wachten. Het gesprek ging naar haar mening erg goed en ze dacht dat ze er verstandig aan had gedaan om het knoopje inderdaad los te maken.

Die avond belde Madelon: “Hoe ging het?”. Vroeg ze enthousiast.
“Erg goed..” begon Elize.
“Lieg niet!” onderbrak Madelon haar. Ze had al te horen gekregen dat ze gepikeerd waren dat ze iemand had aanbevolen die gelijk een half uur te laat kwam.
Gelukkig had Madelon ze erop gewezen dat de rest van het gesprek erg positief was en had een herkansing weten te regelen.
“Elize moest eens weten hoe ik voor haar door het stof ga” dacht ze terwijl Elize haar smoesjes over de parkeerplaats en de file noemde. De wekker en de slechte voorbereiding liet ze natuurlijk achterwege.
“Morgenavond wil ik graag even met je praten” zei Madelon streng.
“Om half 9 heb ik tennis, dus ik wil dat je er om half 8 bent, dan ben ik nog op tijd”.
Elize sprak af dat ze er absoluut om half 8 zou zijn.
De volgende dag at Elize extra op tijd. Het was lekker zomers en ze kon buiten op haar balkon eten in haar zomerjurkje. Ze moest toegeven dat ze erg opzag tegen haar afspraak met Madelon. Die zou haar vast weer moederlijk toespreken.
Ze begreep echt niet dat die 20 minuutjes zo’n groot probleem konden zijn en waar iedereen toch zo moeilijk over moest doen.
Met haar lege bordjes liep ze naar binnen om de afwas te gaan doen. Ze liet het teiltje vollopen met warm water en ze controleerde de tijd: half 7. Madelon zou nu niets te zeuren hebben, ze was ruim op tijd.
Toen het teiltje gevuld was, ging de telefoon. “Shit” mopperde Elize die net met haar handen in het afwaswater zat. Ze droogde snel haar handen af en nam de telefoon op.
Het was haar moeder. “Bel ik gelegen of zit je nog te eten?”.
Elize vertelde dat ze niet meer bezig was met eten, maar dat het allemaal niet gelegen kwam omdat ze zo weg moest. Haar moeder was verbaasd, zo kende ze haar dochter niet die zo punctueel met de tijd was. Ze vroeg waar ze naartoe ging.
“Naar Madelon” zei Elize en vertelde dat ze het wilden hebben over een sollicitatie. De details van het te laat komen liet ze maar even achterwege. Toch duurde het gesprek bijna 25 minuten.
Toen ze de telefoon ophing was het afwaswater weer koud. Ze moest een nieuwe teil vullen en opnieuw beginnen met afwassen. Kwart over 7 was het inmiddels al bijna, maar ze was nog op tijd.
Snel sloot ze haar woning af en liep naar de fietsenkelder waar haar fiets stond. Toen ze buiten kwam voelde ze de koude wind onder haar jurkje waaien. Direct had ze kippenvel op haar benen en ze voelde haar stijve tepels door de stof van het jurkje priemen.
Zo kon ze echt niet op de fiets, ze moest nog maar even snel iets anders aantrekken. Ze sloot de fietsenstalling weer af en ging terug naar boven.
Toen ze de trap op wilde rennen, werd ze tegengehouden. Het was een buurman van twee huizen verder. Ze wist zijn naam niet meer, maar ze had wel eens op zijn kat gepast.
“Elize, wil jij volgende week zondag nog eventjes op mijn poesje passen?”. Hij gebruikte altijd het woord poesje voor zijn huisdier en leek de dubbelzinnigheid wel leuk te vinden. De blote benen en de stijve tepels ontgingen hem ook niet en hij maakte dit gesprek langer dan nodig door het te hebben over de soorten kattenvoer, wat hij voer voor het poesje noemde.
“Ik zal op uw katje letten” zei Elize abrupt. “Maar ik moet nu echt gaan”.
Ze verontschuldigde zich en wilde verder lopen.
“Uhm” zei hij. Elize draaide zich zuchtend om. Wat wilde hij nog meer.
“Zul je zondag wel op tijd zijn, de vorige keer was je er ook een kwartier later dan afgesproken”.
Ze maakte de belofte. Jezus, wat deed iedereen toch ineens moeilijk over de tijd.
Ze stormde haar woning in, waar de klok half 19:26 aangaf. Ze ging het niet meer redden, wist ze nu.
Ze kleedde zich uit, trok een spijkerbroek aan, die strak om haar kontje zat. Ze pakte wat sneakers, zodat ze snel zou kunnen fietsen en een hemdje. Voor de zekerheid pakte ze ook nog even een jasje voor ze de deur weer dicht trok.

Ze fietste zo hard het kon door de kou. De verkeerslichten zaten tegen, maar ze fietste zelfs een keertje door het rode licht. Buiten adem kwam ze aan bij Madelon. Het was bijna 10 over half 8. Ze was best tevreden met zichzelf, dat ze de schade had weten te beperken.

Madelon was allerminst tevreden. “Ik dacht dat wij half 8 hadden afgesproken?” zei ze streng. Elize probeerde het weg te lachen, maar Madelon was genadeloos.
“Jij kunt ook echt nooit op tijd komen, of wel?”.
Ze pakte Elize stevig bij haar pols en sloeg met haar andere hand onverwacht hard op Elizes bil.
“Au!” zei Elize geschrokken, maar ze kreeg nog een klap op haar andere bil.
“Weet je wel hoeveel moeite ik gedaan heb?” vroeg ze, terwijl ze wisselend van bil op de spijkerbroek sloeg.
“Het spijt me” zei Elize.
“Het spijt je helemaal niet! Ik had je uitgenodig om hier met je te praten, maar wie niet horen wil die moet maar voelen”.
Elize voelde haar billen gloeien.
“Hup, trek je broek uit!” zei Madelon streng.
Ze geloofde haar eigen oren niet, maar Madelon keek met een ernstig gezicht op een hoofd dat rood gloeide van woede.
Ze maakte haar broek los en liet hem langzaam zakken. “Hup!” spoorde Madelon haar aan.
Zodra ze de spijkerbroek over haar enkels trok, kreeg ze weer een harde klap op haar bil.
Nu de bescherming van haar broek weg was, en alleen haar slipje haar huid nog scheidde van de hand van Madelon deed het nog meer pijn. Ze dacht dat haar billen in brand stonden.

Madelon speelde veel tennis en de kracht in haar armen werd met iedere klap duidelijk. Klets, klets, klets! klonk het bij iedere keer dat haar hand de dikke bil raakte.
Madelon ging zitten, terwijl Elize de tranen in haar ogen had. Gedeeltelijk van de pijn in haar billen, maar nog meer van de beschamende positie.
Gelukkig leek het voorbij nu Madelon naast haar tennistas had plaatsgenomen.

Elize durfde haar niet aan te kijken en wilde hij spijkerbroek oprapen.
“He! Ik ben nog niet klaar met jou!” riep Madelon weer streng. “Trek je slipje maar uit!”.
Elize keek op. Hoorde ze dat goed?
Ze wist dat ze het goed gehoord had en dat Madelon onverbiddelijk was. Ze schoof haar duimen in haar slipje en schoof deze langzaam omlaag. Ze schaamde zich kapot om hier zo strippend voor haar vriendin Madelon te staan.

Vanuit haar stoel bekeek Madelon de inmiddels roodgloeiende billen en het gladde kutje dat tevoorschijn gekomen was.
“Hierkomen” zei ze, terwijl ze op haar knie tikte. Elize kwam langzaam dichterbij, tot ze voor Madelon stond. Deze trok haar voorover over haar knie en hield haar met 1 hand laag.
De andere hand kletste al snel weer tegen haar blote bil. Dit keer niet meer beschermd door een stukje stof. “Aaaaauuu!” huilde Elize bij iedere klap.
Ze hoorde Madelon, zachtjes in de verte tellen. “Vierentwintig, vijfentwintig”. Zo ging ze nog even door, tot Elize het niet meer kon horen door haar eigen gegil.
Ze dacht dat Madelon haar nu zo’n veertig klappen op haar blote billen gegeven had, maar het voelde alsof het er honderd waren.
Madelon stopte. Elize kon weer even op adem komen. Ze voelde een strelende hand over haar gloeiende billen. De hand gleed omlaag tussen haar benen en raakte zelfs even haar kutje.
“Wel potverdorie!” riep Madelon uit. “Wordt jij hier nog geil van ook?”.
Elize schudde haar hoofd dat het niet zo was, maar het was niet te ontkennen dat de pijn wel de nodige opwinding bij haar bezorgd had.
Madelon hield haar nu nog steviger vast en grabbelde wat in de tennistas die naast haar stond. Elize kon de haarborstel niet zien die tevoorschijn kwam, maar gilde toen de achterkant van de borstel hard op haar al gloeiende bil kwam.
“1”, “2” telde Madelon weer bij haarzelf, terwijl de borstel om en om haar billen raakte. De vuurrode huid, golfde bij iedere klap en haar hele lichaam gaf een schok van weerstand. Met haar voeten spartelde ze.
Ze wilde dit niet meer, ze zou voortaan altijd overal op tijd komen.
“Alsjeblieft, stop, Madelon, ik zal nooit weer te laat komen”.
Madelon negeerde haar. “16”, “17” telde ze.
“Alsjeblieft, ik beloof het!” jammerde Elize.

Tevreden stopte Madelon. Niet liet Elize met bibberende knieën opstaan. Tevreden bewonderde ze het resultaat en de glinstering in haar ogen waren een openbaring voor Elize: Madelon vond het gewoon ontzettend geil om haar zo te spanken.
Madelon liet zich niet zo makkelijk betrappen en stuurde Elize naar de hal, waar een grote spiegel stond. Hier liet ze haar een tijdje haar vuurrode billen bekijken, met daarop duidelijke donkerrode sporen waar de haarborstel haar geraakt had.

Ze stond nog wat te jammeren tot ze weer bij zinnen kwam. Toen ze haar broek weer aan mocht trekken, merkte ze dat het vocht tussen haar benen liep van geilheid. Hoe kon dit haar nou zo opwinden? vroeg ze zichzelf af.
De spijkerbroek en slip schuurden langs haar pijnlijke huid.
“Morgen heb je weer een sollicitatiegesprek, een herkansing, ik hoop dat je hieraan terugdenkt en beter je best zult doen” zei Madelon streng.
Elize kon alleen maar knikken.

“Het is kwart over 8 geweest, ik kom te laat voor de tennis”. Met die woorden stuurde ze Elize weer weg.

Op de fiets deed het zadel genadeloos pijn aan haar pijnlijke kont. De broek schuurde, het zadel leek harder dan ooit en ze was blij toen ze thuis haar kleding uit kon trekken en zich op haar buik op haar bed kon laten vallen.
Naakt bleef ze zo liggen, dit deed het minste pijn. Haar hand gleed onder haar lichaam door naar haar kutje. Normaal vingerde ze zich altijd op haar rug, maar dat was nu onmogelijk. Zachtjes streelde ze zichzelf, terwijl ze haar heupen zo veel mogelijk omhoog duwde.

Ze kreunde, terwijl ze terugdacht aan wat er vanavond allemaal gebeurd was. Het was zo bijzonder, zo vernederend, zo pijnlijk, zo beschamend, maar toch zo fijn.
Kreunend kwam ze klaar, tot ze in een diepe slaap viel.

“Je bent mooi op tijd” zei de dame met wie ze een sollicitatiegesprek had de volgende dag tevreden. Elize was zelfs een paar minuutjes te vroeg. Ze mocht plaatsnemen op een stoel. Dit deed ze voorzichtig, maar zodra haar billen de zitting raakte, werd ze weer in volle teugen herinnerd aan de straf die ze gekregen en verdiend had.

Nog diezelfde week, haar billen waren inmiddels weer een beetje hersteld, kreeg ze telefoon. Ze kreeg alsnog de baan. Ze belde Madelon, die haar met de harde hand een wijze les geleerd had. Wat was ze blij met een vriendin als haar.