De deur naar de lerarenkamer is gesloten merk ik als ik door de gang loop. Het zal toch niet vanwege de nieuwe directeur zijn… Onze oude directeur, meneer Dijkstra, is vorige week ontslagen. Iedereen weet waarom. Hij gaf liever het schoolgeld uit aan hemzelf dan aan nieuwe schoolspullen, maar daar wordt niet over gesproken. Op het moment dat ik binnenkom is zijn vervanger zijn speech aan het afronden.

‘…Uiteraard kunnen jullie alles aan mij kwijt en zal ik deze school een beter toekomstperspectief bieden dan mijn voorganger. Dank voor jullie aandacht,’ sluit hij af. Hij heeft een diepe stem, wat mij fijn in de oren klinkt. Het is tien minuten voor lestijd. Blijkbaar was iedereen eerder op school. Natuurlijk heeft niemand mij op de hoogte gesteld van deze bijeenkomst. De andere docenten mijden me het liefst. En ik weet niet precies waarom. Als mijn collega’s langs me heen lopen, zie ik de nieuwe directeur.

Het is een knappe man. Ik schat hem begin veertig. Tall, dark and handsome. Zijn pak is precies op maat gemaakt en hij lijkt uit een catalogus uit de méditerranée te zijn gestapt. Hij kijkt me aan. Ik glimlach beleefd.

‘Julia,’ stel ik mezelf voor. Ik steek mijn hand uit. Hij pakt mijn hand krachtig vast en kijkt diep in mijn ogen. Ik kan niet ontkennen dat mijn onderbuik even tintelt.

‘Jasper Koning. Ik zag je niet bij mijn speech, klopt dat?’ Hij laat mijn hand los. Even ben ik in de war. Ik had gedacht dat hij iets exotischer bloed zou hebben.

‘Dat klopt,’ zeg ik. Dat ik niet van deze meeting wist klinkt zelfs mij nu zielig in de oren. Maar ik benoem het toch. Ik ben hier immers pas 3 maanden en heb het gevoel dat ik me nog moet bewijzen.

‘Heb je enig idee waarom alleen jij niet bent geïnformeerd?’

‘Eerlijk gezegd niet,’ zeg ik. ‘Voor zover ik weet heb ik geen woorden gehad met mijn collega’s. Ik heb het er wel eens over gehad met meneer Dijkstra, maar hij wimpelde me af. Ik heb met mevrouw Wever erover geprobeerd te praten, maar zij zegt niet te weten wat ik bedoel.’

De bel gaat.

‘Ik zal kijken wat ik kan doen,’ zegt Jasper bij wijze van afscheid, hij knikt en loopt de deur uit.

Als ik voor de klas sta, dwalen mijn gedachten steeds af naar onze nieuwe directeur. Die avond in bed vraag ik me af wat er onder dat smetteloze maatpak zit…

Maandag hebben we een studiedag. Om onze nieuwe directeur beter te leren kennen. Ik ben hier wel van op de hoogte omdat we allemaal een e-mail van hem hebben gehad. Het is de aanloop naar de zomervakantie en al erg warm. Ik heb een mouwloos nauwsluitend jurkje aan. Maar met dit weer was ik nog liever naakt geweest. Alle docenten nemen plaats in de speciaal ingerichte klas. Ik word afkeurend aangekeken door mijn buurvrouw, mevrouw Wever, maar ze kan niets zeggen, want directeur Koning komt binnen. Ik snak even naar adem. Wat vind ik hem aantrekkelijk… Hij trekt zijn colbert uit en stroopt de mouwen van zijn overhemd op als hij gaat zitten. In zijn inleidende praatje zegt hij dat we hem vooral bij zijn voornaam moeten noemen en dat hij uitziet naar een prettige sfeer. De stof van zijn overhemd spant om zijn bovenarmen en ik kan alleen maar dromen van de rest van zijn lichaam. Daarom heb ik niet veel meegekregen van deze ochtend. Vooral niet omdat onze nieuwe directeur nogal broeierige blikken mijn kant op stuurde. Of misschien verbeeldde ik het me maar…

In de daaropvolgende weken lijkt het steeds warmer te worden en heb ik moeite met het vinden van passende doch luchtige kleding. Ook heb ik moeite met concentreren als ik de directeur zie. Hij is altijd maar even in de lerarenkamer, maar lang genoeg om mijn hele dag in de war te brengen. Vooral omdat hij altijd op een bepaalde manier naar me kijkt voor hij de lerarenkamer verlaat.

Soms draag ik geen slipje als ik de deur uitga. Maar sinds Jasper er is doe ik dit ook vaker naar school. Dan kan ik snel tussen lessen door stoom afblazen op het toilet…

Een maand later sta ik net toetsen uit te delen, als ik achter me hoor:

‘Julia!’ Een van mijn vrouwelijke collega’s staat in de deuropening met een zuur gezicht naar me te kijken. ‘De directeur wil je spreken. Ik neem de klas wel even over.’ Ze loopt doelgericht op mij af, neemt de toetsen over en ik loop de klas uit. Hoewel ik weet dat hij bijna alle docenten in de afgelopen weken één op één heeft gesproken, ben ik toch een beetje nerveus. Ik vraag me af wat hij gaat zeggen. Mijn hakken tikken op de marmeren traptreden als ik naar de bovenste verdieping loop. Zijn kantoor is aan het eind van de gang. Als ik voor zijn dichte deur sta klop ik eerst drie keer.

‘Kom binnen,’ hoor ik zijn gedempte stem. Ik stap zijn kantoor binnen en zie dat het interieur nog precies hetzelfde is als dat van zijn voorganger. Hoewel het er nu veel opgeruimder uitziet. Jasper heeft zijn mouwen weer opgestroopt.

‘Je wilt mij spreken?’ vraag ik als ik de deur achter me dicht heb gedaan.

‘Inderdaad, ga zitten alsjeblieft.’ Met een kriebel in mijn buik ga ik zitten. Door de open jaloezieën achter hem zie ik felgroene boomtoppen en een strakblauwe lucht.

‘Hoe bevalt het je hier?’ steekt Jasper van wal. We hebben het even over mijn vorderingen en de frisse wind die hij door deze school wil laten waaien. Ik kan alleen instemmend knikken en glimlachen.

Dan zegt Jasper: ‘Dit is een beetje moeilijk voor me, omdat wij elkaar natuurlijk nog niet zo goed kennen.’ Nu begin ik echt nerveus te worden en schuif naar het puntje van mijn stoel. Wat bedoeld hij? ‘Maar ik ben erachter waarom de andere docenten je niet zo mogen. Het komt door de kleding die je draagt. Het is nogal… ongepast.’

‘Ongepast?’ zeg ik. Ik begrijp het niet helemaal en ben in de war. Dat ziet hij aan mijn gezicht, want hij vervolgt:

‘De code is vrij simpel voor de vrouwelijke docenten. Nette blouse, nette rok, geen blote benen, niet te hoge hakken en haren vast. Dat geld ook voor de rok van een jurk. We bevinden ons niet voor niets in een Christelijke school. Maar in jouw geval lijken je rokken te kort, je bloezen zijn niet netjes genoeg en…’ hij zoekt naar woorden, ‘Ik heb van mannelijke docenten te horen gekregen dat zij je verdenken van het niet dragen van ondergoed.’

Geschokt kijk ik de Jasper aan. Dit kan hij toch niet menen? Ik weet zeker dat het niet te zien is. Shock maakt plaats voor boosheid en ik zeg: ‘Hoe durven ze! Ik draag mijn rokken boven de knie, ik loop echt niet met mijn borsten te koop zoals mevrouw Wever met haar meloenen!’

Jasper grinnikt. Maar ik ga verder: ‘Ik heb mijn haar vast en ik houd me aan de hakken regel, ik heb zelfs kousen aan met dit hete weer. Het gaat er toch om of ik een goede docent ben, of niet?’

‘Dat zeker. Maar wij hanteren bepaalde regels en daar dient iedereen zich aan te houden. Ook jij.’

‘In de regels staat niets over ondergoed,’ mompel ik. Het is eruit voor ik het besef. Ik bijt op mijn lip. Als ik op kijk zie ik een twinkeling in Jaspers ogen. Maar hij vervolgd serieus:

‘Het is mijn plicht om ervoor te zorgen dat alle schoolregels worden nageleefd. Dus moet ik nakijken of de roddels waar zijn…’ Hij staat op en pakt een liniaal.

‘Maar… wat bedoel je? Wat ga je doen?’ zeg ik verward terwijl Jasper om zijn bureau heen stapt. Een kriebel loopt langs mijn ruggengraat als hij met de liniaal naast me staat. Hij kijkt op me neer. Autoritair zegt hij: ‘Ga daar maar staan, met je gezicht naar de muur.’

Als er niet zo’n broeierige sfeer had gehangen opeens, had ik dit belachelijk gevonden. Maar ik sta gedwee op en ga met mijn gezicht naar de muur staan. Jasper doet de jaloezieën dicht en de deur op slot. De klik van het slot maakt me nerveus, maar tegelijk verwachtingsvol. Hij komt achter me staan. Het is een stuk donkerder nu en ik krijg het warmer.

‘Eens even kijken. Het is beter als je je rug recht en je benen een beetje uiteen hebt. Dan kan ik beter meten.’ Ik voel de liniaal tegen mijn kuit wat een signaal stuurt naar mijn poesje die spontaan samentrekt. Hij mompelt wat.

‘Wat is er?’ vraag ik meteen.

‘Je rok is te kort. En dat is een probleem.’ Deze absurde situatie laat me bijna lachen. ‘Nu moet ik ook nakijken of je wel ondergoed draagt. Anders moet ik je helaas ontslaan.’

Ik draai me met een ruk om. Dit is werkelijk ongehoord en overstijgt elke vorm van omgang tussen een directeur en docent. ‘Dat kan je niet maken! Hoe durf je… Ik weet niet waar jij heen wilt met deze beschuldigingen, maar ontslaan gaat te ver.’

Jasper kijkt me onbewogen aan. Maar ik zie weer die twinkeling in zijn ogen. En hij glimlacht.

‘Als je gewoon ondergoed draagt is er toch niks aan de hand? Waarom zou ik zo’n goede docente als jij zomaar ontslaan. Ontspan je maar een beetje.’ Hij legt de liniaal weer op zijn bureau en zet een stap naar mij toe. Ik stap naar achteren, waarbij ik tegen de muur kom te staan. Hij gaat nog dichterbij me staan.

Even is het ontzettend stil in zijn kantoor. Er hangt spanning in de lucht. Ik voel mijn hart bonken en mijn lichaam lijkt in trance. Ik kan nog weglopen, denk ik, maar alsof hij mijn gedachten kan lezen legt Jasper zijn hand zacht op mijn gezicht. Hij aait mijn wang met zijn duim terwijl hij me aankijkt. Het is een fijn gevoel. Mijn emoties gaan alle kanten op. Ik ben nog geschokt door wat er net is gebeurd, maar nu hij zijn volledige aandacht op mij richt en ik de blik in zijn ogen zie, kan ik niet anders dan afwachten wat hij gaat doen. Zijn blik is peilend, mijn ademhaling trilt. Hij blijft mijn wang strelen. En opeens duwt hij zijn duim in mijn mond. Ik ben zo verbaasd dat ik me meteen overgeef en in een reflex op zijn vinger zuig.

‘Goed zo meisje,’ mompelt hij. Ik voel me meteen speciaal. Zijn andere hand legt hij op mijn knie. En hij schuift naar boven. Onder de rok. Terwijl hij in mijn ogen blijft kijken. Ik kijk terug terwijl ik koortsachtig denk aan het slipje wat ik uiterst vandaag besloot niet aan te trekken. En waarom heb ik vandaag een los vallende rok aan… Zijn hand gaat moeiteloos verder omhoog, langs de binnenkant van mijn dij, langs de band van mijn kous. ‘Is er iets?’ vraagt hij plagerig. En dan raakt hij mijn naakte schaamlippen aan. Even stopt hij. Ik zie dat hij dit niet had verwacht. Maar zijn verraste uitdrukking maakt plaats voor een ondeugende glimlach. En hij laat een vinger tussen mijn inmiddels natte lipjes glijden. Zonder omhaal duwt hij die vinger in mij terwijl hij met zijn duim mijn klitje beroerd. Ik kreun gesmoord.

‘Dat dacht ik al. Je bent een onbeschaamde lerares,’ zegt hij en hij haalt zijn duim uit mijn mond. ‘Laat me zien hoe stout je bent…’