Laarzen

Een verhaal geschreven door Ceder

Hij zit op zijn knieën. Voor haar. Naakt. Zonder een idee van wat er gaat gebeuren.
Hij vindt haar mooi. Haar rustige overwicht, haar sierlijke bewegingen, haar geur. Alles is perfect. Hij wordt vervuld door haar warmte, haar zekerheid. Ze voelt veilig. Hij kijkt graag naar haar. Een gevoel wat hij heeft gemist.
Vroeger, in de klas, kreeg hij vlinders van juffrouw Rosa. De eerste jaren van de basisschool was zij er altijd voor hem. Als hij iets niet snapte legde zij het uit. Als hij was gevallen op het schoolplein plakte zij de pleister. En als hij moest huilen waren het haar woorden die hem troostten.

Eigenlijk was hij gewoon verliefd op juffrouw Rosa. Haar vrouwelijke volwassenheid. Het maakte hem opgewonden. Ze droeg witte strakke truitjes, en lange witte laarzen.

Zijn eerste erectie kreeg hij toen hij over haar droomde.
Hij wist niets van juffrouw Rosa. Waar ze woonde, of ze getrouwd was. Het kwam niet in hem op om dat te vragen. Hij wilde alleen maar naar haar kijken. Elke dag ging hij opgewekt naar school. Als ze door de klas liep knielde ze soms bij hem neer, dat was al genoeg. Dan was zijn dag volmaakt.
Na de zomervakantie van de vijfde klas was hij verdrietig. Zijn droom viel in duigen. Juffrouw Rosa stond niet meer voor de klas. Ze kregen nu les van meneer Diepenveen. Hij droeg geen strakke truitjes, maar een stoffig oud pak.
In de pauzes liep hij vaak langs de lerarenkamer. Door het bovenraam keek hij naar juffrouw Rosa. Soms zag ze hem. En lachte naar hem. Hij durfde niet met haar te spreken, maar ‘s nachts droomde hij dat ze hem aankeek terwijl hij masturbeerde.
Toen hij naar de middelbare school ging verdween Juffrouw Rosa uit zijn leven. Er waren wel leraressen. Maar die waren niet lief, en ze droegen gebloemde soepjurken. Of lelijke spijkerbroeken met rare schoenen. Alles veranderde.
Soms bladerde hij door de tijdschriften van zijn moeder. En zocht naar foto's van vrouwen die op juffrouw Rosa leken. Maar steeds minder vaak dacht hij aan haar.
Steeds minder vaak masturbeerde hij. Zelfs de dromen verdwenen op den duur.
De jongens in zijn klas praatten over de meisjes in zijn klas. Wie de mooiste borsten had, de mooiste billen, het mooiste gezicht. Het raakte hem niet. De meisjes waren kinderachtig. Ze deden wel volwassen, maar ze waren het niet echt. Hij zou nooit opgewonden raken door zo’n meisje.
Maar de meisjes dachten heel anders over hem. Ze kwamen naar hem toe en draaiden hun heupen en raakten hem aan. Hij vond het vervelend.
Toch was er één meisje dat hem wist te verleiden. Ze droeg witte laarzen en een wit truitje. Ze kregen verkering. Louise. Ze zoende lekker. Hij vond het heerlijk om met haar te zoenen. Maar het ging uit. Ze praatte teveel. En hij wist niet hoe hij daarmee om moest gaan. "Dat is kleuterpraat." zei hij. En dat vond zij niet zo leuk. Dan werd Louise boos. En soms zei hij per ongeluk Rosa tegen haar. Dan was het helemaal mis.
Daarna kwam Kate. Hij leerde haar kennen de tennisclub. Ze droeg geen laarzen, wel witte truitjes. En Kate was knap. Blonde lange haren, en een mooie stem. Tijdens een feest na een toernooi verleidde ze hem. Samen fietsten ze naar haar flat. Ze dronken witte wijn en toen ze uitgepraat waren kroop ze naast hem en streek door zijn haar. Hij was verbaasd dat zij hem leuk vond. Hij was verbaasd dat zij met hem wilde vrijen. En hii kwam veel te snel klaar. Ze lachte erom.
De verkering met Kate werd een vaste relatie. Ze kochten een mooie etage in het hartje van de stad. Het leven was compleet. Hij en zijn vriendin. Twee Siamese katten. Leuke vrienden, veel feestjes en verre reizen.
Vandaag is het tijd voor nieuwe schoenen. Hij draagt al jaren hetzelfde model. Na twee jaar koopt hij eenzelfde paar. Bij dezelfde schoenenwinkel. Hij heeft geen idee het hoeveelste paar dit wordt.
Hij gaat zitten op een bankje. Eigenlijk hoeft hij ze niet te passen. Hij weet precies welke maat hij nodig heeft. Maar voor hem staat een vrouw met lange leren laarzen in haar hand. Zijn ogen kunnen haar benen niet loslaten. Mooie slanke benen in dunne kousen. De laarzen die ze past zijn niet in overeenstemming met haar kleding. Het klopt niet. Het zijn hoerige laarzen, met net iets te hoge hakken. Terwijl haar kleding juist heel verzorgd en zacht is. Hij rukt zich los van haar beeld en kijkt afwezig naar zijn eigen schoenen. Onrust. Hij moet weer naar haar kijken.
Hij wil haar voelen, haar ruiken. Maar dat is raar. Ze gaat vlak naast hem zitten. Hun heupen raken elkaar. Doet ze dat expres?
Ze kijkt naar hem, hij voelt haar blik en kijkt haar aan. Hij kan alleen maar dom glimlachen. Hij ruikt haar lucht. Het is alsof hij het herkent. Haar doortastendheid maakt hem week. Ze blijft hem aankijken zonder iets te zeggen, één mondhoek iets omhoog. Geamuseerd. Hij voelt zich zacht en kwetsbaar. Hij is weer een jongetje. In de schoolbank. Met juffrouw Rosa voor het bord.
Ze opent haar mond en lacht. Haar blonde haren glijden langs haar nek terwijl ze bukt om de laarzen dicht te ritsen. Hij geneert zich, maar zijn ogen volgen haar als ze opstaat op en voor de spiegel gaat staan. Ze draait met haar heupen en kijkt hem aan.
Vind je ze mooi?
Hij heeft geen idee wat hij moest zeggen. Hij is zo in de war.
Ja. Mooi. stamelt hij.
Ze blijft hem aankijken en loopt naar hem toe. Totdat ze vlak voor hem staat. Hij durft niet weg te kijken, en hij wil dat ook niet. Hij wil alles doen wat zij van hem verlangt. En hij voelt dat hij haar moet blijven aankijken. Ze brengt haar heupen tot vlak bij zijn gezicht. Hij kijkt langs haar borsten in haar ogen. Ze draait zich om en kijkt hem weer aan, ze weet dat ze hem heeft, hij is van haar, en ze vindt het heerlijk.
Hij voelt een tinteling in zijn kruis. Zijn pik groeit in zijn onderbroek.
Vind je ze echt mooi?
Hij knikt.
Weet je wat? Als je ze mooi vindt mag jij ze betalen.
Het voelt alsof hij valt. Dwars door een gebouw heen. Dwars door de vloeren heen. In de kelder blijft hij vallen. Geen idee wat hij moet zeggen.
Ze ziet het gebeuren en het maakt haar geil. Ze wil hem. Ze wil hem laten kruipen voor haar. Ze lacht. Een glimlach die hem vertelt dat hij niks te kiezen heeft. En tot zijn verbazing hoort hij zichzelf zeggen dat het goed is.
Ja?
Ze blijft hem aankijken terwijl ze de laarzen langzaam weer losritst.
Hij omklemt de doos met zijn eigen nieuwe schoenen en zij legt haar doos er bovenop. Gedwee volgt hij haar met beide dozen naar de kassa.
Zijn hart bonst in zijn keel. Wat is hij aan het doen?
Ah, zei de verkoper achter de kassa, jullie hebben alles kunnen vinden?
Ja, antwoordt hij. En zonder blijk te geven van de spoken in zijn hoofd betaalt hij beide paren.
Zal ik ze bij elkaar in een tas doen voor jullie?
Doe dat maar, zegt ze met een lach.
Gedachten schieten door zijn hoofd.
Twee! Twee tasjes graag! Deze vrouw hoort niet bij mij! Dit is een misverstand.
Maar hij zegt niks. Hij hoort bij haar. Hij kijkt hoe de twee dozen in dezelfde tas verdwijnen.
Gedwee neemt hij de tas aan, kijkt schuchter naar de vrouw naast hem en volgt haar wiegende heupen, de straat op.
Hij kijkt naar de ijswinkel tegenover de schoenwinkel in een poging weer grip te krijgen op de situatie. Maar hij weet niet hoe het nu verder moet.
Kom, loop even met me mee, zegt ze beslist. Als je de laarzen zo mooi vindt, dan vindt je de rest vast ook heel interessant. En bovendien, je hebt wel iets terugverdiend.
Ze pakt resoluut zijn hand.
Een warme hand, een lieve hand. En in gedachten loopt hij weer samen met juffrouw Rosa naar de gymles. Alle kinderen twee aan twee. Hij zorgde er graag voor dat hij alleen overbleef omdat hij dan met juffrouw Rosa mocht lopen.
De hand van deze vrouw voelt net zo veilig als de hand van juffrouw Rosa. Hij voelt zich weer klein worden. Ergens is er nog een stemmetje in zijn hoofd. Maar hij luistert niet meer. Hand in hand loopt hij met haar mee, de straat uit. Ze zwijgen. Ze zijn alleen maar samen. Hij, het jongetje van vierendertig met zijn eerste grijze haren. En zij. Veel ouder. En volwassener. Het voelt vreemd. Vreemd maar veilig.
Ze neemt hem mee naar een groot wit pand aan de rand van het park. Oud sjiek. Ze opent de deur en ze lopen over de brede marmeren trap naar de eerste etage. Daar betreden ze een grote lichte suite. Door de enorme ramen ziet hij de bomen van het park.
Ga zitten.
In de kamer staan een kersenhouten salontafel met gekrulde voeten en vuurrode houten leunstoelen. In de hoek een oude dekenkist met een grote Chinese vaas. Hij voelt zich thuis.
Espresso?
Hij kijkt haar aan en knikt beleefd. Ze loopt naar de keuken en komt terug met een piepklein kopje espresso, precies wat hij lekker vind.
Dat heb je wel verdiend, zegt ze.
En weer is het stil. Hij drinkt. Hij wil iets zeggen om de stilte te verbreken, maar alles wat hij nu zou zeggen zou idioot zijn. Kleuterpraat. Dus hij zwijgt en bijt op zijn bovenlip. In de hoek staat een tafeltje met een platenspeler. Aandachtig laat ze de naald in de groef zakken van de plaat die al op de platenspeler ligt. Stille klassieke muziek.
Hou je van Chopin?
Hij knikt. Hij laat de muziek binnenkomen en ontspant.
Wil je weten voor welke kleren ik deze laarzen heb uitgezocht?
Hoe bedoel je?
Nou, je denkt toch niet dat ik ze bij deze kleding zal dragen?
Hij glimlacht. Dat was precies wat hij had gedacht toen hij haar zag in de winkel.
Zal ik het je laten zien?
Nog voordat hij iets kan zeggen loopt ze de kamer uit en de trap op.
Dit is het moment waarop hij zich uit de voeten kan maken. Nu blijven zal zijn leven veranderen. Nu weg gaan zou het makkelijk maken. Hij kan stilletjes de tas met zijn schoenen pakken en de deur uit lopen, haar leven uit.
Hij komt even overeind. Maar zinkt weer terug in zijn stoel. Hij moet blijven. Dit moet gebeuren. Hij vertrouwt haar. Ze is zo lief en zo duidelijk. Ze geeft hem geen ruimte om te twijfelen. En dus blijft hij zitten.
Hij doet zijn schoenen uit. Maakt een knoopje van zijn overhemd los en leunt achterover in de zachte stoel. Hij luistert naar de muziek en ontspant. Hij sluit zijn ogen een paar seconden en als hij ze weer opendoet staat ze lachend voor hem.
Hij verstijft. De zwarte panty’s zijn verruild voor prachtige netkousen. Hij voelt hoe zijn lul groeit in zijn broek. Hij slaat zijn benen over elkaar.
Zijn blik volgt de lange benen naar boven. Een korte zwarte leren rok met daarboven een leren bustier. Haar volle borsten zijn zichtbaar. De bustier duwt ze omhoog en omsluiten de onderkant van haar welvingen terwijl haar tepels zichtbaar blijven. Mooie stevige tepels die hem roepen. Hij wil ze aanraken, ze in zijn mond nemen.
Hij dwingt zichzelf om niet langer naar haar borsten te staren. Zijn ogen dwalen af naar haar gezicht. Ze heeft de naturelkleurige lippenstift vervangen door felrode. Haar blonde haren zijn opgestoken en in haar hand heeft ze een zweepje.
Ze pakt de doos met de laarzen, gaat voor hem staan en duwt langzaam zijn benen weer uit elkaar. Ze geeft hem de doos en zet haar voet precies tussen zijn benen op de zachte stoel.
Heb je wel eens een vrouw laarzen aangedaan?
Hij hangt achterover in de bank en kan nergens naar toe. Het lijkt wel alsof hij zich niet meer kan bewegen. Zijn lichaam voelt versteend. Warm en koud tegelijk. Het enige waar duidelijk nog wel leven in zit was zijn lul.
Mijn God, als ze maar niet zou zien dat...
Toe maar, of durf je niet?
Hij kijkt naar de doos in zijn handen.
Met klamme handen opent hij de doos en haalt de eerste laars eruit.
Het leer ruikt heerlijk. Zijn vingers ritsen de zijkant open en hij pakt haar voet om hem in de laars te laten glijden. Hij zit als gegoten. Moeiteloos ritst hij de laars weer dicht.
Ze wisselt van been. Nu ze op de hooggehakte laars staat is ze ineens langer. En nog mooier lijkt het wel. De andere voet plant zich nu tussen zijn benen. Nog dichter bij zijn kruis. Ze moet het nu wel zien.
Hij vermant zich. Pakt de andere laars en trekt ook deze aan.
Toe maar, zegt ze. Je hebt ze zelf betaald. Je mag ze aanraken.
Hij laat zijn vingers over de laars glijden... het zachte leer werkt erotiserend. Hij voelt een tinteling door zijn lijf gaan terwijl hij de vorm van haar kuiten volgt over het leer.
Aan de bovenkant van de laars was aangekomen twijfelt hij. Heel even houden zijn vingers stil, maar dan gaan ze verder over de netkous. Hij voelt de warmte van haar benen, haar huid.
Hij kijkt naar haar gezicht. Kalm. Ze laat niks blijken. Geen goedkeuring. Geen afkeuring. Ze kijkt alleen maar. En hij kijkt terug. Hij wil haar zo graag verder aanraken. Ze weet het en ze geniet ervan. Iedere minuut dat hij naar haar verlangt krijgt ze hem meer in haar macht. En dat windt haar op.
Haar been blijft rustig staan terwijl zijn vingers over de netkous verder omhoog glijden. Hij voelt waar de kousen ophouden en haar blote huid begint. Zijn pik begint nu akelig hard op te zwellen.
Hij denkt aan juffrouw Rosa. Zij liet ook nooit iets merken. Maar hij wist zeker dat zij net zo naar hem verlangde als hij naar haar. Het kon niet anders zijn.
Zijn vingers glijden verder over de naakte huid van de binnenkant van haar bovenbeen. Zijn neus vertelde hem wat zijn vingers nog net niet kunnen voelen. Ze is opgewonden...
Zie je wel. Ze verlangt ook naar hem.
Zijn vingers glijden verder omhoog tot precies daar waar haar been ophoud. In gedachten voelt hij haar warme zachte schaamlippen al.
En dan... TIk!
De zweep. Een ferme tik op zijn hand.
Fuck! Wat nu? Hij is verward.
Ze stapt van de stoel af en doet een paar passen achteruit.
Streng kijkt ze hem aan.
Kleed je maar uit, zegt ze.
Hij wist het zeker, hij mocht haar daar voelen, ze was zo dichtbij. Ze was opgewonden. Ze wilde hem ook. En nu ineens is ze zo ver weg.
En moet hij zich uitkleden. Moet hij dat echt?... Hij zou kunnen weigeren. Natuurlijk kan hij weigeren. En gewoon weg gaan. Maar hij kan het niet. Zij weet dat. En hij weet dat zij het weet. Hij is zo mak als een schaap.
Hij staat op. De wereld wordt ineens heel licht. Hij probeert te denken maar het lukt niet meer. Hij krijgt geen grip meer op wat er in zijn hoofd gebeurt. Zijn lijf voelt vreemd. Alsof het niet van hem is. Alsof hij naar een film kijkt.
Zijn jeans trekt hij als eerste uit. Hij legt hem netjes opgevouwen bovenop zijn schoenen. Met zijn zweterige handen maakt hij de knoopjes van zijn overhemd stuk voor stuk open. Netjes opgevouwen legt hij het overhemd op de spijkerbroek.
Hij geneert zich voor zijn ondergoed. Lichtblauw. Een slip. en een hemd. Bijpassend. Dragen mannen nog wel hemden? Zou ze het raar vinden? Zou ze hem nu niet meer willen? Maar ze kijkt alleen maar. Geen goedkeuring. Geen afkeuring. Alleen maar kijken.
Zijn ondergoed vouwt hij ook netjes op. Zijn slip is nat van binnen. Hij vouwt hem zo op dat ze het niet kan zien.
Daar zit hij dan. Op zijn knieën. Voor haar. Naakt. Zijn handen achter zijn hoofd. Geen idee van wat er gaat gebeuren.
En zij kijkt. Ze kijkt naar zijn lijf. Naar zijn hunkerende erectie. Zijn onmacht en hulpeloosheid. Het wind haar op. Het maakt haar geil. Ze wil hem.
Ze loopt naar de ramen en sluit de lange witte gordijnen.
Het licht in de kamer wordt zacht.
Daarna wordt alles vaag. Er gebeurt van alles maar hij kan het niet meer opslaan. Het overkomt hem. Mist in zijn hoofd. Achteraf zou hij terug zoeken naar de gebeurtenissen van die middag. Hij vind flarden van herinneringen. Hoe hij kwijlend aan haar voeten lag. Hoe ze hem ondervroeg. De zweep over zijn rug liet striemen. Haar ogen. Scherp en dwingend.
Ze zullen elkaar vaker zien.
Altijd weer draagt ze de laarzen die hij voor haar had betaald. De rest van haar kleding wisselt. Het zwart leren corset is zijn favoriet. Haar borsten zijn dan zo mooi. Zo toegankelijk. Hij wil ze zo graag aanraken, maar het mag niet. Dat windt hem op.
Soms draagt ze ontzettend sjieke zwarte lingerie. Met jarretels en een heel klein kanten slipje. Zijn pik groeit dan nog sneller. Hij wil haar zo graag. En ze weet het.
Maar soms draagt ze zwart latex. Dat is anders. Het zit strak om haar lijf, alle vormen ziet hij, haar mooie benen en billen, haar borsten en zelfs haar tepels. Hij ziet alles en toch ziet hij niks. Het maakt hem opzettend opgewonden, vooral omdat hij haar niet mag aanraken. Niet op zijn manier. Alleen zoals zij het wilt. Zij bepaalt, hij volgt.
Het maakt hem geil. En gehoorzaam... Alsof het één niet zonder het ander kan.
Iedere keer weer laat ze hem zichzelf uitkleden. Zijn schoenen naast de stoel. Daar bovenop zijn jeans, zijn overhemd, zijn hemd en slip. Dan wacht hij in de houding tot zij tijd voor hem heeft. Op zijn knieën en met zijn handen achter zijn hoofd.
Het lijkt eindeloos als hij daar zo zit te wachten. Gedachten spoken door zijn hoofd. Wat doet hij hier in vredesnaam. Heeft hij niks beters te doen? Schuldgevoel. Schaamte. Hij denkt aan Kate. Langzaam wordt hij klein.
Totdat hij haar ziet. Dan klopt alles weer. Hij zal gehoorzamen. Het geeft een gevoel van rust en compleetheid.
Ze loopt langzaam om hem heen. Kijkt. Alsof hij een prooi is. Ze voelt, ze proeft zijn onderdanigheid. De zweep komt meestal snel in beweging. Een tik. Dan weer streelt ze hem er zacht mee in zijn nek. Ze wisselt. En juist dat verwart hem. Het maakt hem mak.
Daarna komen de woorden. Ze laat hem vertellen over zijn verlangens en angsten. In deze positie is het onmogelijk om te zwijgen of de waarheid te verdraaien. Ze weet het gewoon als hij niet de waarheid spreekt. En dan wordt ze boos. Geen kleuterpraat zegt ze dan. En ze pakt de grote zwepen. En slaat hem de striemen over zijn rug. Tot hij vertelt. Echt vertelt.
Op een dag vertelt hij over juffrouw Rosa. Hoe hij haar begeerde. En hoe hij haar eigenlijk nog steeds mist. Ze doet alsof ze niet luistert, alsof het haar totaal niet interesseert. Maar op een dag draagt ze witte laarzen en een wit truitje. En ze trekt hem dieper mee in zijn kinderlijke verlangens dan hij zelf ooit had kunnen bedenken...
Ze is niet snel tevreden. Al snel krijgt hij moeilijkere vragen te verduren. Zijn vriendin. Hoe het voor haar zou zijn dat hij hier nu aan haar voeten lag. Het is vernederend. Want hij weet het. Het hoort niet. Soms moet hij huilen. Hij snottert dan als een kleine jongen. Maar ze heeft geen begrip. Integendeel. Het lijkt wel alsof ze hem er voor straft. Gemene klemmen op zijn tepels. Ze laat hem kruipen, laat hem lijden. Wat voor man is hij?
Al haar vernederingen maken hem klein en onderdanig. Steeds weer vraagt hij zich af waarom hij dit doet. En toch. Iets in hem verlangt daar zo naar. Sla me, straf me. Leer me hoe ik het wel goed kan doen...

Ze speelt ermee. Ze martelt zijn geest tot hij niks anders meer is dan een gehoorzaam jongetje met een enorme pik. Ze speelt ermee. Niet meer dan dat. Ze laat hem balanceren op het randje tussen geilheid en onderdanigheid. Het windt haar ontzettend op. Haar buik wordt warm, haar kut nat en opgezwollen. Maar ze laat zich er niet door afleiden. Ze laat het niet merken.
Soms moet hij masturberen terwijl ze naar hem kijkt. Klaarkomen mag hij maar een enkele keer, precies vaak genoeg om hem gehoorzaam te houden. Soms geeft ze hem een verneukt orgasme. Dan trekt ze hem af tot ze voelt dat hij gaat komen. Dan laat ze los en kijkt alleen maar hoe zijn pik trilt en spuit zonder dat het hem genot geeft.
Hij is haar speeltje en zij voedt hem op, ze traint hem. Als zij de cane gooit dan haalt hij hem op. Als zij beveelt om haar te likken, dan begint hij bij haar tenen om langzaam steeds dichter bij haar heerlijke natte warme kut te komen.
Zijn haast en gulzigheid leert ze hem beetje bij beetje af. Het vraagt geduld om een vrouw werkelijk te dienen. Hij leert zijn erectie te beheersen en alleen klaar te komen als zij dat wenst.
Soms krijgt hij opdrachten mee. Hoe hij zijn vriendin moet bevredigen. Hij vindt dat het meest gênante wat ze hem kan vragen. Hij haat het. En toch doet hij het. Kate lijkt er van te genieten. Steeds beter leert hij hoe hij haar kan verwennen. Het lukt hem zelfs om zijn eigen orgasme te bewaren totdat hij zeker weet dat zij bevredigd is. Glimlachend valt ze dan in slaap.
En zo leert hij. Keer op keer dezelfde lessen. En dezelfde striemen over zijn rug als hij het niet goed doet. Te snel of juist te langzaam. Of als zijn aandacht dreigt te vervliegen, als hij niet goed luistert. Of eerdere lessen vergeten is. Dan voelt hij de zweep weer. Ze heeft geen mededogen.
Soms ontmoet hij haar in de schoenenwinkel. Maar al snel komt daar variatie in.
Een verlaten bistro. De stationshal. Ja. Zelfs in de bioscoop. Steeds weer weet ze hem weer te verleiden. Steeds weer gaat hij met haar mee.
En steeds weer is hij betoverd. Dat enorme verlangen.
Haar geur. Haar zekerheid. Haar strengheid.
Hij wil haar voeren, haar dienen, haar veroveren.
En steeds weer is ze hem weer de baas.
Als ze klaar zijn mag hij zich wassen met koud water. Daarna trekt hij zijn kleren weer aan. De slip en het hemd. Zijn jeans en het overhemd. Soms zijn bruine jasje.
En dan gaat hij.
Hij dwaalt meestal eerst een paar uur doelloos door het park. Soms gaat hij zitten op een bankje en kijkt wezenloos voor zich uit.
Daarna keert hij huiswaarts. Hij weet de weg. De sleutel draait moeiteloos in het slot. Hij hoort zijn eigen voetstappen de trap op lopen. Het lood in zijn schoenen wordt steeds zwaarder. Nog een laatste deur en dan is hij er.
Ze heeft op hem gewacht. In haar mooie zachtroze vest. Haar blonde haren los over haar schouders. De geur die hij zo goed kent. Hij geeft haar een kus. De katten dralen om zijn benen. Ze spinnen blij dat hij er weer is.
Hoe was je dag, vraagt ze dan.
Onwetend, onschuldig. Hij laat zich achterover vallen op de bank. Hij heeft niet zo veel woorden. Wat zou hij moeten zeggen. Het was fijn.
Ze staat op om de witte gordijnen te sluiten. En loopt naar de keuken.
Stilte.
Als ze terug komt heeft hij de muziek zacht aan gezet. Chopin. De platenspeler kraakt. Samen drinken ze het glas witte wijn leeg wat ze voor hem heeft ingeschonken. Zijn hoofd rust tegen haar warme lieve lijf. Ze streelt hem.
In de hoek van de kamer staat een doos. Een doos met laarzen.